ZESPÓŁ PRADERA WILLIAMSA: OBJAWY, PRZYCZYNY, LECZENIE - NEUROPSYCHOLOGIA - 2024

Zespół Pradera-Williego ( PWS ) to choroba wieloukładowa, która ma podłoże genetyczne typu wrodzonego. Jest to złożona choroba, która wpływa na apetyt, wzrost, metabolizm, zachowanie i / lub funkcje poznawcze.

Na poziomie klinicznym, w okresie dziecięcym, choroba ta charakteryzuje się występowaniem różnych objawów medycznych, takich jak osłabienie mięśni, zaburzenia odżywiania czy uogólnione opóźnienie rozwoju.

Ponadto na poziomie poznawczym i behawioralnym u dużej części osób dotkniętych zespołem Pradera-Williego występuje umiarkowane upośledzenie umysłowe lub opóźnienie, któremu towarzyszą różne problemy z nauką i zachowaniem.

Mimo, że zespół Pradera-Williego uważany jest za chorobę rzadką lub rzadką, liczne badania wskazują, że jest to jedna z najczęstszych patologii w obszarze genetycznym. Rozpoznanie tej choroby opiera się głównie na wynikach klinicznych i uzupełniających badaniach genetycznych.

Jeśli chodzi o leczenie, nie zidentyfikowano jeszcze leku na zespół Pradera-Williego, więc podejście terapeutyczne jest ukierunkowane na leczenie objawów i powikłań, przy czym otyłość jest objawem medycznym, który stanowi największe zagrożenie dla osób dotkniętych chorobą .

Tak więc, w odniesieniu do rokowania i jakości życia, oba będą zależały od nasilenia powiązanych problemów medycznych oraz zaburzeń zachowania lub poznawczych, które mogą się rozwinąć.

Historia

Różne raporty kliniczne wskazują, że zespół Pradera-Williego (PWS) został po raz pierwszy opisany przez JL Down w 1887 roku, po zdiagnozowaniu u jednego z jego pacjentów „polysarcia”.

Jednak to dr Prader, Labhart i Willi w 1956 roku opisali kolejne 9 przypadków i nadali tej patologii nazwę. Co więcej, charakterystyka i kryteria diagnostyczne zespołu Pradera-Williego zostały usystematyzowane przez Holma i wsp.

cechy

Zespół Pradera-Williego jest wrodzoną zmianą genetyczną, to znaczy jest to patologia obecna od momentu urodzenia i będzie wpływać na jednostkę przez całe życie, jeśli nie ma terapeutycznej interwencji terapeutycznej.

Ta patologia ma złożony przebieg kliniczny, charakteryzujący się licznymi objawami medycznymi.

Chociaż fenotyp zespołu Pradera-Williego jest dziś dokładniej znany, w ciągu ostatnich 25 lat dokonał się znaczący postęp w analizie i zrozumieniu tej choroby.

Ekspresja zespołu Pradera-Willisa jest zróżnicowana, wpływa na wiele układów i struktur, a większość zmian jest związana z dysfunkcją podwzgórza.

Podwzgórze jest strukturą neurologiczną, która odgrywa zasadniczą rolę w kontroli funkcji homeostatycznych: regulacji głodu, pragnienia, cykli snu i czuwania czy regulacji temperatury ciała.

Ponadto podwzgórze uwalnia różne hormony do różnych gruczołów: wzrostowych, seksualnych, tarczycy itp.

Na koniec musimy zwrócić uwagę, że zespół Pradera-Willisa może również pojawiać się w literaturze medycznej i eksperymentalnej, do którego odnoszą się inne terminy, takie jak zespół Pradera-Labharta-Willisa lub akronim PWS.

Ponadto inne synonimy to zespół Labharta Williego, zespół Prasera Labharta Williego Fancone lub zespół dystrofii hipogenitalnej.

Statystyka

Zespół Pradera-Williego (PWS) jest rzadką chorobą genetyczną. Termin choroba rzadka (ER) jest używany w odniesieniu do tych schorzeń, które są rzadkie lub do niewielu osób, które na nią cierpią.

Obecnie szacuje się, że zespół Pradera-Williego jest patologią występującą z częstością około 1 przypadku na 10 000–30 000 osób na całym świecie.

Z drugiej strony, jeśli chodzi o rozmieszczenie według płci, zaobserwowano, że patologia ta dotyka w równym stopniu mężczyzn i kobiety i nie jest związana z grupami etnicznymi ani regionami geograficznymi.

Ponadto zespół Pradera-Williego jest uważany za główną przyczynę otyłości pochodzenia genetycznego.

objawy i symptomy

Na poziomie klinicznym zespół Pradera-Williego był tradycyjnie powiązany z hipotonią noworodków, hipogonadyzmem, hiperfagią, otyłością, niskim wzrostem, uogólnionym opóźnieniem rozwoju, umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, nietypowym wyglądem twarzy i różnymi zmianami w zachowaniu.

Mimo to kliniczna ekspresja tej patologii jest bardzo niejednorodna i różni się znacznie u osób dotkniętych chorobą.

Ponadto charakterystyczne objawy przedmiotowe i podmiotowe zespołu Pradera-Williego zmieniają się wraz z rozwojem biologicznym, dlatego możemy obserwować różne objawy kliniczne w okresie płodowym i noworodkowym, okresie niemowlęcym lub wczesnym dzieciństwie, w okresie szkolnym i wreszcie w okresie Teen.

José A. del Barrio del Campo i współpracownicy w systematyczny sposób opisują szczegółowo najbardziej charakterystyczne zmiany w obszarze biomedycznym, psychomotorycznym, poznawczym i behawioralnym:

-Objawy biomedyczne

Najbardziej charakterystyczne fizyczne oznaki i objawy obejmują zmiany, takie jak; hipotonia, wady rozwojowe lub deformacje mięśniowo-szkieletowe, obniżona lub niska waga i wzrost, nadmierny apetyt, otyłość, hipogonadyzm, zaburzenia snu, zaburzenia oddychania, atypowe cechy łatwe, zmiany w regulacji temperatury ciała, między innymi.

Hipotonia

Obecność lub rozwój obniżonego napięcia mięśniowego. Wiotkość mięśni w tej patologii jest szczególnie widoczna na szyi i tułowiu, zwłaszcza w okresie noworodkowym i w pierwszych miesiącach życia. Tak więc wraz z rozwojem biologicznym napięcie mięśniowe ma tendencję do poprawy.

Deformacje lub wady rozwojowe układu mięśniowo-szkieletowego

W tym przypadku często obserwuje się rozwój skoliozy lub skrzywienia kręgosłupa, słabe ustawienie kończyn dolnych (kolano koślawe) lub obecność płaskich stóp.

Ponadto można zaobserwować również inne rodzaje wad wrodzonych, takie jak m.in. zmniejszenie wielkości stóp i dłoni, dysplazja biodra, obecność sześciu palców.

Niska waga i wzrost

Zwłaszcza w momencie urodzenia zarówno wzrost, jak i waga chorego dziecka są niższe niż oczekiwano ze względu na jego rozwój i płeć. Chociaż wartości standardowe można osiągnąć w wieku dorosłym, powolne tempo wzrostu ma tendencję do zmiany wartości wzrostu i masy ciała dorosłych.

Nadmierny apetyt i otyłość

U osób z zespołem Pradera-Williego często obserwuje się nienasycony apetyt, charakteryzujący się obsesją lub fiksacją na punkcie jedzenia. Ze względu na spożywanie dużych ilości pożywienia u osób dotkniętych chorobą występuje tendencja do otyłości i innych powiązanych powikłań medycznych, takich jak cukrzyca typu II.

Hipogonadyzm

Częsta jest również obecność zmian narządów płciowych. W szczególności bardzo często występuje hipogonadyzm lub częściowy rozwój zewnętrznych narządów płciowych. W większości przypadków dojrzewanie płciowe nie osiąga stadium końcowego ani dojrzałości.

Zaburzenia układu oddechowego i zmiany cykli snu i czuwania:

Chrapanie, zwiększona częstotliwość lub zatrzymanie oddechu często pojawiają się nawracająco podczas faz snu. Tak więc osoby dotknięte chorobą mają tendencję do prezentowania różnych zmian związanych z fragmentacją, opóźnieniem snu lub obecnością okresowych przebudzeń.

Nietypowe rysy twarzy

Nieprawidłowości i wady rozwojowe układu mięśniowo-szkieletowego mogą również wpływać na cechy twarzoczaszki. Można zaobserwować wąską czaszkę, zez oka, słabo pigmentowaną skórę i włosy, małe usta i cienkie usta, wady zębów itp.

Zmieniona regulacja temperatury ciała

Osoby dotknięte zespołem Pradera-Williego często mają problemy z regulacją temperatury ciała, a kolejnym istotnym odkryciem jest wysoka odporność na ból.

-Objawy psychomotoryczne i poznawcze

Przejawy psychomotoryczne

Ze względu na występowanie wad rozwojowych układu mięśniowo-szkieletowego i obniżonego napięcia mięśniowego rozwój psychomotoryczny będzie wolniejszy, obejmując wszystkie obszary.

Osoby dotknięte chorobą mają zwykle szereg trudności w wykonywaniu jakichkolwiek czynności, które wymagają jednej lub więcej egzekucji ruchowych.

Przejawy poznawcze

Jeśli chodzi o ograniczenia poznawcze, większość osób dotkniętych chorobą ma łagodną lub umiarkowaną niepełnosprawność intelektualną.

Oprócz tego zwykle przedstawiają pewne specyficzne obszary bardziej dotknięte, takie jak sekwencyjne przetwarzanie informacji, pamięć niedawna lub krótkotrwała, rozwiązywanie problemów arytmetycznych, słuchowe przetwarzanie informacji werbalnych, zmiana uwagi i koncentracji oraz obecność sztywność poznawcza.

Z drugiej strony język to kolejny obszar, który jest znacząco dotknięty u osób z zespołem Pradera-Williego. Zwykle obserwuje się m.in. opóźnienia w nabywaniu umiejętności fonologicznych, ubogie słownictwo, zmiany konstrukcji gramatycznej.

-Obehawioralne przejawy

Problemy i zmiany behawioralne to kolejne z typowych ustaleń, które można zaobserwować w zespole Pradera-Williego, zwykle różnią się one w zależności od wieku lub etapu dojrzewania, w którym osoba dotknięta chorobą jest jedną z Najczęstsze cechy behawioralne to:

• Napady złości lub drażliwość
• Słaba interakcja społeczna.
• Zaburzenia obsesyjne.
• Agresywne zachowania.
• Oznaki i objawy psychotyczne.

Różne obecne badania wykazały, że zmiany behawioralne mają tendencję do nasilania się wraz z wiekiem, a zatem mają tendencję do pogarszania się, wpływając w sposób uogólniony na obszary społeczne, rodzinne i emocjonalne.

Przyczyny

Jak wskazaliśmy w kilku sekcjach powyżej, zespół Pradera-Williego ma podłoże genetyczne.

Chociaż obecnie istnieją duże kontrowersje dotyczące konkretnych genów odpowiedzialnych za tę patologię, wszystkie dane pokazują, że zmiana etiologiczna jest zlokalizowana na chromosomie 15.

W całym badaniu genetycznym tej patologii było kilka uwag. Burtler i Palmer (1838) wykryli obecność nieprawidłowości w długim ramieniu chromosomu 15 od ojca ze strony ojca, podczas gdy Nicholls (1989) zaobserwowali, że w innych przypadkach zaburzenie było związane ze zmianami chromosomowymi matki (Rosell-Raga , 2003).

Poza tym najbardziej akceptowaną teorią na temat pochodzenia tej patologii jest utrata lub inaktywacja różnych genów ojcowskiej ekspresji, które znajdują się w regionie 15q11-13 chromosomu 15.

Diagnoza

Rozpoznanie zespołu Pradera-Williego składa się z dwóch podstawowych elementów: analizy wyników klinicznych i testów genetycznych.

Jeśli chodzi o wykrywanie oznak i objawów, zarówno u niemowląt, jak iu starszych dzieci, niezbędne będzie przeprowadzenie szczegółowej, indywidualnej i rodzinnej historii choroby. Niezbędne jest również przeprowadzenie badania fizykalnego i neurologicznego.

Jeśli w oparciu o te procedury istnieje podejrzenie diagnostyczne, konieczne będzie przepisanie różnych testów uzupełniających w celu określenia obecności zmian i nieprawidłowości genetycznych.

W szczególności około 90% przypadków jest ostatecznie diagnozowanych za pomocą testów metylacji DNA i innych dodatkowych testów.

Ponadto możliwe jest również postawienie diagnozy prenatalnej tego schorzenia, głównie w rodzinach z zespołem Pradera-Williego w wywiadzie.

W szczególności test amniopunkcji umożliwia pobranie próbek zarodków w celu wykonania odpowiednich testów genetycznych.

Leczenie

Obecnie nie ma lekarstwa na zespół Pradera-Williego. Podobnie jak w przypadku innych rzadkich chorób, leczenie ogranicza się do kontroli objawów i poprawy jakości życia osób dotkniętych chorobą.

Jednak jednym z fundamentalnych aspektów będzie kontrola odżywiania i diety, ponieważ otyłość jest główną przyczyną zachorowalności i śmiertelności w tej chorobie.

Z drugiej strony obecność zmian poznawczych i behawioralnych będzie wymagała interwencji wyspecjalizowanych profesjonalistów zarówno w rehabilitacji poznawczej, jak iw leczeniu zaburzeń zachowania.

Bibliografia

1. AWSPW. (2016). Co to jest zespół Pradera Williego? Zespół Pradera-Williego Stowarzyszenia Hiszpańskiego.
2. Campubrí-Sánchez, C., Gabau-Vila, E., Artigas-Pallarés, J., Coll-Sandiumenge, M., & Guitart-Feliubadaló, M. (2006). Od diagnozy klinicznej po diagnostykę genetyczną zespołów Pradera-Williego i Angelmana. Rev Neurol, 61–67.
3. del Barrio del Campo, J., Castro Zubizarreta, S., & San Román Muñoz, M. (2008). Rozdział VIII. Zespół Pradera-Williego.
4. FPWR. (2016). O PWS. Otrzymane z Foundation for Prader-Will Research.
5. Rosell-Raga, L. i Venegas-Venegas, V. (2006). Symptomatologia autystyczna i zespół Pradera Wili. Rev Neurol, 89-93.
6. Solà-Aznar, J., & Giménez-Pérez, G. (2006). Kompleksowe podejście do zespołu Pradera-Williego w wieku dorosłym. Endocrinol Nutr, 181–189.