NIEŚWIADOMOŚĆ ZBIOROWA: CECHY, POJĘCIE I ARCHETYPY - PSYCHOLOGIA - 2025

Zbiorowej nieświadomości to termin ukuty przez Carla Junga, który określa typ magazynu psychicznego, że wszyscy ludzie posiadają identycznie.

Ta koncepcja, która była również badana przez Zygmunta Freuda, wykracza poza osobistą nieświadomość i jest postulowana jako wrodzona przyswajana i rozwijana przez wszystkich ludzi.

Zatem nieświadomość zbiorowa jest terminem, który postuluje istnienie wspólnego podłoża dla ludzi ze wszystkich czasów i miejsc na świecie.

Nieświadomość zbiorowa składa się z prymitywnych symboli, które wyrażają treść psychiki, która jest poza racjonalnymi procesami poznawczymi.

W szczególności zbiorowa nieświadomość opiera się na idei, że jednostki przedstawiają w umyśle serię nieświadomych archetypów. Według Carla Junga te archetypy to mentalne reprezentacje, które wyrażają ludzkie instynkty w sensie biologicznym, ale jednocześnie rozumieją duchową stronę.

Zatem zbiorowa nieświadomość odnosi się do serii nieświadomych wyobrażeń mentalnych, które manifestują się w fantazjach i ujawniają swoją obecność poprzez symboliczne obrazy.

W artykule zdefiniowano i scharakteryzowano kontrowersyjną koncepcję nieświadomości. Próbuję przedstawić jasne i zrozumiałe wyjaśnienie specyfiki tej idei postulowanej na podstawie psychoanalizy.

Pojawienie się koncepcji zbiorowej nieświadomości

Aby właściwie zrozumieć pojęcie zbiorowej nieświadomości, ważne jest, aby krótko zwrócić uwagę na kontekst, w którym się pojawiła.

Świadomość zbiorowa nie jest koncepcją pojawiającą się niedawno, ale jest to termin, który postulował Carl Jung w pierwszych latach XX wieku.

W tym czasie psychoanaliza stanowiła większość badań psychologicznych, psychiatrycznych i filozoficznych społeczeństwa. Z głównym wkładem Zygmunta Freuda, prądy psychoanalityczne skupiły uwagę zachowania na najbardziej subiektywnych pytaniach umysłu.

Nieświadomość została podniesiona jako główny element wyjaśniający zarówno zmiany psychiczne, jak i nadający znaczenie funkcjonowaniu, zachowaniu i myśleniu ludzi.

W tym sensie Carl Jung, jeden z głównych uczniów Freuda, kontynuował badanie nieświadomości, która do tej pory była pomyślana jako pierwszy poziom wszystkich elementów mentalnych, które nie są przetwarzane w świadomy sposób.

Niemniej jednak Carl Jung zapoczątkował niezwykłe rozróżnienie między nieświadomością osobistą i zbiorową. Główna różnica między tymi dwoma terminami polega na osobistym zróżnicowaniu treści.

W ten sposób osobista nieświadomość została zinterpretowana jako indywidualna nieświadoma instancja, która była inna w przypadku każdej osoby. Z drugiej strony, zbiorowa nieświadomość odnosiła się do elementu umysłu, w którym przechowywane są informacje, które różnią się nieznacznie u różnych osób.

Czym jest zbiorowa nieświadomość?

Prądy psychoanalityczne podzieliły treść na trzy wielkie instancje: świadomy, przedświadomy i nieświadomy.

Świadomość odnosi się do wszystkich treści, które są tworzone codziennie i celowo. Zawiera elementy, które są łatwo rozpoznawalne przez samego człowieka i mogą być zlokalizowane w czasie i przestrzeni, ponieważ, jak nazwa wskazuje, jest świadomą informacją dla jednostki.

Przedświadomość odnosi się do systemu aparatu psychicznego, który działa jako pomost między świadomym a nieświadomym. Tak więc przedświadomość zawiera inne informacje niż świadomość, jednak elementy te mogą łatwo przekroczyć świadomość.

Wreszcie podświadomość jest instancją psychiczną, której misją jest utrwalanie niechcianych informacji, wymazanych z pola świadomości, które wywierają ogromny wpływ na działania człowieka.

Informacje z nieświadomości rzadko przechodzą do świadomości, więc osoba nie jest świadoma informacji przechowywanych w tej psychicznej instancji.

Nieświadomość zbiorowa odnosi się zatem do pewnego rodzaju nieświadomości, więc jej główną cechą jest to, że treści, które zawiera, nie są przetwarzane w sposób świadomy przez osobę.

W tym sensie Carl Jung dokonał podziału na dwa różne typy nieświadomości: nieświadomość osobistą i nieświadomość zbiorową.

Nieświadomość osobista jest powierzchowną warstwą nieświadomości, która spoczywa na niższej warstwie. Ta dolna warstwa to zbiorowa nieświadomość, która nie pochodzi z osobistego doświadczenia i zdobycia, ale jest wrodzonym i uniwersalnym aparatem.

Zatem zbiorowa nieświadomość jest pierwszą instancją, na której rozwija się umysł. Postuluje się, że nieświadomość zbiorowa jest identyczna u różnych ludzi i określa podobieństwa między ludźmi.

Czy zbiorowa nieświadomość naprawdę istnieje?

Teoria nieświadomości zbiorowej Carla Junga, jak to ma miejsce w przypadku wielu elementów postulowanych z psychoanalizy, była w ostatnich latach mocno krytykowana.

Podobnie obecne prądy psychologiczne pozostawiły w tle katalogowanie ludzkiego umysłu pomiędzy świadomym, przedświadomym i nieświadomym, skupiając uwagę na innych typach aspektów poznawczych.

Nie oznacza to jednak, że zbiorowa nieświadomość nie istnieje lub przynajmniej aspekty postulowane przez Carla Junga nie są istotne dla wyjaśnienia ważnych elementów ludzkiej psychiki.

Obrona istnienia zbiorowej nieświadomości zakłada podtrzymywanie idei, że ludzie rodzą się z rodzajem podstawowej pamięci odziedziczonej genetycznie po ludzkim pochodzeniu.

W tym sensie istoty ludzkie prezentowałyby swoje własne wrodzone aspekty rozwojowe odziedziczone po ewolucji gatunku. Elementy te znajdowałyby się w zbiorowej nieświadomości jednostki i determinowałyby dużą część jej sposobu bycia i zachowania.

Ta idea jest nieco abstrakcyjna i można ją dziś zademonstrować na poziomie naukowym. Jednak powszechnie udowodniono, że ludzie rodzą się z szeregiem wspólnych popędów.

Zdecydowana większość ludzi jest zdolna do przeżywania popędów takich jak miłość, złość, wściekłość czy strach. Te emocje są intensywne i są zainstalowane w organizmie człowieka. Wszyscy ludzie są zdolni do przeżywania i rozpoznawania takich emocji.

Tak więc, pomimo tego, że ma niewiele dowodów naukowych, postulowana przez Carla Junga teoria nieświadomości zbiorowej podnosi interesujące elementy dotyczące genezy i rozwoju psychiki człowieka.

Teoria zbiorowej nieświadomości

Teoria zbiorowej nieświadomości opiera się na archetypach. Archetypy to wrodzone psychiczne dyspozycje, które służą do eksperymentowania i reprezentują podstawowe ludzkie zachowania i sytuacje.

W tym sensie archetypy wyrażają instynkty w sensie biologicznym, ale jednocześnie rozumieją stronę duchową. Jest to pojęcie trudne do wyjaśnienia i nie można go przedstawić za pomocą konkretnego obrazu lub pomysłu.

Archetypy przejawiają się w fantazjach i ujawniają swoją obecność jedynie poprzez symboliczne obrazy. W szczególności wyrażają się one zwykle w symbolicznej treści snów.

Zatem archetypy są w rzeczywistości tendencją do tworzenia reprezentacji na podstawowym wzorze, który emocjonalnie wpływa na świadomość.

Te archetypy nie są nabywane poprzez edukację czy kontakt z kulturą. Są elementami wrodzonymi i dziedzicznymi, są obserwowane we wszystkich czasach i kulturach na równi i są instynktowną manifestacją gatunku.

Głównymi archetypowymi reprezentacjami, które dają początek teorii zbiorowej nieświadomości, są: cień, anima, animus i jaźń.

1- Cień

Cień jest archetypową reprezentacją, która reprezentuje ścieżkę do wyższego stanu istnienia i człowieczeństwa. Część zubożenia symboliki przypisywanej reprezentacjom archetypowym, zarówno zbiorowym, jak i indywidualnym.

Innymi słowy, cień stanowi instancję psychiczną, która rozwija ideę, która implikuje utratę wiary w subiektywne i dogmaty.

Archetyp cienia rozwija porzucenie duchowości i modyfikuje ją przez intelekt. Ten sposób pracy pozwala oprzeć myślenie na racjonalnych procesach, które dostarczają niezbędnych narzędzi do ewolucji.

W tym sensie cień jest archetypową reprezentacją, która pozwala ludziom ufać sobie, rozwijać poczucie siły i wierzyć we własną wiedzę.

Przezwyciężenie objawienia archetypu oznacza, że ​​jednostka odkryje, że nie jest wyjątkową istotą z wystarczającymi zdolnościami do kontrolowania swojego środowiska i wydarzeń, które mają miejsce na świecie.

Zamiast tego, pokonanie objawienia archetypu cienia pozwala osobie odkryć, że jest nieświadomą osobą, która nie jest w stanie łatwo przyswoić prawd świata i być świadomym wpływu, jaki środowisko wywiera na ich funkcjonowanie.

2- Animus

Animus, co po łacinie oznacza ducha, jest archetypowym przedstawieniem odnoszącym się do obrazów wiecznego męskości w nieświadomości kobiety.

Ta psychiczna instancja stanowi łącznik między świadomością jaźni i zbiorową nieświadomością, otwierając w ten sposób drogę do „ja”.

A zatem animus jest archetypem męskości w zbiorowej nieświadomości kobiet. W tym sensie jest używany do opisania nieświadomego, męskiego aspektu kobiecej osobowości.

Jest przedstawieniem związanym z zasadą logosu i odzwierciedla naturę jego związku ze światem idei i ducha, w przeciwieństwie do erosu, który odzwierciedla naturę racjonalności.

Będąc archetypem, animus nie stanowi przedstawień konkretnych ludzi, ale implikuje pojawienie się fantazji ubranych w potrzeby i doświadczenia o charakterze emocjonalnym.

Niektóre prototypowe postacie animusów to postacie ojca, sławnych mężczyzn, postaci religijne, postacie wyidealizowane i postacie o wątpliwej moralności.

Zgodnie z teorią nieświadomości zbiorowej, życiowe trudności kobiety wynikają z nieświadomego utożsamiania się z niechęcią lub z jej projekcji na partnera. Fakt ten wywołałby nieświadome uczucie rozczarowania prawdziwą osobą.

3- Anima

Anima, co po łacinie oznacza duszę, jest archetypowym przedstawieniem sprzecznym z animusem. Oznacza to, że odnosi się do archetypowych obrazów wiecznej kobiecości w nieświadomości mężczyzny.

Tworzy łącznik między świadomością jaźni a zbiorową nieświadomością w rodzaju męskim, potencjalnie otwierając drogę do „ja”.

A zatem anima jest obrazem kobiety lub kobiecej postaci obecnym w marzeniach lub fantazjach mężczyzny. Jest to związane z zasadą eros i odzwierciedla naturę relacji mężczyzny, zwłaszcza z kobietami.

Anima jest opisywana jako archetyp życia i jest zwykle reprezentowana przez elementy takie jak młoda, spontaniczna, uwodzicielska i intuicyjna kobieta. Podobnie może być również reprezentowane przez ideę złej kobiety.

Zwykle wiąże się z głęboką i nieświadomą emocjonalnością. Zgodnie z teorią nieświadomości zbiorowej, problemy w relacjach często mogą wynikać z nieświadomej identyfikacji animi lub projekcji animy na partnera.

Fakt ten, podobnie jak w przypadku animusu, zwykle wywołuje uczucie rozczarowania prawdziwą osobą. Podobnie postacie anima nie odnoszą się do przedstawień konkretnych kobiet, ale do fantazji pokrytych potrzebami i doświadczeniami o charakterze emocjonalnym.

Ogólnie rzecz biorąc, najbardziej typowymi postaciami anima są boginie, znane kobiety, postacie matek, prostytutki i czarodziejki.

4- Ja

Jaźń definiowana jest zgodnie z teorią nieświadomości zbiorowej jako archetyp centralny, archetyp hierarchii. Odnosi się do całej osoby i jest symbolicznie reprezentowany przez koło, kwaterę i dziecko.

To koniec procesu indywidualizacji i teoretycznie stanowi centrum i całą psychikę. To instancja psychiczna kieruje jednostką ku temu, co jest kierowane nieświadomie.

Z drugiej strony jest uważana za zasadę spójności, struktury i organizacji, która pozwala na ustalenie równowagi i integracji treści psychologicznych osoby.

Podobnie jak w przypadku pozostałych reprezentacji archetypowych, ma on wrodzone i dziedziczne pochodzenie, więc nie obejmuje wszystkich aspektów poznanych w czasie, ale raczej jest instancją modulującą elementy, które są włączone do umysłu tematu.

Bibliografia

1. G. Jung, „Psychology of the Transference”, Collected Works tom 16 (Londyn 1954) str. 311.
2. G. Jung. OC 9 / I. Archetypy i zbiorowa nieświadomość. 2. Pojęcie zbiorowej nieświadomości, 49-50, § 104-105.
3. Johnson, Robert A. (2006). Ona, żeby zrozumieć kobiecą psychologię. Madryt: Od redakcji Gadir.
4. Shelburne, Walter A. Mity i Logos w myśli Carla Junga: Teoria zbiorowej nieświadomości w perspektywie naukowej. State University of New York Press, 1988. ISBN 0-88706-693-3.
5. Piosenkarka, June Kurlander. Kultura i zbiorowa nieświadomość. Rozprawa przyjęta na Northwestern University. Sierpień 1968.