Te typowe tańce i tańce z regionu andyjskiego Kolumbii wynikają z wymiany kulturalnej między rdzennej, czarnej i hiszpańskiej tradycji.
Bambuco, guabina, przejście, sanjuanero i trąba powietrzna są uznawane za najpopularniejsze tańce.
W Andach kolumbijskich odbywa się wiele różnorodnych festiwali i uroczystości, podczas których taniec odgrywa centralną rolę, od której rozwija się uroczysty rytuał.
Region Andów znajduje się w centrum Kolumbii i jest podzielony na trzy pasma górskie zwane Centralnym, Zachodnim i Wschodnim. Jego nazwa wywodzi się z położenia w Andach.
W regionie andyjskim znajdują się główne miasta i regiony kulturowe Kolumbii, tak bogate jak La Paisa, Santandereana, Cundiboyacense, Vallecaucana, Opita i Pastuso.
Tańce i tańce główne
Bambuco
Jest to najpopularniejszy taniec w Kolumbii, uważany za najbardziej reprezentacyjny. Jego korzenie wywodzą się z czarnej kultury, gdyż tańczyli ją niewolnicy mieszkający w regionie Cauca w XVIII wieku.
Pomimo tego, że był uważany za typowy taniec regionu andyjskiego, był tak popularny, że rozprzestrzenił się na wszystkie departamenty kolumbijskie, dodając nawet kilka odmian.
Taniec ten wykonywany jest w parach i nazywany jest również wyrazem chłopskiego romansu. Ruchy, zarówno męskie, jak i żeńskie, symulują zaloty i grę między akceptacją a odrzuceniem.
La Guabina
Jest to taniec podobny do bambuco. Jej temat wiąże się również z miłością i zalotami, w których tancerz musi wykonywać swoje gesty, by osiągnąć wdzięk damy.
Tańczy się w parach, ale dokonuje wymiany z innymi i tańczy w rzędzie. Najbardziej zakorzenione miejsca tego tańca to Santander, Boyacá, Huila i Tolima.
Hol
Urodził się w XIX wieku i jest pochodną walca. Stał się popularny w regionie, ponieważ nie mogło go zabraknąć na imprezach i spotkaniach epoki kolonialnej.
Zwykle tańczy się go w trzech segmentach: wstępie, rozwinięciu i zakończeniu, w którym cały spektakl powtarza się ponownie.
Sanjuanero
Ten taniec jest najbardziej charakterystyczny dla Tolimy i Huili. Jest tańczony podczas uroczystości w San Juan, San Pedro i San Pablo. Jest to odmiana bambuco z wpływami Joropo i Tambora Tolimense.
W wykonaniu ruchy są ładowane podskakiwaniem stóp, wspaniałymi ruchami spódnic dla kobiet oraz manewrami z kapeluszami dla mężczyzn.
Trąba powietrzna
Należy do departamentów Boyacá, Santander i Cundinamarca. Wykonywany jest w tańcach patronalnych, weselach chłopskich i podczas prawie wszystkich uroczystości, zwłaszcza w Cundinamarca.
Jest również powiązany z pieśniami chłopskimi oraz kupletami religijnymi i świeckimi. Nazwy pieśni towarzyszących tańcowi wichru ujawniają wciąż obowiązujący kolonialny żargon chłopski (sumercé, queré, vidé, ansia).
Bibliografia
1. Ocampo, J. (2006). Kolumbijski folklor, zwyczaje i tradycje. Bogota: Plaza & Janes. Pobrane 21 października 2017 z: books.google.es
2. Duque, C. (2005). Terytoria i wyobrażenia między miejscami miejskimi. Tożsamość i procesy regionalne w miastach kolumbijskich Andów. Bogotá: Uniwersytet Caldas. Pobrane 21 października 2017 z: books.google.es
3. Koorn, D. (1977) Folk music of the Colombian Andes. Washintong: Washington University. Pobrane 21 października 2017 z: books.google.es
4. Borsdorf, A; Stadel, C. (2015). Andy. Portrail geograficzny. Szwajcaria: Austral. Pobrane 21 października 2017 z: books.google.es
5. Siedem zwyczajów Kolumbii. Pobrane 21 października 2017 z: viajesla.com.co
6. Jaramillo, J. (sf). Chłopi z Andów. Bogota: Narodowy Uniwersytet Kolumbii. Pobrane 21 października 2017 z: magazines.unal.edu.co