ZWIERZĘTA POWIETRZNE: CHARAKTERYSTYKA I PRZYKŁADY - BIOLOGIA

Te zwierzęta powietrzne są w stanie latać lub poruszać się w powietrzu, opierając się na różnych gatunków Szczególne dostosowania ciała. W przypadku niektórych gatunków należących do tej grupy jest to jedyny sposób poruszania się. Wręcz przeciwnie, dla innych jest to opcja, która pozwala im uciec przed zagrożeniem lub pokonywać duże odległości w krótszym czasie.

Zwierzęta latające to nie tylko nietoperze, większość ptaków i niektóre owady. Są też ryby, gady i ssaki, które szybują, wykorzystując różne struktury. W ich obrębie znajdują się błony międzypalcowe, płaty i patagium.

Papuga zwyczajna. Źródło: MSeses Common Wasp. Źródło: Peter O'Connor aka anemoneprojectors ze Stevenage w Wielkiej Brytanii

Niektóre gatunki ptaków rozpoczynają lot we wczesnym wieku i spędzają większość dnia na lataniu, osiągając duże odległości w ramach migracji. W innych przypadkach, podobnie jak niektóre owady, mogą latać dopiero po osiągnięciu dorosłości.

Mechanizmy lotu

Każda grupa zwierząt ma inną mechanikę poruszania się podczas lotu. W ten sposób mają swoje własne cechy, aby to wykonać.

Prawdziwy lub napędzany lot jest typowy dla większości rzędów owadów, prawie wszystkich ptaków i nietoperzy. U tych zwierząt ich ciało ma pewne modyfikacje, takie jak skrzydła, zespolenie niektórych kości i skrócenie okolicy tułowia.

Dodatkowo wzmocniono układ mięśniowy i krążenia oraz zoptymalizowano zmysł wzroku.

Jeśli chodzi o poślizg, może to być wzniesienie lub grawitacja. Tą ostatnią można by skierować, gdy zwierzę planuje ruch w kierunku celu. Może to być również zjeżdżalnia pasywna, w której zejście jest kontrolowane z uwzględnieniem wiatru.

Podnoszenie występuje, gdy występuje trwałe poślizgnięcie, gdy nie ma mocy. Jest używany między innymi przez kondora i motyla monarchę.

Ewolucja

Owady wyewoluowały w locie około 350 milionów lat temu. Rozwój skrzydeł w tej grupie jest nadal przedmiotem dyskusji. Niektórzy badacze utrzymują, że małe owady, które żyją na powierzchni wody, wykorzystywały swoje skrzydła do wykorzystywania wiatru. Inni twierdzą, że te konstrukcje działały jak spadochrony.

Następnie, 228 milionów lat temu, pterozaury wyewoluowały w locie, stając się największymi lotnikami zamieszkującymi planetę Ziemię.

Ptaki mają rozległy zapis kopalny, w którym Archaeopteryx jest gatunkiem wymarłym najlepiej znanym z połączenia anatomii gadów i ptaków. Ewolucja nietoperzy nastąpiła niedawno, około 60 milionów lat temu.

cechy

Rodzaje lokomocji w powietrzu

Z mocą

W lotach z napędem zwierzę wykorzystuje siłę mięśni, generując w ten sposób siły aerodynamiczne, które pozwalają mu wykonywać i utrzymywać równy i stabilny lot. W tej grupie jest większość ptaków, niektóre owady i nietoperze.

Ten sposób poruszania się wiąże się z dużym wydatkiem energii. Z tego powodu dieta opiera się na produktach o wysokiej zawartości energii, takich jak nektar z kwiatów, owadów i owoców.

Istnieje wiele ruchów, które są wykonywane dzięki siłom aerodynamicznym. Przykład trzepocze. W ten sposób zwierzę porusza skrzydłami, powodując uniesienie i pchnięcie ciała. W ten sposób możesz się wznosić bez pomocy wiatru.

Brak mocy

Lokomocja bez mocy to taka, w której zwierzę wykorzystuje wiatr lub swobodne upadki do wywoływania sił aerodynamicznych, które pozwalają mu szybować lub szybować w powietrzu. Jedną z podstawowych cech jest to, że w tym ruchu nie jest możliwe utrzymanie prędkości ani wysokości ruchu.

Ruch rozpoczyna się wraz z wystrzeleniem zwierzęcia z podwyższonej lokalizacji. W ten sposób energia potencjalna jest zamieniana na energię kinetyczną. Nie jest to zastępowane, więc poślizg ma ograniczony czas trwania i zasięg.

Niektóre z ruchów wykonywanych bez mocy to:

-Upuszczać. Polega na zmniejszeniu wysokości spowodowanym siłą grawitacji. Nie bierze w tym udziału żadna adaptacja ciała, która proponuje unoszenie się podczas lotu.

-Spadochroniarstwo. To swobodny upadek zwierzęcia. W tym celu wykorzystuje membrany, które pozwalają na bezpieczne zejście.

-Planowanie lotu. Jest to powolny, ukierunkowany ruch poziomy. W tym jest pewna manewrowość zwierzęcia pod względem siły oporu.

Struktury do lotu

Ptaki

U ptaków istnieją przystosowania ciała, które pozwalają mu latać. Dzięki temu mają lekkie kości i wyspecjalizowane pióra, które zwiększają powierzchnię skrzydła. Ponadto mają bardzo silne mięśnie piersiowe oraz układ krążenia i oddechowy, które umożliwiają wysoki metabolizm.

Skrzydła wywodzą się z dostosowań, którym poddane zostały przednie kończyny, w procesie ewolucyjnym.

Owady

W przeciwieństwie do ptaków, skrzydła owadów są wyrostkami wytworami modyfikacji egzoszkieletu. Niektóre gatunki mogą mieć jedną lub dwie pary, znajdujące się w klatce piersiowej.

Do poruszania skrzydłami członkowie tej klasy używają dwóch rodzajów mięśni: tych przyczepionych do skrzydła i pośrednich, które tworzą grupa grzbietowa i mostkowa.

Rodzina nietoperzy

Nietoperz należy do tej grupy ssaków. W tym znajduje się struktura, która działa jako podpora dla błony nabłonkowej, zwanej patagium. Podparcie zapewniają adaptacje palców przednich nóg z wyjątkiem kciuka i kończyn przednich.

Ten zmodyfikowany człon pozwala nietoperzowi utrzymać się podczas lotu, a także poruszać się aktywnie i z pewnym stopniem manewrowości.

Szybujące ssaki

Niektóre ssaki i gady mają elastyczną membranę zwaną patagio, która jest przedłużeniem skóry na brzuchu. Rozciąga się do końca palców lub łokcia, łącząc w ten sposób każdą kończynę, tylną i przednią, z ciałem.

Dzięki takiej konstrukcji zwierzęta te mogą planować ucieczkę z niebezpiecznych sytuacji lub pokonywać duże odległości w krótkim czasie.

Przykłady

-Ptaki

Papuga zwyczajna

Gatunek ten, pochodzący z Australii, należy do rodziny Psittaculidae. Jego waga mogła wynosić około 35 gramów, mierząc od głowy do ogona około 18 centymetrów.

W naturze gatunek ten ma jasnozieloną dolną część ciała i zad. Natomiast głowa jest żółta, z czarnymi paskami w tylnej części. Gardło i czoło są żółte, z niebiesko-fioletowymi opalizującymi plamami na policzku. Dodatkowo po bokach gardła ma czarne plamki.

W stosunku do ogona jest ciemnoniebieski z kilkoma żółtymi plamami. Skrzydła są czarne, z żółtą obwódką na osłonach. Mają zakrzywiony dziób w zielonkawo-szarym odcieniu. Nogi są niebieskawo-szare, z palcami zygodaktylowymi, 2 skierowane do przodu i 2 do tyłu. Ułatwia mu to wspinanie się po kłodach oraz chwytanie i trzymanie zjadanych nasion.

Hodowcom australijskiej papużki falistej, jak nazywamy ten gatunek, udało się pozyskać papugi o ogromnej różnorodności kolorystycznej, m.in. szarej, białej, fioletowej. Jednak najczęściej są to zielenie, żółte i niebieskie.

Kelp frajer

Fedaro

Kelp frajer żyje na wyspach iw strefie przybrzeżnej półkuli południowej. Ten ptak, należący do rodziny Laridae, mierzy maksymalnie 60 centymetrów długości. Ma charakterystyczną piosenkę, z głosami w ostrym tonie.

W wieku dorosłym skrzydła i górna część są czarne. Natomiast klatka piersiowa, głowa i ogon są białe. Nogi i dziób są żółte, z czerwoną plamą na tej strukturze.

Samica mewy dominikańskiej, jak nazywana jest również Larus dominicanus, składa dwa lub trzy jaja w gnieździe zbudowanym w zagłębieniu w ziemi. Są to zwierzęta wszystkożerne, które mogą żywić się małą zdobyczą, a nawet resztkami śmieci.

Sroka pospolita (

Ten ptak jest jednym z najczęściej występujących w Europie, w regionach o szerokości nie większej niż 1500 metrów. Pica pica należy do rodziny Corvidae i mieszka w Eurazji.

U tego zwierzęcia wyróżnia się czarno-białe opalizujące zabarwienie. Ma długi ogon o metalicznym zielonym lub niebieskim odcieniu o długości około 45 centymetrów.

W stosunku do dzioba jest mocny i prosty, dzięki czemu ma dostęp do prawie każdego rodzaju pokarmu. Ich dieta oparta jest na owadach, zbożach, padlinie, pisklętach i jajach.

Kakadu siarkowego (

Kakadu czerwonolistna (Cacatua sulphurea citrinocristata); od: Orangehaubenkakadu Źródło / Quelle: selbst Aufgenommen Oktober 2004 w Frechen. Zdjęcie / Fotograf: Udo Berg Heggy

Ten ptak papugowaty może osiągnąć długość od 32 do 35 centymetrów, z czego jedenaście centymetrów odpowiada ogonowi. Waży około 3,5 kilograma.

Rozmiar u obu płci wykazuje bardzo małą różnicę. Samiec potrafi to zrobić dzięki kolorowi oczu. Dzieje się tak, ponieważ mają czarną tęczówkę, podczas gdy u samicy jest czerwono-brązowa lub brązowa.

Ubarwienie upierzenia jest białe. Na głowie wyróżnia się żółty lub pomarańczowy grzebień. To jest wyprostowane, z piórami zakrzywionymi do przodu. Podobnie, policzki i brzuszny obszar ogona są również żółte. W stosunku do dzioba jest ciemnoszara, górna szczęka jest bardziej obszerna niż dolna.

Jego naturalnym siedliskiem są pola i otwarte lasy Azji Południowo-Wschodniej, zwłaszcza na wyspach Indonezji. Dieta oparta jest głównie na owocach i nasionach.

Szczygieł

Źródło: © Francis C. Franklin / CC-BY-SA-3.0

Szczygieł to ptak żyjący w Europie i na części kontynentu azjatyckiego. Ponadto jest również dystrybuowany w Afryce Północnej. Jest gatunkiem ziarnożernym, żerującym na nasionach pszenicy, słonecznika i ostu. Podobnie pisklęta zjadają niektóre odmiany owadów.

Ten mały ptak mierzy około 12 centymetrów. Nazywana jest „chorągiewką”, ponieważ jej główka ma trzy kolory: czerwony, czarny i biały. Ma również żółty pasek na środku czarnego skrzydła.

Zwykle żyje w otwartych obszarach, takich jak gaje nadrzeczne. W nich niezbędne są tereny leśne, które pozwalają im budować gniazda.

Zięba błękitna na Teneryfie (

Źródło: Juris Seņņikovs

Zięba błękitna to gatunek pochodzący z Teneryfy, będący zwierzęcym symbolem tego regionu. Należy do rodziny Fringillidae, zamieszkującej głównie lasy sosnowe Wysp Kanaryjskich.

Struktura ciała zięby błękitnej jest mocna, nawet jeśli jest niewielka. Jego waga wynosi około 32 gramów, przy długości do 18 centymetrów.

W stosunku do upierzenia samiec jest niebieski z intensywniejszym odcieniem na skrzydłach. Są na nich paski o niebieskawym odcieniu, zamiast białych pasów, które występują w Frangilla polatzeki. Brzuch i podszycie ogona białawe. Natomiast samica jest koloru szaro-brązowego.

Dziób jest mocny i szarawy. Czoło zięby błękitnej na Teneryfie ma tendencję do ciemnienia wraz z wiekiem. Zaskoczone mogą pokazać mały grzebień.

Sowa mleczna

Źródło: frederic.salein

Ten gatunek sowy afrykańskiej może mierzyć do 71 centymetrów i ważyć około 4 kilogramów. Kolor jego upierzenia jest ciemnobrązowy na grzbiecie i bladoszary na brzuchu.

Ma na twarzy dwa białe krążki z czarną obwódką, które znajdują się wokół każdego oka. Ponadto wyróżniają się różowe powieki i skupisko piór przy uszach, które tworzą grube i długie kępki.

Ich dieta oparta jest na średnich lub małych ssakach, takich jak zając i szczury. Poluj też na inne ptaki i jedz padlinę. Należy zaznaczyć, że jest to jeden z nielicznych drapieżnych gatunków jeżozwierza.

Biała Czapla

Źródło: Calibas

Czapla biała należy do gatunków o największym rozmieszczeniu na świecie, ze względu na to, że zamieszkuje prawie wszystkie kontynenty, z wyjątkiem Antarktydy.

Jest to ptak o białym upierzeniu, może mierzyć do metra wysokości i ważyć od 700 do 1500 gramów. W fazie reprodukcyjnej cienkie i długie pióra na grzbiecie mają tendencję do ustawiania się na końcach.

Lot Ardea alba jest powolny i odbywa się z cofniętą szyją. Z drugiej strony podczas chodzenia robi to z wyciągniętą szyją. Kiedy grozi, wydaje z siebie przenikliwy dźwięk.

Żuraw syberyjski (

Źródło: BS Thurner Hof

Gatunek należący do rodziny Gruidae, należy do ptaków wędrownych na duże odległości. Generalnie ich wzrost wynosi około 140 centymetrów, a waga waha się od 5 do 9 kilogramów.

Jednak samiec mógł mierzyć ponad 152 centymetry wzrostu i 10 kilogramów wagi. Dorosły żuraw syberyjski jest biały, z wyjątkiem ciemnoczerwonej maski biegnącej od dzioba do tylnej części oczu. U młodych upierzenie jest brązowe.

Wspólna szpatułka (

Źródło: Andreas Trepte

Ten ptak, który należy do rodziny Threskiornithidae, występuje w Afryce i Eurazji. Jest to gatunek brodzący o długości od 80 do 93 cm i rozpiętości skrzydeł do 135 cm.

Upierzenie jest całkowicie białe, jednak u młodych końcówki skrzydeł są czarne. Co do dzioba, jest długi, ze spłaszczonym końcem. U dorosłych jest czarny z żółtą plamką. Z kolei młody ptak ma szarawy dziób, a pisklę jest różowawo-pomarańczowe.

-Owady

Osa pospolita (

Gatunek ten należy do rodziny Vespidae i zamieszkuje większość regionu euroazjatyckiego. Długość ciała wynosi około 12 i 17 milimetrów, chociaż królowa może osiągnąć 20 milimetrów.

Jedną z cech charakterystycznych jego ciała jest to, że górna część jest czarna z żółtymi plamami, a dolna ma poziome pasy, na przemian z czarnym i żółtym kolorem. W stosunku do żądła występuje tylko u samicy.

Komar tygrysi

Jest to latający owad o długości ciała od około 5 do 10 milimetrów. Jest w czerwonawo-czarnym odcieniu, z białymi paskami na całym ciele. Aspektem gatunku jest podłużna biała opaska, znajdująca się na grzbiecie i głowie.

Ma dwa długie skrzydła i trzy pary czarnych nóg z białymi plamami. Samica ma długi i cienki pień, którego używa do pobierania krwi z ptaków i ssaków. Ze swojej strony samiec nie ma tego organu, więc żywi się nektarem.

Wielka żółta mrówka (

Te mrówki są powszechne w całej Ameryce Północnej. Wyróżniają się żółto-pomarańczowym kolorem ciała, małymi oczkami i skrzydłami.

Robotnice tego gatunku mierzą od 3 do 4 milimetrów i tworzą duże kolonie pod skałami lub kłodami występującymi w wilgotnych lasach, polach i łąkach.

Ich dieta oparta jest na słodkich pokarmach iw przypadku zgniecenia wydzielają silny i nieprzyjemny zapach.

Wędzony karaluch

Źródło: Toby Hudson

Ten karaluch ma od 25 do 38 milimetrów długości. Ubarwienie może się różnić w zależności od etapu, na którym się znajduje. Nimfy są czarne, następnie nabierają brązowawego odcienia, aw wieku dorosłym mają błyszczące brązowo-czarne ciało.

Ten gatunek ma skrzydła. Są one zwymiarowane pod kątem wagi i rozmiaru, dzięki czemu z dużą łatwością może latać na długich dystansach.

Motyl monarcha (

Monarch Butterfly odwiedza kwiat (Źródło: pixabay.com/)

Ten motyl ma dwie pary błoniastych skrzydeł, które są pokryte kolorowymi łuskami. Skrzydła samicy są ciemniejsze, z grubymi, zaznaczonymi czarnymi liniami. U samców kolor jest jaśniejszy, a linie cienkie. Struktury te służą do zalotów i termoregulacji.

Gatunek ten wędruje na duże odległości, podróżując z południowej Kalifornii i Meksyku do Kanady.

-Ssaki

Gigantyczny szybowiec (

Ten szybujący torbacz pochodzi z Australii. Długość ciała waha się od 39 do 43 centymetrów, przy czym samce są mniejsze od samic.

Ciało pokryte jest gęstym futrem. W stosunku do ogona długi, dochodzący do 53 centymetrów długości. Kiedy zwierzę ślizga się, działa jak ster.

Po obu stronach ciała ma membrany biegnące między kostką a łokciem. To daje olbrzymiemu szybowcowi możliwość szybowania w kontrolowany sposób. Możesz również użyć tych membran, aby zmniejszyć straty ciepła, ponieważ zwiększa to warstwę izolacyjną na powierzchni skóry.

Północna wiewiórka latająca

Latająca wiewiórka Bob Cherry, źródło Wikimedia Commons

To nocny gryzoń żyjący w Ameryce Północnej. Ma grubą cynamonowo-brązową skórkę. Boki i obszar brzuszny są szare. Jeśli chodzi o rozmiar, mierzy około 25 do 37 centymetrów, a jego waga wynosi 2,30 kilograma.

Latająca wiewiórka północna ma elastyczną i odporną membranę, pochodzącą z przedłużenia skóry brzucha. Obejmuje to opuszki palców każdej nogi. Kiedy musisz zaplanować, możesz wystartować z drzewa. Następnie wydłuża nogi, powodując rozciąganie membran.

Filipiński latający lemur (

jenesuisquncon, za Wikimedia Commons

Ten ssak, zwany także colugo, pochodzi z Filipin. Jego ciało może mierzyć od 77 do 95 centymetrów.

Ma membranę zwaną patagio, która łączy kończyny z każdej strony i ogon. Oprócz tej struktury Twoje palce są zjednoczone dzięki błonie międzypalcowej. W ten sposób powierzchnia poślizgu jest zwiększona.

Kiedy filipiński latający lemur odskakuje od gałęzi, rozkłada nogi. W ten sposób membrana rozprzestrzenia się, działając jak spadochron.

Nietoperz owocowy (

Źródło: JMGarg

Ten nietoperz ma długi pysk. Ponadto posiada bardzo ostre zęby, którymi może wnikać w owoce, a następnie wprowadzać długi język i móc karmić.

Kiedy nie je, podkręca język i chowa go wokół klatki piersiowej, zamiast trzymać go w ustach.

Pod względem ubarwienia górna część jest często jasnopomarańczowa, a dolna jaśniejsza. Sierść jest jedwabista i delikatna.

W stosunku do skrzydeł nietoperz owocowy używa ich nie tylko do latania. Kiedy odpoczywa, otula się nimi, aby zachować ciepło ciała.

Czerwony olbrzym latająca wiewiórka (

Źródło: Daderot

Gigantyczna ruda latająca wiewiórka pochodzi z Azji. Sierść ciemnoczerwona z czarnymi końcówkami. Może dorastać do 42 centymetrów.

Ma długi ogon, który zapewnia stabilność podczas szybowania po drzewach. Posiada membranę skórną, która łączy kończyny z każdej strony. Służy do planowania. W ten sposób możesz podróżować na odległość do 75 metrów.

Bibliografia

Wikipedia (2019). Zwierzęta latające i szybujące. Odzyskany z en.wikipedia.org.
Encyklopedia Britannica (2019). Lot, lokomocja zwierząt. Odzyskany z britannica.com
Robbie Hart (2019). Lot. Odniesienie do biologii. Odzyskany z biologyreference.com
Nagel, J. (2003) Petauroides Volans. Sieć różnorodności zwierząt. Odzyskany z animaldiversity.org
Encyklopedia britannica (2019). Strider wodny, owad. Odzyskany z britannica.com.
Dana Campbell (2019). Acanthomyops claviger. Odzyskany z eol.org.

ZWIERZĘTA POWIETRZNE: CHARAKTERYSTYKA I PRZYKŁADY - BIOLOGIA - 2024