ASTROFIZYKA TERMOJĄDROWA: GŁÓWNE CECHY - NAUKA - 2025

Termojądrowa astrofizyka jest specyficzna gałąź fizyki, że badania ciał niebieskich i uwalnianie energii z nich, produkowane przez fuzję jądrową. Znana jest również jako astrofizyka jądrowa.

Nauka ta narodziła się przy założeniu, że obecnie znane prawa fizyki i chemii są prawdziwe i uniwersalne.

Astrofizyka termojądrowa jest nauką teoretyczno-eksperymentalną na ograniczoną skalę, ponieważ większość zjawisk kosmicznych i planetarnych została zbadana, ale nie została udowodniona w skali obejmującej planety i wszechświat.

Głównymi przedmiotami badań w tej nauce są gwiazdy, obłoki gazowe i pył kosmiczny, dlatego jest ściśle powiązany z astronomią.

Można nawet powiedzieć, że rodzi się z astronomii. Jego głównym założeniem była odpowiedź na pytania o pochodzenie wszechświata, chociaż jego komercyjne lub gospodarcze interesy dotyczą energetyki.

Zastosowania astrofizyki termojądrowej

1- Fotometria

To podstawowa nauka astrofizyki odpowiedzialna za pomiar ilości światła emitowanego przez gwiazdy.

Kiedy gwiazdy formują się i stają się karłami, zaczynają emitować jasność w wyniku wytwarzanego w nich ciepła i energii.

Fuzje jądrowe różnych pierwiastków chemicznych, takich jak hel, żelazo i wodór, są wytwarzane w gwiazdach, a wszystko to w zależności od etapu lub sekwencji życia, w którym te gwiazdy się znajdują.

W rezultacie gwiazdy różnią się wielkością i kolorem. Z Ziemi dostrzegany jest tylko biały świecący punkt, ale gwiazdy mają więcej kolorów; ich jasność nie pozwala uchwycić ich ludzkiemu oku.

Dzięki fotometrii i części teoretycznej astrofizyki termojądrowej ustalono fazy życia różnych znanych gwiazd, co zwiększa zrozumienie Wszechświata i jego praw chemicznych i fizycznych.

2- Fuzja jądrowa

Przestrzeń jest naturalnym miejscem reakcji termojądrowych, ponieważ gwiazdy (w tym Słońce) są głównymi ciałami niebieskimi.

W syntezie jądrowej dwa protony zbliżają się do takiego punktu, że udaje im się pokonać odpychanie elektryczne i połączyć się, uwalniając promieniowanie elektromagnetyczne.

Proces ten jest odtwarzany w elektrowniach jądrowych na planecie, aby jak najlepiej wykorzystać uwolnienie promieniowania elektromagnetycznego oraz ciepła lub energii cieplnej wynikającej z tej fuzji.

3- Sformułowanie teorii Wielkiego Wybuchu

Niektórzy eksperci twierdzą, że ta teoria jest częścią kosmologii fizycznej; obejmuje jednak również dziedzinę badań astrofizyki termojądrowej.

Wielki Wybuch jest teorią, a nie prawem, więc nadal napotyka problemy w podejściach teoretycznych. Astrofizyka jądrowa wspiera go, ale też zaprzecza.

Brak zgodności tej teorii z drugą zasadą termodynamiki jest głównym punktem jej rozbieżności.

Zasada ta mówi, że zjawiska fizyczne są nieodwracalne; w konsekwencji entropii nie można zatrzymać.

Chociaż idzie to w parze z poglądem, że Wszechświat stale się rozszerza, teoria ta pokazuje, że uniwersalna entropia jest nadal bardzo niska w porównaniu z teoretyczną datą narodzin Wszechświata, 13,8 miliarda lat temu.

Doprowadziło to do wyjaśnienia Wielkiego Wybuchu jako wielkiego wyjątku od praw fizyki, osłabiając tym samym jego naukowy charakter.

Jednak znaczna część teorii Wielkiego Wybuchu opiera się na fotometrii oraz cechach fizycznych i wieku gwiazd, przy czym oba obszary badań to astrofizyka jądrowa.

Bibliografia

1. Audouze, J. i Vauclair, S. (2012). Wprowadzenie do astrofizyki jądrowej: tworzenie i ewolucja materii we wszechświecie. Paryż-Londyn: Springer Science & Business Media.
2. Cameron, AG i Kahl, DM (2013). Ewolucja gwiazd, astrofizyka jądrowa i nukleogeneza. AGW Cameron, David M. Kahl: Courier Corporation.
3. Ferrer Soria, A. (2015). Fizyka jądrowa i cząstek elementarnych. Walencja: Uniwersytet w Walencji.
4. Lozano Leyva, M. (2002). Kosmos w Twojej dłoni. Barcelona: Debols! Llo.
5. Marian Celnikier, L. (2006). Znajdź cieplejsze miejsce!: A History of Nuclear Astrophysics. Londyn: World Scientific.