BACTEROIDES FRAGILIS: CHARAKTERYSTYKA, MORFOLOGIA, PATOLOGIE - BIOLOGIA - 2025

Bacteroides fragilis reprezentuje grupę Gram-ujemnych, niezarodnikujących, obligatoryjnie beztlenowych bakterii Bacillary. Obejmuje B. fragilis, B. distasonis, B. ovatus, B. vulgatus, B. thetaiotaomicron, B. caccae, B. eggerthii, B. merdae, B. stercoris i B. uniformis.

Wszystkie te prątki mają podobieństwa w czynnikach wirulencji i oporności na antybiotyki. Ponadto stanowią 1% ludzkiej mikroflory okrężnicy, gdzie normalnie żyją w nieszkodliwym związku między żywicielem a żywicielem.

Kolonie Bacteoides fragilis na agarze Bacteroides fragilis krwi / Gram

Jednak szczepy z grupy Bacteroides fragilis są najczęściej spotykanymi patogenami w klinicznie ważnych zakażeniach wywołanych przez bakterie beztlenowe lub infekcje mieszane.

Oznacza to, że ważna nie jest ilość tych bakterii w okrężnicy, ale czynniki zjadliwości, które sprawiają, że rozwijają się one jako ważne czynniki zakaźne.

Z drugiej strony te mikroorganizmy są stosunkowo odporne na tlen, a ich udział w zakażeniach wywołanych przez wiele drobnoustrojów jest ważny. Oznacza to, że pomagają innym beztlenowcom zachować żywotność, pomagając zmniejszyć potencjał redoks.

Większość infekcji ma charakter oportunistyczny i endogenny. Oznacza to, że pojawiają się w wyniku wyrzynania się błony śluzowej jelita przez guzy, operacje, uchyłkowatość lub inne przyczyny, a opuszczając swoją niszę powodują posocznicę i ropnie brzuszne.

cechy

Gromada: Bacterioidetes

Klasa: Bacteroidia

Zamówienie: Bacteroidales

Rodzina: Bacteroidaceae

Rodzaj: Bacteroides

Gatunek: fragilis

Morfologia

Mikroskopowo są to stosunkowo krótkie, blade pałeczki Gram-ujemne z zaokrąglonymi końcami, co nadaje im kokokobakteryjny wygląd.

Pałeczki mają średnicę od 0,5 do 0,8 µm i długość od 1,5 do 9 µm.

Mają również pewien polimorfizm (zarówno pod względem wielkości, jak i kształtu), gdy pochodzą z płynnych kultur, a także wykazują nieregularne zabarwienie i niektóre wakuole.

Te pałeczki nie tworzą zarodników i nie mają wici, to znaczy są nieruchome.

Kolonie są białe do szarych, półprzezroczyste, gładkie i niehemolityczne. Przedstawiają spirale lub struktury pierścieniowe w obrębie kolonii. Mierzą 1 - 3 mm średnicy.

Czynniki zjadliwości

Bacteroides fragilis to dość zjadliwy mikroorganizm.

Wytwarza enzymy neuraminidazę, hialuronidazę, żelatynazę, fibrynolizynę, dysmutazę ponadtlenkową, katalazę, DNazę i heparynazę. Większość z tych enzymów współpracuje przy inwazji tkanek.

Dysmutaza ponadtlenkowa i katalaza są stosowane do eliminacji toksycznych wolnych rodników, takich jak odpowiednio jon ponadtlenkowy O ₂ ^- i nadtlenek wodoru H ₂ O ₂ .

Stanowi to czynnik zjadliwości, ponieważ zapewnia mu większą przeżywalność i przewagę proliferacji w tkankach w porównaniu z innymi bezwzględnymi beztlenowcami, które nie mają tych enzymów.

Podobnie ma kapsułkę polisacharydową, którą można łatwo wykazać za pomocą barwienia czerwienią rutenową, tuszu indyjskiego lub mikroskopii elektronowej. Kapsułka jest niezbędnym elementem do uniknięcia fagocytozy przez komórki układu odpornościowego.

Ma również endotoksynę w ścianie komórkowej, podobnie jak wszystkie bakterie Gram-ujemne. Nie zawiera jednak lipidu A, 2-ketodeoksyyoktanianu, heptozy ani kwasu beta hydroksymyrystynowego.

Dlatego wykazuje słabą aktywność biologiczną w porównaniu z endotoksynami innych bakterii Gram-ujemnych. Wytwarza również enterotoksynę (toksynę B).

Wreszcie, oporność na antybiotyki jest cechą, która zwiększa zjadliwość, ponieważ utrudnia leczenie.

Wszystkie wymienione powyżej czynniki wirulencji odgrywają fundamentalną rolę w patogenezie.

Patologie

Powoduje biegunkę zapalną, chociaż często występuje bezobjawowa kolonizacja.

Badania na ludziach sugerują związek między enterotoksykogenną infekcją Bacteroides fragilis a chorobą zapalną jelit i rakiem okrężnicy.

Często występuje w infekcjach wywołanych przez drobnoustroje.

Charakterystyka biochemiczna

Grupę B. fragilis można zidentyfikować dzięki pewnym testom biochemicznym:

Jest odporny na krążki penicylinowe 2U i krążki kanamycyny 1 µg. Jest wrażliwy na krążek 15 µg ryfampicyny.

Rośnie w podłożu z 20% żółcią, fermentuje sacharozę, nie wytwarza barwnika, hydrolizuje eskulinę, redukcja azotanów jest ujemna, a indol ujemny.

Podobnie, kwasy wytwarzane przez B. fragilis z bulionu drożdżowo-glukozowo-peptonowego to kwas octowy, kwas propionowy, kwas bursztynowy i kwas fenylooctowy.

Jest pozytywny pod względem katalazy, co jest niezwykłą cechą bakterii beztlenowych. Jest to mechanizm, który w infekcjach wywołanych przez wiele drobnoustrojów sprzyja namnażaniu się innych bakterii beztlenowych, ponieważ ten mikroorganizm współdziała w eliminacji toksycznych substancji z tlenu.

Diagnoza

Najlepszą próbką zawsze będzie ropa lub płyn pobrany bezpośrednio ze zmiany. Pobieranie próbek i transport należy przeprowadzać w atmosferze beztlenowej i jak najszybciej przetransportować do laboratorium.

Do transportu beztlenowców można użyć specjalnych tub lub można je transportować w strzykawce bez pozostawiania powietrza wewnątrz i ochrony przed środowiskiem.

Kultura

Rosną na agarze z krwią w warunkach beztlenowych w 37 ° C.

Należy zauważyć, że większość infekcji beztlenowych jest wywołana przez wiele drobnoustrojów iz tego powodu razem mogą występować mikroorganizmy tlenowe, takie jak Enterobacteriaceae. Z tego powodu konieczne jest stosowanie antybiotyków w pożywkach hodowlanych do izolacji beztlenowców.

Najczęściej stosowanym antybiotykiem do tego celu jest aminoglikozyd, ponieważ wszystkie beztlenowce są na niego odporne.

Gram

Barwienie metodą Grama bezpośredniego materiału klinicznego wykazującego obecność bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych lub obu tych rodzajów silnie wskazuje na zakażenie beztlenowe. Dlatego barwienie metodą Grama jest często przydatne w leczeniu tych zakażeń.

Bacteroides fragilis jest postrzegana jako pałeczka Gram-ujemna.

Leczenie

Podejście to jest prawie zawsze przeprowadzane empirycznie, ze względu na to, jak trudne i powolne są hodowle, w połączeniu z faktem, że u beztlenowców technika antybiogramu jest mniej znormalizowana dla tych mikroorganizmów.

Z tego powodu antybiotyki, w przypadku których spodziewana jest wrażliwość na beztlenowce, które zwykle powodują zakażenie, dobiera się w zależności od miejsca zakażenia.

W przypadku infekcji brzucha wymagane są antybiotyki oporne na beta-laktamazy.

W przypadku B. fragilis zwykle stosuje się metronidazol, imipenem, aztreonam lub ceftriakson.

Bibliografia

1. Ryan KJ, Ray C. Sherris. Medical Microbiology, 6. wydanie McGraw-Hill, Nowy Jork, USA; 2010.
2. Koneman E, Allen S, Janda W, Schreckenberger P, Winn W. (2004). Diagnoza mikrobiologiczna. (Wyd. 5). Argentyna, od redakcji Panamericana SA
3. Forbes B, Sahm D, Weissfeld A. Bailey & Scott Microbiological Diagnosis. 12 ed. Argentyna. Od redakcji Panamericana SA; 2009.
4. González M, González N. Podręcznik mikrobiologii medycznej. 2. edycja, Wenezuela: Dyrekcja ds. Mediów i publikacji Uniwersytetu w Carabobo; 2011
5. Współtwórcy Wikipedii. Bacteroides fragilis. Wikipedia, wolna encyklopedia. 31 października 2018, 13:51 UTC. Dostępne pod adresem: wikipedia.org/
6. Chen LA, Van Meerbeke S, Albesiano E i wsp. Wykrywanie enterotoksycznych bakterii Bacteroides fragilis w kale. Eur J Clin Microbiol Infect Dis. 2015; 34 (9): 1871-7.