BOBRY: CHARAKTERYSTYKA, KLASYFIKACJA, SIEDLISKO, ROZMNAŻANIE - BIOLOGIA - 2025

Do bobrów (Castor) to rodzaj ssaków łożyskowych należących do rodziny bobrowate. Bóbr jest drugim co do wielkości gryzoniem na świecie, jego siedlisko jest półwodne, a jego zachowanie jest głównie nocne.

Grupują się tworząc kolonie. W ich ramach członkowie współpracują przy budowie jednej lub więcej zapór na rzekach lub strumieniach. Celem jest wykorzystanie ich jako ochrony przed drapieżnikami i ułatwienia dostępu do pokarmu, zwłaszcza w okresie zimowym.

Źródło: pixabay.com

Bóbr, nazywany „inżynierem przyrody”, modyfikuje zamieszkiwane przez siebie obszary. Ta kolonizacja kosmosu może być cennym zasobem dla innych gatunków. Jednak może również zahamować naturalny rozwój fauny i flory na tym obszarze.

Gdy bóbr przemieszcza się po wodzie w poszukiwaniu pożywienia, często jest łatwym łupem dla kojota, niedźwiedzia, wydry, lisa i rudego rysia. Jednak jednym z najgroźniejszych drapieżników bobra jest człowiek.

Z powodu intensywnych polowań bobrów północnoamerykańskich gatunek ten prawie wyginął na początku XX wieku. Powodem uboju tych zwierząt w tamtym czasie była głównie komercjalizacja ich futra.

Nosiciel choroby

Bóbr to gryzoń, który jest siedliskiem wielu różnych pasożytów w narządach wewnętrznych. Wewnętrznie może być żywicielem różnych nicieni, takich jak glisty lub niektóre tasiemce, oba pasożyty zajmują duże części jelita bobra.

Te najwyraźniej nie powodują szkody dla gospodarza. Jednak Giardia lambdia, wiciowiec, który zwykle zasiedla jelita bobra, może powodować komplikacje zdrowotne u ludzi. Jeśli zostanie zakażony pasożytem, ​​możesz dostać gorączki bobra lub lambliozę.

Ewolucja

Współczesne bobry są wytworem rozległej historii ewolucyjnej późnego eocenu na kontynencie azjatyckim oraz wczesnego oligocenu na kontynencie europejskim i Ameryce Północnej.

Większość wczesnych bobrów była ziemskimi kopaczami, tak jak ma to miejsce w przypadku Paleocastora. Skamieniałości tego okazu pochodzą z wczesnego miocenu i zostały znalezione między obecnymi terytoriami Nebraski i Wyoming w Stanach Zjednoczonych.

Paleocastor prawdopodobnie tworzył kolonie i żył na terenach trawiastych położonych na wyżynach, gdzie kopał nory.

Największym gryzoniem w Ameryce Północnej był gigantyczny bóbr Castoroides. Skamieniałości wskazują, że żył w plejstocenie, co wskazuje również, że jego ciało mierzyło około dwóch metrów.

Zastosowania komercyjne

W całej historii człowiek czerpał komercyjne korzyści z niektórych produktów uzyskanych z ciała bobra, jednym z nich były jądra. Narządy te są używane w niektórych kulturach jako tradycyjna medycyna uśmierzająca ból i jako środki antykoncepcyjne.

Innym produktem jest strój bobrowy, oleista wydzielina o silnym zapachu wytwarzana przez gruczoły odbytu zwierzęcia. W przeszłości był używany do produkcji perfum. Obecnie jest używany jako wzmacniacz niektórych smaków, takich jak wanilia i malina.

Ponadto niektóre produkty, takie jak galaretki i napoje owocowe, mogą zawierać kastoreum w swoich składnikach.

Charakterystyka ogólna

Bobry są zwierzętami heterotroficznymi, w rozwoju embrionalnym. Mają kręgosłup, czyli strukturę kości, która działa jako główne podparcie ich ciała.

Są to ssaki z gruczołami mlecznymi, które po okresie ciąży i urodzeniu potomstwa produkują mleko. Jest to główny pokarm ich potomstwa w okresie karmienia piersią.

W czasie ciąży zarodek rozwija się w przejściowym narządzie zwanym łożyskiem. Rozwija się w macicy samicy.

Członkowie rodzaju Castor mają struktury przystosowane do życia w wodzie. W ten sposób palce tylnych nóg są połączone membraną. Jego nos i uszy mają membranę, która zamyka się, gdy zwierzę zanurza się w rzekach.

Tył języka może blokować gardło, uniemożliwiając wodzie przedostawanie się do płuc, gdy bóbr znajduje się w wodzie.

Rozmiar

Bóbr ma bardzo mocne ciało i, w porównaniu z resztą gryzoni, duże rozmiary. W wieku dorosłym jego waga może wynosić 16 kilogramów. Samice mogą być tej samej wielkości lub nawet nieco większe.

To zwierzę ma około 25 centymetrów długości. Jego ogon, szeroki i spłaszczony, ma około 45 centymetrów długości i 13 centymetrów szerokości.

Mózg

Mózg bobra nie ma obwodów jak reszta ssaków. Mają to gładkie, znane jako lissencephalic. Jednak jego kora mózgowa jest gruba, co znacząco wpływa na rozwój wielu posiadanych przez nią zdolności i umiejętności.

Twarz

Ma małą, szeroką, tępą głowę z bardzo dużymi siekaczami, które stale rosną. Są podobne do dłuta i pokryte są zewnętrzną emalią pomarańczową, ze względu na wysoką zawartość żelaza, co zapewnia im dużą twardość.

Ponieważ zęby siekaczy wystają z pyska, nawet jeśli są zamknięte, bóbr może chwytać nimi kawałki drzew lub pożywienie.

Nozdrza i uszy mają fałdy skóry zwane zastawkami. Zamykają nozdrza i przewód słuchowy, gdy zwierzę jest zanurzone w wodzie. Oczy mają przezroczystą boczną membranę, która pozwala im widzieć pod wodą.

Wargi zamykają się za zębami siekaczy, pozwalając bobrowi gryźć nawet pod wodą. Ponadto zapobiega to przedostawaniu się wody do płuc.

Futro

Posiada bardzo gęstą sierść, która zapobiega przedostawaniu się wody do skóry zwierzęcia.

Szata jest 2 rodzaje, jeden jest szary i bardzo jedwabisty. Na nim znajduje się warstwa złożona z długich i grubych włosów, które działają jako ochrona skóry.

Odcienie tego są wariantami, mogą przejść od odcienia żółtego i brązowego do ciemnej czerni. Wewnętrzna i dolna część ciała są lekkie.

Kończyny

Ma większe tylne nogi niż przednie. Są siatkowe, co jest dla niego korzystne, ponieważ uzupełniają doskonałe umiejętności pływania. Drugi palec tylnej łapy ma rozszczepiony paznokieć, prawdopodobnie do celów pielęgnacyjnych.

Pięć palców tylnych nóg jest połączonych membraną, zamieniając je w rodzaj „wiosła”, które służy jako paliwo podczas podwodnego pływania.

Ogon

Bóbr ma płaski, owalny ogon. Składa się z sześciokątnych czarnych łusek, które są zestawione ze sobą. Zwierzę używa go przede wszystkim do pływania.

Ma jednak również inne cele. Zewnętrzna warstwa ogona jest łuszcząca się, pod spodem znajduje się silnie unaczyniona tkanka, szczególnie u podstawy.

Ma to funkcję termoregulacyjną, ponieważ krew jest kierowana w kierunku powierzchni ogona, minimalizując w ten sposób utratę ciepła. Pełni również funkcję magazynowania tkanki tłuszczowej.

Zarówno samce, jak i samice mają gruczoły rycynowe, które wydzielają piżmową wydzielinę zwaną kastoreum. Służy do wytyczenia terytorium, osadzając tę ​​substancję w mule lub na skałach.

Gruczoły te wydzielają olej przez pory skóry, w tym przez korzenie włosów. Następnie bóbr rozprowadza go po całym ciele, pomagając sobie przednimi nogami i pazurami do pielęgnacji. Dzięki temu sierść jest gładka, tłusta i wodoodporna.

Taksonomia

Królestwo zwierząt.

Subkingdom Bilateria.

Deuterostomia w Podkrólestwie.

Chordate Phylum.

Kręgowiec Subfilum.

Superklasa tetrapody.

Klasa ssaków.

Podklasa Theria.

Infraclass Eutheria.

Zamówienie Rodenti.

Podrząd Castorimorpha.

Rodzina Castoridae.

Rodzaj Castor

Ten rodzaj należy do rodziny Castoridae. Przedstawiciele tego rodzaju półwodnego stanowią około 0,13% wszystkich osobników z rzędu Rodentia. Składa się z dwóch gatunków; Castor canadensis i Castor fiber.

Klasyfikacja

-Bobry amerykańskie (

Ta grupa zwierząt występuje od zalesionych obszarów Ameryki Północnej po północny Meksyk, w tym południowo-zachodnią część Stanów Zjednoczonych i półwysep Florydy.

Amerykańskie bobry są największymi z rodzaju, posiadającymi większą czaszkę. Nozdrze, znajdujące się w przedniej części czaszki, ma kształt kwadratu. Jego ogon jest szeroki i wykorzystuje go do budowy nory, którą robi z dala od brzegu rzeki.

Tamy budowane są w bardzo wyszukany sposób, ułatwiając między innymi wyłapywanie ich pożywienia.

Samce są bardzo konkurencyjne. Samice mogą mieć od 3 do 4 młodych przy każdym porodzie. Jego ładunek chromosomów wynosi 2n = 40, inaczej niż u bobrów kanadyjskich. Dlatego krzyżówka hybrydowa między tymi dwoma gatunkami jest niemożliwa.

Obecna sytuacja

W okresie kolonialnym handel futrami bobrów stanowił zasiedlenie i rozwój zachodniej Kanady i Ameryki Północnej. Jednak ich nadmierne polowanie prawie doprowadziło do ich eksterminacji w XX wieku.

Obecnie Castor canadensis odzyskał swoje naturalne środowisko. Wynika to z ich naturalnego procesu reprodukcji i ponownego wprowadzenia przez człowieka zwierząt tego gatunku. Ponadto wprowadzono zasady regulujące polowania na te gryzonie.

-Bobry eurazjatyckie (

Ta grupa bobrów jest niewielka. Samce tego gatunku nie są zbyt konkurencyjne, chociaż bronią i ograniczają swoje terytorium. W tym celu pozostawiają ślady zapachowe na wydzielinach gruczołów odbytu.

Jego ciało jest mniejsze niż u bobrów amerykańskich. Mają cechę identyfikującą budowę czaszki; nozdrza ma kształt trójkąta. Swoim wąskim ogonem buduje nory w miejscach blisko brzegu rzeki.

W każdym miocie samice mogą mieć średnio 2-3 młode. Ładunek chromosomów bobrów eurazjatyckich wynosi 2n = 48, inaczej niż bobry amerykańskie.

Wcześniej znajdowano je w lasach strefy umiarkowanej Europy, z wyjątkiem obszaru śródziemnomorskiego i Japonii. Na początku XX wieku to rozmieszczenie geograficzne uległo znacznemu zmniejszeniu, przy czym bobry eurazjatyckie występowały tylko w południowej Norwegii, Chinach, Francji, Ałtaju i Syberii.

Od 1920 r. Rozpoczęto starania o przywrócenie tego gatunku w Eurazji. Od tego czasu gatunek ten został ponownie wprowadzony do niemal całej Europy, zachodnich Chin, Syberii, wschodniej Rosji i Mongolii.

Siedlisko

Bóbr zasiedla zimne rejony, zajmując strefy nadbrzeżne, wśród których znajdują się rzeki, laguny, strumienie czy bagna. Zwierzęta te rzadko opuszczają wodę przez długi czas.

Można je również znaleźć w korycie zalesionych strumieni, na obrzeżach jezior, bagien, stawów, bagien, zbiorników wodnych oraz w każdym innym zbiorniku wodnym znajdującym się w lesie.

Często rzeki lub strumienie będą miały niskie nachylenie, z dużą ilością wierzby, olchy, topoli lub innej roślinności zielnej lub drzewnej.

Bóbr ma zdolność ścinania drzew zębami, co robi nie tylko na pożywienie. Pnie i gałęzie są źródłem materiałów do budowy nor i tam. W ten sposób bóbr modyfikuje zasiedlany przez siebie ekosystem stosownie do swoich potrzeb.

Ta działalność wylesiania może zostać sklasyfikowana jako niszcząca środowisko. Jednak wycinka drzew pełni, poza pokarmem, specyficzną funkcję, która polega na ochronie ich przed surowym środowiskiem i drapieżnikami.

Oprócz tego wokół zapór powstają mokradła, które sprzyjają rozwojowi wielu gatunków zwierząt i roślin.

Nory

Bobry żyją w norach w kształcie kopuł, które budują z patyków, trawy, błota i mchu. Z czasem schrony te można było rozbudowywać i modyfikować. Jego wymiary mogą wahać się od 3 metrów wysokości i 6 szerokości do 5 metrów wysokości i 12 metrów w podstawie.

Każda nora jest zajęta przez powiększoną grupę rodzinną, parę dorosłych bobrów, młode i młode z poprzedniego miotu. Ziemię nory pokrywają liście i miękkie gałęzie.

Gdy kończy się jesień, bóbr przykrywa norę świeżym błotem, które zimą zamarza w niskich temperaturach. Błoto staje się prawie kamieniem, uniemożliwiając drapieżnikom penetrację ostoi.

Rodzaje nor

- Zbudowany na wyspach . Mają centralną komorę i podłogę nieco powyżej poziomu wody. Zimą dzięki temu temperatura wewnętrzna będzie wyższa niż na zewnątrz. Posiada dwa wejścia, jedno otwiera się w kierunku środka nory a drugie jest rodzajem przyczółka w kierunku wody.

- Zbudowany na brzegach stawów . Bóbr może zbudować norę w pobliżu brzegu stawu lub częściowo zawieszony w tym akwenie.

- Zbudowany nad brzegiem jezior . Nora musi być otoczona wodą o odpowiedniej głębokości, aby to zapewnić bóbr buduje małe strumienie z kłód, błota, gałęzi i kamieni.

Tamy

Bobry często budują tamę w dole rzeki, w pobliżu ich nory. Celem jest odstraszenie wilków i kojotów. Wokół tej tamy tworzy się mikroklimat sprzyjający rozwojowi niektórych gatunków zwierząt i roślin.

Aby go zbudować, bobry pracują w nocy, niosąc przednimi nogami kamienie i błoto. Kawałki drewna i gałęzie są przenoszone jego potężnymi siekaczami.

Rozkład geograficzny

Bóbr europejski (Castor fiber), jak sama nazwa wskazuje, występuje w Europie i na niektórych obszarach Azji. Ten gatunek bobra występuje najczęściej w Rosji, Francji, Polsce, Mongolii, Ukrainie i Białorusi.

W przeszłości zamieszkiwali prawie całą Eurazję, w tym terytorium Wysp Brytyjskich i Rosji. Jednak w wyniku polowań w XVI wieku wyginął w Wielkiej Brytanii.

Obecnie bóbr europejski jest reintrodukowany w wielu krajach kontynentów Europy i Azji.

Bóbr amerykański (Castor canadensis) zamieszkuje całą Amerykę Północną, od Alaski po północny Meksyk. W Kanadzie występują na wszystkich terytoriach, z wyjątkiem tych w pobliżu Oceanu Arktycznego.

Bóbr występuje na prawie całym terytorium Stanów Zjednoczonych, z wyjątkiem regionów pustynnych w południowo-zachodniej części kraju i na półwyspie w stanie Floryda. W Meksyku żyją tylko na obszarach otaczających rzeki Rio Grande i Kolorado.

Reprodukcja

Chociaż może się wydawać, że odróżnienie samca bobra od samicy może wydawać się trudne, można je zidentyfikować na podstawie właściwości oleju wytwarzanego w gruczołach odbytu. W przypadku samic barwa tej substancji jest jasnożółta, au samców czerwono-brązowa.

Zdecydowana większość bobrów rozmnaża się w wieku trzech lat, jednak samica jest aktywna seksualnie w wieku około dwóch lat. Ruja u samic tego gatunku występuje tylko przez 12 lub 24 godziny.

Krycie następuje między styczniem a lutym. Po około trzech i pół miesiąca ciąży samica bobra ma od dwóch do czterech młodych.

Przed porodem samica zbiera świeże i miękkie liście, aby stworzyć rodzaj gniazda w najwyższej części nory.

W przeciwieństwie do pozostałych członków rzędu Rodentia, bobry są monogamiczne, przebywające razem przez kilka sezonów rozrodczych. Jeśli jeden członek pary umrze, zwykle zostanie zastąpiony innym.

Samce nie walczą ze sobą o kobiety, ale w grupie rodzinnej obie płcie są terytorialne.

Baby Bobry

Od urodzenia młode bobry mają otwarte oczy. Ich ciało pokryte jest cienką skórką i ważą około 450 gramów. Mogą zacząć pływać w ciągu pół godziny od urodzenia, aw ciągu miesiąca wstrzymać oddech i pływać pod wodą.

Cielę karmione jest przez dwa tygodnie. Po tym możesz jeść. Gdy młodzieniec osiąga dojrzałość, opuszcza rodzinę w poszukiwaniu partnera, budując później własną norę.

Odżywianie

Bobry to zwierzęta roślinożerne. Twój układ trawienny specjalizuje się w przetwarzaniu cząsteczek celulozy, z których składają się włókna roślinne. Kolonie mikroorganizmów zamieszkujących ich jelita są odpowiedzialne za trawienie do 30% różnych warzyw, które spożywają.

W wyniku trawienia wydalane są miękkie odchody, które bóbr ponownie połyka, co jest znane jako koprofagia. Powodem tego nowego spożycia jest to, że w ten sposób można wydobyć resztki składników odżywczych, które prawdopodobnie pozostały nieprzetworzone.

Kiedy bóbr powala drzewo, najpierw zjada kambium i pędy. Następnie odetnij niektóre gałęzie i wszelkie inne części rośliny, które może przetransportować do swojej nory. Z pięcioma palcami na każdej z przednich nóg mogą zręcznie manipulować jedzeniem.

Kiedy dostępność pożywienia jest wyczerpana, grupa rodzinna musi pokonywać duże odległości, aby ją znaleźć. Podczas tych spacerów bobry narażone są na ataki drapieżników. Jeśli jedzenie nie jest dostępne w pobliskich obszarach, grupa rodzinna może przenieść się w inne miejsce.

Dieta bobra

Kora drzewna, taka jak osika, brzoza, wierzba i wierzba, wchodzi w skład diety bobrów. Bobry nie żywią się drewnem, konsumują kambium, miękką tkankę znajdującą się w pobliżu miejsca, w którym rośnie drewno i kora drzewa.

Zjadają również liście, gałęzie wierzby i topoli, korzenie, zioła i pędy. Latem bobry jedzą bulwy lilii wodnej, jabłka, koniczynę i liście oraz kambium osiki. Oprócz tego mogą połykać rośliny wodne, takie jak lilie wodne i kłącza przybrzeżnych paproci.

Przed zimą bóbr zbiera i przechowuje żywność pod wodą, w pobliżu wejścia do swojej nory. Nazywa się to „tratwą” i jest używana zimą, ponieważ nie mogą one przełamać lodu pokrywającego świeże gałęzie drzew.

Zachowanie

Bobry komunikują się poprzez swoją postawę, wokalizacje, znakowanie zapachami i uderzanie ogonem.

Zwierzęta te znakują swoje terytoria szczególnym zapachem, osadzając substancję, którą wydalają przez gruczoł odbytu w różnych kopcach. Jeśli teren jest szeroki, będzie kilka kopców należących do różnych grup rodzinnych, które tam mieszkają.

Bóbr oddziałuje w specyficzny sposób z członkami tej samej kolonii, a zupełnie inaczej z bobrami z sąsiednich kolonii. Jeśli bóbr wyczuje kopiec i nie rozpoznaje zapachu jako należącego do jego kolonii, kopiec jest zwykle rozbijany.

Może również przejawiać zachowanie zwane „drogim wrogiem”. W tym przypadku bóbr zapoznaje się z zapachami sąsiadów. W ten sposób może mniej agresywnie reagować na wtargnięcia bobrów z sąsiednich kolonii niż na osoby z zewnątrz.

Uderzenia ogonem i wokalizacje

Inną wskazówką, której często używają bobry, są ogony. Kiedy są na ziemi i przestraszeni, biegną do wody i wchodzą do niej. Tam zaczynają uderzać ogonami w wodę, ostrzegając w ten sposób resztę grupy o zagrożeniu.

Gwizd to bardzo ważna wokalizacja w komunikacji. Mechanizm ten wykorzystuje bóbr, gdy wizualizuje drapieżnika lub jest w stanie alarmu.

Wysokość i intensywność tych dźwięków zmienia się w zależności od wieku bobra. Młodzi ludzie emitują je podobnie jak skomlenie, w ten sposób powiadamiają matkę, że są głodni.

Bibliografia

1. Wikipedia (2018). Bóbr. Odzyskany z en.wikipedia.org.
2. Guy Musser (2018). Bóbr. Encyklopedia Britannica. Odzyskany z britannica.com.
3. Stan Nowy Jork (2018). Bóbr. Zakład Ochrony Środowiska. Odzyskany z dec.ny.gov.
4. Anderson, R. 2002. Castor canadensis. Sieć różnorodności zwierząt. Odzyskany z animaldiversity.org.
5. Bóbr (2007). Bóbr. Odzyskany z bioweb.uwlax.edu.
6. Rudy Boonstra (2013). Bóbr. Kanadyjska encyklopedia. Odzyskany z thecanadianencyclopedia.ca.
7. National Geographic (2018). Bóbr. Odzyskany z nationalgeographic.com.