KONFUCJUSZ: BIOGRAFIA, FILOZOFIA, WKŁAD I TEKSTY - ARTE - 2025

Konfucjusz (551 pne - 479 pne) był chińskim filozofem, nauczycielem i politykiem. Jego podejście miało ogromny wpływ na edukację, a także na normy moralne i społeczne oraz sposób kierowania rządem. Wykroczył poza bycie prekursorem konfucjanizmu.

W swojej doktrynie wzmocnił wartości chińskiego społeczeństwa, które tradycyjnie je charakteryzowały. Rodzina i przodkowie są bardzo ważni w jego myśleniu, poza tym, że są postrzegani jako elementy reprezentujące podstawy dobrej struktury rządowej.

Reprezentacja Konfucjusza. National Palace Museum, źródło Wikimedia Commons

Myśl konfucjańska była szczególnie widoczna w dynastiach Han, Tang i Song. Propozycje moralne Konfucjusza odegrały fundamentalną rolę nie tylko dla społeczeństw azjatyckich, ale także dla reszty świata.

Konfucjanizm nie jest religią sam w sobie, ale ma aspekty duchowe i pokazuje kodeks postępowania, w którym szacunek i dyscyplina są kluczowe. W popularnej „złotej regule” stworzonej przez Konfucjusza stwierdza się, że nikt nie powinien robić drugiemu tego, czego nie chciałby, aby robił sobie samemu.

Istotne fakty dotyczące Konfucjusza

Konfucjusz urodził się w szlacheckiej rodzinie, która po śmierci ojca, gdy był zaledwie dzieckiem, popadła w niełaskę finansową. Mimo to otrzymał dobre wykształcenie, które pozwoliło mu awansować na wysokie stanowiska m.in. ministra sprawiedliwości.

Po osiągnięciu wieku 30 lat Konfucjusz zajął już swoje miejsce w społeczeństwie jako ważny nauczyciel, po opanowaniu sześciu głównych sztuk w chińskiej edukacji. Uważał, że arystokraci nie powinni utrzymywać monopolu na edukację, ponieważ każdy mógłby skorzystać na nauce.

Kariera polityczna

Jego najważniejsza kariera polityczna pojawiła się, gdy miał około 50 lat. Jednak z biegiem czasu reszta chińskiej szlachty stała się bezinteresowna w jego wizji, ponieważ przywiązywał wielką wagę do moralnej prawości, co zagroziło ich bogatemu stylowi życia.

Wyczuwając, że na próżno spędza czas na dworze króla Lu, postanowił porzucić swoje stanowisko i poświęcić się nauczaniu. Na wygnaniu uczniowie, którym towarzyszył mu od ponad dziesięciu lat.

Widząc, że żadne inne państwo w okolicy nie pozwoli mu na wprowadzenie reform, które przewidział, Konfucjusz wrócił do królestwa Lu, gdzie poświęcił się badaniu i analizie klasycznych tekstów chińskich.

Stanowisko Konfucjusza wobec rządu polegało na tym, że powinien on stworzyć w obywatelach silną moralność, aby nie powstrzymywali się oni od popełnienia niewłaściwych czynów wyłącznie w celu uniknięcia kary, ale ze wstydu, że robią coś, co narusza ich wartości.

Uważał, że król powinien cnotliwie kierować państwem, aby być godnym sprawowania władzy nad swoimi poddanymi, a co za tym idzie, aby być naśladowanym przez wszystkich, którzy żyli pod jego rządami we własnych domach.

Dziedzictwo

W chwili powrotu do Qufu, swojego miasta urodzenia, Konfucjusz zmarł w 479 rpne. Jego zwolennicy zorganizowali dla niego odpowiedni pogrzeb, ale odszedł, myśląc, że jego teorie nie mogą osiągnąć takiego wpływu społecznego, na jaki liczył.

Liczba uczniów, których nauczał przez całe swoje życie, liczyła wówczas 3000, z czego ponad siedemdziesięciu uczniów opanowało sześć klasycznych sztuk chińskich, tak jak zrobił to Konfucjusz.

Później ci uczniowie kontynuowali kontynuację spuścizny swojego nauczyciela poprzez konfucjanizm. Zorganizowali nauki filozofa w dziele, które zatytułowali Anakletowie Konfucjusza.

Jego rodzina została również wywyższona przez dynastie Chin, które uznały nauki Konfucjusza za właściwe. Otrzymał tytuły szlacheckie, a jego potomkowie sprawowali władzę polityczną przez ponad 30 pokoleń.

Biografia

Wczesne lata

Kong Qiu, lepiej znany jako Konfucjusz, urodził się 28 września 551 roku pne. C., w Qufu. Następnie miasto należało do stanu Lu (obecna prowincja Shandong), za panowania księcia Xian.

Jego imię w języku chińskim mandaryńskim to Kǒngzǐ lub Kǒng Fūzǐ, co było zlatynizowaną formą, ale zwykle jest zapisywane jako Kong Fu Tse i oznacza „Master Kong”.

Uważa się, że jego rodzina wywodzi się, poprzez książąt Song, z dynastii Shang, jednej z pierwszych w historii Chin, która rządziła tym obszarem kilkaset lat przed narodzinami Konfucjusza.

Konfucjusz był synem i spadkobiercą Kong He, wojskowego, który służył jako dowódca obszaru Lu. Jego matką była Yan Zhengzai, która była odpowiedzialna za wychowanie chłopca od czasu śmierci Konga, gdy Konfucjusz miał trzy lata.

Ojciec Konfucjusza miał starszego chłopca o imieniu Pi. Jednak to dziecko urodziło się ze związku Kong He z konkubiną i najwyraźniej miało fizyczne deformacje, więc nie mógł być spadkobiercą. Również ojciec Konfucjusza miał w swoim pierwszym małżeństwie inne córki.

Yan Zhengzai zmarł przed ukończeniem 40 roku życia, ale przed śmiercią podjął się zadania zapewnienia synowi odpowiedniego wykształcenia.

Młodość

Konfucjusz należał do klasy szyickiej. Obejmował wojskowych i naukowców. Reprezentowali klasę średnią, ponieważ nie byli ani szlachetnymi, ani zwykłymi ludźmi. Z biegiem czasu Shi zdobyli sławę bardziej dla intelektualistów należących do tej klasy niż dla ich wojska.

Uczył się w Six Arts, a mianowicie: rytuałach, muzyce, łucznictwie, prowadzeniu rydwanu wojennego, kaligrafii i matematyce. Jeśli ktoś potrafił opanować te przedmioty, był uważany za doskonałego człowieka.

W wieku 19 lat Konfucjusz poślubił Quiguan. W następnym roku urodziło się ich pierwsze dziecko, chłopiec o imieniu Kong Li. Mieli wtedy dwie dziewczynki, chociaż niektóre źródła podają, że jedna z nich zmarła jako niemowlę.

Uważa się, że w młodości próbował różnych zawodów, zwykle związanych z administracją publiczną, takich jak lokalna hodowla bydła i magazyny zboża. Jednak powołanie skłoniło go do nauczania.

Kiedy miał skończyć 30 lat, udał się do Wielkiej Świątyni, aby poszerzyć swoją wiedzę. Kilka lat później Konfucjusz był już uważany za nauczyciela, ponieważ opanował sześć sztuk. Od 30 roku życia Konfucjusz zaczął zdobywać reputację i pozyskiwać uczniów.

Życie polityczne

W Lu były trzy rodziny szlacheckie, które posiadały dziedziczne prawa do najważniejszych urzędów w królestwie. Pierwsi byli Ji, którzy kontrolowali Ministerstwo Mszy, odpowiednik obecnego premiera. W międzyczasie Shu zajęli Ministerstwo Wojny, a Meng Ministerstwo Robót Publicznych.

CONFUCIUS (c551-479 pne). Chiński filozof. Gwasz na papierze, c1770. The Granger Collection., Via Wikimedia Commons

W 505 a. C. zamach stanu sprawił, że Ji stracili władzę polityczną. Ruch ten był prowadzony przez Yang Hu. Kiedy filozof miał około 50 lat, rodzinom udało się odzyskać skuteczną władzę. W tamtych czasach imię Konfucjusza było bardzo szanowane w Lu.

W tym czasie wybitnemu nauczycielowi przydzielono stanowisko gubernatora małego miasta. Tak rozpoczęła się jego eskalacja w kierunku polityki. Według różnych źródeł pomagał mu Minister Robót Publicznych i ostatecznie został ministrem sprawiedliwości.

Jednak inni uważają, że jest mało prawdopodobne, aby kiedykolwiek służył w tej służbie, ponieważ jego teorie zawsze opowiadały się za przykładem, a nie karą, co jest wyraźną antytezą tego, czego oczekiwano od szefa Ministerstwa Sprawiedliwości w tamtym czasie.

Wyjdź z sądu

Uważa się, że choć Konfucjusz był bardzo lojalny wobec króla, nie był przyjemną obecnością dla innych członków rządu. Niezłomna moralność, która stanowiła podstawę reform konfucjańskich, zagrażała życiu, które prowadzili dworzanie, a taka prawidłowa postać stanowiła zagrożenie.

Wśród strategii, które Konfucjusz zaproponował władcom Lu, było ucieleśnienie przykładu, którego poddani powinni naśladować, a nie zastraszać ich okrutnymi prawami, ponieważ był to najlepszy sposób na uniknięcie złego postępowania.

Jednym ze sposobów osiągnięcia jego długo oczekiwanych reform było zburzenie murów każdego z miast zdominowanych przez trzy rodziny, aby uniemożliwić porucznikom podjęcie decyzji o powstaniu przeciwko swoim panom i wykorzystaniu ich ze szkodą dla ich przywódców.

Ale aby to osiągnąć, każdy ze szlachciców musiał rządzić w sposób wzorowy. Co więcej, w ideach Konfucjusza było dorozumiane, że jeśli władca nie rządziłby umysłem i działaniem, nieustannie dążąc do dobra swego ludu, tak jak ojciec ze swoją rodziną, to mógłby zostać usunięty.

Uświadomiwszy sobie, że jego idee nie zostaną zaakceptowane w Lu, Konfucjusz postanowił udać się do innych królestw, aby spróbować znaleźć władcę, który chciałby zreformować jego państwo.

Wygnanie

Uważa się, że w 498 roku Konfucjusz opuścił swój rodzinny Lu. To wtedy zdecydował się opuścić swoje stanowisko, choć nie złożył formalnej rezygnacji, a następnie pozostał na narzuconym sobie wygnaniu, dopóki żył Ju Huan. Towarzyszyli mu niektórzy z jego uczniów, którzy głęboko podziwiali jego reformistyczne idee.

Koncertował w najważniejszych państwach północnych i środkowych Chin, takich jak Wei, Song, Chen, Cai i Chu. Jednak w większości miejsc, do których się udał, nie znalazł wsparcia ze strony lokalnych liderów. Wydawali się też niekomfortowo z jego obecnością i źle go traktowali.

Konfucjusz i jego uczniowie Yanzi i Huizi przy „Ołtarzu morelowym”, autor: Kano Tan'yû (1602–1674), za pośrednictwem Wikimedia Commons

W Song próbowali nawet zabić Konfucjusza. Tam, podczas ucieczki, stracił kontakt z Yan Hui, jednym z jego najwierniejszych uczniów, ale później ich drogi ponownie się skrzyżowały. Później, podczas pobytu w Chen, osoby towarzyszące mistrzowi zachorowały i odmówiono im jakiejkolwiek pomocy.

Niektórzy argumentowali, że to niesprawiedliwe, że ludzie tacy jak oni, oddani kultywowaniu swojej intelektualności, byli zmuszani do życia w biedzie. Ale Konfucjusz potwierdził, że wielcy ludzie w obliczu takiej sytuacji muszą zachować spokój, ponieważ w ten sposób demonstrują swoją wyższość etyczną.

Powrót

W roku 484 a. C. po prawie 12 latach podróży Konfucjusz powrócił do ojczyzny. Uważa się, że miał kontakt z księciem Ai, który rządził stanem Lu, a także z rodziną Ji. Po powrocie nauczyciel porzucił chęć uczestniczenia w politycznym zarządzaniu państwem.

Konfucjusz zdecydował, że droga, którą będzie podążał przez resztę swoich dni, to edukacja i aktywność intelektualna. Studiował i komentował wielkie klasyki literatury chińskiej, takie jak Księga pieśni i Księga dokumentów.

Napisał także kronikę Lu, zatytułowaną „Roczniki wiosny i jesieni”. Innymi zainteresowaniami w ostatnim okresie życia Konfucjusza były muzyka i tradycyjne rytuały, które zawsze mu się podobały.

Mówi się, że w ostatnich latach swego życia filozof pracował także nad jednym ze swoich najbardziej wpływowych dzieł, które stanowiły podstawę konfucjanizmu: Anakletów Konfucjusza.

Mimo to autorem tego tekstu jest nie tylko chiński mistrz, ale został on również zredagowany przez jego uczniów i naśladowców później, więc wielu uważa, że ​​jego nauki zostały wypaczone.

Śmierć

Konfucjusz zmarł w 479 pne. C. w Qufu, gdy miał 71 lub 72 lata. W chwili jego śmierci zarówno jego ulubieni uczniowie, jak i jedyny syn opuścili już świat. Jego śmierć nastąpiła z przyczyn naturalnych.

Jego zwolennicy zorganizowali pogrzeb Konfucjusza. W podobny sposób ustanowili okres żałoby po stracie nauczyciela, którego nauczanie stało się później symbolem chińskiego społeczeństwa. Został pochowany na cmentarzu Kong Lin w swoim rodzinnym mieście.

Zarówno dom, w którym mieszkał Konfucjusz, a jego mauzoleum, na mocy dekretu Unesco z 1994 roku stał się dziedzictwem kulturowym ludzkości. Miejsce to zostało uhonorowane przez wielu cesarzy Chin. Niektórzy nawet budowali dla niego świątynie w innych miastach.

Plan historyczny Świątyni Konfucjusza w Qufu, 1912 r. Za pośrednictwem Wikimedia Commons

W chwili śmierci Konfucjusz był przekonany, że wszystko, o co walczył w swoim życiu, nigdy nie zostanie zrealizowane. W tym się mylił, gdyż konfucjanizm stał się ostatecznie standardem używanym przez władców Chin do kierowania imperium i do publicznej edukacji.

Jego Pięć Klasyków było punktem wyjścia dla jego uczniów do dalszego rozpowszechniania wiedzy, którą był odpowiedzialny za kompilację. W chwili jego śmierci bezpośrednio poinstruował ponad 3000 osób.

Potomstwo

Odkąd Gaozu doszedł do władzy z dynastii Han, członkowie rodziny Konfucjusza byli uhonorowani różnymi stanowiskami i tytułami w Imperium. Xuanzong z dynastii Tang nadał Kongowi Suizhi, potomkowi starożytnego mistrza, tytuł księcia Wenxuan.

Przez długi czas byli związani z różnymi problemami politycznymi Imperium. Rodzina została podzielona na dwie wielkie gałęzie: jedną, która pozostała w Qufu, z tytułem książąt Yansheng, oraz tę, która wyjechała na południe, osiadła w Quzhou.

Potomkowie Konfucjusza byli bardzo wielcy. W samym Quzhou jest ponad 30 000 ludzi, którzy mogą prześledzić swoje pochodzenie aż do nauczyciela.

Około 1351 roku gałąź rodziny przeniosła się do Korei przez Kong Shao, który poślubił naturalną kobietę z nowego kraju zamieszkania i zmienił jego imię na „Gong” (koreańskie) w czasach dynastii Goryeo.

Do najbardziej znanych potomków Konfucjusza należą dziś Gong Yoo (Gong Ji-cheol), Gong Hyo-jin i Gongchan (Gong Chan-sik).

Zarejestrowanych jest około 2 miliony potomków Konfucjusza, chociaż szacuje się, że ich liczba musi wynosić blisko 3 miliony.

Filozofia

Chociaż myśli Konfucjusza z biegiem czasu nabrały charakteru religijnego, pierwotnie zostały pomyślane jako kodeks moralny, ponieważ dotyczą sposobu zachowania, którego powinien przestrzegać ktoś wzorowy zgodnie z chińską tradycją.

On sam nie uważał się za twórcę idei, które wyznawał, ale za studenta tradycji i twórcę mądrości przodków, poprzez klasykę, która straciła ważność w okresie Imperium Chou.

Dla Konfucjusza edukacja musiała zostać uniwersalizowana, ponieważ uważał, że każdy może skorzystać z mądrości. Z jego punktu widzenia wiedza pozwalała każdemu zachowywać się we właściwy sposób i osiągać satysfakcję z przestrzegania moralności.

W swoich naukach nie zaniedbał aspektu religijnego, wyrażanego w obrzędach, do których był przywiązany od najmłodszych lat. W ten sposób podkreślił znaczenie przodków, którzy są jednym z filarów chińskiego społeczeństwa.

W filozofii konfucjańskiej niebo jest harmonijną istotą. Z tego wynika boskie prawo, które na przykład daje władcy władzę. Mimo to ludzie muszą stale stawać się godni, kultywując siebie i nawiązując kontakt z boskością w sobie.

Portret Konfucjusza, XVIII wiek, źródło Wikimedia Commons

Myślenie etyczne

Jak stwierdził Konfucjusz, każdy jest odpowiedzialny za swoje uczynki i sposób traktowania innych. Długość życia nie była zmienna, ale ich działania i sposób życia mogły ulec zmianie w trakcie ich przejścia przez świat.

Podstawą tego, co przedstawił Konfucjusz, były współczucie i miłość bliźniego. Wyraża to jedna z zasad filozofii konfucjańskiej, zwana Złotą Regułą, lub według innych „srebrnych” źródeł:

„Nie rób innym tego, czego nie chcesz dla siebie”.

Zwykle nauki Konfucjusza nie były przekazywane bezpośrednio, ale uczeń musiał sam znaleźć wiedzę, poddając analizie to, co przekazał mu jego nauczyciel w rozmowach, w które się angażowali.

Osoba cnotliwa powinna być przede wszystkim szczera, a także powinna zawsze kultywować intelektualnie, ponieważ wiedza nie była uważana za ostateczny cel studiów, ale za stałą drogę do kontaktu z boskością każdej istoty.

Zgodnie z przykazaniami Konfucjusza, każdy zachowywałby się lepiej w życiu, gdyby postępował zgodnie z własnymi wartościami moralnymi, niż gdyby po prostu działał, aby uniknąć kary nałożonej przez prawo. Jeśli podążano ostatnią ścieżką, decyzje nie wynikały z chęci właściwego działania.

Myśl polityczna

Dla Konfucjusza aspekty etyczne, moralne i religijne nie mogły być oddzielone od polityki. Wynika to z tego, że władca musiał przygotować się w ten sam sposób, choć z większą dyscypliną, niż reszta ludzi. W ten sposób król mógł dawać przykład swemu ludowi i być szanowanym przez wszystkich.

Z konfucjańskiego punktu widzenia przywódca był podobny do gospodarza, ponieważ musiał traktować swój lud z miłością, jednocześnie troszcząc się o jego potrzeby i cierpienia.

Konfucjusz uważał, że wielu ówczesnych władców odeszło tak daleko od właściwej etyki, że nie posiadali już godności niezbędnej do przewodzenia państwom pod ich opieką. Myślał, że jeśli pojawi się cnotliwy przywódca, chińskie lenna powrócą do dawnej świetności.

Jeśli polityk uciekał się do niskich praktyk, takich jak przekupstwo lub zastraszanie swojego ludu, nie był godny. Edukacja, oprócz rytuałów i ich nauczania, mogłaby wystarczyć, aby ludzie chcieli podążać za swoim władcą.

To filozoficzne podejście wskazywało, że w populacji może powstać „poczucie wstydu”, które wywoływałoby odrazę do wszelkich niewłaściwych zachowań, które sprzeciwiałyby się temu, czego się od nich oczekuje.

Myśl religijna

Zgodnie z chińską tradycją porządek na świecie emanował bezpośrednio z nieba; to znaczy, że był to główny byt, któremu należy oddawać cześć. Konfucjusz był autentycznie przywiązany do rytuałów od najmłodszych lat, praktykował je przez całe życie i zalecał utrzymanie kultu.

Mimo to jego doktryna nigdy nie miała charakteru stricte religijnego, ponieważ nie rozważała pochodzenia bogów, a raczej skupiała się na formach życia, które ludzie powinni praktykować.

Nigdy nie mówił otwarcie o kulcie przodków, chociaż był to jeden z najważniejszych elementów kultury w Chinach. Konfucjusz wyraził to, że syn jest winien szacunek ojcu i jego sposobowi postępowania za życia, ale także po śmierci rodzica.

Dla Konfucjusza istotne było, aby jednostki odnalazły harmonię z niebem. Było to możliwe tylko dzięki kultywowaniu intelektualności i samowiedzy, dzięki którym osiąga się Li, które są dobrymi cechami.

Uważał, że dobry władca powinien przestrzegać obrzędów, aby zakorzeniły się w jego narodzie.

Składki

Najdalej idącym wkładem, jaki wniósł Konfucjusz, była jego filozofia, zwana konfucjanizmem, która, choć nie zapadła za jego życia, po jego śmierci wywarła wielki wpływ na Azję. W Chinach osiągnął bardzo ważny rozkwit, stając się jednym z fundamentów rządów tego regionu.

Z biegiem czasu konfucjanizm uległ przemianom, które zdegenerowały się w rodzaj religii, chociaż Konfucjusz nigdy go jako taki nie pojmował. Próbował wrócić do porządku, który naród chiński ustalił w starożytności.

Jego wizja edukacji była rewolucyjna, ponieważ był jednym z pierwszych, którzy uważali, że edukacja powinna być uniwersalna, a nie zarezerwowana dla szlachty lub tych, których stać na nauki mędrca.

Wśród jego spuścizny wobec świata jest również propozycja, że ​​władca, choć narzucony łaską Kosmosu, musi uczynić siebie godnym swojej pozycji, bo jeśli tego nie zrobi, lud musi znaleźć przywódcę, który im zaoferuje dobry przykład, a także sprawiedliwość i życzliwość.

Większość jego wkładu filozoficznego znalazła odzwierciedlenie w tekstach, takich jak Anakleci Konfucjusza, zebrani przez jego uczniów, Cztery Księgi lub Pięć Klasycznych, które czasami przypisuje się jemu bezpośrednio.

Teksty

Plik

Te pięć tekstów dotyczy różnych tematów. Zostały napisane przed dojściem do władzy dynastii Qin, ale stały się popularne po rozpoczęciu rządów dynastii Han, których bardzo pociągała polityka konfucjańska i włączyła je do programu nauczania.

Statua Konfucjusza w Yushima Seido (jest to największy na świecie posąg Konfucjusza), Abasaa, za pośrednictwem Wikimedia Commons

Pierwsza nosi tytuł Poezja klasyczna i zawiera 305 wierszy, podzielonych na kilka sekcji na różne okazje. Potem była Księga Dokumentów, która zawierała przemówienia i dokumenty napisane prozą, rzekomo sporządzone około VI wieku pne. DO.

Trzecia była Księga Obrzędów. Poruszane są tam zwyczaje chińskiego społeczeństwa, zarówno społeczne, religijne, jak i ceremonialne. Jest to jedna z książek, które, jak się przypuszcza, zostały bezpośrednio zredagowane przez Konfucjusza za jego życia.

Jest też I Ching, czyli księga zmian, która zawiera system wróżb. Piątą książką były „Roczniki wiosny i jesieni”, napisane przez Konfucjusza, chronologię stanu Lu, w którym urodził się filozof.

Plik

Książki te zostały przyjęte przez dynastię Song, aby ułatwić zrozumienie myśli konfucjańskiej i służyły jako wprowadzenie do jej filozofii. Byli jedną z podstaw programowych systemu edukacyjnego aż do dynastii Quing.

Świetna nauka

Wykorzystano fragment Księgi Obrzędów, który, jak sądzono, został napisany bezpośrednio przez Konfucjusza, ale skomentował go Zengzi, jeden z jego najwybitniejszych uczniów. Tam skondensowana jest myśl polityczna i filozoficzna imperialnych Chin.

Ta książka jest ważna do dziś. W nim wskazania, które głosił Konfucjusz, znajdują się na pierwszym planie i łączą się w potwierdzeniu, że rząd, edukacja i badania powinny być powiązane.

Doktryna Medianii

Również to, co pojawia się w tym tekście, było pierwotnie rozdziałem z Księgi Obrzędów. Jednak przypisywano to wnukowi Konfucjusza, Zisiemu. Pokazane jest w tym Dao, czyli Tao, co oznacza „drogę”.

Podążając tą ścieżką, wszyscy ludzie mogą znaleźć harmonię. W ten sposób każdy mógł naśladować świętość swojego władcy, w tym przypadku cesarza, ponieważ boskie instrukcje opierały się na tych samych zasadach.

Anacletas

Jest to zbiór przemówień Konfucjusza, zwłaszcza rozmów, które nieustannie prowadził ze swoimi uczniami, dzięki którym zdobyli wiedzę.

Moralność jest jednym z elementów, któremu przypisuje się wiodącą rolę, i jednym z filarów chińskiego społeczeństwa. Jednostka musi być zawsze szczera, nie może popełniać czynów, które prowadzą do oszustwa, nawet w jej wyrazie cielesnym.

Na egzaminach z czasów cesarstwa uczniowie byli zachęcani do korzystania z idei i słów Konfucjusza podczas egzaminów, aby sprawdzić, czy zrozumieli i przyswoili sobie doktrynę konfucjanizmu.

Mencjusz

Oto kilka dialogów między Mencjuszem, chińskim intelektualistą, a ówczesnymi królami. Podobnie jak w przypadku tekstów Konfucjusza, niektórzy uważają, że został napisany przez jego uczniów, a nie bezpośrednio przez Mencjusza.

Został on wyrażony prozą, a teksty były znacznie dłuższe niż teksty Konfucjusza, który w swoich dialogach używał krótkich pomysłów.

Konfucjanizm

Chociaż Konfucjusz nigdy nie próbował stworzyć religii, jego idee są powszechnie traktowane jako jedność, zwłaszcza w Chinach. Uważa się, że konfucjanizm jest praktykowany przez około 110 milionów ludzi.

Pierwotnie został pomyślany jako kodeks moralny, ale dodano do niego takie aspekty, jak kult przodków lub boga nieba, znanego jako Shangdi. Lojalność jest również niezwykle ważna w konfucjanizmie, podobnie jak synostwo, czyli relacje między krewnymi.

W konfucjanizmie innym aspektem, który się wyróżnia, jest dobroć, którą Konfucjusz wyjaśnił Złotą Regułą. Dzięki niej zrozumiano, że każdy powinien traktować innych tak, jak sam chciałby być traktowany.

Konfucjanizm i jego idee nakarmiły także inną religię, taoistyczną, w której mówi o „ścieżce”, którą należy podążać, aby zachować równowagę. Mimo to nie koncentruje się wyłącznie na konfucjanizmie, ani też nie są uważani za tę samą religię.

Bibliografia

1. En.wikipedia.org. (2019). Konfucjusz. Dostępne pod adresem: en.wikipedia.org.
2. Encyklopedia Britannica. (2019). Konfucjusz - chiński filozof. Dostępne na: britannica.com.
3. Redakcja Biography.com (2014). Biografia Konfucjusza - sieci telewizyjne A&E. Biografia. Dostępne pod adresem: biography.com.
4. Richey, J. (2019). Konfucjusz - internetowa encyklopedia filozofii. Iep.utm.edu. Dostępne pod adresem: iep.utm.edu.
5. Riegel, J. (2013). Konfucjusz. Plato.stanford.edu. Dostępne pod adresem: plato.stanford.edu.