Emilio Estrada Carmona (1855-1911) był politykiem i prezydentem Republiki Ekwadoru w 1911 roku. Działał w szeregach liberałów i brał udział w rewolucjach, które doprowadziły ich do zdobycia władzy.
Brał udział w grupie „Los Chapulos” i walczył o sprawę liberalną razem z Eloyem Alfaro. Estrada Carmona przez pewien czas współpracowała także z gazetą El Federalista. Zaczął od dołu i zyskał sławę w biznesie i polityce. Przez kilka lat przebywał na wygnaniu w Panamie, aż do 1889 roku, kiedy wrócił do Ekwadoru.
Nieznany autor, za Wikimedia Commons
Jego kadencja prezydencka była dość krótka, ale udało mu się poczynić postępy, które przyniosły krajowi postęp, takie jak rozpoczęcie eksploatacji ropy naftowej w Santa Elena i utworzenie kantonu Pedro Moncayo.
Estrada Carmona zmarł zaledwie cztery miesiące po utworzeniu rządu w 1911 roku.
Biografia
Wczesne lata
Emilio Antonio Jerónimo Estrada Carmona urodził się 28 maja 1855 roku w ekwadorskim mieście San Francisco de Quito. Był jednym z trojga dzieci dr Nicolása Estrady Cirio i jego żony Franciski Carmony Vazmesón.
Jego ojciec był politykiem, aw 1859 roku był osobistym przedstawicielem Najwyższego Wodza, generała Guillermo Franco Herrery.
Emilio Estrada Carmona został ochrzczony 29 czerwca 1855 roku, jego rodzicami chrzestnymi byli ówczesny prezydent Ekwadoru, generał José María Urvina i jego żona Teresa Jado de Urvina.
Podczas inwazji peruwiańskiej Estrada Cirio była ministrem spraw zagranicznych Ekwadoru. W 1860 r. Został zesłany na wygnanie, podobnie jak innych prominentnych liberałów, po dojściu do władzy generała Gabriela Garcíi Moreno na stanowisku prezydenta, wraz z siłami Juana José Floresa, przywódców partii konserwatywnej.
Rodzina Estrada Carmona była w poważnej sytuacji ekonomicznej. Francisca Carmona musiała osiedlić się w Guayaquil z trójką swoich dzieci, w międzyczasie wykonywała prace cukiernicze i hafciarskie, aby zapewnić młodym ludziom po wygnaniu i późniejszej śmierci ojca.
Emilio Estrada Carmona i jego bracia, Nicolás Enrique i José Manuel, wstąpili do Colegio San Vicente de Guayaquil w 1863 roku. Tam chłopiec uczył się przez sześć lat.
Rewolucja
W wieku 14 lat wycofał się z formalnej edukacji i poświęcił się pracy na rzecz utrzymania rodziny.
Zaczynał od dołu w świecie handlu, gdzie udało mu się zbudować solidną reputację, która doprowadziła go do takich stanowisk, jak Administrator Empresa de Carros Urbanos de Guayaquil, do którego wprowadził wielkie postępy technologiczne.
Był również wykonawcą nawierzchni ulic Guayaquil i założył własne firmy, takie jak fabryka materiałów budowlanych La Victoria. W tym czasie poślubił Isabel Usubillagę, po której owdowiał bez problemu.
W 1882 roku zbuntował się przeciwko rządowi generała Ignacio de Veintemilla, ale jego próba nie powiodła się, więc schronił się na kilka miesięcy w Ameryce Środkowej. W następnym roku, kiedy generał Alfaro przygotowywał się do szturmu na Guayaquil, Estrada przedstawił mu szczegółowy plan fortyfikacji wroga.
Akcja Estrady była kluczowa dla zwycięstwa 9 lipca 1883 roku i w nagrodę otrzymał stanowisko Generalnego Dowódcy Armii, a następnie dowództwa Komendy Policji.
Jednak gdy władzę objął cywil, Plácido Caamaño, liberałowie zostali wykluczeni z nowego rządu. To właśnie wtedy Estrada zaczęła współpracować w El Federalista, niedawno utworzonej gazecie krytycznej wobec rządu.
Wygnanie i powrót
Emilio Estrada Carmona był jednym z prekursorów rewolucji Los Chapulos (1884) w Los Ríos. Po niepowodzeniu został uwięziony, podczas gdy jego żona umierała. Otrzymał pozwolenie na odwiedzanie jej zwłok, ale nie mógł dać mu ostatniego pocałunku.
Dzięki pomocy szwagierki prezydenta Estradzie udało się uciec, tym razem udając się do Panamy. Tam ciężko pracował przy budowie kanału i szybko wspinał się na stanowiska, aż został jednym z asystentów inżynierów robót.
W 1889 roku Estrada wrócił do Ekwadoru dzięki bezpiecznemu postępowaniu, które otrzymał od prezydenta Flores Jijón. Potem poświęcił się życiu prywatnemu i na chwilę odszedł od polityki.
Rok po powrocie ożenił się z Maríą Victorią Pía Scialuga Aubert, z którą miał syna Víctora Emilio oraz dwie dziewczynki o imionach Francisca i María Luisa.
Kiedy rewolucja liberalna zatriumfowała w 1895 roku i Alfaro przejął władzę, Emilio Estrada Carmona został mianowany gubernatorem regionu Guayas, a stanowisko to zajmował w sumie sześć razy.
Estrada była zawsze gotowa do udziału w zadaniach związanych ze służbą publiczną, jednocześnie kontynuując udział w działalności dziennikarskiej.
W 1906 r. Generał Alfaro wyznaczył go jako wizytatora konsulatów w Europie, w nadziei, że tam będzie mógł leczyć chorą żonę, która wkrótce potem zmarła mimo wszelkich starań.
Przewodnictwo
W 1911 r. Wyłoniła się kandydatura na prezydenta Emilio Estrady Carmony, zaproponowana przez Partię Liberalną z błogosławieństwem Alfaro, który chciał przekazać rząd cywilnemu przywódcy. Jednak generał żałował i wycofał swoje poparcie dla Estrady w wyborach.
Pomimo okoliczności, Estrada zwyciężył w konkursie z dużym procentem, a jego rząd rozpoczął się 1 września 1911 roku. Rok, w którym poślubił również swoją trzecią żonę Lastenię Gamarrę.
Rząd Estrady został zaakceptowany przez większość, ale musiał poradzić sobie z kilkoma zamieszkami, które zostały rozwiązane szybko i rozsądnie.
W ciągu kilku miesięcy, które sprawował jako prezydent, wydobycie ropy naftowej rozpoczęło się w Santa Elena, na mocy koncesji na Ancon Oil, a także utworzyło kanton Pedro Moncayo w prowincji Pichincha.
Śmierć
Emilio Estrada Carmona zmarł 21 grudnia 1911 roku w Guayaquil. W wieku 56 lat doznał zawału serca.
Miał zaledwie cztery miesiące w pierwszym urzędzie krajowym, ale stres związany z jego niedawnymi zaślubinami i ciężar prezydentury szybko pogorszył jego delikatny stan zdrowia.
Bibliografia
- Pérez Pimentel, R. (2018). EMILIO ESTRADA CARMONA. Słownik biograficzny Ekwadoru. Dostępne pod adresem: biograficoecuador.com.
- En.wikipedia.org. (2018). Emilio Estrada Carmona. Dostępne pod adresem: en.wikipedia.org.
- Avilés Pino, E. (2018). Estrada Emilio - Postacie historyczne - Encyklopedia Del Ecuador. Encyklopedia Ekwadoru. Dostępne pod adresem: encyclopediadelecuador.com.
- Toro and Gisbert, M. and Garcia-Pelayo and Gross, R. (1970). Mały Larousse zilustrowany. Paryż: Ed. Larousse, str. 1283.
- Estrada-Guzman, E. (2001). Emilio Estrada C. Strona internetowa nazwiska Estrada. Dostępne pod adresem: estrada.bz.
- Sanchez Varas, A. (2005). Emilio Estrada Carmona. Guayaquil: Editions Moré.