JARCHY MOZARABSKIE: POCHODZENIE, CHARAKTERYSTYKA I PRZYKŁADY - LITERATURA - 2025

W Mozarabes jarchas są małe liryczne kompozycje pisane przez poetów arabsko-andaluzyjskiej hebrajskich podczas muzułmańskiego panowania w Hiszpanii. Pierwszy pojawił się po trzystu latach okupacji, między XI a XV wiekiem. Te krótkie struktury literackie były odpowiedzialne za zamykanie wierszy po arabsku zwanych „moaxajas”.

Ustawienie recitalu moaxaja. Źródło: Autor UnknownUnknown (źródło UnknownUnknown), za pośrednictwem Wikimedia Commons

Z kolei moaxajas to poetycka kompozycja wersetów typowa dla ludu arabskiego. W tłumaczeniu hiszpańskim są one rozumiane jako „naszyjniki”, więc możemy wizualizować jarchy jako „amulety”, które wiszą i zdobią poetyckie naszyjniki, które są moaxajami.

Zwykle jarchy były pisane w języku arabskim lub wulgarnym, jednak istnieją zapisy, w których przedstawiono opracowanie tych poetyckich zamknięć (znanych również jako „wyjścia”) w języku romańskim (mozarabskim). Dokładna liczba wyjść zapisanych w tym dialekcie nie jest znana.

Jarchy mają w pełni romantyczne konotacje, które są związane ze starodawną formą liryki typowej dla Hispanii, kolędami i tzw. „Cantigas de amigo”. Krótko mówiąc: poezja ludu.

Jednak pomimo tego, że ich tematyka dotykała aspektów dotyczących zwykłych ludzi, pisarze byli zwykle uczonymi i znanymi ludźmi. Tak, zdecydowana większość pism odpowiadała uczonym izmailitom i izraelitom, których poetyckim wzorem były tradycyjne teksty romańskie.

Każda pisana jarcha musiała odpowiadać cechom moaxaja, do której była dołączona. Mając to na uwadze, każdy poeta musiał uważnie przestudiować temat, metrum i rym poematu bazowego, aby jarcha, czyli wylot, pasował idealnie.

początki

Po ekspansji arabskiej na kontynent azjatycki sto lat po założeniu islamu, znany świat przeszedł ogromną zmianę kulturową.

Po tym, jak Arabowie przekroczyli część Morza Czerwonego, deltę Nilu i weszli w interakcję z Egipcjanami, plemionami Berberów i rozpowszechniali wiarę islamską w prawie całej Afryce Północnej, dotarli na kontynent europejski. Dokładniej do Hispania, po przekroczeniu Cieśniny Gibraltarskiej w VIII wieku.

Po ich przybyciu i po walce z oporem Wizygotów, któremu Rzymianie pozostawili opiekę nad ziemiami, zdołali zwyciężyć. Cała jego kumulacja bogactwa naukowego, architektonicznego, muzycznego, poetyckiego i matematycznego przedostała się do mieszkańców dzisiejszej Hiszpanii.

Najstarsze dane o słojach na ziemiach hiszpańskich pochodzą z XI wieku, najnowsze zaś z początku XIV wieku. Były niezwykle pospolite między końcem XI a początkiem XII wieku, tam przeżywały swój największy wybuch.

Moaxajas był rodzajem wersyfikacji opracowanym przez Arabów od IV wieku. Składały się one przeważnie, z pewnymi wyjątkami, z długich zwrotek, które zestawiano ze sobą prostymi rymowankami, wokół tego samego motywu dźwiękowego na końcu każdej z nich.

Od samego początku jego zastosowanie było ukierunkowane na nauczanie, zarówno pedagogiczne, jak i andragogiczne. Po wprowadzeniu Mahometa do Koranu, te poetyckie środki, moaxajas i jarchas, były oczywiście używane do celów religijnych przez nauczycieli prawa.

Arabowie wcześnie zrozumieli wielką wartość tych lirycznych manifestacji, a kiedy przybyli na Półwysep Iberyjski, nie wahali się zabrać ich ze sobą, wykorzystując je w przekazywaniu swojej wiedzy.

cechy

Zarówno moaxajas, jak i jarchas, po poczęciu w IV wieku naszej ery. C. spędzili czterysta lat na doskonaleniu się, służąc jako łącznik między mieszkańcami różnych populacji, a także jako pomost między różnymi kulturami.

Szereg osobliwości jarchów zostanie przedstawiony poniżej:

Jarchowie dają powód dla moaxaja

Chociaż jego nazwa oznacza „zamknięcie” lub „pożegnanie” i są one używane do zamykania moaxaj, należy pamiętać, że jarchy są wykonane jako pierwsze. To znaczy: moaxaja jest napisana wokół poetyki podniesionej przez jarchę.

Mają zmienną strukturę metryczną

Rytmiczny rozwój każdego wersetu jarchy podlega osobliwościom każdego poety. Możemy znaleźć na przykład w jarchie składającej się z czterech wersetów - nawiasem mówiąc, najbardziej dominujących zwrotek - werset składający się z pięciu sylab, inny z siedmioma sylabami, inny z dziesięciu i jeden z jedenastu.

Nie nadają się więc do konkretnego pomiaru. Stają się więc popularni bardziej ze względu na liryczną oryginalność swoich wersetów niż metrykę.

Pamiętajmy, że właściwe posługiwanie się językiem potocznym przez jego kompozytorów było kluczowe, aby móc wywrzeć rzeczywisty wpływ na ludność i osiągnąć jego upowszechnienie.

W przypadku tej samej jarchy może być kilka moaxaj

Ponieważ jest to najbardziej znana i najpopularniejsza część populacji, a także należy do popularnych powiedzeń i rozmów, normalne było, że ta sama jarcha składała się z różnych moaxajas.

To wcale nie jest dziwne. Jeśli weźmiemy to na obecny poziom, wyobraźmy sobie popularne powiedzenie z wioski, często pisarze z tego obszaru, na podstawie tych aforyzmów, komponują o nim wiersze.

W Ameryce Łacińskiej powszechne byłoby tworzenie dziesiątek wokół nich, a jeśli jarchy są czterowierszami ośmiosylabowymi, co nie jest takie dziwne, ponieważ służyłyby jako „stopa” dla doświadczonych decymistów.

Mówienie o „stopie” oznacza, że ​​każdy werset jarchy reprezentuje końcowy werset złożony z czterech dziesiątych wokół niego. Jarcha byłaby zatem poetyckim sercem czterech dziesiątych, które pojawią się później.

Jego formy stroficzne są bardzo zróżnicowane

Pamiętajmy, że te „wiersze”, rozwijane przez różne kultury, które stworzyły życie w Hispania, nabrały konotacji każdego sektora. Tak więc Arabowie mieli sposób na ich zrobienie, podobnie jak Żydzi, Hispano-Arabowie i Hispano-Hebrajczycy.

Ta sama różnorodność etniczna przypisywała bardzo bogate nieruchomości do każdej nowej jarchy, która została wyprodukowana, przy czym te, które były najbliższe ludowi, były najbardziej rozpowszechnione.

Biorąc pod uwagę powyższe, znajdowanie jarchów dwuwierszowych i ośmioliniowych było całkowicie normalne. Jednak gdy jarcha przekroczyła cztery wersety, poeci musieli używać rymów, aby osiągnąć tak bardzo potrzebną naukę u zwykłych ludzi.

Gdyby poetycka kompozycja była bardzo rozbudowana, a metrum z dobrym rytmem i chwytliwą rymowanką nie było nawiązane, ludziom byłoby bardzo trudno zapamiętać i powtórzyć kompozycje, bezpowrotnie spychając je w zapomnienie.

W tekstach na półwyspie jest jednym z pierwszych

Chociaż były one rozwijane od IV wieku przez Arabów, najstarsza jarcha na ziemi Półwyspu Iberyjskiego pochodzi z około 1050 roku. Przy tym wszystkim i pomimo jej przybycia wydaje się bardzo późna i napisana w języku Mozarabic, reprezentuje jedną z najmłodszych popularnych form poetyckich w Hispania.

Te „końcowe strofy”, jak się je również nazywa, wyszły spod ręki Arabów na ziemie hiszpańskie, aby oznaczać atrakcyjny sposób szerzenia wśród osadników zamiłowania do poezji, oprócz zachęcania do nauki czytania i pisania. .

Pomogli utrwalić język hiszpański

Powszechne stosowanie jarchów od XI wieku na całym Półwyspie Iberyjskim utrwaliło konsolidację języka hiszpańskiego jako logicznej jednostki komunikacji. Oczywiście stało się to, gdy zaczęły pojawiać się pierwsze jarchy formalnie napisane w języku hiszpańskim, z gramatyczną strukturą dialektu.

Jak to możliwe? Po jego opracowaniu w Mozarabic, w pierwszych latach, jarchy zaczęto pisać w hiszpańskim dialekcie, który do tego czasu, jak pokazują Emilianenses Glosses, nabierał kształtu.

Ponieważ wszystko, co jest śpiewane, ma rytm i rym, jest łatwiejsze do nauczenia się i rozpowszechniania ustnie, jarchowie służyli jako pośrednicy we wzmacnianiu i utrwalaniu różnych struktur językowych i gramatycznych w rodzącym się dialekcie latynoskim.

Te formy poetyckie przeniknęły głęboko, od zwykłych ludzi po wyższe szczeble monarchii, przynosząc ogromne korzyści idiomatyczne.

Przykłady

Z kompendium istniejących jarchów zostaną pokazane najpopularniejsze wśród populacji, te z największą obecnością w różnych podręcznikach i podręcznikach przygotowanych do ich przestudiowania i zrozumienia (zostaną zaprezentowane wersje w ich języku oryginalnym oraz tłumaczenia na język hiszpański):

Przykład 1

(Jarcha z Yosef al-Kātib)

- Tłumaczenie:

„Od tak wielkiej miłości, od tak wielkiej miłości,
przyjacielu, od tak wielkiej miłości!
Zrobili wcześniej zdrowe oczy
, a teraz bardzo bolą ”.

Przykład 2

(Jarcha z Yehuda Halevi)

- Tłumaczenie

„Moje serce wychodzi ze mnie.
Och, panie, nie wiem, czy wrócę!
To bardzo boli dla przyjaciela!
Jest chory, kiedy się uleczy? "

Przykład 3

(Jarcha z Yehuda Halevi)

- Tłumaczenie

„Mówicie, och, siostrzyczki,
jak mam zatrzymać chorobę?
Bez przyjaciela nie mogę żyć:
gdzie mam go znaleźć? ”

Jarchy, dialektowe dowody hiszpańskiego

Oprócz wyżej wymienionych cech, które eksponują specyfikę tych form poetyckich, konieczne jest wzmocnienie tej jakości.

Każdy z jarchów sam w sobie stanowi jednoznaczną próbkę różnych wariantów dialektów mozarabskich, arabskich, hebrajskich, hispano-hebrajskich, hispano-arabskich i innych przejawów językowych obecnych w Hispania między XI a XV wiekiem.

To staje się jednym z najbardziej znaczących wkładów tych „wierszy”. Są dosłownie najbardziej wiarygodnym idiomatycznym znakiem każdej populacji, która w tym czasie przeszła przez Hispanię. Ta specyfika daje filologom wiele możliwości, aby wzmocnić formalne studia obecnego hiszpańskiego.

Bibliografia

1. Cerezo Moya, D. (2015). O jarchach, glosach i innych sprzeniewierzeniach. Hiszpania: Cervantes Virtual. Odzyskany z: cvc.cervantes.es.
2. Jarchy mozarabskie. (S. f.). (Nie dotyczy): Iluzjonizm. Odzyskane z: ilusionismosocial.org
3. García Gómez, E. (S. f.). Krótka historia jarchów. (Nie dotyczy): Jarchas.net. Odzyskany z: jarchas.net.
4. García Gomez, Emilio. (2016). Krótka historia jarchów. Belgia: Jarchas.net. Odzyskany z: jarchas.net.
5. Jarcha. (S. f.). (Nie dotyczy): Wikipedia. Odzyskane z: es.wikipedia.org.