JOSÉ EMILIO PACHECO: BIOGRAFIA, STYL, KOMPLET DZIEŁ, FRAZY - LITERATURA - 2025

José Emilio Pacheco (1939-2014) był meksykańskim pisarzem, poetą i tłumaczem, którego twórczość literacka została oprawiona w znane Generación de Medio Siglo. Jego literatura była bogata i obejmowała poezję, eseje, powieści i opowiadania.

Twórczość Pacheco charakteryzowała się precyzyjnym, łatwo zrozumiałym językiem, stworzonym dla wszystkich odbiorców. Ponadto autor interesował się rozwijaniem tematów związanych z historią i procesem życia we współczesności; jak również pisał o czasie i końcu istnienia.

José Emilio Pacheco. Źródło: Octavio Nava / Sekretariat Kultury Mexico City z Meksyku, za pośrednictwem Wikimedia Commons

Pisarz był jednym z najwybitniejszych w swoim kraju i w swoim czasie. Jego twórczość literacka przekraczała granice. Niektóre z jego najbardziej znanych tytułów to: Battles in the Desert, The Pleasure Principle i Don't Ask Me How Time Go; jego twórczość zasłużyła na kilka wyróżnień.

Biografia

Narodziny i rodzina

José Emilio urodził się 30 czerwca 1939 roku w Mexico City. Pochodził z kulturalnej rodziny. Jego rodzicami byli José María Pacheco Chi i María del Carmen Berry Abreu. Jego kontakt z literaturą rozpoczął się jako dziecko, kiedy w jego domu spotykały się ważne osobistości i intelektualiści.

Pacheco Studies

José Emilio Pacheco spędził lata edukacji w swoim rodzinnym mieście, zawsze przywiązany do literatury i literatury. Gdy poszedł do liceum, zaczął już pisać w różnych mediach studenckich i niektórych gazetach.

Herb UNAM, dom nauki Pacheco. Źródło: Tarcza i motto José Vasconcelos Calderón, źródło Wikimedia Commons

Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia prawnicze na Narodowym Autonomicznym Uniwersytecie Meksyku (UNAM). Kontynuował pisanie dla takich magazynów jak: Medio Siglo, Letras Nuevas i Index. W tym czasie wyróżniał się także jako redaktor naczelny México en la Cultura, a także pisał dla Diario de Yucatán.

Małżeństwo Pacheco

Pacheco też miał czas na miłość. W 1962 roku, gdy miał dwadzieścia trzy lata, ożenił się z Cristiną Romo Hernández, meksykańską pisarką i dziennikarką. Później nazwała siebie nazwiskiem męża: Cristina Pacheco. Para miała dwie córki: Laurę Emilię i Cecylię.

Pierwsze publikacje pisarza

José Emilio Pacheco zdołał zdobyć uznanie w świecie literackim, gdy był bardzo młody, dzięki częstej współpracy w magazynach i gazetach. Jednak dopiero w 1963 roku został oficjalnie skonsolidowany z publikacją dwóch prac: Odległy wiatr i Żywioły nocy.

On

Począwszy od 1973 roku, José Emilio Pacheco zaczął pisać kolumnę Inventory w gazecie Excelsior, a konkretnie we wstawionej Dioramie Kultury. Jego praca miała charakter publicystyczny, ponieważ skupiał się na kronikach związanych z historią Meksyku.

Siedziba Diario de Yucatán, gazety, dla której pisał Pacheco. Źródło: Inri, za pośrednictwem Wikimedia Commons

Pisarz poświęcił tej rubryce wiele lat. Z biegiem czasu rozwijał także tematy związane z pisarzami, takimi jak Anglik Alfred Douglas i Irlandczyk Oscar Wilde. Następnie przeniósł projekt do Proceso, gdzie pisał do końca swoich dni.

Śmierć José Emilio Pacheco

Z upływem lat stan zdrowia José Emilio Pacheco zaczął się pogarszać. Dwa dni przed śmiercią miał problemy zdrowotne podczas pisania. Jego życie zmarło 26 stycznia 2014 r. W Mexico City z powodu zatrzymania krążenia i oddechu, gdy miał siedemdziesiąt cztery lata.

Nagrody i wyróżnienia

- Nagroda Magdy Donato w 1967 r. Za Ty umrzesz.

- Narodowa Nagroda Poezji Aguascalientes w 1969 r. Za jego twórczość poetycką Nie pytajcie mnie, jak mija czas.

- Xavier Villaurrutia Award w 1973 roku za opowiadanie The Principle of Pleasure.

- Doctor Honoris Causa z Autonomicznego Uniwersytetu w Sinaloa w 1979 roku.

- Narodowa Nagroda Dziennikarstwa Meksyku w 1980 r.

- Nagroda Malcolma Lowry'ego w 1991 r.

Cervantes Award, wyróżnienie otrzymane przez Pacheco. Źródło: Heralder, za Wikimedia Commons

- Krajowa Nagroda Nauki i Sztuki w 1992 r.

- Nagroda José Asunción Silva dla najlepszych wierszy w języku hiszpańskim w latach 1990-1995.

- Nagroda Mazatlána w dziedzinie literatury w 1999 r.

- Nagroda Iberoamerykańska im. José Donoso w dziedzinie literatury w 2001 r.

- Międzynarodowa nagroda Octavio Paz w dziedzinie poezji i eseju w 2003 r.

- Iberoamerykańska Nagroda Poetycka im. Ramóna Lópeza Velarde w 2003 r.

- Międzynarodowa nagroda Alfonso Reyes w 2004 roku.

- Ibero-American Poetry Prize Pablo Neruda, 2004.

- Międzynarodowa Nagroda Poetycka im.Federico Garcíi Lorki w 2005 r.

- Honorowy członek Amerykańskiej Akademii Języka od 23 maja 2006 r.

- Nagroda im.Reiny Sofii w dziedzinie poezji iberoamerykańskiej w 2009 r.

- Medal 1808, rok 2009.

- Złoty Medal Sztuk Pięknych z Sekretariatu Edukacji Publicznej Meksyku w 2009 roku.

- Nagroda Cervantesa w 2009 roku.

- Doctor Honoris Causa z Autonomicznego Uniwersytetu Nuevo León w 2009 roku.

- Doctor Honoris Causa z Autonomicznego Uniwersytetu Campeche w 2010 roku.

- Doctor Honoris Causa z Autonomous University of Mexico, w 2010 r.

- Nagroda im. Alfonso Reyesa przyznana w 2011 r. Przez El Colegio de México.

Styl

Styl literacki José Emilio Pacheco charakteryzował się precyzyjnym, zwięzłym, bezpośrednim i zrozumiałym językiem. Poza tym wyróżniał się rozwinięciem głębokiego i refleksyjnego tematu dotyczącego aspektów związanych z człowiekiem i jego egzystencją.

Poezja

Meksykański pisarz stworzył poezję pozbawioną retoryki i mało funkcjonalnych literackich „ozdobników”. Był odpowiedzialny za oczyszczenie liryki, to znaczy oczyszczenie jej w taki sposób, aby miało samo w sobie znaczenie; ale chociaż język był prosty, nadal był głęboki.

Pacheco był również odpowiedzialny za nadanie swemu poetyckiemu utworowi sarkazmu i humoru, z zamiarem, aby poruszane kwestie były przyjemniejsze dla czytelnika. W końcu próbował uczynić swoją poezję własnością zbiorową, interesując się transcendentalnością nowoczesności.

Narracja

Narracja Pacheco cieszyła się językiem, który sugerował, to znaczy otwierał czytelnikowi ścieżki w kierunku rzeczywistości i fantastyczności. Było również zwięzłe, bez dokładnych opisów; poruszane przez autora tematy to życie, dzieciństwo, historia i współczesność, a także sama literatura.

Kompletne prace

Powieść

- Umrzesz daleko (1967).

- Bitwy na pustyni (1981).

Krótki opis jego pracy

Była to druga powieść José Emilio Pacheco. Przed publikacją w 1981 roku pisarz dał o tym znać w gazecie Uno Más Uno, w ramach sobotniego zbioru. Akcja sztuki została osadzona w okresie powojennym, w politycznym i społecznym środowisku Meksyku.

Powieść opowiadała o miłości, jaką Carlos, ośmioletni chłopiec, żywił do dwudziestoośmioletniej Mariany, matki Jima, jego przyjaciela ze szkoły. Opowieść była atrakcyjna zarówno ze względu na współczesne postępy, jak i wyznanie, jakie mały chłopiec złożył swojej dziewczynie, i pocałunek, który mu dała.

Pacheco sprawił, że ta powieść wykracza poza główny temat: niemożliwa miłość. W całej historii Carlos był poddawany leczeniu psychologicznemu, musiał przyznać się do winy i został usunięty ze szkoły. W końcu główny bohater osiągnął kulminację, nie wiedząc o życiu swojej ukochanej Mariany i Jima.

Fragment

„To miasto jest skończone. Ten kraj się skończył. Nie ma pamięci Meksyku tamtych lat. I nikogo to nie obchodzi: kto może być nostalgiczny za tym horrorem. Wszystko wydarzyło się, gdy płyty przechodziły do ​​szafy grającej. Nigdy się nie dowiem, czy Mariana wciąż żyje. Gdybym dzisiaj żył, miałbym osiemdziesiąt lat ”.

Poezja

- Żywioły nocy (1963).

- Reszta pożaru (1966).

- Nie pytaj mnie, jak leci czas (1970).

- Pójdziesz i nie wrócisz (1973).

- Drifting Islands (1976).

- Od tego czasu (1979).

- Dzieła morza (1983).

- Patrzę na ziemię (1987).

- Miasto pamięci (1990).

- Cisza księżyca (1996).

- Wędrujący piasek (1999).

- Ostatni wiek (2000).

- Prędzej czy później. Wiersze 1958-2009 (2009).

- Jak deszcz (2009).

- Wiek ciemności (2009).

- Lustro echa (2012).

Fragment

„W prochu świata

moje ślady są już stracone

Odchodzę bez końca.

Nie pytaj mnie

w miarę upływu czasu

do miejsca, które było nasze

zima nadchodzi

i przecinają powietrze

migrujące stada.

Wtedy wiosna się odrodzi,

Ożywią zasadzone przez ciebie kwiaty.

Ale zamiast tego my

nigdy więcej nie zobaczymy

dom we mgle.

Fragment

„W minimalnym imperium

to lato nadgryzło

dni, wiara, prognozy upadają.

W ostatniej dolinie syci się zniszczenie

w podbitych miastach, które obrażają popioły.

Deszcz gaśnie

las oświetlony piorunami.

Noc zostawia twoją truciznę.

Słowa rozbijają się o powietrze.

Nic nie zostaje przywrócone, nic nie jest dane

zieleń na wypalone pola.

Ani woda na wygnaniu

przydarzy się źródłu

ani kości orła

wrócą po swoje skrzydła ”.

Historie

- Odległy wiatr (1963).

- Zasada przyjemności (1972).

- Krew Meduzy i inne opowieści marginalne (1990).

Krótki opis jego pracy

Dzieło Pacheco ujrzało światło dzienne po raz pierwszy w 1972 roku. Jednak po tej dacie doczekało się kilku edycji. Pisarz odbył w nim podróż przez różne etapy życia, począwszy od dzieciństwa, a skończywszy na starości i co każdy z nich dla niego znaczył.

Książka składała się z sześciu historii:

- „Zasada przyjemności”.

- "Pazur."

- „Odważna impreza”.

- „Langerhaus”.

- "Musisz się zabawić."

- „Kiedy opuściłem Hawanę, Boże pomóż mi”.

„Odważna impreza”

Było to związane z historią i kulturą Meksyku. Głównym bohaterem był pan Keller, Amerykanin i bojownik wojny w Wietnamie, który udał się do Azteków, aby się o niej dowiedzieć, ale to, co zaczęło się jako przygoda, miało nieoczekiwany koniec.

Tytuł pracy nawiązywał do szeregu wydarzeń, które naznaczyły społeczną i polityczną historię Meksyku w latach 70. Oprócz skupienia się na nowoczesności, Pacheco mówił także o przedhiszpańskiej przeszłości i bogach.

„Musisz się bawić”

To była jedna z najbardziej fantastycznych i dziwnych historii Pacheco. Pisarz nie wyjaśnił ani nie wyjaśnił czytelnikowi wyglądu niezwykłego, w taki sposób, że opowieść wzbudziła większe zainteresowanie; zdumienie, niepewność i beznadziejność są w tej historii stałe.

Historia opowiadała o zniknięciu Rafaela, sześcioletniego chłopca, w lesie Chapultepec w Meksyku. Stało się to po nagłym pojawieniu się mężczyzny, którego matka Rafaela zatrudniła jako dozorcę tego miejsca. Gdy nadeszła noc, niemowlę nie wróciło, matka nie straciła nadziei, że go odnajdzie i codziennie wracała na to miejsce.

Tłumaczenie

- Jak to jest, przez Samuela Becketta.

- Cztery kwartety - TS Eliot.

- Wyimaginowane życia, Marcel Schwob.

- De Profundis autorstwa Óscar Wilde.

- Tramwaj nazwany Desire autorstwa Tennessee Williamsa.

Antologia

- Antologia modernizmu 1884-1921 (1970).

Artykuły

- Inwentarz I. Antologia 1973-1983 (wydanie pośmiertne, 2017).

- Inwentarz II. Antologia 1984-1992 (wydanie pośmiertne, 2017).

- Inwentarz III. Anthology 1993-2014 (wydanie pośmiertne, 2017).

Na koniec należy zauważyć, że Pacheco poprzez swoje dzieła uczestniczył również w muzyce i kinie. Na przykład jego powieść Bitwy na pustyni została zaadaptowana na duży ekran w 1987 roku jako Mariana, Mariana; podczas gdy El repo del fuego stało się muzyką symfoniczną w 1995 roku.

Zwroty

- „Poezja to nie czarne znaki na białej kartce. Nazywam to miejsce spotkania z doświadczeniem innych poezją ”.

- „Znalazłem się już w kącie czasu. Nie chciałem mówić do siebie, w zemście za wszystko, co sobie okrutnie zrobiłem.

- „Kto odchodzi, nie wraca, nawet jeśli wraca”.

- „Od urodzenia zajmujemy miejsce kogoś, a nieobecnym nie dziękujemy za pozostawienie nam niestabilnej przestrzeni”.

- „Wszystko nas przesłuchuje i zarzuca. Ale nic nie odpowiada. Nic nie stoi na przeszkodzie biegowi dnia. W środku nocy wszystko się kończy i wszystko zaczyna się od nowa ”.

- „Nadal myślę, że poezja to coś innego: forma miłości, która istnieje tylko w ciszy, w tajemnym pakcie między dwojgiem ludzi, prawie zawsze między dwojgiem nieznajomych”.

- „Miłość jest chorobą w świecie, w którym jedyną naturalną rzeczą jest nienawiść”.

- „Granice języka to granice myśli”.

- „I każda fala chciałaby być ostatnia, żeby zastygła w ustach soli i piasku, który zawsze mówi cicho: śmiało”.

- „Życie nie należy do nikogo, otrzymujemy je w formie pożyczki. Jedyną rzeczą naprawdę naszą będzie nieobecność ”.

Bibliografia

1. José Emilio Pacheco. (2019). Hiszpania: Wikipedia. Odzyskane z: es.wikipedia.org.
2. Gaxiola, M. (2017). 20 urzekających zwrotów wielkiego José Emilio Pacheco. Meksyk: MX City. Odzyskany z: mxcity.mx.
3. Tamaro, E. (2004–2019). José Emilio Pacheco. (Nie dotyczy): Biografie i życie. Odzyskane z: biografiasyvidas.com.
4. José Emilio Pacheco. Biografia. (2017). Hiszpania: Instituto Cervantes. Odzyskany z: cervantes.es.
5. José Emilio Pacheco. (2014). (Nie dotyczy): Writers Org. Odzyskane z: Escritores.org.