JULIUSZ CEZAR - ARTE - 2025

Juliusz Cezar (100 pne - 44 pne) był rzymskim wojskowym, mężem stanu, politykiem i historykiem. Poprowadził wojnę toczoną na terytorium galijskim i podbój dużej części tego obszaru. W ostatnim okresie republikańskiego okresu rzymskiego, po zakończeniu wojny domowej, Cezar przejął władzę i został dożywotnim dyktatorem.

Pochodził z patrycjuszowskiej rodziny, która była klasą rządzącą, ponieważ wywodziła się z pierwszych kurii założonych w mieście. Był również powiązany z Gajuszem Mario, jednym z najwybitniejszych polityków Rzymu w młodości Juliusza Cezara.

Julio César, fotograf: Anderson / Alfred von Domaszewski za pośrednictwem Wikimedia Commons

Lucio Cornelio Cina nazwał Julio César flamen dialis w 85 rpne. C., tak brzmiało imię kapłana poświęconego Jowiszowi. Ponadto poślubił córkę Ciny o imieniu Cornelia.

Sila, który był zagorzałym wrogiem Gaiusa Mario i Lucio Ciny, doszedł do władzy. To spowodowało, że Juliusz Cezar musiał uciekać, aby uratować mu życie. Udało mu się wyjechać na wygnanie do Azji, gdzie służył jako spadkobierca, stopień wojskowy podobny do stopnia współczesnych generałów.

W 78 a. C., wrócił do Rzymu i poświęcił się sporze sądowym, który był wówczas pierwszym krokiem w polityce. Szczególnie poświęcił się obronie procesów przed funkcjonariuszami oskarżonymi o korupcję, a właściwe użycie słów gwarantowało mu sławę w ówczesnym społeczeństwie.

Julio César był electro quaestorem i wysłany do Hispania Ulterior w 69 pne. C. mając 30 lat. Zadania kwestorów były podobne do funkcji współczesnych sędziów i zajmowali się takimi sprawami jak morderstwo czy zdrada. W tym samym roku owdowiał i ożenił się z Pompejami, wnuczką Sili.

W 65 a. C., wrócił do stolicy Republiki i został wybrany na kursanta, stamtąd nadzorował codzienne czynności w mieście i był zależny od odpowiedniego pretora miejskiego.

Juliusz Cezar został mianowany Pontifex Maximus w 63 rpne Rok później udało mu się zostać wybranym pretorem miejskim, a później propraetorem znanego mu już terytorium: Hispania Ulterior. Tam podjął działania wojenne, które zapewniły mu wystarczający zysk ekonomiczny na spłatę długów.

Juliusz Cezar należał do popularnej frakcji politycznej, która wspierała go w wyborach do konsulatu w 59 roku pne. C., w której zwycięstwo Cezara było niewątpliwe. Na urząd towarzyszył mu Marco Calpurnio Bibulus, wybrany przez Cato i optymatów.

Pompejusz odniósł wielkie sukcesy w Azji, ale zamierzał sprzyjać swojej armii polityką agrarną, która pozwoliła ludziom na dobrą przyszłość z dala od broni. Gotowość Cezara do współpracy z nim była jednym z aspektów, który połączył ich, razem z Marco Licyniuszem Krassusem, dla tego, co stało się znane jako pierwszy triumwirat.

W 58 a. C. Juliusz Cezar został wysłany jako prokonsul do Galii Zaalpejskiej i Ilirskiej, a następnie na 5 lat do Galii Przedalpejskiej. W tym czasie rozpoczęły się działania wojenne przeciwko Helwecom, a tym samym rozpoczęła się wojna galijska.

Julius Caesar, fot. Georges Jansoone (JoJan) z Wikimedia Commons

Po prawie dziesięciu latach kampanii Juliusz Cezar zdołał podbić tereny znane obecnie jako Holandię, Francję i Szwajcarię, a także część Niemiec i Belgii. Wkroczył także na ziemie Bretonów w ciągu dwóch krótkich chwil.

Po śmierci córki Cezara i Marka Licyniusza Krassusa triumwirat został rozwiązany około 53 rpne. DO.

Republika Rzymska po raz kolejny była oburzona wojną domową. Pompejusz i Juliusz Cezar zmierzyli siły w latach 49 a. C. i 45 a. Bitwy toczono na terytorium zdominowanym przez Imperium, w tym w Azji i Afryce.

W 46 a. C., Julio César wrócił do Rzymu i po raz trzeci uzyskał tytuł dyktatora. Wojsko, które walczyło po stronie Cezara, oprócz ziem na nowych podbitych terytoriach otrzymało również wielkie nagrody gospodarcze.

Został zadźgany na śmierć przez senatorów, którzy uważali go za zagrożenie dla Republiki Rzymskiej. Wśród spiskowców był młody człowiek bardzo bliski Juliuszowi Cezarowi: Marco Junius Brutus. Swetoniusz stwierdził, że ostatnie słowa Cezara brzmiały: „Ty też, mój synu?”

Biografia

Wczesne lata

Gajusz Juliusz Cezar urodził się w Rzymie w 100 roku pne. C. Nie ma dokładnych informacji, które mogłyby z całą pewnością zapewnić ten dzień, ale niektóre źródła podają 12 lub 13 lipca. Jednak niektórzy uważają, że jeśli miał rację, to osiągnął stanowiska, które zajmował wcześniej, niż przewidywało to prawo rzymskie.

Miał to samo imię, co jego ojciec, który był senatorem. Istnieją kontrowersje co do możliwej pozycji ojca Juliusza Cezara w Azji, ale jeśli tak się stało, zaprzecza temu data jego śmierci.

Matką Juliusza Cezara była Aurelia Cotta z rodziny Aurelios i Rutilios, obie rodziny należące do rzymskiej klasy plebejuszy, ale bardzo wpływowe w polityce miasta. Para miała jeszcze dwie córki: Julię Starszą i Julię Młodszą.

W 85 a. C., Cezar musiał przyjąć wiodącą rolę w swojej rodzinie, odkąd zmarł jego ojciec.

Jakby los zadecydował o przyszłości młodego człowieka, jego szkolenie prowadził Gal: Marco Antonio Gnipho, który miał za zadanie nauczyć go retoryki i gramatyki.

Przodkowie

Była częścią Gens Julia, jednej z albańskich rodzin patrycjuszowskich, które osiedliły się w Rzymie po zniszczeniu Alba Longa w połowie VII wieku pne. Przyjmuje się, że Juliowie byli potomkami Ascanio, znanego również jako Iulus lub Julus, który według tradycji był synem Eneasza z boginią Wenus.

Imiona w tradycji rzymskiej składały się z praenomen, podobnie jak dzisiejsze imię, wówczas nomen odpowiadający rodowi rodowemu, który jest podobny do współczesnych nazwisk.

Ponadto w niektórych przypadkach mogli się pochwalić cognomenem, który był rodzajem indywidualnego pseudonimu, ale z czasem stał się dziedziczny. Jednym z wyjaśnień dotyczących przezwiska „Cezar” (Cezar) było to, że przodek rodziny urodził się przez cesarskie cięcie.

Ale były też inne wyjaśnienia, na przykład to, że jakiś przodek zabił słonia. Ten ostatni wydawał się być tym, który najbardziej podobał się Juliuszowi Cezarowi, ponieważ wizerunki słoni pojawiły się na niektórych monetach wybitych za jego rządów.

Wejście do polityki

Kiedy młody człowiek miał 17 lat, w 84 roku pne. C., Cina wybrała Juliusza Cezara, aby wystąpił jako flamen dialis, czyli kapłan boga Jowisza. Innym ważnym wydarzeniem, które wydarzyło się w tym roku dla Cezara, był związek z Kornelią, córką Ciny.

Wydarzenia te były napędzane polityką, zwłaszcza po rozpoczęciu wojny domowej w Republice Rzymskiej. W walce brał udział wuj Juliusza Cezara, Gaius Mario, a jego sojusznikiem był Lucio Cornelio Cina. Ich rywalem był Lucio Cornelio Sila.

Po zwycięstwie Sulli próbował naciskać na Juliusza Cezara, aby rozwiódł się z Kornelią, jako strategię zlikwidowania związków, które Cina utworzyła podczas jego kadencji.

Julius Caesar, zdjęcie: Andrew Bossi, źródło Wikimedia Commons

Następnie nowy władca nakazał pozbawienie Juliusza Cezara jego majątku i stanowiska. Chłopiec nie poddał się i wolał się ukrywać, dopóki pod wpływem matki nie pojawiło się zagrożenie śmiercią Cezara.

Po usunięciu zobowiązania do kapłaństwa podjął nowy cel: karierę wojskową. Wtedy Juliusz Cezar pomyślał, że ucieczka z Rzymu na jakiś czas będzie najmądrzejszą rzeczą do zrobienia i wstąpił do armii.

Był pod rozkazami Marco Minucius Thermo w Azji, aw Cylicji był jednym z ludzi Publio Servilio Vatia Isaurico. Juliusz Cezar celował na stanowiskach, do których został przydzielony, a nawet zdobył koronę obywatelską.

Wróć do Rzymu

W 78 a. C., Julio César wiedział o śmierci Sily, która doprowadziła go do powrotu do stolicy Republiki. Był w złej sytuacji ekonomicznej, ale zdecydował się osiedlić w Suburze, rzymskiej dzielnicy należącej do klasy średniej, i poświęcił się wykonywaniu prawa.

Odpowiadał za oskarżanie rzymskich urzędników związanych z przypadkami korupcji, działając jako rodzaj prokuratora. Juliusz Cezar wyróżniał się na Forum Romanum dzięki genialnemu oratorium, dzięki czemu jego nazwisko było rozpoznawane w kręgach politycznych.

W 74 a. C., Cezar, wraz z prywatną armią, zmierzył się z Mitrídates VI Eupator de Ponto. Również w następnym roku został wybrany pontyfiksem, w ten sposób został członkiem Kolegium Papieży Rzymu, co zapewniło mu wysoki status społeczny.

W tym czasie Julio César udał się na Rodos, gdzie zaproponował naukę oratorium u profesora Apolonio Molóna. Podczas tej podróży został wzięty do niewoli przez piratów, którzy zażądali za niego okupu. Mimo że został porwany, obiecał piratom, że ich ukrzyżuje.

Po uwolnieniu Juliusz Cezar wraz z niewielką flotą schwytał porywaczy i wykonał to, co im zaproponował, a wzięli za żart.

Polityka

Cornelia zmarła w 69 pne. C., wkrótce po śmierci ciotki Cezara, Julii, która była żoną Cayo Mario. Na pogrzebach obu kobiet eksponowano wizerunki osób wykluczonych przez prawo Sila, takich jak Mario, jego syn i Lucio Cornelio Cina.

W ten sposób Juliusz Cezar jednocześnie zyskał poparcie zwykłych ludzi, a także popularność i odrzucenie optymatów. Został również wyznaczony na stanowisko kwestora Hispania Ulterior.

Służył jako kwestor do 67 roku pne. C., data powrotu do stolicy republiki i jego związku z Pompeją, wnuczką Sylą i dalekim krewnym Pompejusza.

Julius Caesar, Nicolas Coustou przez Wikimedia Commons

Dwa lata później Juliusz Cezar został wybrany na curul aedile. Do jego obowiązków należał także nadzór budowlany i biznesowy, oprócz pełnienia funkcji szefa policji. Był także odpowiedzialny za organizację Circus Maximus z własnych środków.

César nalegał na tworzenie tak pamiętnych gier, że zadłużał się za duże sumy pieniędzy. Wykonał monumentalne prace, takie jak przekierowanie przepływu Tybru, aby zaoferować Rzymianom spektakle. Wszystko po to, by zbliżyć się do celu, jakim był Konsulat.

Powstanie religijne

W 63 a. C., Julio Caesar otrzymał imię Pontifex Maximus, najwyższe stanowisko w religii rzymskiej. Odtąd jego domem był Domus Publica, a on również wziął na siebie odpowiedzialność jako ojciec rodziny Vestal.

Bardzo blisko jego początku na stanowisku Pontifex Maximus, jego żona Pompeje musiała organizować przyjęcia Bona Dea, na które nie wpuszczano mężczyzn, ale na które uczęszczały najważniejsze kobiety miasta.

Mówiono, że Publio Clodio Pulcro zdołało wkraść się na uroczystości przebrane za kobietę z zamiarem nawiązania relacji z Pompejami. Następnie Cezar postanowił się rozwieść, chociaż nigdy nie było żadnych dowodów na to, że takie wydarzenie miało miejsce.

Nie postawiono żadnych zarzutów Pompejom ani młodemu Klodiuszowi, ale w tamtym czasie Juliusz Cezar powiedział zdanie, które przeszło do potomności: „Żona Cezara powinna być nie tylko czczona; musi też tak wyglądać ”.

Droga do konsulatu

W 62 a. C., Julio César został wybrany jako miejski pretor. Ze swojego stanowiska musiał zajmować się sporami między obywatelami Rzymu.

Pełniąc urząd, zdecydował się poprzeć ustawy faworyzujące Pompejusza, zaproponowane przez Quinto Cecilio Metelo Nepote, ale zostały one zawetowane przez Cato.

Po roku jako pretor miejski Juliusz Cezar został mianowany propretorem Hispania Ulterior. W tym czasie długi Juliusza Cezara były ogromne i udał się do Marka Licyniusza Krassusa, który przekazał mu część pieniędzy, które był winien, pod warunkiem, że poprze Pompejusza.

Podczas pobytu na Półwyspie Iberyjskim wygrał kilka bitew i zdobył wystarczające środki na powrót do Rzymu. Następnie Cezar wrócił do stolicy Republiki, gdzie otrzymał honorowy tytuł „cesarza”, nadawany niektórym generałom.

Uznanie cesarza gwarantowało mu triumf, będący aktem cywilno-religijnym, w którym uhonorowano zwycięzcę wojny. Ale komplikacja przyszła, gdy dowiedział się, że jego triumf będzie świętowany jednocześnie z podaniami do konsulatu.

Musiał wybierać między pozostaniem w wojsku, aby zaakceptować triumf, a udziałem w wyborach i wybrał to drugie.

konsulat

Nie mogąc powstrzymać Juliusza Cezara przed kandydowaniem do konsulatu, optymaci zdecydowali się przedstawić zięcia Cato, Marco Calpurnio Bibulusa. Obaj zostali konsulami w 59 rpne. C., chociaż Cesar miał większe poparcie wyborcze.

W tym samym roku Julio César poślubił Calpurnię, córkę Lucio Calpurnio Pisón Cesonino.

Kontynuując program redukcji rządu Juliusza Cezara, Cato zasugerował, że konsulowie powinni zająć się bandytami pustoszącymi okolicę i tak się stało.

Armia Pompejusza, która została niedawno zdemobilizowana, potrzebowała okupacji. W tym celu zaproponowano ustawę agrarną, która powinna faworyzować byłych wojskowych i zapewnić im pracę, dzięki której mogliby zarobić na życie.

Propozycja została jednak zablokowana przez optymatów do czasu, gdy César zdecydował się wziąć ją do wyborów. Tam przemówił Pompejusz, a następnie Marco Licyniusz Krassus, z którym Cezar zawarł już w przeszłości porozumienia.

Pierwszy triumwirat

Do tego czasu Krassus wspierał Cato, ale widząc nową koalicję, optymaci stracili wszelką nadzieję na utrzymanie władzy, którą posiadali jako większość. Tak narodził się okres znany jako pierwszy triumwirat, w którym brali udział Pompejusz, Krassus i Cezar.

Ponadto, aby wzmocnić sojusz polityczny między nimi, Pompejusz poślubił jedyną córkę Juliusza Cezara. Młoda Julia była co najmniej dwie dekady młodsza od męża, ale ich małżeństwo zakończyło się sukcesem.

Wielu było zaskoczonych związkiem tych trzech mężczyzn, ale uważa się, że nie była to akcja spontaniczna, ale została wykonana po długim czasie przygotowań i z wielką starannością po wykonaniu.

Pompejusz potrzebował ziemi dla swoich weteranów, Krassus chciał prokonsulatu dla zysków finansowych i chwały. W międzyczasie Cezar mógł dobrze wykorzystać wpływ tego pierwszego i bogactwo drugiego, aby utrzymać się przy władzy.

Przez długi okres mandatu Bibulus zdecydował się wycofać z życia politycznego bez opuszczania urzędu, próbując powstrzymać prawa Juliusza Cezara, który ominął swoją blokadę, zgłaszając propozycje wyborcze i trybunom.

Galowie

Pod koniec okresu konsula Juliusz Cezar zdołał zostać prokonsulem Galii Zaalpejskiej, Ilirii i Galii Przedalpejskiej. Pod jego dowództwem przydzielono mu cztery legiony. Jego mandat trwał pięć lat, podczas których cieszył się immunitetem.

W momencie objęcia urzędu w Galii Juliusz Cezar wciąż miał wielkie kłopoty finansowe. Wiedział jednak, że gdyby rządził w sposób typowy dla Rzymian, wyruszając na podbój nowych terytoriów, szybko zdobędzie fortunę.

Ci sami mieszkańcy Galii dali Juliuszowi Cezarowi okazję do rozpoczęcia kampanii, gdy poinformowali go, że Helweci planowali osiedlić się w zachodniej części Galii. Cezar pod pretekstem wykorzystywał bliskość terenu do znajdującej się pod jego opieką Galii Przedalpejskiej.

Walka toczona rozpoczęła się w 58 rpne. C., ale wojenne starcia obu stron trwały przez prawie dekadę podczas wojny galijskiej.

Julia, córka Cezara, żona Pompejusza i jedna z więźniów, która ich łączyła, zmarła w tym czasie. Po jego śmierci sojusz między nimi zaczął się pogarszać, a sytuacja Juliusza Cezara, gdy był tak daleko od Rzymu, stała się delikatna.

Podboje

Dokonał najazdów na Bretanię, ale nie udało mu się ustanowić skonsolidowanego rządu na tym obszarze ze względu na krótki czas jego pobytu na wyspie. Jednak Juliusz Cezar zdobył władzę nad około 800 miastami i 300 plemionami.

Wercyngetoryks poddający się Juliuszowi Cezarowi - Lionel Royer, za pośrednictwem Wikimedia Commons

Juliusz Cezar przejął Galię Comata lub „włochatą”, nawiązującą do włosów jej mieszkańców. Nowa prowincja obejmowała Francję i część Belgii. Na tym terytorium, które obecnie odpowiada Holandii, znajdowało się również południe Renu.

Wizja Cezara w tym okresie znalazła odzwierciedlenie w jego tekście Komentarze do wojny galijskiej. W dziele Plutarcha historyk potwierdza, że ​​Rzymianie stawili czoła ponad trzem milionom Galów, milion zginęło, a kolejny został zniewolony.

Druga wojna domowa

Początek

Sojusz Cezara i Pompejusza został zerwany po śmierci Julii i Krassusa. Od tego czasu starcia między nimi zaczęły nabierać władzy w Rzymie.

Dlatego Celio zaproponował, aby Juliusz Cezar mógł kandydować do konsulatu bez stawiania się w mieście, ale Cato sprzeciwił się temu prawu.

Kurio, który został wybrany na zwykłego trybuna, zawetował rezolucje nakazujące Cezarowi odejście z urzędu. Mniej więcej w tym czasie Pompejusz zaczął nielegalnie rekrutować żołnierzy i objął dowództwo nad dwoma legionami, aby stawić czoła Cezarowi.

Senat poprosił Juliusza Cezara o rozwiązanie armii w 50 roku pne. Ponadto poprosili go o powrót do Rzymu, ponieważ zakończył się jego okres jako prorok. Wiedział jednak, że prawdopodobnie zostanie postawiony przed sądem za brak immunitetu.

W roku 49 a. C. zaproponowano, że jeśli Cezar nie zdemobilizuje swoich żołnierzy, zostanie ogłoszony wrogiem publicznym, ale Marco Antonio zawetował tę propozycję. Życie sojuszników Cezara było zagrożone, więc opuścili miasto pod przykrywką.

W tym samym roku Pompejusz otrzymał stanowisko konsula bez partnera, dzięki czemu uzyskał wyjątkowe uprawnienia. 10 stycznia Cezar przekroczył Rubikon wraz z Trzynastym Legionem.

Rozwój

Senatorowie opuścili Rzym, gdy dowiedzieli się, że zbliża się Cezar. Chociaż ten ostatni próbował pogodzić się z Pompejuszem, ten wyjechał do Grecji, aby zorganizować kolejne akcje.

Następnie Julio César postanowił wrócić do Hispania. W międzyczasie pozostawił Marco Antonio opiekę nad Rzymem. Na półwyspie było kilka całych populacji, a także legiony, które były lojalne wobec Pompejusza.

Po umocnieniu przywództwa w Hispania i przywróceniu porządku w Rzymie Juliusz Cezar wrócił na spotkanie z Pompejuszem w Grecji.

W 48 a. C., Cezar został pokonany, ale udało mu się uciec prawie bez uszkodzeń z bitwy pod Dirraquium. Niemal miesiąc później spotkali się ponownie w Farsalii, ale tym razem zwycięzcą został Juliusz Cezar.

Podczas gdy Metellus Scipio i Porcius Cato schronili się w Afryce, Pompejusz udał się na Rodos, skąd wyjechał do Egiptu. Następnie Juliusz Cezar wrócił do Rzymu, gdzie uzyskał tytuł dyktatora.

Zwycięstwo

Kiedy Juliusz Cezar przybył do Egiptu, został poinformowany o śmierci Pompejusza, popełnionej przez jednego z ludzi Ptolemeusza XIII w 48 roku pne. To był cios dla Cezara, ponieważ pomimo sprzeczności w jego ostatnich dniach byli sojusznikami przez długi czas.

Nakazał śmierć osób zamieszanych w zabójstwo jego byłego zięcia i zdecydował, że Kleopatra powinna być królową Egiptu zamiast jej brata i męża. Cezar brał udział w wojnie domowej, która miała miejsce między faraonami w 47 roku pne. C., sprawił, że panował wybrany przez siebie.

Juliusz Cezar, fot. Andreas Wahra za pośrednictwem Wikimedia Commons

Potem rozpoczął pozamałżeński romans z królową Egiptu, poczęli nawet syna, który został Ptolemeuszem XV, ale nigdy nie został rozpoznany przez Juliusza Cezara.

Po krótkim powrocie do Rzymu, gdzie odnowiono jego tytuł dyktatora, Cezar zdecydował się wyruszyć za swoimi ukrytymi wrogami w Afryce Północnej.

Po pokonaniu wszystkich byłych zwolenników Pompejusza pod Tapso i Munda, Juliusz Cezar otrzymał na dziesięć lat tytuł dyktatora. Ponadto w 45 a. C., został wybrany na konsula bez kolegi.

Dyktatura

Juliusz Cezar zaoferował ułaskawienie prawie każdemu, kto był jego przeciwnikiem. Zapewniło to, że przynajmniej otwarcie nikt nie sprzeciwiał się jego rządowi. Wręcz przeciwnie, Senat ofiarował mu wszelkiego rodzaju daniny i zaszczyty.

Kiedy Cezar wrócił, odbyły się wielkie przyjęcia z okazji jego zwycięstwa. Jednak wielu uważało za niewłaściwe celebrowanie jego triumfu, ponieważ spór toczył się między Rzymianami, a nie z barbarzyńcami. Dlatego honorowano go tylko za to, co walczył w obcych miastach.

Bitwy gladiatorów, setki okrutnych bestii, bitwy morskie, parady pokazujące zagranicznych więźniów w łańcuchach, a nawet ofiary z ludzi, to tylko niektóre z rozrywek, które Cezar dostarczał rzymskiemu ludowi na swoich festiwalach.

działania

Projekt Juliusza Cezara polegał na spacyfikowaniu rzymskich prowincji, tak aby panująca anarchia została zahamowana. Ponadto chciał, aby Rzym stał się silną jednostką obejmującą wszystkie jego zależności.

Wiele ustaw zostało szybko zatwierdzonych po jego powrocie do stolicy, wśród nich największe poruszenie wzbudziły te, które próbowały ingerować w życie prywatne rodzin, np. Liczbę dzieci, które musiały się spłodzić.

Na jego cześć zbudowano forum. Ograniczono również zakup dotowanej żywności i wprowadzono reformy rolne, które faworyzowały członków armii Cezara ziemią.

Ponadto zreformował kalendarz, który do tej pory był dyktowany przez księżyc. Dzięki Césarowi zaakceptowano model oparty na ruchach Słońca. Wdrożono 365,25-dniowy rok, z dodatkowym dniem co 4 lata w lutym.

Uwzględniono trzy miesiące, aby pory roku były dobrze określone. Piąty miesiąc zaczęto nazywać lipcem, tak jak do dziś, ponieważ jest to miesiąc narodzin Juliusza Cezara.

Juliusz Cezar zreformował prawo podatkowe, tak aby każde miasto mogło pobierać podatki, które uzna za konieczne, bez konieczności angażowania stolicy za pośrednictwem urzędnika. Rozszerzył także prawa rzymskie na wszystkich mieszkańców pozostałych prowincji.

Ekstrawaganckie

Wśród zaszczytów ofiarowanych Juliuszowi Cezarowi kilka z nich zgorszyło Rzymian w Senacie. Jedną z nich była możliwość stworzenia kultu swojej osoby z Marco Antonio jako księdzem. Również fakt, że mogła nosić suknię triumfu, kiedy tylko chciała.

Wielu zaczęło się bać, że chce nie tylko zostać królem, ale także bogiem. Otrzymała specjalne krzesło Senatu, które było całkowicie złote, aby odróżnić ją od reszty.

Władza polityczna została w całości przyznana Juliuszowi Cezarowi bez żadnego sprzeciwu. Ponadto zwiększył liczbę senatorów do 900, zalewając instytucję wiernymi mu mężczyznami.

W lutym 44 a. C., Cezar otrzymał tytuł wiecznego dyktatora. Było to jedno z najbardziej niepokojących działań przeciwko rzymskiej demokracji, które skłoniło spiskowców do podjęcia szybkich działań w celu ocalenia Rzymu przed człowiekiem, który wydawał się zamieniać się w tyrana.

Wątek

Juliusz Cezar planował zostać monarchą, przynajmniej w rzeczywistości posiadał już prawie wszystkie cechy jednego z nich. Co więcej, niektórzy zwolennicy Cezara już wcześniej proponowali nadanie mu tytułu króla.

Mówi się, że ludzie i ich współpracownicy kilkakrotnie próbowali nazwać go rex, łacińskim słowem oznaczającym króla, ale Cezar to odrzucił. Zrobił to zapewne, by dać obraz szacunku dotychczasowym instytucjom.

Jednak Marcus Junius Brutus Cepion, którego Cezar traktował jak własnego syna, zaczął konspirować przeciwko rzymskiemu dyktatorowi wraz z Kasjuszem i innymi członkami Senatu, którzy nazywali siebie „wyzwolicielami”.

Uważa się, że w dniach poprzedzających zamach wielu ostrzegało Cezara, aby nie kandydował do Senatu, ponieważ stwarzał zagrożenie. Omawiano różne sposoby zamachu na Juliusza Cezara, ale tym, który wygrał z zarzutów ideologicznych, było zakończenie jego życia w Senacie.

Brutus również zapewnił spiskowcom, że jeśli ktoś odkryje ich plan, wszyscy spiskowcy muszą natychmiast odebrać życie.

Chociaż otrzymali przebaczenie Juliusza Cezara, wielu ludzi odpowiedzialnych za jego śmierć było tymi samymi, którzy przeciwstawiali się mu podczas wojny domowej i byli motywowani bardziej niż republiką ich urazą z przeszłości.

Morderstwo

15 marca był znany jako Idy marcowe, poświęcone bogu Marsowi. W tym dniu Rzymianie korzystali z okazji, aby uregulować zaległe rachunki, ale był to również dzień dobrych znaków.

Tego dnia Juliusz Cezar miał stanąć przed Senatem. Wczorajszej nocy Marco Antonio dowiedział się o spisku, ale nie znał więcej szczegółów na temat sposobu przeprowadzenia ataku na dyktatora.

Marco Antonio próbował ostrzec Cezara, ale wyzwoliciele znali jego zamiary i przechwycili go, zanim dotarł do Teatru w Pompejach.

Mówi się, że kiedy Juliusz Cezar przybył na sesję, Lucio Tilio Cimbro dał mu prośbę o zniesienie wygnania na swojego brata, a następnie wziął go za ramiona i wciągnął jego tunikę, do której Cezar wykrzyknął, zastanawiając się, dlaczego gwałtowne działania.

Zabójstwo Juliusza Cezara - Vincenzo Camuccini za pośrednictwem Wikimedia Commons

Następnie Casca wyjął sztylet, którym zranił Juliusza Cezara w szyję, za którą dyktator trzymał się za ramię, wołając „Casca, złoczyńcy, co robisz?”.

W panice Casca zawołał pozostałych spiskowców, mówiąc: „Pomóżcie braciom!” Wtedy rzucili sztyletami w Juliusza Cezara.

Przepełniony krwią Cezar poślizgnął się, próbując uciec, by ratować życie i był na łasce napastników, którzy nie przestali go dźgać. Po zakończeniu ataku na ciele Cezara liczono 23 rany.

Trwa dyskusja na temat jego ostatnich słów, ale najbardziej akceptowana jest wersja Swetoniusza, który stwierdził, że kiedy Juliusz Cezar zauważył, że Brutus był jednym z tych, którzy chwytali za broń, powiedział: „Ty też, mój synu?”. i przestałem walczyć.

Wielkie bitwy

Bitwa pod Alesią, 58 a. DO.

Alesia była ufortyfikowaną osadą położoną na zachód od współczesnego Dijon we Francji. Tam toczyła się bitwa pomiędzy wojskami galijskimi, dowodzonymi przez króla Wercyngetoryksa, a rzymskimi dowodzonymi przez Juliusza Cezara.

Galijska twierdza stała na płaskowyżu i była siedzibą konfederacji ludów lojalnych wobec króla.

Chociaż mieli około 80 000 żołnierzy, byli ufortyfikowani na tej pozycji, ponieważ galijski dowódca uważał, że nie może stawić czoła rzymskiej armii złożonej z 60 000 żołnierzy, którzy byliby lepiej wyszkoleni i dysponowali lepszym wyposażeniem.

Cezar postanowił nie atakować pozycji galijskiej, ale oblegać ją i zmusić do odejścia z powodu braku prowiantu. Ponadto, dzięki schwytaniu niektórych posłańców i dezerterów, dowiedział się, że Wercyngetoryks zażądał posiłków od wszystkich ludów galijskich.

Rzymski dowódca nakazał zbudowanie ogrodzenia wokół płaskowyżu. Ta obrona o długości około 16 km została wzmocniona 24 wieżami strażniczymi.

Ponadto wykonano drugie ogrodzenie z balustrad za rzymskimi stanowiskami, które utworzyły rzymskie fortyfikacje otaczające fortyfikacje galijskie.

W 58 roku a. C., jednocześnie zaatakował oblężonych i przybyłe posiłki, ale zabezpieczenia zaprojektowane przez Juliusza Cezara zadziałały i Galowie musieli się wycofać, po czym ich król poddał się żywcem.

Bitwa pod Farsalią, 48 a. DO.

Podczas drugiej rzymskiej wojny domowej Juliusz Cezar ścigał swojego głównego przeciwnika, Cneo Pompejusza Wielkiego, na terytoria środkowej Grecji, który był popierany przez większość Senatu.

Julius Caesar, Peter Paul Rubens przez Wikimedia Commons

Ponieważ wojska cesarskie były mniej liczebne, zarówno w kawalerii, jak i piechocie, oraz były zmęczone i głodne, Pompejusz zasadził się w pobliżu Farsalii, obecnej Farsali, 9 sierpnia 48 roku pne. DO.

Jednak ludzie Juliusza Cezara byli doświadczonymi żołnierzami po udziale w kampanii galijskiej. Znali bardzo dobrze plany swojego dowódcy i byli mu lojalni, podczas gdy żołnierze Senatu byli przeważnie nowicjuszami.

Rzut oka na rozmieszczenie żołnierzy Pompejusza, Cezar był w stanie przewidzieć jego zamiary. To, w połączeniu z faktem, że jego armia umiała szybko wykonywać rozkazy swojego dowódcy, dało mu zwycięstwo.

Bitwa pod Tapso, 46 ​​a. DO.

29 września 48 godz. C., Pompejusz został zamordowany przez Potinio, eunucha króla Ptolemeusza XIII z Aleksandrii. Oddziały Pompejusza pod dowództwem Metellusa Scipio wycofały się do Tapso, niedaleko Ras Dimas w Tunisie.

Juliusz Cezar oblegał miasto w lutym 46 roku pne. C. y Escipión nie czekał na zakończenie prac obronnych i wyszedł na spotkanie z nimi 6 kwietnia.

Lekka piechota Pompejusza była wspierana przez słonie bojowe na jednej flance, podczas gdy kawaleria numidyjska była na drugiej.

Cezar umieścił łuczników i procarzy wśród swojej kawalerii, która zaatakowała słonie, powodując strach zwierząt. Podczas lotu zmiażdżyli lekką piechotę. Kawaleria i piechota armii cesarskiej naciskały na swoich rówieśników godzinami.

Pompejusze wycofali się do niedokończonego obozu, który został łatwo opanowany przez kawalerię Cezara. Ci, którzy przeżyli, szukali schronienia w obozie Scipio, a następnie wrócili pod osłonę murów Tapso.

Pomimo rozkazu Cezara, jego ludzie nie wzięli jeńców: około 10 000 żołnierzy Scypiona, którzy złożyli broń, zostało zabitych.

Historyk Plutarco zapewnił, że liczba ofiar śmiertelnych po stronie Pompejusza sięgnęła 50 000, a ofiary armii cesarskiej zaledwie 50.

Bibliografia

1. En.wikipedia.org. (2019). Juliusz Cezar. Dostępne pod adresem: en.wikipedia.org.
2. Encyklopedia Britannica. (2019). Julius Caesar - Biografia, podboje i fakty. Dostępne na: britannica.com.
3. Bbc.co.uk. (2014). BBC - Historia - Juliusz Cezar. Dostępne pod adresem: bbc.co.uk.
4. Canfora, L. (2007). Juliusz Cezar. Berkeley: University of California Press.
5. Plutarch. (1997). Życie Cezara. Meksyk: FCE - Fondo de Cultura Económica.