MANKIET ROTATORÓW: CHARAKTERYSTYKA, FUNKCJA, PATOLOGIE - ANATOMIA I FIZJOLOGIA - 2025

Rotatorów strukturalny kompleks składa się z czterech mięśni (nadgrzebieniowego, infraspinatus teres niewielkie, a podłopatkowego) i ich ścięgien. Zbiegają się one na torebce stawu ramiennego, aby nadać stawowi stabilność i koordynować jego ruchy.

Staw ramienno-ramienny ma zdolność ruchu, która nie jest porównywalna z żadnym innym, będąc w stanie wykonywać ruchy zginania, prostowania, przywodzenia i odwodzenia, a jakby to nie było wystarczające, umożliwia również ruchy rotacyjne wewnętrzne i zewnętrzne.

Staw barkowy. Widok z tyłu po lewej stronie. Widok z przodu po prawej stronie. 1. Obojczyk, 2. Łopatka (z 3. kręgosłupem łopatki, 4. Wyrostek krukowaty, 5. Acromion), 6. Kość ramienna; Stawy: 7. Acromioclavicular, 8. Glenohumeral; 9: Worek maziówkowy; 10. Mankiet rotatorów (z 11. Supraspinatus, 12. Subscapularis, 13. Infraspinatus, 14. Minor round), 15. Biceps brachii. Źródło: Jmarchn Edytowany obraz

Ta wielka funkcjonalność jest możliwa dzięki anatomicznym właściwościom jamy panewkowej w stosunku do głowy kości ramiennej, ponieważ jest ona niezwykle duża jak na płytką głębokość jamy panewkowej. To oczywiście daje mu większą zdolność poruszania się, ale jednocześnie czyni go bardziej niestabilnym.

Obecność mięśni tworzących stożek rotatorów jest niezbędna do wzmocnienia zrostu tych dwóch struktur kostnych, chociaż robią to w sposób drugorzędny, ponieważ istnieją struktury, takie jak torebka stawowa, więzadła ramienno-ramienne i obręcz stawowa, które działają jak forma podstawowa.

Wszystkie te struktury, w tym stożek rotatorów, chronią i zapewniają stabilność stawu, zapobiegając wyślizgiwaniu się głowy kości ramiennej. Dodatkowo mankiet rotatorów wraz z mięśniem naramiennym umożliwia ruchy kończyn górnych.

Należy zauważyć, że stożek rotatorów bardzo często ulega zmianom, które wpływają na funkcjonalność barku, powodując ból.

cechy

Mankiet rotatorów to anatomiczna struktura zbudowana z kilku mięśni, do których należą: supraspinatus, infraspinatus, teres minor i subcapularis.

Mają wiele wspólnego, ponieważ wszystkie wywodzą się z łopatki i wszystkie przyczepiają się do kości ramiennej. Jednak każdy mięsień ma swoje osobliwości.

Mięsień nadgrzebieniowy

Ten mięsień nosi tę nazwę na cześć faktu, że pochodzi z nadgrzebieniowego dołu łopatki, wsuwając się w większy guzek kości ramiennej lub trochetera.

Mięsień Infraspinatus

Jak sama nazwa wskazuje, pochodzi z dołu infraspinatus łopatki i wstawia się do guzowatości większej.

Teres minor lub teres minor muscle

Ten mięsień, podobnie jak poprzedni, pochodzi z dołu podgrzebienia łopatki, ale na jego bocznej granicy i ma to samo miejsce przyczepu co dwa mięśnie przednie, to znaczy w guzowatości większej.

Mięsień podłopatkowy

Pochodzi z dołu podłopatkowego łopatki, jak sama nazwa wskazuje, i jest to jedyny mięsień stożka rotatorów, który nie ma tego samego miejsca wprowadzenia, skupiając się na mniejszym guzku kości ramiennej lub trochinie.

Funkcjonować

Wspólną funkcją mankietu rotatorów jest zapewnienie ochrony i stabilności stawu ramienno-ramiennego, a także pomoc w ruchu barku. W tym sensie każdy mięsień pełni określoną funkcję, którą wyjaśniono poniżej.

Mięsień nadgrzebieniowy

Mięsień ten działa na początku ruchu odwodzenia ramienia.

Mięsień Infraspinatus

Współpracuje w ruchu rotacji zewnętrznej, działając synergistycznie z mięśniami teres minor i teres major.

Teres minor lub teres minor muscle

Współpracuje w ruchu rotacji zewnętrznej, razem z infraspinatus i teres major.

Mięsień podłopatkowy

Mięsień ten wyróżnia się znacznymi różnicami w stosunku do pozostałych wymienionych mięśni, gdyż jako jedyny uczestniczy w ruchu rotacji wewnętrznej. Należy zauważyć, że w tej funkcji działa synergistycznie z innymi pobliskimi mięśniami, takimi jak mięsień piersiowy większy i najszerszy grzbietu.

Patologia stożka rotatorów

Zajęcie stożka rotatorów rozwija się od mniejszego do większego, to znaczy zaczyna się od lekkiego tarcia lub uderzenia, po czym następuje częściowe rozdarcie, które później może stać się całkowite, aż do ciężkiej artropatii.

Symptomatologią, która prowadzi pacjenta do konsultacji z lekarzem, jest obecność bolesnego barku, ale ta afektacja jest zwykle spowodowana zaburzeniem wieloczynnikowym. Jednak najczęstszymi przyczynami są zwyrodnieniowa choroba stożka rotatorów (65%) i zapalenie ścięgien stożka rotatorów (20%).

Większość przyczyn prowadzi do pęknięcia stożka rotatorów, które może być częściowe lub całkowite. Częściowe są klasyfikowane jako kaletki, stawowe i śródmiąższowe, w zależności od dotkniętego obszaru.

Zapalenie ścięgna stożka rotatorów

Ścięgna są zwykle zapalane przez tarcie z innymi strukturami, zwłaszcza z wyrostkiem barkowym. Jeśli dolegliwość nie zostanie skonsultowana na czas, problem się pogarsza.

Jeśli zapalenie ścięgien wystąpi z powodu zwyrodnienia lub starzenia się ścięgien, będą one wykazywać zgrubienie spowodowane odkładaniem się wapnia, nagromadzeniem tkanki fibrynoidalnej, zwyrodnieniem tłuszczowym, pęknięciami itp.

Uderzenie lub zespół uderzenia stożka rotatorów

Powstaje, gdy ścięgno jest nie tylko potarte, ale także wciśnięte lub zakleszczone.

Gdy ramię jest uniesione do maksymalnego poziomu pronacji (180 °), mięsień nadgrzebieniowy wraz z guzkiem większym kości ramiennej znajduje się pod łukiem akrometrycznym, gdzie może wystąpić uszczypnięcie mięśni.

Jednak rotacja łopatki zmniejsza to ryzyko poprzez odsunięcie wyrostka zębodołowego od pierścienia rotatorów. Z tego powodu wyciągnięto wniosek, że osłabienie mięśni okołozłopatkowych ma duży wpływ na rozwój zespołu uderzeniowego.

Innymi czynnikami wpływającymi na to są: deformacja przestrzeni podbarkowej, kształt wyrostka barkowego oraz zwyrodnienie mięśnia nadgrzebieniowego spowodowane m.in. zmniejszonym przepływem krwi.

Diagnoza

Zazwyczaj pacjenci z zajęciem stożka rotatorów skarżą się na ból podczas wykonywania ruchów obejmujących unoszenie ramienia nad głową, rotację zewnętrzną lub odwodzenie. W bardzo ciężkich przypadkach może wystąpić ból nawet w spoczynku.

Często zdarza się, że pacjent ma którykolwiek z następujących objawów poprzedzających: sporty wymagające powtarzalnych ruchów barku, używanie maszyn wibracyjnych, wcześniejszy uraz barku, choroby podstawowe, takie jak między innymi cukrzyca, zapalenie stawów lub otyłość.

- Eksploracja fizyczna

W przypadku pacjenta z bólem barku należy wykonać kilka testów eksploracyjnych w celu oceny możliwej przyczyny lub źródła urazu. W tym celu wymieniono niektóre:

Test Yocum

W tym badaniu pacjent powinien położyć dłoń chorego barku na drugim ramieniu, a następnie poprosić pacjenta o podniesienie tylko łokcia, tak daleko, jak to możliwe, bez podnoszenia barku. Test uważa się za pozytywny, jeśli wykonanie tego ćwiczenia powoduje ból.

Test Jobe

Pacjent powinien ułożyć jedną lub obie ręce w następującej pozycji (90 ° odwiedzenia z 30 ° poziomym przywodzeniem i kciukami skierowanymi w dół). Wtedy specjalista będzie wywierał nacisk na ramię lub ramiona, próbując je opuścić, podczas gdy pacjent będzie próbował oprzeć się wymuszonemu ruchowi. Ten test ocenia mięsień nadgrzebieniowy.

Test Patte

Specjalista powinien ustawić ramię pacjenta w następującej pozycji: łokieć 90 ° w zgięciu i 90 ° przodo. Łokieć pacjenta jest podparty i proszony o próbę obrócenia ramienia na zewnątrz. Test ten sprawdza siłę zewnętrznych mięśni rotatorów (infraspinatus i teres minor) wykonujących tę czynność.

Test Gerbera

Specjalista poleca pacjentowi ułożenie grzbietu dłoni na wysokości talii, szczególnie w okolicy środkowej części lędźwiowej, z łokciem zgiętym pod kątem 90 °. W tej pozycji specjalista będzie próbował oddzielić rękę od talii na około 5 do 10 cm, podczas gdy pacjent musi starać się utrzymać tę pozycję przez kilka sekund.

Jeśli pacjentowi udaje się utrzymać tę pozycję, wynik testu jest ujemny, ale jeśli jest to niemożliwe, wynik jest pozytywny i wskazuje na pęknięcie mięśnia podłopatkowego.

- Skanowanie obrazu

Skan kości

Badania radiologiczne nie są przydatne, aby zobaczyć łzy mięśni stożka rotatorów, ale mogą wykluczyć obecność ostrogi kostnej, zwapnienia, zmiany torbielowate, zmniejszenie odległości ramienno-ramiennej lub procesy artretyczne, które mogą być przyczyną problemu.

Ultradźwięk

To badanie jest bardziej specyficzne dla oceny tkanek miękkich, w tym mięśni i ścięgien. Jego zaletą jest to, że ramię można badać w ruchu, a także porównywać struktury ze zdrowym ramieniem.

Rezonans magnetyczny

Idealne badanie tkanek miękkich, dlatego jest to najbardziej odpowiednia metoda oceny mankietu rotatorów. Największą wadą jest wysoki koszt.

Leczenie

Istnieje wiele zabiegów. Generalnie rozpoczynają od tych najmniej agresywnych i zachowawczych, takich jak sesje fizjoterapeutyczne, sterydoterapia, miejscowe ciepło, diatermia, USG itp.

Jeśli jednak nie można ich rozwiązać tą drogą, konieczne są inne, bardziej inwazyjne procedury, w zależności od tego, co przedstawia pacjent. Wśród zabiegów, które można wykonać jest: akromioplastyka, która polega na wymodelowaniu wyrostka zębodołowego tak, aby pozostawić go pod kątem prostym.

Czasami zdegenerowane lub zerwane więzadła lub ścięgna można oczyścić lub zszyć. Gdy uszkodzenie jest bardzo duże, może być konieczne użycie sąsiednich ścięgien do odbudowy pierścienia rotatorów.

Inną opcją w przypadku rozległych uszkodzeń jest założenie protezy odwróconej.

Bibliografia

1. "Stożek rotatorów". Wikipedia, wolna encyklopedia. 31 marca 2019 r., 19:55 UTC. 9 października 2019, 20:25 en.wikipedia.org
2. Ugalde C, Zúñiga D, Barrantes R. Aktualizacja dotycząca zespołu bolesnego barku: urazy stożka rotatorów. Med. Leg. Kostaryka, 2013; 30 (1): 63–71. Dostępne w: scielo.
3. Mora-Vargas K. Bolesne urazy barku i stożka rotatorów. Historia choroby. Costarric. 2008; 50 (4): 251-253. Dostępne w: scielo.
4. Yánez P, Lúcia E, Glasinovic A, Montenegro S. Ultrasonografia mankietu rotatorów barku: ocena pooperacyjna. Rev. chil. radiol. 2002; 8 (1): 19-21. Dostępne w: scielo.
5. Diagnostyka i leczenie zespołu stożka rotatorów. Przewodnik po praktyce klinicznej. Meksykański Instytut Ubezpieczeń Społecznych. Dyrekcja ds. Świadczeń medycznych, str. 1–18. Dostępne pod adresem: imss.gob.mx