PERYKLES: BIOGRAFIA, POLITYKA, PRZEMÓWIENIA, WOJNA, CIEKAWOSTKI - ARTE - 2024

Perykles (495 pne - 429 pne) był ateńskim politykiem, mężem stanu, wojskowym i mówcą z V wieku pne. C. Przydomek „Olimpijczyka” zawdzięczał swym zdolnościom zwracania się do opinii publicznej i głębokiemu głosowi, który rezonował w przestrzeni jak głos boga.

Zaproponowano, aby dzięki wpływowi Peryklesa Liga Delińska była uważana za najbliższą imperium greckiemu w swoim czasie. Co więcej, w latach jego rządów Ateny przeżywały większość swojego złotego wieku, podkreślając wydarzenia, takie jak wojny medyczne i wojny peloponeskie. Z tego powodu nazywane jest również „wiekiem Peryklesa”.

Popiersie Peryklesa, Muzea Watykańskie, źródło Wikimedia Commons

Był czołowym greckim strategiem swoich czasów i był odpowiedzialny za odbudowę, a także wzrost bogactwa artystycznego i architektonicznego Aten po okupacji perskiej. Partenon na Akropolu był jednym z najwybitniejszych przykładów jego wielkiego dzieła.

Starał się przyciągnąć do siebie najwybitniejsze postacie swoich czasów, zarówno w sztuce i architekturze, jak też w filozofii i literaturze. W ten sposób próbował ponownie potwierdzić znaczenie Aten w świecie greckim.

Z mandatu Peryklesa Ateny podlegały systemowi demokratycznemu, reprezentowanemu w Ekklesii. Zaczynał jako asystent Efialtes i zastąpił go jako przywódcę popularnej frakcji po zamachu na tę ostatnią.

Ważne dane

Perykles zajmował stanowisko stratega od 445 roku. C., ale jego opinia miała znacznie większe znaczenie niż opinia pozostałych dziewięciu kolegów. Dla każdego z dziesięciu plemion wybrano przedstawiciela, chociaż pozycja Peryklesa w tym kręgu była bez zarzutu.

Dla niektórych stanowisko Peryklesa było populistyczne ze względu na jego skłonność do zadowolenia mas.

Jednym ze zwycięstw za jego mandat było włączenie ludzi do rządu, który pozwolił wszystkim obywatelom ubiegać się o urzędy publiczne bez względu na ich status ekonomiczny.

Zaczęto też otrzymywać wynagrodzenie dla pracowników urzędu, aby urzędnicy mogli wykonywać swoją pracę bez martwienia się o osobiste sprawy finansowe.

Innym środkiem, który podjął Perykles, było przyznanie ziemi biednym chłopom i pomoc wywłaszczonym, którzy nie byli w stanie prowadzić handlu.

Jego głównym rywalem politycznym był Cimon, który reprezentował interesy tradycyjnych rodzin arystokratycznych, zarządzających monopolem na karierę publiczną i kierowanie państwem.

Greckie przywództwo

Chociaż Ateny rozkwitły pod Peryklesem i osiągnęły większą chwałę niż we wcześniejszych czasach, reszta greckich państw-miast nie miała tak przyjemnego losu, więc stało się konieczne, aby te dwie wielkie siły musiały się zmierzyć Greckie przywództwo.

Działania wojenne między Atenami (Liga Delos) a Spartą (Liga Peloponeska) oficjalnie rozpoczęły się w 431 roku pne. C. i utrzymywano je przez 27 lat, nawet po śmierci Peryklesa.

Jednym z najbardziej zapamiętanych fragmentów oratorium Peryklesa była jego mowa pogrzebowa poświęcona poległym w pierwszej kampanii peloponeskiej. Odniósł się konkretnie do dwóch podstawowych punktów swojej walki:

Pierwszą była tradycja, ponieważ uważano, że nie tylko polegli tego dnia zasłużyli na hołd, ale wszyscy, którzy oddali życie, aby oddać tę wolną ziemię swoim dzieciom z pokoleń przodków.

Następnie odniósł się do demokracji, bo uważał, że w ten sposób ludzie starają się o swój honor, bo mają wolność, a podporządkowani walczą o honor innych i to ich osłabia.

Gustave Glotz twierdził, że Perykles był duszą Aten w czasach, gdy Ateny były duszą Grecji.

Biografia

- Wczesne lata

Perykles urodził się w Atenach około 495 roku. C. Był synem Jantipo i Agaristy, pochodził ze swojej linii matczynej od Alcmeonidów, jednej z najważniejszych tradycyjnych rodzin w mieście.

Zarówno Perykles, jak i jego ojciec byli częścią piątego plemienia ateńskiego, znanego jako Acamante.

Matka śniła podczas ciąży, że urodziła lwa. Niektórzy uważali, że ten omen był dobry ze względu na związek, jaki istniał między wielkością a wspomnianym zwierzęciem.

Jednak dla innych stało się to żartem, ponieważ mówili, że było to odniesienie do dużej głowy Peryklesa. Uważa się, że ten mit powstał, ponieważ strategowie zawsze byli przedstawiani w hełmie.

Jantipo za życia poświęcił się polityce, a nawet został skazany na wygnanie (ostracyzm) za bycie uważanym za problem ustrojowy.

Chociaż został wydalony najdłużej w wyroku wydanym w 484 pne. C., Jantipo powrócił do 5 lat od czasu, gdy jego usługi dla miasta były wymagane. W rzeczywistości w 479 a. C. został wybrany jako tytułowy archont.

- Edukacja

Od najmłodszych lat Perykles wykazywał skłonności do inteligencji. Mówi się, że był bardzo introwertycznym młodym człowiekiem, ale nie ma wielu pewników dotyczących wydarzeń z pierwszej połowy jego życia. Zawsze starał się zachować niski profil i wyważoną postawę.

Jego pochodzenie jako członka jednej z najważniejszych rodzin w Atenach pozwoliło mu poświęcić się każdej dziedzinie, która wydawała mu się interesująca, aw jego przypadku była to polityka, dla której również jego narodziny zapewniły mu ważne kontakty.

Z jego pierwszych nauczycieli potwierdzono jedynie, że to Damon poinstruował go w zakresie teorii muzyki, chociaż inne źródła twierdzą, że jego wpływ na Peryklesa może wykraczać poza tę sztukę.

Filozofia

Później Perykles sympatyzował z myślą sofistów, takich jak Zenon i Anaksagoras, z którymi był bardzo blisko.

Przyszły przywódca ateński bardzo zainteresował się filozofią. Przywiązywał wagę do szkolenia w tym zakresie i rozumiał, że jego zastosowanie w administracji i zarządzaniu państwem przynosi korzyści.

Tajemnica i trzeźwość, jakie wykazywał w pierwszej połowie swojego życia, sprawiły, że gdy wkraczał w życie polityczne, jego wrogowie tworzyli plotki, że to właśnie jego partner, cudzoziemiec, pisał jego przemówienia i kierował jego działaniami z ukrycia.

Początki polityczne

Około 470 a. C. było to, że Perykles interesował się sprawami publicznymi. Miał wtedy około 25 lat, co wówczas uważano za dojrzały, ale już spóźniony na rozpoczęcie kariery politycznej.

W 472 a. C. zaprezentował sztukę Los Persas de Esquilo. Uznawane jest za jedno z pierwszych zapisanych dzieł w historii, a wraz z nim Perykles chciał wskazać, że był wówczas jednym z najbogatszych ludzi w mieście.

Ten rodzaj finansowania nazwano liturgią, która stała się pracą opłacaną z prywatnych pieniędzy, ale dla publicznego użytku. Po przedstawieniu jego nazwisko ponownie zniknęło z innych wydarzeń o znaczeniu publicznym.

Uważa się, że próbował stworzyć wokół siebie obraz nieprzekupnego i powściągliwego obywatela, aby nie można go było wykorzystać przeciwko niemu, ale raczej uważać go za wzór.

Konserwatywne i popularne

Perykles w pełni zaangażował się w działalność polityczną przez pewien czas około 463 pne. C., kiedy prowadził oskarżenie o zaniedbanie w sprawie Macedonii, wobec której stał się od tego czasu jego politycznym rywalem: Cymonem z Aten.

Współczucie Cimona dla Macedończyków, a może nawet łapówka, którą otrzymał, było postrzegane jako to, co uniemożliwiło mu odpowiednie postępowanie, gdy nadarzyła się okazja do inwazji na ich terytoria.

Perykles nie mógł doprowadzić swoich oskarżeń do skutku, a Cimon został uniewinniony z zarzutów zaniedbania. Chociaż prawo uznało go za niewinnego, przywódca konserwatystów lub arystokratów Cimón zaczął tracić przywództwo, które przeszło w ręce popularnego klubu.

Uważa się, że większość zwycięstw, które wygrywały Ateny, pochodziła od ich floty, a nie od armii lądowej.

Ateńska marynarka wojenna składała się w dużej mierze z biednych obywateli, którzy byli skłonni do sprawy radykalnych demokratów.

Spartański konflikt

W tym czasie Perykles nie był liderem swojej partii, ale stanowisko to sprawował Efialtes. Grupa ta wyznawała ogromne niezadowolenie ze Sparty, która była wrogiem wewnętrznym, z którym Ateny toczyły się o przywództwo wśród greckich miast.

Następnie Sparta musiała stawić czoła buntowi Helotów, drugorzędnej klasy, która służyła Spartanom i została przez nich ujarzmiona. Efialtes uważał, że Ateny nie powinny brać udziału, ale narzucona została wizja Cimona, który chciał współpracować.

Przedstawiciel Ateńczyków poszedł wraz z 4000 hoplitami, aby wesprzeć sprawę Spartan, ale kiedy przybyli, zostali szybko wysłani, co zostało zinterpretowane przez wszystkie Ateny jako przestępstwo.

Kiedy wrócił do swojego rodzinnego miasta w 461 pne. C., kariera polityczna Cimóna praktycznie dobiegła końca, ponieważ zaoferował swoje wsparcie Esparcie. W rzeczywistości obywatele głosowali za ostracyzmem przywódcy konserwatystów i otrzymał wyrok 10 lat na wygnaniu.

Chociaż Perykles nie uczestniczył aktywnie w tym procesie przeciwko Cimonowi, uważa się, że współpracował z partią Efialtes w celu umocnienia demokratycznej polityki w Atenach i dystansowania się od spartańskich rywali.

Solidna demokracja

Korzystając z faktu, że umiarkowani stracili na znaczeniu na scenie ateńskiej, Efialtes opracował szereg reform w mechanizmie politycznym Aten. Do tego momentu większość mocy koncentrowała się w Aeropagu.

Członkowie tej instytucji byli wybierani spośród archontów, urzędników państwowych, którzy zwykle pochodzili z zamożnych rodzin.

Uważa się, że około 462 a. C., Efialtes był odpowiedzialny za przeniesienie do Aerópagus prawie wszystkich zawodów, z wyjątkiem tematów religijnych i morderstw.

Nowa władza została teraz zdeponowana w Ekklesía, które było zgromadzeniem ludowym, a także w Boulé, znanej również jako „Rada Pięciu Setek”, w której losowano 50 przedstawicieli każdego z dziesięciu plemion.

Najwyższe dowództwo było odpowiedzialne za strategów, z których zgromadzenie wybierało jednego na plemię i posiadało dowództwo polityczne i wojskowe w Atenach.

Efialtes był również odpowiedzialny za przekazanie części władzy sądom ludowym. Wszystkie te środki były postrzegane jako demagogiczne, a przywódcy radykałów narobili wielu wrogów, gdy odniosły skutek.

W tym samym roku, w którym Cimon został wygnany z miasta, zamordowano Efialtes. Niektóre źródła podają, że osobą odpowiedzialną za śmierć był Aristóclico de Tangrana, chociaż inne twierdzą, że tożsamość mordercy nigdy nie została ujawniona.

Powstanie Peryklesa

Dla niektórych przesadą jest stwierdzenie, że władza absolutna została skoncentrowana w rękach Peryklesa po śmierci Efialtesa. Pewne jest, że to on stał się widoczną twarzą dominującej partii radykalnej w Atenach.

Jednak zanim został uznany za niekwestionowanego przywódcę, kontynuował reformy, które pozwoliły mu uzyskać jeszcze większe poparcie dla swojej sprawy, ponieważ przyniosły one korzyści większości populacji.

Niektóre z tych nowych środków to obecność ubogich obywateli w teatrze. Uważał, że wszyscy obywatele powinni podnosić swój poziom intelektualny. Od tego czasu państwo ateńskie przejęło koszty ich biletów.

Ustalono również, że wszyscy obywatele Aten mieli dostęp do urzędów publicznych, nie tylko ci z tradycyjnych rodzin arystokratycznych.

Inne reformy

Jednocześnie wprowadził pensję dla urzędników państwowych, którzy mogliby w ten sposób poświęcić się pracy, nie zwracając uwagi na interesy ekonomiczne swoich rodzin.

Inną reformą promowaną przez Peryklesa była reforma dotycząca obywatelstwa. Od 451 r. C., można go było przenosić tylko wtedy, gdy oboje rodzice byli Ateńczykami.

Dotyczyło to głównie wyższych klas społecznych, ponieważ biedni żenili się z ludźmi ze swojej społeczności.

Władza ludzi

Greckie słowo „demos” oznacza ludzi, podczas gdy „kratos” odnosi się do rządu. Demokraci starali się odebrać władzę tyranom i arystokratom i przekazać ją masom obywateli.

Perykles był odpowiedzialny za konsolidację wszystkich stosunkowo nowych reform, które zostały przeprowadzone, aby państwo nie koncentrowało swoich decyzji na kilku ludziach. Wówczas obywatele bez majątku otrzymali ważniejszą rolę w polityce.

Jednym z ważnych sojuszy, które musiał zawrzeć Perykles, był rolników, ponieważ stanowili oni dużą część siły floty ateńskiej, która była najsilniejszą dywizją w jego siłach zbrojnych.

Wolność jako impuls

Ideałem Peryklesa było to, że wolni ludzie będą walczyć, aby zademonstrować swoją odwagę i honor innym, w przeciwieństwie do tych, którzy walczą, aby służyć panu, ponieważ chwała nie byłaby dla nich zwycięstwem.

W rzeczywistości w tym czasie rząd ateński zaczął dostarczać ziemię tym chłopom, którzy nie mieli własności, aby każdy mógł uczestniczyć i wnosić wkład do gospodarki państwa.

Pierwsza wojna peloponeska

Nie minęło 20 lat, odkąd Ateńczycy i Spartanie połączyli siły, by walczyć z perskimi najeźdźcami. Jednak oba miasta nadal kwestionowały dominację na greckiej scenie.

Być może Ateny były zbyt potężne w czasie, gdy Cimon przyszedł z pomocą Sparcie i zostały przez nich zinterpretowane jako potencjalne zagrożenie dla ich bezpieczeństwa.

Niewątpliwie to wydarzenie podyktowało szczęście, które postawiło ich później przeciwko sobie.

W Lidze Delos, kierowanej przez Ateny, były Tesalia, Argos i Megara, która toczyła wojnę z Koryntem, sojusznikami Spartan.

Heloci zaczęli szukać wsparcia u Ateńczyków, którym udało się zająć Naupactus w Zatoce Korynckiej.

Już w 460 r. C., konfrontacje z członkami Ligi Peloponezu były faktem. Jednak w tym samym czasie libijski król Inaro zdołał zaatakować Egipt, aby wyrwać go Artakserksesowi I, a Ateńczycy wysłali na pomoc część swojej floty.

Rozwój

Siły Aten zostały rozproszone, gdy bezpośrednio przeciwko Sparcie rozpoczęły się działania wojenne. Między 460 a. C. i 459 a. C., Koryntianie i Epidaurowie zwyciężyli na lądzie przeciwko wojskom ateńskim na ziemi podczas starcia w Halias.

To samo nie wydarzyło się w przypadku morskiej bitwy pod Cecrifalia, gdzie przegrały Egina i Sparta, po czym obległy je Ateny. Później członkowie League of Delos ponownie przejęli kontrolę nad Megarą i to ich wzmocniło.

W 454 a. C., Persowie pokonali wojska ateńskie, które przybyły z pomocą Inaro w Egipcie.

W tym samym roku skarb Ligi Delos został przeniesiony do Aten, dzięki czemu wiodące miasto miało większą kontrolę ekonomiczną, ale wywołało odrazę i nieufność wśród własnych sojuszniczych szeregów.

Rozejm

W 451 a. C., wyrok wygnania Cimóna, starego rywala Peryklesa, został wykonany. Po powrocie udało mu się wynegocjować 5-letni rozejm ze Spartanami, do których zawsze wykazywał skłonność.

Według Plutarcha, za czasów Cimona w Atenach istniało milczące porozumienie, na mocy którego kontrolował on sprawy wojskowe i politykę wewnętrzną Peryklesa. W rzeczywistości w 451 a. C., Cimón wyjechał wraz z wojskami ateńskimi na Cypr, gdzie zmarł dwa lata później.

W tym samym roku, w którym powrócił przywódca konserwatystów, Perykles uchwalił prawo, zgodnie z którym obywatelstwo ateńskie mogło zostać przekazane tylko dzieciom obojga rodziców naturalnych z Aten.

Niektórzy uważają, że był to bezpośredni atak na Cimona, którego matka była cudzoziemką.

Zostało to również potraktowane jako środek populistyczny, ponieważ małżeństwa między Ateńczykami i obcokrajowcami należały głównie do klas wyższych.

Tymczasem najbiedniejsi przyjeżdżali do ludzi z miasta, bo nie było ich stać na wyjazd w celu znalezienia partnera.

Odbudowa Grecji

Dzięki pokojowi zawartemu ze Spartą Ateny zaczęły odzyskiwać blask. Ideą Peryklesa było umocnienie swojego terytorium jako stolicy greckiego świata zarówno pod względem kulturowym, jak i politycznym oraz gospodarczym.

Perykles nazwał pozostałe greckie miasta-państwa i zaproponował odbudowę tego, co zostało zniszczone dwie dekady temu przez Persów. Sparta powiedziała wprost, że nie będzie współpracować, ale inni poparli ideę ateńską.

Perykles wiek

Natychmiast rozpoczęto prace nad ulepszeniem Akropolu. W 447 a. C., rozpoczął budowę Partenonu, jednego z budynków uważanych za flagę Aten. Rozpoczęło się również tworzenie posągu Ateny z marmuru i złota.

Najważniejsi ludzie tamtych czasów przybywali na ziemie ateńskie, ponieważ było to najbardziej odpowiednie miejsce do rozwoju w tym okresie.

Ajschylos, Eurypides, Sofokles i Arystofanes wnieśli swoje pióra, Hipokrates w naukach przyrodniczych, zwłaszcza medycynie. Historia dostrzegła także momenty o wielkim znaczeniu z Herodotem i Tukcydeksem.

Rzeźba i architektura przeżywały rozkwit wraz z Fídiasem, podczas gdy w filozofii wyróżniały się nazwiska Protagorasa, Zenona, Anaksagorasa, Sokratesa i Platona, którzy po dziś dzień stworzyli podstawy myśli zachodniej.

Życie osobiste

Perykles po raz pierwszy poślubił ateńską kobietę. Tożsamość żony ateńskiego przywódcy nie jest znana, ale wiadomo, że razem spłodzili dwóch samców, jednego imieniem Jantipo, a drugiego Paralo.

Wiadomo, że rozwiedli się około 445 roku pne. C., ale Perykles zapewnił swojemu byłemu partnerowi nowe małżeństwo, zgodne z jego pozycją społeczną i zatwierdzone przez mężczyzn z jej rodziny.

Wiadomo, że przed Peryklesem miała męża o imieniu Hippónico, z którym miała syna o imieniu Callias.

Aspazja

Jednak najbardziej kontrowersyjnym związkiem Peryklesa był ten, który miał z Aspasia de Mileto, córką Axioco. Mówi się, że po przybyciu do Aten została kochanką stratega.

Niektórzy sugerowali, że jego data przybycia na ziemie ateńskie przypada na około 450 rpne. C. uważa się też, że była heterą, podobnie jak kurtyzany średniowiecza: wykształcona, piękna i niezależna finansowo.

W każdym razie związek między Peryklesem a Aspazją był faktem w 445 rpne. C., a pięć lat później urodził się syn obojga imieniem Perykles Młodszy.

Para otrzymała ostre ataki, aby zdyskredytować ateńskiego polityka. Niektórzy nawet mówili, że to ona napisała przemówienia Peryklesa lub wpłynęła na jego publiczne decyzje.

Perykles dowodzi

Po śmierci Cimóna, który był przywódcą konserwatystów, Tucídices objął stanowisko szefa ławki. Grupa ta stwierdziła, że ​​projekty Peryklesa są ekstrawaganckie i że niemoralne jest wykorzystywanie pieniędzy Ligi Delos do ich realizacji.

Perykles odpowiedział, że użyte pieniądze były ateńskie, ale gdyby konserwatyści byli spokojniejsi, mógłby je wypłacić z kieszeni, pod warunkiem, że poświęci je wszystkie sobie.

Ten problem spowodował wypędzenie Tukideksów z Aten. Jako jedyny poważny pretendent do ostracyzmu, Perykles został niekwestionowanym przywódcą miasta-państwa.

Jednak było jasne, że inni członkowie Ligi Delijskiej byli nieszczęśliwi, ponieważ musieli nadal składać hołd Ateńczykom.

W międzyczasie, aby zapewnić sobie potęgę, Ateny zawarły osady, dzięki którym uzyskały większą kontrolę nad greckim terytorium. Podobnie wypędzili barbarzyńskie plemiona zamieszkujące półwysep Gallipoli.

Koniec pokoju

Boeotia była jednym z pierwszych miast, które powstały około 447 roku pne. Za jego przykładem poszły Eubea i Megara, co zaowocowało obserwacją armii spartańskiej w Attyce.

Pokój, który został zawarty między Atenami a Spartą, miał trwać 30 lat, ale zakończył się za około trzynaście lat.

Perykles nadal miał pewien opór po wygnaniu Tukideksa, ale nadal był wybierany ponownie jako strateg. Chociaż nominalnie wszyscy mieli tę samą moc, głos, którego słuchali wszyscy przywódcy, był głosem Peryklesa.

Niektórzy twierdzą, że w tym czasie ateński polityk porzucił skrajności, aby zapewnić Atenom stabilność i własną pozycję w tej sytuacji.

Wojna na Samos

Po tym, jak Ateny zażądały, aby Samos zaprzestał ataków na Milet, a jego prośba została przez nich zignorowana, Ateńczycy zaczęli odpowiednio działać w obronie swojego sojusznika.

Między 440 a. C. i 439 a. C. armia ateńska wypędziła oligarchów z Samos i ulokowała w mieście garnizon wojskowy. Później obaleni dawni władcy połączyli się z Persami, próbując odzyskać władzę.

Sparta pozostawała wtedy na uboczu. Z drugiej strony po stronie ateńskiej to sam Perykles poprowadził część floty na południe. To właśnie ten podział sił spowodował, że Samianie odzyskali kontrolę nad morzem na dwa tygodnie.

Kiedy okręty dowodzone przez Peryklesa wróciły, odzyskały kontrolę morską nad obszarem i zastosowano blokadę, która trwała nieprzerwanie dziewięć miesięcy, aż do poddania się Samajczyków.

Następnie przywódcy Samos musieli zburzyć ich mury, wydać zakładników i zobowiązać się do wypłacenia Atenom odszkodowania przez 26 lat.

Od 438 r. C., głównym celem Peryklesa było umocnienie Aten, a także rozszerzenie wpływów tego miasta-państwa za pomocą przyjaznych więzi i osad, które pozwoliły na wzrost jego potęgi.

Druga wojna peloponeska

W 433 a. Kostka została rzucona na konfrontację dwóch wielkich greckich potęg starożytności: Sparty i Aten. W tym czasie rozwijała się konfrontacja między Corcirą a Koryntem.

Ateńczycy poparli Corcyrę i wysłali swoją flotę w celu wsparcia walki z Koryntianami, którzy byli członkami Ligi Peloponeskiej.

Na tym samym planie prowokacji był dekret Megary. Twierdzono, że ta rezolucja była pierwszą blokadą gospodarczą, dla której istnieją zapisy.

Pretekstem do tego było to, że Megarensowie zajęli ziemie Demeter, a także zapewnili schronienie zbiegłym ateńskim niewolnikom.

Na tych podstawach miasto Ateny orzekło, że ci z Megary nie mogą wchodzić ani do portów, ani na ateńskie rynki, co miało poważny wpływ ekonomiczny na Megarę.

Przedpokój walki

Spartańską odpowiedzią było wysłanie delegata do Aten, który poprosił miasto o dwie rzeczy, aby utrzymać pokój ze Spartą:

Pierwszą rzeczą było uchylenie, to znaczy anulowanie dekretu Megara. Drugim żądaniem było wydalenie całej rodziny Alcmeonidów, w tym Peryklesa, który był głównym ateńskim przywódcą i strategiem.

Na to Ateńczycy odpowiedzieli, że byliby skłonni znieść dekret Megary, gdyby z kolei Spartanie zlikwidowali ksenelazję, co było sposobem wzywania do wydalenia cudzoziemców, którzy mogliby zakłócić porządek.

Ponadto Ateny zażądały, aby Sparta uznała niepodległość miast sprzymierzonych z Ligą Peloponeską. Obaj byli pewni, że ich warunki nie zostaną zaakceptowane, więc kolejnym scenariuszem był konflikt zbrojny.

Perykles przekonał Ateńczyków, że nie ma sensu się poddawać, ponieważ gdyby to zrobili, spartańskie żądania nigdy nie ustały.

Nikt nie wie, czy Perykles naprawdę spodziewał się zwycięstwa w konfrontacji ze Spartą. Uważa się jednak, że największym błędem planistycznym popełnionym przez Ateńczyków nie było wyliczenie kosztów ekonomicznych, jakie przyniosła wojna.

Perykles miał nadzieję, że pozostawi ludzi schronionych w murach i opuści pola. Pomyślał, że swoją wielką flotą mógłby zaopatrzyć ludność z morza.

Pierwszy rok wojny

Sparta próbowała wznowić rozmowy i wysłała delegację z prośbą do Aten o spełnienie jej żądań, aby uniknąć wewnętrznego konfliktu między Grekami. Ci wysłannicy musieli pozostać na zewnątrz i wrócić bez dostarczenia swojej wiadomości.

Dekret zainicjowany przez Peryklesa stanowił, że jeśli Spartanie rozpoczną działania zbrojne, nie będą mogli wejść do Aten. Dowiedziawszy się, że armia Sparty zebrała się w Koryncie, uznano to za akcję militarną i delegacja została w konsekwencji odrzucona.

Król Sparty zareagował inwazją na Attykę, ale nie liczył na to, że pola są puste, ponieważ mieszkańcy schronili się w murach, co spowodowało jedynie straty materialne.

Jednak Ateńczycy byli zdesperowani, aby zobaczyć zrównanie ich z ziemią, więc wezwali do natychmiastowego działania, ale Perykles zaprzeczył. Strateg uważał, że nie mogą stawić czoła Lacedemończykom na lądzie.

Ateny wysłały 100 statków w odpowiedzi na splądrowanie wybrzeży Peloponezu. Pomimo zaufania do swojego planu, Perykles uznał za rozsądne utworzenie rezerwy 1000 talentów i 100 statków na wypadek ataku morskiego.

Zimą 431 pne C. skierował swoją flotę do Megary, miasta, które odbili.

Mowa pogrzebowa

W 430 a. C. Spartanie wrócili do Ática i wrócili, aby ograbić farmy w pobliżu twierdzy. Perykles zareagował tą samą strategią, atakami morskimi, ale bez walki wręcz na otwartym polu.

Życie, które Ateńczycy stracili w kampaniach wojny peloponeskiej, miało swoje pogrzeby, podczas których Perykles wygłosił przemówienie pogrzebowe, jedną z jego najbardziej doniosłych publicznych interwencji. Thucydices zebrał jego słowa:

„Bo uczciwie i wygodnie jest uczcić pamięć tych, którzy jako pierwsi zamieszkiwali ten region i kolejno z rąk do rąk cnotą i wysiłkiem zostawiali go nam i dawali za darmo do dziś”.

W ten sposób podkreślił znaczenie tradycji w społeczeństwie ateńskim, ale nie tylko uznawał pracę pierwszych Greków, ale także poprzedniego pokolenia i ich samych, inspirujących ludność:

„A jeśli ci przodkowie zasługują na pochwałę, to tym bardziej nasi rodzice, którzy przyszli po nich, ponieważ oprócz tego, co zostawili im starsi, dzięki swojej pracy zdobyli i zwiększyli dowodzenie i panowanie, które obecnie posiadamy.

A jednak po tych, którzy obecnie żyjemy i jesteśmy w wieku dojrzałym, powiększyliśmy je i pomnożyliśmy oraz zaopatrzyliśmy i zaopatrzyliśmy nasze miasto we wszystkie potrzebne rzeczy, zarówno do pokoju, jak i do wojny. "

O demokracji

Perykles w swoim przemówieniu poruszył kilka istotnych punktów w kontekście, który rozwijał się w Atenach. Chwalił ich formę rządów, aby Ateńczycy zrozumieli, że walczą o ideał dobra:

„Cóż, mamy republikę, która nie przestrzega praw innych sąsiednich miast i regionów, ale daje prawa i przykład innym, a nasz rząd nazywa się Demokracja, ponieważ administracja republiki nie należy lub jest w nielicznych, ale w Wiele.

Dlatego każdy z nas, niezależnie od stanu i stanu, jeśli posiada jakąkolwiek wiedzę o cnocie, jest zobowiązany do poszukiwania dobra i honoru miasta, jak pozostali, i nie zostanie wyznaczony na żadne stanowisko ani zaszczytny, ani nie przestrzegał swego rodu czy słońca, ale tylko cnotą i dobrem ”.

Perykles skorzystał również z okazji, aby podkreślić wyższość Ateńczyków nad Spartanami:

„I chociaż wielu innych w młodości stara się zyskać siłę, zanim staną się mężczyznami, z tego powodu nie jesteśmy mniej odważni i zdeterminowani, jak oni, aby stawić czoła niebezpieczeństwom, gdy wymaga tego konieczność”.

Ostatnie lata

Ateny doznały ciężkiego ciosu, który zdemoralizował ówczesne społeczeństwo w 430 rpne. C. Na jego terytorium dotarła epidemia, która zabiła wiele osób w mieście.

W tym roku Ateńczycy ukarali swojego przywódcę nie tylko grzywną w wysokości 10 czy 15 talentów, ale też nie wybrali go na stratega.

Jednak rok później Perykles powrócił na stanowisko, które zajmował przez ponad dwie dekady jako przywódca wojskowy i polityczny.

Ale nie była to cała radość, wśród ofiar, które straciła epidemia, była także siostra Peryklesa, oprócz prawowitych dzieci ateńskiego generała: Xanthippus i Paralus.

To wydarzenie było bardzo trudne dla Peryklesa, ponieważ on sam promował prawo, na mocy którego jego najmłodszy syn nie mógł uzyskać obywatelstwa ateńskiego, ponieważ był synem obcokrajowca. Poprosił o Ekklesía w 429 pne. Uznali Peryklesa młodszego i udało mu się.

Śmierć

Perykles zmarł w 429 pne. C. był kolejną ofiarą ciężkiej choroby, która osłabiła siły Ateńczyków.

Nie wiadomo dokładnie, co mogło spowodować tyle zgonów, chociaż klasycznie sądzono, że mogła to być dżuma dymienicza. Współczesne teorie sugerują, że może to być tyfus lub tyfus.

Nie wiadomo, czy ta epidemia była prawdziwą przyczyną klęski Aten nad Spartanami, chociaż wielu uważa, że ​​mogła się ona przyczynić, a także do przyszłego wzrostu Macedończyków do regionalnej potęgi po latach.

Wojna bez Peryklesa

Po śmierci Peryklesa ateńscy przywódcy poddali się presji, która istniała, aby zastosować taktykę ataku zamiast defensywnej, którą Ateny stosowały do ​​tej pory.

Oprócz ataków na wybrzeża Peloponezu zdecydowali się wyruszyć przeciwko innym ważnym miastom dla Spartan. Cleon zdobył przywództwo w Ekklesii i umieścił Demostenesa na dowództwie wojsk.

Odnieśli kilka zwycięstw, a nawet wzięli do niewoli grupę żołnierzy ze Sparty.

Jednak nie udało im się zwyciężyć, odkąd Spartanie zaatakowali Amfipolis z rozkazu ich króla Archidamusa II, który był głównym dostawcą srebra potrzebnego do utrzymania ateńskich działań. Potem musieli tylko negocjować pokój, który trwał około sześciu lat.

Bibliografia

1. En.wikipedia.org. (2019). Perykles. Dostępne pod adresem: en.wikipedia.org.
2. Kagan, D. (1991). Perykles z Aten i narodziny demokracji. New York: Free Press.
3. Lewis, D. (2019). Perykles - ateński mąż stanu. Encyklopedia Britannica. Dostępne na: britannica.com.
4. Palao Herrero, J. (2007). Klasyczny system prawny na poddaszu. Madryt: Dykinson.
5. Mark, J. (2019). Perykles. Encyklopedia historii starożytnej. Dostępne pod adresem: ancient.eu.