Hiszpański epicki odnosi się do gatunku narracyjnego, który zajmuje się krajowym Historia Hiszpanii w średniowieczu. Bohaterowie, czyny, bitwy itp. Są opowiadane w prostym stylu, pełnym tradycji, religijności i realizmu.
Ten realizm zdarza się odzwierciedlać wyczyny i geografię, które wiążą się z historią. W rzeczywistości wśród uczonych panuje zgoda co do tego, że historie wpisane w ten ruch mają bogatą treść historyczną.
Cid Campeador
Z biegiem lat badania nad tą narracją ujawniły większą wierność historycznej rzeczywistości Hiszpanii niż na przykład historia Francji w eposach francuskich.
Wpłynęło to na to, że nierzadko większą wagę przywiązuje się do danych historycznych zawartych w dziełach tego typu niż do ich walorów literackich. W ten sam sposób należy zauważyć, że unika się stosowania nadprzyrodzonej i faktycznej przesady.
Z drugiej strony w tego typu narracji wyróżnia się ludzki (nie nadprzyrodzony) charakter bohaterów oraz rola kobiety jako postaci aktywnej. W tych opowieściach pojawiają się hiszpańscy bohaterowie, którzy uczestniczą w podboju Ameryki.
Kontekst hiszpańskiej epopei
Poezja epicka pojawia się w bohaterskich epokach narodów, w tym historycznym momencie, w którym kształtuje się tożsamość narodowa.
Będąc społeczeństwem kierowanym przez wojowników, którzy szukają sławy dzięki swojej sprawności wojskowej, ta narracja powstaje, aby ożywić wojownika i ducha heroizmu, wywyższyć zwycięstwa militarne i stworzyć idealny wzór do naśladowania.
Przed bitwą często śpiewano epickie wiersze, aby podnieść morale i rozweselić wojowników. Wspomnienie tej tradycji można dostrzec w sloganach recytowanych często w koszarach podczas treningu fizycznego lub przed walką.
Fabuła zemsty to temat, który pojawia się w hiszpańskich eposach. Podobnie podróż jest tłem dla rozwoju fabuły.
W przeciwieństwie do eposu z innych szerokości geograficznych, hiszpański zajmuje się konfliktami prawnymi lub etyczno-politycznymi między grupami społecznymi
Inną cechą charakterystyczną tego typu narracji, na którą należy zwrócić uwagę, jest to, że na ogół utwory, które ją tworzą, są napisane w wierszach, które wyróżniają się ich polimetrią, chociaż często używano prawdziwej oktawy z rymem spółgłoskowym.
Można powiedzieć, że epos hiszpański znalazł wzór do naśladowania w klasyce łacińskiej, a twórcy włoscy stali się obowiązkowym punktem odniesienia.
Aby umiejscowić tę narrację w pewnym okresie, należałoby odwołać się do średniowiecza i czasów hiszpańskiej rekonkwisty, długiego okresu (około 7 stuleci), w którym Hiszpania walczy o zakończenie najazdu arabskiego i trwa od 718 do 1492.
Był to ten sam czas, w którym narodził się język hiszpański, kiedy uważano go za synonim kastylijskiego (hiszpański używany w Kastylii).
Niektóre cechy ustne leżą u podstaw epickich tekstów ze względu na tradycję odziedziczoną po łacińskich klasykach, takich jak Iliada i Odyseja Homera.
Osoby oddane publicznie opowiadaniu o tych czynach nazywano minstrelami i używali oni języka używanego do ułatwienia zapamiętywania wersetów i „wypolerowania” wersji opowiadanej przez nie historii.
Niektóre dzieła epickie napisane w różnych częściach świata to: Eneida Wergiliusza po łacinie; La Chanson de Roland w średniowiecznym języku francuskim, Orlando furioso Ludovico Ariosto i Gerusalemme liberata Torquato Tasso w języku włoskim; Cantar de mio Cid w języku hiszpańskim i Raj utracony Johna Miltona i Faerie Edmunda Spensera Queene w języku angielskim.
Inne godne uwagi i wspólne aspekty eposów to:
- Niektóre z jego wersów są zachowane w kronikach i balladach od XIII do XVI wieku.
- Grupa wierszy odnosi się do wydarzeń wokół hrabiów Kastylii, a druga - do wydarzeń Cid.
- Nie ma żadnych dowodów na to, że istnieją wiersze o wydarzeniach sprzed połowy X wieku.
cechy
Tak więc, wymieniając jej najbardziej charakterystyczne cechy, hiszpańska epopeja o średniowieczu zawiera lub odzwierciedla:
- Nacjonalizm.
- Realizm.
- Wiarygodność faktów i postaci / Charakter historyczny.
- Tradycja.
- Sens religijny.
- Wersyfikacja.
- Humanizacja bohaterów.
- Mściwe i dominujące postacie kobiece.
- Działania podczas wycieczki.
- Korzenie w tradycji ustnej.
Trochę działa
- Mine Cid
- Roncesvalles
- Zdradziecka hrabina
- Siedem niemowląt z Salas
- Rozbiory króla Don Fernando
- Pieśń Sancho II
- Romans Infante García
Aby trochę lepiej zrozumieć, o czym jest epos, wygodnie jest z grubsza opisać dwa z jego najbardziej reprezentatywnych dzieł:
Wiersz Mío Cid
Jest to wiersz, który opisuje hiszpańską epopeję par excellence i chociaż jest znany jako wiersz Mío Cid, jego oryginalny tytuł jest tajemnicą, ponieważ rękopis, który go odzwierciedla (kopia przepisana w 1307 r.), Brakuje pierwszej strony.
Bohaterem tej anonimowej opowieści jest symbol średniowiecznego chrześcijańskiego rycerza. Większość innych postaci nie ma nienawistnych lub nieprzyjemnych cech.
Jego pochodzenie wydaje się być mozarabskie, ponieważ wiersz zawiera dane geograficzne i tradycyjne z Sorii, chociaż odkryto go w czasie hiszpańskiej rekonkwisty.
Został napisany w języku hiszpańskim z początków języka (XIV wiek) i chociaż nie ma ostatecznego konsensusu co do jego metryki, niektórzy uważają, że odpowiada formule 7 + 7, ze względu na wpływy francuskie.
Romans Infante García
Jest to jeden z wierszy najbardziej wiernych rzeczywistości historycznej, nawet jeśli podporządkowany jest fikcji, by wspierać fabułę, która blokuje zemstę jako motor mocnych działań w historii.
Odnosząc się do tej cechy, która nawiązuje do kultu grobów klasztornych, wiersz ten mówi o pochówku hrabiego zamordowanego w Oña z epitafium z wpisaną historią morderstwa.
Bibliografia
- Deyermond, Alan. Średniowieczne hiszpańskie cykle epickie: obserwacje dotyczące ich powstawania i rozwoju. Fundacja Wirtualnej Biblioteki Miguela de Cervantesa. Odzyskany z: cervantesvirtual.com.
- Pincerati, Walker (s / f). Język kastylijski lub język hiszpański: Ruch wytwarzający efekt homogenizacji. Odzyskany z: unicamp.br.
- Yoshida, Atsuhiko (s / f). Epicki. Gatunek literacki. Odzyskany z: britannica.com.