CZASY KOLONIALNE W MEKSYKU: POCHODZENIE, CHARAKTERYSTYKA, SPOŁECZEŃSTWO - HISTORIA - 2025

Era kolonialne w Meksyku to okres w historii Meksyku, w której kraj był częścią kolonii hiszpańskich. W tym okresie całe terytorium dzisiejszego kraju Ameryki Środkowej należało do kolonii Nowej Hiszpanii i było całkowicie kontrolowane przez Koronę Hiszpańską.

Kolonia została oficjalnie założona w 1521 roku i została wicekrólestwem w 1535 roku. Stolicą było miasto Meksyk, założone przez Hernána Cortésa po zdobyciu azteckiego miasta Tenochtitlán. Terytorium Meksyku obejmowało dużą część Ameryki Południowej i prawie całą Amerykę Środkową.

Pochodzenie

Hernán Cortés przybył na terytorium Meksyku wraz z grupą żołnierzy w 1519 roku. Od ich przybycia Hiszpanie systematycznie podbijali całe terytorium Ameryki Środkowej, aż dwa lata później zlikwidowali Imperium Azteków (które zajmowało większość), w 1521 roku.

Po upadku Azteków Cortés założył Mexico City w starożytnej stolicy Imperium. Korona hiszpańska obawiała się, że zdobywcy uzyskają niepodległość i utworzą niezależny naród, więc naradzili się z przyjaciółmi.

Encomiendas były tytułami własności do miast, które zostały przekazane zdobywcom, aby ich uszczęśliwić. Rdzenna ludność tych miast zaczęła „zawdzięczać” hołd encomenderos, którzy używali ich jako niewolników.

Jednak po absolutnym podboju regionu, Korona Hiszpańska wysłała ministra wyznaczonego przez króla, aby pełnił funkcję monarchy całej Nowej Hiszpanii. To właściwie rozpoczął meksykański okres kolonialny wraz z narodzinami wicekrólestwa Nowej Hiszpanii.

Charakterystyka ogólna

Spadek populacji autochtonicznej

Jednym z głównych wydarzeń charakteryzujących meksykańską erę kolonialną była duża liczba zgonów rdzennych mieszkańców w całym regionie Ameryki Środkowej. Stało się tak z dwóch głównych powodów:

- Pierwszą była masakra miejscowych plemion przez zdobywców. Przybycie Cortésa i jego ludzi na terytorium Meksyku doprowadziło do śmierci milionów rdzennej ludności zamieszkującej ten region.

- Drugi był również związany z przybyciem Hiszpanów, ale był to skutek pośredni i nieplanowany. Europejczycy przywieźli ze sobą szereg chorób, na które byli odporni, takich jak ospa. Miejscowi tubylcy nie byli odporni na te choroby, co spowodowało dużą liczbę zgonów.

Szacuje się, że w meksykańskim okresie kolonialnym 90% rdzennej ludności zmarło na skutek przyczyn naturalnych i ludzkich, takich jak eksterminacja.

Rozwój zakładu

Osady ludzkie w meksykańskiej epoce kolonialnej miały wyraźny wzór. Wsie, miasteczka i miasta powstały w miejscowościach regionalnych, gdzie kwitły gospodarczo. Rozwój populacji europejskiej miał miejsce głównie na obszarze Mezoameryki okupowanym przez Imperium Azteków.

Z drugiej strony południową część zajmowali rdzenni mieszkańcy z kilku mniejszych plemion, rozsianych po całym regionie. Północ kolonii została prawie całkowicie zajęta przez wrogie i koczownicze plemiona. Zmieniło się to, gdy w okolicy odkryto metale szlachetne, a Hiszpanie przyspieszyli ich kolonizację.

Ekspansywne cechy populacji kolonialnego Meksyku były przedmiotem badań ze względu na ich złożoność antropologiczną i socjologiczną.

Veracruz

Port miasta Veracruz był jedyną realną trasą, jaką Nowa Hiszpania miała z Europą. Był to pierwszy zakład założony przez Hiszpanów, kiedy przybyli do Meksyku i został scharakteryzowany jako podstawowe źródło handlu dla rozwoju kolonii.

Przez port Veracruz całe bogactwo zdobyte od miejscowych plemion i wydobycia trafiało do Hiszpanii. Eksport towarów i handel między Europą a kolonialnym Meksykiem uczynił Hiszpanię jednym z najbogatszych narodów tamtych czasów.

Krzyżowanie rasowe i populacja

Zjawisko krzyżowania ras wystąpiło szeroko na całym kontynencie amerykańskim po przybyciu Europejczyków. Jednak Meksyk był jednym z pierwszych regionów, w których ujawniło się to zjawisko.

Mestizaje pojawiło się, gdy hiszpańscy zdobywcy pobrali się lub po prostu mieli dzieci nieślubne z miejscową ludnością tubylczą. W wyniku tego powstała jedna z najważniejszych wymian kulturowych w historii ludzkości.

Oprócz metysów hiszpańska kolonizacja Meksyku przyniosła ze sobą również dużą liczbę mieszkańców Afryki. Byli oni „importowani” jako niewolnicy, ponieważ byli odporni na europejskie choroby, które były śmiertelne dla miejscowej ludności tubylczej.

Nie wszyscy Afrykanie żyli jako niewolnicy, więc kolonialny Meksyk miał znaczną ilość ciemnej karnacji, żyjąc jako wolni ludzie.

Kultura

W okresie kolonialnym Meksyk stał się amerykańskim punktem odniesienia dla kultury europejskiej. Dzieła architektoniczne tamtych czasów były jednymi z pierwszych budowli, które na kontynencie zbudowali europejscy kolonizatorzy. To sprawiło, że architektura jest wyjątkowa w Ameryce.

W dodatku jeszcze przed końcem XVI wieku w Meksyku istniała drukarnia, aw ówczesnym kolonialnym kraju wydawano różne dzieła literackie.

Społeczeństwo

Społeczeństwo w meksykańskiej epoce kolonialnej było podzielone na różne klasy społeczne (kasty). Kryterium podziału tych klas nie było związane z możliwościami ekonomicznymi rodziny, ale z rasą, do której należała. W rzeczywistości rasa była głównym kryterium podziału meksykańskiego społeczeństwa kolonialnego.

Najbardziej uprzywilejowanymi ludźmi były tak zwane półwysepki, które były Hiszpanami (urodzonymi w Hiszpanii), ale zamieszkały w Meksyku. Zgodnie z prawem hiszpańskim jako jedyni mogli oni zajmować rzeczywiste stanowisko w rządzie.

O krok niżej w hierarchii byli Kreolowie, którzy byli Hiszpanami urodzonymi w Meksyku. Mieli szereg przywilejów bycia białymi, ale nie byli równi przywilejom półwyspów. Spowodowało to szereg znaczących różnic społecznych i konfliktów, które odegrały fundamentalną rolę w przyszłej niepodległości Meksyku.

Niżej na drabinie społecznej byli metysi, Indianie i czarni niewolnicy. Jedyną kastą z tej trójki, która miała niewiele korzyści, byli herosi. Indianie mieli bardzo niewiele zalet, podczas gdy Murzyni nie mieli żadnych praw w społeczeństwie Nowej Hiszpanii.

Gospodarka

Etap kolonizacji w Meksyku otworzył przed Hiszpanią ogromne drzwi handlowe. Ilość terytorium podbitego w Ameryce była niesamowicie bogata w zasoby naturalne, zwłaszcza metale szlachetne, takie jak złoto i srebro.

W pierwszym wieku kolonii Meksyk stał się jednym z głównych światowych eksporterów srebra. Hiszpańskie kolonie mogły generować dochody z różnych rodzajów działalności, ale to wydobycie srebra niewątpliwie przyczyniło się do rozkwitu gospodarczego Nowej Hiszpanii.

Oprócz całego srebra eksportowanego do Europy, minerał ten był również używany do handlu wewnętrznego w kraju. Było to jedno z głównych źródeł wymiany między prowincjami a rynkami wewnętrznymi Nowej Hiszpanii, ponieważ kiedyś obsługiwano je tym minerałem. Rozwój kopalni srebra kwitł przez cały XVI wiek.

Korona hiszpańska nałożyła szereg ograniczeń handlowych, aby kontrolować handel w Nowej Hiszpanii. Tylko trzy prowincje mogły handlować z Europą, a cały import musiał przechodzić przez port w Sewilli. Spowodowało to pojawienie się stosunków handlowych między kupcami z tego miasta i z Veracruz.

Próchnica srebra

W drugiej połowie XVII wieku wydobycie srebra doznało poważnego ciosu, gdy srebro straciło na wartości. Koszty wydobycia wzrosły w tym stuleciu, a produkcja srebra miała kluczowe znaczenie dla gospodarki Nowej Hiszpanii.

Meksykańskie kopalnie były niezwykle produktywne do 1630 roku. W rzeczywistości Nowa Hiszpania przyniosła znacznie więcej pieniędzy niż wicekrólestwo Peru. Srebro wpłynęło na ceny żywności w miastach niezwiązanych z górnictwem, ponieważ minerał ten stał się punktem odniesienia na rynku krajowym.

Jednak śmierć wielu rdzennych mieszkańców spowodowała utratę dużej liczby pracowników w kopalniach, co spowolniło wydobycie srebra. Ponadto czarnorynkowi handlarze wymieniali srebro z innymi sprzedawcami na Filipinach. Spowodowało to nie tylko mniejszą produkcję srebra, ale także utratę wartości.

Postęp technologiczny sprawił, że kopalina odzyskała swoją wartość, jednak znaczące zmiany nastąpiły dopiero pod koniec XVII wieku.

Przebudzenie gospodarcze i reformy Burbonów

Gospodarka meksykańska, wciąż wychodząca z szoku związanego z spadkiem srebra, ponownie odnotowała wzrost dopiero w drugiej połowie XVIII wieku. Reformy Burbonów miały na celu ustanowienie kontroli nad gospodarką, aby ją ustabilizować, ale rozwój polityczny, gospodarczy, społeczny i kulturowy następował naturalnie.

Wzrost ten przyniósł korzyści w postaci zwiększenia aktywności naukowej w Nowej Hiszpanii. Ponadto Korona Hiszpańska pozwoliła na otwarcie nowych portów handlowych do negocjacji z Ameryką.

W tym czasie Meksyk prowadził już handel z innymi lokalnymi koloniami i miał dość rozbudowane systemy wymiany, szczególnie z wicekrólestwem Peru.

Sterownica

Ogólnie cały handel był kontrolowany przez Hiszpanię na polecenie króla. Wszystkie produkty musiały zostać zatwierdzone przez Koronę, a handel bez pozwolenia był uważany za przestępstwo przeciwko Hiszpanii.

W początkach handlu (w drugiej połowie XVI w.) Wprowadzono także kontrolę handlową dla kupców. Te musiały podróżować w towarzystwie pancerników, aby chronić je przed piractwem.

Ponadto inne narody europejskie, takie jak Francja, zaatakowały Nową Hiszpanię i zmusiły Koronę do nałożenia surowszych kontroli bezpieczeństwa na kolonie. Z kolei w Meksyku powstały gildie, które kontrolowały jakość i cenę każdego produktu, który powstał w Nowej Hiszpanii.

Chociaż duża część gospodarki była częścią hiszpańskiego monopolu, lokalni kupcy mieli również pewien poziom kontroli nad swoimi produktami. Jednak musieli płacić podatki Koronie Hiszpańskiej, co wywołało ogromne niezadowolenie wśród lokalnych meksykańskich producentów.

Inne produkty

Przebudzenie przemysłu wydobywczego w Meksyku pod koniec XVI wieku przyniosło rozwój w wielu innych dziedzinach gospodarki kraju. Skorzystało na tym głównie rolnictwo i hodowla bydła, gdyż produkty tej działalności opłacano srebrem pochodzącym z kopalni.

Ten wzrost oznaczał również, że więcej niewolników można było importować z Afryki, gdy ludność tubylcza znacznie się zmniejszyła; wspierał także stale rosnącą populację kreolską.

Edukacja

Edukacja w meksykańskiej epoce kolonialnej prowadzona była głównie przez różnych braci i księży wysłanych z Hiszpanii. Ponieważ Karol V był katolickim królem ze specjalnymi zezwoleniami Kościoła rzymskiego, wysłał misjonarzy do Meksyku, aby nawrócili miejscową ludność na katolicyzm.

Stworzenie kultur kreolskich posłużyło również do włączenia rdzennych populacji do kolonii. Na całym terytorium kolonii utworzono szereg szkół, aby kształcić rdzenną ludność i nawracać ją na religię katolicką.

Powstały także instytucje edukacyjne dla białych. Jednym z pierwszych był Królewski Papieski Uniwersytet Meksyku, na którym młodzi ludzie byli kształceni na prawników, lekarzy i księży.

Placówki edukacyjne znajdowały się w ośrodkach miejskich, chociaż księża kształcili się także w innych prowincjach poprzez seminaria organizowane przez Kościół.

Metysi mieli niewiele możliwości edukacyjnych i nigdy w czasach kolonialnych edukacja dziewcząt nie była traktowana priorytetowo; ogólna populacja była niepiśmienna i mało wiedząca. Jednak niektóre dziewczęta wychowywały się w klasztorach, by później zostać zakonnicami.

Bibliografia

1. Religia i społeczeństwo w Nowej Hiszpanii: era kolonialna Meksyku, Dale Hoyt Palfrey, 1 listopada 1998. Zrobiono z mexconnect.com
2. Gospodarka kolonialnego Meksyku, Gettysburg College Archives, (nd). Zaczerpnięte z Gettysburg.edu
3. Colonial Mexico, Mexican History Online (nd). Zaczerpnięte z mexicanhistory.org
4. Wicekrólestwo Nowej Hiszpanii, Gale Encyclopedia of US Economic History, 2000. Zaczerpnięte z encyklopedii.com
5. Wicekrólestwo Nowej Hiszpanii, Encyclopaedia Britannica, (nd). Zaczerpnięte z Britannica.com
6. Nowa Hiszpania, Wikipedia w języku angielskim, 16 kwietnia 2018 r. Zaczerpnięto z wikipedia.org
7. Edukacja w Meksyku, Wikipedia w języku angielskim, 9 kwietnia 2018. Zaczerpnięto z wikipedia.org