JAKIE BYŁY POREWOLUCYJNE RZĄDY W MEKSYKU? - HISTORIA - 2025

W porewolucyjnej rządy w Meksyku były te, które powstały po zakończeniu rewolucji meksykańskiej z początku 20 wieku. Okres porewolucyjny jest zwykle ograniczony od prezydentury Venustiano Carranzy w 1917 r. Do rządu kierowanego przez Lázaro Cárdenasa, który zakończył się w 1940 r.

Rewolucja rozpoczęła się w 1910 roku i zakończyła się dostępem do władzy jednego z jej przywódców, Carranzy. Przyczyny wybuchu tej rewolucji można znaleźć w Porfiriato.

Poprawa gospodarcza, jaką Porfirio Díaz osiągnął w ciągu trzech dekad urzędowania, została wykorzystana tylko przez najbardziej uprzywilejowane sektory społeczeństwa, podczas gdy powstały liczne obszary ubóstwa.

Ponadto jego dyktatorski styl, brak swobód publicznych i złe warunki pracy doprowadziły kraj do wybuchu rewolucji.

Rządy po rewolucji

Jak to zwykle bywa po wydarzeniach takich jak rewolucja, pojawiające się rządy są caudillistami i personalistami. Tworzenie instytucji jest zwykle powolne, a zwycięscy liderzy zwykle dochodzą do władzy.

Stało się to w Meksyku w tamtym okresie, chociaż wszystko doprowadziło do stworzenia znacznie bardziej stabilnych ram konstytucyjnych i instytucjonalnych.

Rządy, które miały miejsce w tamtych latach, to rządy Venustiano Carranzy, Adolfo de la Huerta, Alvaro Obregón, Plutarco Elías Calles, Maximato i Lázaro Cárdenas.

Venustiano Carranza

Carranza był jednym z przywódców oddziałów rewolucyjnych i to on doszedł do władzy, gdy sytuacja się ustabilizowała. Do jego osiągnięć należy nowa konstytucja kraju, ogłoszona w 1917 roku.

Reguluje stosunki pracy, wprowadza reformę agrarną i reformę edukacji bardzo zaawansowaną jak na tamte czasy.

Jednak za jego kadencji nadal dochodziło do starć między różnymi frakcjami rewolucyjnymi.

Z jednej strony zwolennicy Villi i Zapaty, którzy uważali, że ustawa zawiodła, z drugiej strony zwolennicy Álvaro Obregóna, który starał się objąć go następcą prezydenta.

Wreszcie Carranza zostaje zamordowany w 1920 roku przez żołnierzy Rodolfo Herrero.

Adolfo de la Huerta i Alvaro Obregón (1920-1924)

Po śmierci prezydenta Adolfo de la Huerta zostaje tymczasowo mianowany. Był władcą przejściowym, który opowiadał się za dojściem do władzy Álvaro Obregóna. Udaje mu się wygrać wybory i zostaje wybrany na prezydenta kraju.

Obregón opowiadał się za silnym państwem i przeprowadził reorganizację armii. Podobnie przechodzi do podziału ziemi między chłopów i rdzenną ludność, dążąc do pojednania narodowego.

Za granicą próbował przekierować stosunki ze Stanami Zjednoczonymi, pogarszane przez protekcjonistyczne regulacje w przemyśle naftowym.

W 1923 roku musiał stawić czoła niewielkiemu buntowi kierowanemu przez de la Huertę, który bezskutecznie próbował powrócić do prezydentury.

Plutarco Elías Calles (1924-1928)

Elías Calles stał się doskonałym przykładem prezydenta caudillisty. Nie tylko w czasie jego czteroletniej kadencji, ale ze względu na wpływy, jakie posiadał podczas późniejszego tzw. Maximato.

W czasie swojej prezydentury założył Bank of Mexico, a także pierwszą linię lotniczą. Podobnie zadekretował, że zbudowane zostanie kilka zapór i szkół wiejskich.

Miał do czynienia z tak zwaną wojną Cristero, w której stanął wobec zwolenników Kościoła katolickiego. Konstytucja zobowiązała go do uiszczenia opłaty, co spowodowało wybuch konfliktu, który trwał dopiero w 1929 r.

W wyborach 28-latków ponownie wybrany zostaje Álvaro Obregón. Jednak zostaje zamordowany przed objęciem posiadania. To wtedy Calles założył Narodową Partię Rewolucyjną, poprzedniczkę PRI.

Maximato (1928-1934)

W tym okresie trzech różnych prezydentów następowało po sobie, wszyscy należący do nowej partii i kierowani przez Eliasa Callesa. Jego polityka była kontynuacją polityki tego ostatniego, znanego jako Maksymalny Wódz Rewolucji.

Lázaro Cárdenas (1934-1940)

Cárdenas zostaje wybrany przez Callesa na kolejnego prezydenta, ale po wygraniu wyborów nie jest już tak wykonalny jak poprzednie.

Otrzymał poparcie prawie wszystkich sektorów społecznych, od kacyków po chłopów. To pozwoliło mu pozbyć się Calles i stopniowo zakończyć meksykańskim caudillismo.

W czasie jego kadencji prawo uległo zmianie, przechodząc kadencje prezydenckie od 4 do 6 lat. Założył Partię Rewolucji Meksykańskiej i demontował aparat stworzony przez swojego poprzednika.

Podobnie zaczęły pojawiać się związki zawodowe i inne partie, co nadało krajowi pewną demokratyczną normalność.

Wśród jego osiągnięć wyróżnia się reforma rolna odzyskana dzięki projektowi Emiliano Zapaty: 18 mln hektarów przydzielono gminom. Podobnie przystąpił do nacjonalizacji kolei i wywłaszczenia majątku spółek naftowych.

Ciekawe artykuły

Główni bohaterowie rewolucji meksykańskiej.

Konsekwencje rewolucji meksykańskiej.

Etapy rewolucji meksykańskiej.

Przyczyny rewolucji meksykańskiej.

Bibliografia

1. Sekretarz ds. Stosunków zagranicznych. Etap porewolucyjny. Uzyskane z gob.mx
2. Organizacja państw iberoamerykańskich. Okres porewolucyjny (1920-1940). Uzyskane z oei.es
3. Jürgen Buchenau. Rewolucja meksykańska 1910–1946. Odzyskany z latinamericanhistory.oxfordre.com
4. Alexander, Robert. J. Lázaro Cárdenas. Pobrane z britannica.com
5. Encyklopedia światowej biografii. Plutarco Elías Calles. Pobrane z encyclopedia.com