Te gatunki taneczne są te wszystkie przejawy i formy, które powstają taniec, każdy z jego cech szczególnych, a oni dali do tej całej techniki szereg zmian, które miejsce go jako jednego z najbardziej popularnych form artystycznej ekspresji Worldwide .
Podobnie jak inne sztuki, taniec ewoluował wraz z historią, a człowiek uczynił go ważną częścią życia społecznego, kulturowego i nie tylko. Szacuje się, że taniec narodził się ponad 9000 lat temu jako rytualna manifestacja w społeczeństwach pierwotnych.
Drugi krok baletu Don Kichot w wykonaniu National Dance Company. Maite Villanueva, UmadeBuster / CC BY (https://creativecommons.org/licenses/by/4.0)
Taniec, jako zestaw ruchów ciała o symbolicznym i estetycznym zamiarze, można sklasyfikować według różnych elementów, które go tworzą: rytmu, choreografii, muzykalizacji, miejsca pochodzenia, historycznego momentu, w którym został opracowany itp.
W dzisiejszych czasach taniec nie jest praktyką hermetyczną, ale został naśladowany w sposób komplementarny w stosunku do innych sztuk, umożliwiając nowe formaty i gatunki ekspresyjne, w których dwie artystyczne manifestacje są ze sobą powiązane na tym samym poziomie.
Przykładem może być związek między tańcem a muzyką lub bardziej współczesnym między tańcem a teatrem.
Możesz być zainteresowany 70 najlepszych zwrotów dotyczących tańca i tańca.
Główne gatunki taneczne
Taniec ma trzy główne gatunki, z których wydziela się duża liczba podgatunków posiadających własne elementy; niektóre z innych epok, które dążyły do modernizacji, a inne pojawiły się w środku współczesnej ery. Te trzy wielkie gatunki taneczne to: taniec klasyczny, ludowy i nowoczesny.
Taniec klasyczny
Taniec klasyczny charakteryzuje się zbiorem rytmicznych i rytmicznych ruchów o wysokim poziomie harmonicznym i estetycznym.
Ten rodzaj tańca poprzez swoje choreografie i montaże stara się wyrazić nastroje (w zależności od narracyjnego charakteru utworu) lub wyeksponować najdelikatniejsze ruchy ciała.
Trudno było znaleźć konkretne pochodzenie niektórych form tanecznych; Poza jego własną manifestacją istnieje niewiele zapisów, które dokumentują wszystkie atrybuty każdego gatunku tańca.
Od najwcześniejszych wskazówek na malowidłach jaskiniowych do czasu, gdy zakorzenił się w kulturze człowieka, trudno jest określić konkretną linię czasu.
Jednym z najpopularniejszych podgatunków tańca klasycznego jest balet, praktykowany dziś na całym świecie i mający wieczną aktualność.
Balet jest zarazem formą i techniką, a swój początek miał głównie w Europie. Balet klasyczny koncentruje się na absolutnej kontroli wszystkich pozycji i ruchów ciała, aby stworzyć harmonijny i kolorowy efekt.
Zarówno klasyczny, jak i współczesny balet został włączony do innych form wyrazu artystycznego, takich jak teatr, a nawet kino. Jednak jego pierwsze przejawy miały charakter elitarny, a nawet jego praktyka nie była dostępna dla wszystkich.
Obecnie balet na najwyższym światowym poziomie może stawiać pewne wymagania, ale jego początkowa praktyka jest w zasięgu każdego.
Innymi formami tańca klasycznego, które pojawiły się na przestrzeni kilku stuleci, były tańce starożytne, obecne w okresie średniowiecza, baroku i renesansu.
Tańce, które powstały w tamtych czasach, były ściśle związane z ich regionami iz czasem ustępowały innym, znacznie bardziej lokalnym i charakterystycznym formom.
Szacuje się, że w tych okresach pojawiły się tańce, takie jak panika i saltarelo (średniowieczne); taniec niski, gallarda i zarabanda (renesans); bourré, menuet i paspié (barok). W innych regionach pojawiły się tańce, takie jak polka i walc.
Taniec ludowy
Taniec ludowy lub popularny to gatunek, z którego wywodzi się wiele rodzajów tańca, ograniczonych lub zakorzenionych w określonym regionie i kulturze oraz z jego bardziej tradycyjnych i rdzennych zwyczajów i ceremonii.
Ciągłość tańców ludowych w społeczeństwie wynika z ceremonialnego charakteru, jaki mogły mieć dawno temu.
Jako ekspresyjna forma należąca do narodu, będąca częścią jego popkultury, tańce ludowe wytworzyły podgatunki różniące się formą, choć być może nie w istocie, od siebie.
Niektóre formy tańca ludowego są tak popularne, że rozprzestrzeniły się na całym świecie, na przykład tango.
Wśród atrybutów tańców ludowych są:
- Cenne połączenie z tradycyjną muzyką regionu
- Nie są przeprowadzane wyłącznie w celach komercyjnych, ale w ramach popularnych działań kulturalnych
- Szkolenia i uczenie się w niektórych regionach mają dość nieformalny charakter i są skierowane do osób, które dorastają w pobliżu praktyki.
Pomimo swojego pierwotnego charakteru, tańce ludowe przeszły ewolucję i innowacje w wielu formach tańca na całym świecie.
Niektóre z popularnych tańców, które są dziś uważane za zglobalizowane, to tango, taniec arabski lub taniec brzucha, flamenco, taniec szkocki, salsa, cumbia, taniec na rurze, taniec na wstążce itp.
Taniec współczesny
Taniec nowoczesny można uznać za gatunek powstańczy, ponieważ zrywa ze wszystkimi schematami narzuconymi przez taniec klasyczny i jego odmiany.
Przystosowuje się do nowych stylów muzycznych, których nie można uznać za „taneczne”, a mimo to stanowią podstawę dla nowych form ekspresji ciała.
Ten nowoczesny wariant utrwalił się w społeczeństwie światowym w XX wieku i charakteryzuje się tym, że daje tancerzowi lub wykonawcy większą swobodę ruchów i własnej interpretacji towarzyszącej im muzyki.
Ciało nie musi dostosowywać się do określonych pozycji, ale rozwija się zgodnie z nastrojami i wyrazistymi intencjami.
Na całym świecie taniec nowoczesny jest prezentowany wraz z gatunkami muzycznymi, takimi jak hip hop, jazz, merengue, bachata, dancehall, funk, salsa, pop, dance, techno, house, dance rock itp.
Gatunki te pozwoliły na swobodę ruchu i zinformatyzowały sztywność narzuconą przez taniec klasyczny.
Jednak taniec współczesny jest również praktykowany naukowo i metodologicznie, dzięki czemu można go dodać do ogólnej struktury tańca jako wyraz artystyczny.
Możesz być zainteresowany 20 słynnymi tancerzami z historii i współczesności (kobiety i mężczyźni).
Bibliografia
- Adshead-Lansdale, J. i Layson, J. (2006). Historia tańca: wprowadzenie. Routledge.
- Foster, S. (2004). Cielesności: tańcząca wiedza, kultura i władza. Routledge.
- Hoerburger, F. (1968). Jeszcze raz: o koncepcji „tańca ludowego”. Dziennik Międzynarodowej Rady Muzyki Ludowej, 30-32.
- Horst, L. (1987). Formy tańca przedklasycznego. Princeton: Princeton Book Company.
- Scholl, T. (27 czerwca 1999). TANIEC; Przywracanie klasyki do jej bogatych korzeni. The New York Times.