RAFAEL LANDÍVAR: BIOGRAFIA, PRACE - ARTE - 2025

Rafael Landívar (1731-1793) był kapłanem z Gwatemali, należącym do Zakonu Towarzystwa Jezusowego, który wyróżniał się także jako pisarz i poeta. Był obdarzony wielką inteligencją, wykazał się zdolnością do pisania listów i umiał służyć innym.

Praca Landivara nie była obfita. Jednak został doceniony za swoją głębię. Jego najważniejszym dziełem był Rusticatio mexicana, wiersz oparty na naturze meksykańskiego terytorium podczas hiszpańskiego podboju. Napisał także kilka wersetów w języku hiszpańskim i łacińskim, a także znaczną liczbę kazań.

Portret Rafaela Landivara. Źródło: University of San Carlos de Guatemala, USAC, za pośrednictwem Wikimedia Commons

Życie kapłańskie jezuity naznaczone było wygnaniem z Nowej Hiszpanii na polecenie monarchy Karola III, który nie sympatyzował z Towarzystwem Jezusowym. Rafael Landívar spędził więc ostatnie lata swojego życia we Włoszech, a konkretnie w Bolonii.

Biografia

Narodziny i rodzina

Rafael Landívar urodził się 27 października 1731 roku w Gwatemali, w czasie panowania hiszpańskiego imperium w Ameryce. Poeta pochodził z zamożnej rodziny. Wiadomo, że jego ojcem był Pedro Landívar, biznesmen w biznesie prochowym i że był także krewnym zdobywcy Bernala Díaza.

Formacja Landívar

Lata studiów akademickich Landivara rozpoczęły się w 1742 roku. Gdy miał jedenaście lat, wstąpił na Colegio Mayor Universitario de San Borja de Guatemala. Dwa lata później rozpoczął studia filozoficzne na Królewskim i Papieskim Uniwersytecie San Carlos Borromeo.

Później, w 1746 r., Uzyskał tytuł licencjata z filozofii. W następnym roku, mając zaledwie szesnaście lat, uzyskał stopień doktora. Następnie podjął decyzję o przynależności do Zakonu Towarzystwa Jezusowego, więc w 1749 r. Udał się do Meksyku, aby wstąpić do seminarium. Został księdzem w 1755 roku.

Występ w Gwatemali

Kapłan jezuita wrócił do Gwatemali wkrótce po święceniach. Pełnił tam funkcję dyrektora szkoły San Borja, gdzie uczył filozofii i wykonywał swoją pracę z troską i oddaniem. W tym czasie zaczął już pisać niektóre swoje wiersze.

Wydalenie Towarzystwa Jezusowego z Nowej Hiszpanii

W 1759 roku Karol III wstąpił na tron ​​hiszpański z determinacją, by usunąć jezuitów z całego terytorium Nowej Hiszpanii. Podjął tę decyzję pod wpływem swojej matki Isabel de Farnesio, która nie sympatyzowała z nimi i nie ufała organizacji religijnej.

Godło Towarzystwa Jezusowego. Źródło: Moranski, za Wikimedia Commons

Nakaz wypędzenia został wykonany 2 kwietnia 1767 r., Więc łącznie pięć tysięcy dwieście siedemdziesięciu jeden jezuitów musiało opuścić zarówno Hiszpanię, jak i Indie. Ci, którzy okupowali Gwatemalę, stracili dobytek i majątek; Najpierw pojechali do Meksyku, a potem do Włoch.

Oderwanie

Zarówno Landivar, jak i jego towarzysze z Kompanii mieszkający w Gwatemali musieli rozstać się ze swoimi rodzinami i przyjaciółmi, których wielu już nigdy nie zobaczy. W przypadku jego klasztoru został on przekazany braciom z zakonu dominikanów.

Ze swej strony poeta musiał zrezygnować z zajęć z teologii i filozofii, które prowadził w instytucie San Borja, który znajdował się pod zarządem proboszcza głównego kościoła w mieście. Ich ziemie zostały sprzedane. Ostatecznie wzięli tylko smutek i ból związany z opuszczeniem ojczyzny.

Arcydzieło Rafaela Landívara

Przyjazd Landivara do Włoch nigdy nie miał powrócić do ojczyzny, jak to miało miejsce w przypadku większości jego towarzyszy. Chociaż został dobrze przyjęty przez szlachetnego Albergati, dla którego pracował jako nauczyciel, nigdy nie przestał tęsknić i czuć nostalgię za Gwatemalą i Ameryką w ogóle.

W tym czasie melancholia skłoniła go do rozwinięcia swojego najbardziej znanego dzieła: Rusticatio mexicana. Poeta i ksiądz mieli okazję zobaczyć ją opublikowaną. Pierwsza edycja powstała w 1781 roku, druga zaś wyszła na jaw w 1782 roku z pewnymi poprawkami i obszerniejszymi.

Ostatnie lata i śmierć

Landívar spędził ostatnie lata swojego życia na pisaniu, modlitwie i kontemplacji. Chociaż przyczyna jego śmierci nie jest znana, wiadomo, że nastąpiło to 27 września 1793 r., Gdy miał sześćdziesiąt dwa lata, w mieście, które gościło go od ponad dwóch dekad: Bolonii.

Początkowo szczątki księdza Landivara zostały pochowane w krypcie kościoła Santa María delle Muratelle. Następnie, ponad pół wieku później, w 1950 roku, odnaleziono jego grób, a władzom Gwatemali udało się repatriować jego ciało. Obecnie jego szczątki spoczywają w Antigua Guatemala.

Ratowanie i konserwacja jego dzieła

W XIX wieku dzieło Rafaela Landivara straciło renomę w Gwatemali. Wynika to z faktu, że liczba wydań, które zostały wydane, była niewielka i trudna do zrozumienia. Dlatego historyk Ramón Salazar poprosił gwatemalskiego dyplomatę w Wenecji, aby udał się do Bolonii na śledztwo.

Portret Karola III Hiszpanii. Źródło: Anton Raphael Mengs, źródło Wikimedia Commons

Po negocjacjach dwa teksty jego dzieła Rusticatio zostały wysłane do rodzinnego miasta jezuity, które w różnych terminach zostały przetłumaczone z łaciny na hiszpański. Sto lat później, w 1961 roku, na cześć poety i księdza jezuity utworzono Uniwersytet Rafaela Landivara.

Praca

Rzadkie dzieło literackie Rafaela Landívara zawierało kilka wierszy w języku hiszpańskim, łacińskim i kilka kazań. Charakteryzował się wyrazistością i wysokim ładunkiem lirycznym. Do najbardziej znanych dzieł autora należą:

- Funebri declamato pro iustis (1766). Była to modlitwa pogrzebowa z okazji śmierci księdza Francisco Figueredo y Victoria.

- Rusticatio mexicana lub Rusticatio mexicana, seu rariora quaedam ex agris mexicanis decerpta (1781).

-Krótki opis jego pracy

Rusticatio mexicana (1781)

Było to najważniejsze i najbardziej znane dzieło Landivara, które napisał z motywacją melancholii lat na wygnaniu. Tekst poetycki nawiązywał do chłopskiego stylu życia i charakteru terytorium Nowej Hiszpanii. Autor został porównany do poety Virgilio za sposób, w jaki skonstruował wersety.

Dwa wydania wydane przez jezuitę w 1781 i 1782 roku zostały napisane po łacinie i uformowane w heksametry. Dołączył do nich w pozdrowieniu dla Gwatemali, piętnaście piosenek i swego rodzaju kazanie. Drugie wydanie zostało poprawione pod względem formalnym, autor też dokonał do niego pewnych rozszerzeń.

Zadowolony

Dzieło Landivara było przede wszystkim wyrazem miłości do ojczyzny, uznaniem jej bogactwa naturalnego, piękna fauny i flory, a także wytrwałości wiejskiego człowieka. Ekspozycja amerykańskiej geografii przenosi czytelnika w podróż po naturalnym pięknie.

Niektórzy uczeni uważali, że treść tego pisma była całkowicie realistyczną historyczną dokumentacją sytuacji ludności chłopskiej w czasach kolonialnych. Pozytywy i negatywy poszerzyły spojrzenie Starego Świata na Amerykę.

Porównania

Praca kapłana z Gwatemali była powodem pozytywnych porównań z tekstami bardziej współczesnych autorów. Tak było w przypadku Silvy w rolnictwie w upalnej strefie Andrés Bello, czy meksykańskiej wielkości Bernardo de Balbuena.

Porównania zostały prawdopodobnie podane, ponieważ opis środowiska naturalnego był odzwierciedleniem warunków amerykańskich. Wrażliwość, humanizacja i kreatywność zdołały stworzyć z czytelnikiem pomost szacunku, autonomii i wolności dla bogactw Nowego Świata.

Paprochy

Poniższy fragment, choć został załączony do już opisanej pracy, został opracowany przez autora w 1765 roku, inspirowany trzęsieniem ziemi, które nawiedziło jego ziemie czternaście lat wcześniej:

„Na zdrowie, okrzyki lub słodycze

Gwatemala,

pochodzenie i radość mojego życia!

Pozwól, że przyniosę ci piękne

pamięć

prezenty, ofiary, które zapraszasz:

twoje źródła, przyjemnie, twoje rynki,

wasze świątynie, wasze domy i wasz klimat.

Co by to było, gdybym pamiętał o luksusie

złotych adamaszków i zasłon,

już z efektownych jedwabi, już z wełny

z dobrze ufarbowaną szkarłatną tyrią?

… Szybko odzyskaj miasto

własnego zniszczenia

nasze życie,

być może szczęśliwszy, niebo go kocha!

Jaki inny feniks

nieśmiertelnego popiołu.

Baw się dobrze, zmartwychwstała matko!

Stolica tego królestwa najbogatsza!

Wolne życie od teraz na zawsze

wstrząsów i ruin;

i sprawię, że gwiazdy zabrzmią,

delikatne echo piosenek na żywo… ”.

Meksykański rustykalny

„O witaj, kraj, dla mnie kochanie,

mój słodki dom, oh wit Guatemala!

Ty urok i pochodzenie mojego życia.

Ile, błogosławiona ziemia, jest dane

nastrój przywołujący Twoją ziemię

wszystkie ubrania, od natury gala!

Pamiętam twój klimat i twoje niebo,

Patrzę na twoje źródła, a on idzie

przez twoje rozdęte ulice, och! moja tęsknota…

Często przyjemny obraz

wypływa w moim umyśle z wielu twoich rzek

że uciekają w szybkim wyścigu

wokół zacienionych krawędzi;

lub wnętrza twoich domów

zobacz mnie pełną ozdób …

… Och! miasto, które wczoraj było wspaniałe

alcazar i królowa pani,

podziw i zdumienie ludu;

Kolekcja kamieni jest dopiero teraz …!

dom, świątynie i ulice… nie pasują;

i wciąż od góry do ochronnego szczytu

nie ma drogi, niech będą zabronione

budynki, które w tak fatalnej ruinie

z wysokości tarzają się w proch.

Bibliografia

1. Meksykański rustykalny. (2008). Gwatemala: Godzina. Odzyskany z: lahora.gt.
2. Rafael Landívar. (2019). Hiszpania: Wikipedia. Odzyskane z: es.wikipedia.org.
3. Tamaro, E. (2019). Rafael Landívar. (Nie dotyczy): Biografie i życie. Odzyskane z: biografiasyvidas.com.
4. Rafael Landívar. (2019). Hiszpania: Cervantes Virtual Center. Odzyskany z: cvc.cervantes.es.
5. Biografia Rafaela Landívara. (2017). Gwatemala: Learn Guatemala. Odzyskany z: aprende.guatemala.com.