GERARDO DIEGO: BIOGRAFIA, STYL, ZWROTY I DZIEŁA - LITERATURA - 2025

Gerardo Diego Cendoya (1896-1987) był hiszpańskim pisarzem i poetą należącym do pokolenia 27. Na jego twórczość wpłynął jego przyjaciel Juan Ramón Jiménez i charakteryzowała się skłonnością do popularnych i awangardowych aspektów.

Pisarz prowadził swoją twórczość poetycką z dwóch perspektyw. Pierwsza związana była z relacją i tradycją, w której wyróżniał się romans i sonety; po drugie, zajmował się absolutyzmem, który odnosił się do znaczenia samego języka poetyckiego, by tak rzec, czystej poezji.

Gerardo Diego. Źródło: Emeric Tauss Torday, źródło Wikimedia Commons

Gerardo Diego rozpoczął swoją działalność literacką publikując w 1918 roku La caja del abuelo, dzieło należące do gatunku narracyjnego, w kategorii opowiadań. Pisarz służył również jako profesor i był niestrudzonym podróżnikiem w poszukiwaniu nowych doświadczeń, wiedzy i nauki.

Biografia

Narodziny, rodzina i dzieciństwo

Gerardo Diego urodził się 3 października 1896 roku w mieście Santander w Kantabrii. Jego rodzicami byli Manuel Diego Barquín i Ángela Cendoya Uría. Pisarz był najmłodszym z siedmiorga dzieci z tego małżeństwa. Jego ojciec miał troje dzieci z poprzedniego związku.

Dzieciństwo poety spędził w swoim rodzinnym mieście, zajmując się dziećmi, bawiąc się i ucząc. W wieku sześciu lat zaczął uczyć się śpiewu i pierwszą komunię przyjął w wiejskim kościele. Charakteryzował się tym, że był chudy i wysoki, czasami powściągliwy i wycofany.

Gabinet Gerardo Diego

Gerardo Diego uczęszczał do szkoły podstawowej i średniej w Santander, był pilnym uczniem i uzyskiwał dobre oceny. Od najmłodszych lat wykazywał zamiłowanie do czytania. Już w wieku czternastu lat zaczął pisać, zainspirowany ówczesnymi autorami.

Kiedy w 1913 r. Uzyskał tytuł licencjata, nadal nie był pewien, który stopień naukowy studiować. Tak więc, z pomocą i entuzjazmem rodziców, udał się do Madrytu, gdzie był już jego brat. Jakiś czas później zdecydował się studiować filozofię i literaturę na Uniwersytecie Deusto.

Ukończył studia i tytuł nadał Uniwersytet w Madrycie. Od tego momentu rozpoczął swoją działalność jako profesor języka i literatury na kilku uczelniach w kraju, m.in. na uniwersytetach w Sorii i Santander.

Miłość do pasażerów

Gerardo Diego musiał kilkakrotnie jechać do Salamanki, aby zdawać egzaminy, ponieważ Uniwersytet Deusto nie był do tego upoważniony. To właśnie tam zakochał się w młodej nauczycielce, przyjaciółce swoich sióstr, która zainspirowała go w jednej ze swoich prac.

Młodzieńczy romans był krótki, jednak zmotywował pisarza do zadedykowania mu wielu wierszy, a nawet jednego z jego pierwszych utworów, Romancero de la novia, z 1920 roku. Tak jak imię ukochanego nie było znane, tak przyczyna nie była znana. oddzielenie tej miłości, obciążonej listami i tajnymi spotkaniami.

Kroki w świecie literackim

Pierwsza publikacja, którą wykonał Gerardo Diego, ukazała się w 1918 roku w El Diario Montañés i zawierała opowiadanie zatytułowane „La caja del abuelo”. Ponadto zaczął współpracować w mediach drukowanych, takich jak magazyny Grial i Castellana, a także w innych awangardowych, takich jak Grecia, Cervantes i Reflector.

W czasie, gdy przebywał w mieście Gijón, pracując jako profesor uniwersytecki, Diego podjął decyzję o założeniu Carmen y Lola, dwóch czasopism zawierających treści literackie i kulturalne. Ponadto stał się wiernym naśladowcą hiszpańskiej poezji awangardowej.

Zdecydowane kroki pisarza i poety na drodze literackiej uczyniły go godnym Narodowej Nagrody Literackiej w 1925 roku. Z drugiej strony jego stały kontakt z przedstawicielami pokolenia 27 doprowadził go do stworzenia poetyckiego dzieła Antología, które pozwoliło mu wydawać poznać wielu pisarzy z tej organizacji.

Małżeństwo poety

Podczas jednej z podróży poety do Paryża poznał Germaine Marín, młodą francuską studentkę. Pobrali się w 1934 roku, a ona została jego życiową partnerką, główną i zwolenniczką. Owocem miłości małżeństwo dało sześcioro dzieci.

Poeta i wojna domowa

W 1936 roku, kiedy wybuchła hiszpańska wojna domowa, Gerardo Diego przebywał z żoną we Francji, w mieście Sentaraille, na wakacjach. Tam przebywał do 1937 roku. W przeciwieństwie do wielu kolegów nie musiał opuszczać kraju; sympatyzował z buntownikami.

Po powrocie do Hiszpanii wrócił do pracy jako profesor, tym razem jako profesor w Instytucie Beatriz Galindo w Madrycie. Wojna i okres powojenny nie przeszkodziły mu w dalszym pisaniu. W 1940 roku Ángeles de Compostela wyszedł na jaw, a rok później Alondra de Real.

Ostatnie lata Gerardo Diego

Pisarz i poeta zawsze był aktywny w swojej twórczości, osiągał uznanie i prestiż. W 1947 r. Pełnił funkcję w Królewskiej Akademii Hiszpańskiej, ponadto otrzymał kilka nagród, w tym Cervantesa w 1979 r. Zmarł 8 lipca 1987 r. W Madrycie.

Styl

Twórczość poetycka Gerardo Diego charakteryzowała się dwoma formami lub wariantami. Pierwszy był związany z tradycyjnymi elementami, w których sonet, dziesiąty i romans wyróżniały się jako style wersetów. Z drugiej strony ta druga dotyczyła innowacyjności nurtu awangardy.

Język, którego używał, był jasny i prosty, z ciągłym używaniem symboli i metafor. W wielu swoich wierszach pomijał znaki interpunkcyjne, a także poświęcił się rozwijaniu różnorodnych tematów, takich jak muzyka, miłość, sztuka, przyroda i religia.

W swoim stylu pisarz rozwijał także poezję względną i absolutną. Poezja względna była tą, którą wychował z potrzeby wyrażenia okoliczności takimi, jakie były; zastosował go do argumentów społecznych, religijnych, artystycznych i miłosnych.

Pomnik Gerardo Diego w Madrycie. Źródło: JL de Diego, za Wikimedia Commons

W przypadku poezji absolutnej pozostawił rzeczywistość na drugim miejscu, by połączyć się z twórczością, czyli z tym, co z siebie wyszło. Dzieła Evasion, Foam Manual i Poems celowo znalazły się w tej kategorii, żeby wymienić tylko kilka.

Polecane cytaty

Poniżej znajdują się niektóre z wybitnych cytatów lub zwrotów Gerardo Diego jako przykład jego myśli filozoficznej i poetyckiej wrażliwości:

- „Moje myśli to góry, morza, dżungle, bloki oślepiającej soli, powolne kwiaty”.

- „Poezja jest językiem nieprzekupnym”.

- "Twoja postać była kwiatem rozmarzonego nimbu."

- "Podnieś na mnie swoje oczy, swoje powolne oczy i zamykaj je stopniowo ze mną w środku."

- „Nie odpowiadam za to, że pociąga mnie wieś i miasto, tradycja i przyszłość; że kocham nową sztukę i jestem zachwycony starą; że retoryka, którą stworzyłem, doprowadza mnie do szaleństwa, a kaprys zrobienia tego ponownie - znowu - na własny użytek prywatny i nieprzenoszalny.

- „W chwili prawdy, która jest poszukiwaniem celu, zapomina się o wszystkim i stara się być wierna tylko własnej szczerości”.

- „Narysowane noszę w mojej krwi i moim ciele, ciele i krwi mojego kraju”.

- "Jeśli jesteś krzewem róż i różami, nocą z mojego wiersza i gwiazdami, komu poświęcę to krótkie niebo, ten krzak, to źródło, to przebudzenie?"

- „Gitara jest studnią z wiatrem zamiast wody”.

- „A oczami burza i zamieć i strach przed wróżkami”.

Odtwarza

Oto najważniejsze dzieła bogatej literatury Gerardo Diego:

- Romans panny młodej (1920).

- Wizerunek. Wiersze (1918-1921).

- Soria. Galeria grafik i efuzji (1923).

- Podręcznik pianek (1924).

- Human Verses (1925, praca, za którą zdobył Krajową Nagrodę Literacką).

- Droga Krzyżowa (1931).

- Bajka o Equisie i Zedzie (1932).

- Wiersze celowe (1932).

- Anioły z Composteli (1940).

- Real Lark (1941).

- Antologia (1941).

- Romanse (1918-1941).

- Wiersze celowe (1943, wydanie pełne).

- Niespodzianka (1944).

- Na zawsze (1948).

- Księżyc na pustyni (1949).

- Limbo, Las Palmas de Gran Canarias (1951).

- Nawiedzenie Gabriela Miró (1951).

- Dwa wiersze (1952).

- Niekompletna biografia (1953).

- Drugie marzenie: hołd złożony Sor Juana Inés de la Cruz (1953).

- Wariacja (1954).

- Amazon (1956).

- Kontynuował: Eclogue to Antonio Bienvenida (1956).

- Krajobraz z postaciami (1956).

- Sama miłość (1958).

- Piosenki do Violante (1959).

- Glosa a Villamediana (1961).

- Oddział (1961).

- Mój Santander, moja kołyska, moje słowo (1961).

- Sonety do Violante (1962).

- Szczęście lub śmierć. Wiersz torreadora (1963).

- Nokturny Chopina (1963).

- El jándalo (1964), Love Poetry 1918-1961 (1965).

- Wyjaśniony kordowan i powrót pielgrzyma (1966).

- Ody moralne (1966).

- Wariacja 2 (1966).

- Druga antologia jego wierszy, 1941-1967 (1967).

- Podstawa chcenia (1970).

- Wśród jego ostatnich dzieł były: Boskie wersety (1971).

- Cmentarz cywilny (1972).

- Carmen jubilar (1975).

- Wędrująca kometa (1965).

Krótki opis najbardziej reprezentatywnych dzieł Diego

Dom w Madrycie, w którym mieszkał Gerardo Diego. Źródło: Luis García

Jak widać, twórczość literacka tego hiszpańskiego autora była ciągła, płodna i pełna różnorodnych tematów. Najbardziej reprezentatywne dzieła tego pisarza zostaną opisane poniżej:

Romans panny młodej

Ta praca była książką inspirowaną miłością, w której autor ujawnił swoją osobowość. Wersety składające się na wiersze mieszczą się w metrum oktozylab i hendekasylab. Strofy prezentują także rym asonansowy i mają charakter tradycyjny, z drugiej strony mają sporo elementów autobiograficznych.

Fragment „Dreams”

„Ostatniej nocy śniłem o tobie.

Nie pamiętam już, co to było.

Ale nadal byłeś mój

byłaś moją dziewczyną, co za piękne kłamstwo!

Ostatniej nocy może cię widziałem

powoli wychodź z kościoła,

na rękach różaniec,

z głową w dół i zebrane.

Kto mógłby być twoim chłopakiem

(dusza, ubierz się)

w wiecznym i słodkim śnie,

biały jak gwiazdy! ”.

Instrukcja pianki

Książka ta stanowiła zbiór wierszy, w których Gerardo Diego oddzielił się od swojej koncepcji rzeczywistości, aby pisać od swoich uczuć. Zwrotki są bardziej złożone, ponieważ temat został powiązany z emocjami i dużą wrażliwością.

Fragment „Deszczu”

Most w górę, most w dół

deszcz idzie

z rzeki rodzą się moje skrzydła

a światło pochodzi od ptaków.

Jesteśmy smutni,

ty też jesteś,

kiedy nadejdzie wiosna

jeździć na platformie …

Przepłyń deszcz na drugi brzeg.

Nie będę jej źle traktował,

ona przyspiesza młyn

i reguluje zegar.

Jutro słońce wzejdzie do góry nogami

i pusty deszcz

poleci, by schronić się w dzwonie ”.

Bajka o Equisie i Zedzie

Gerardo Diego, po prawej. Źródło: Anonimowy fotograf, za Wikimedia Commons

Ten tekst był reprezentacją opowieści mitologicznych, w których obserwuje się kreatywność i pasję. Gerardo Diego wykorzystał swoją swobodę komponowania, używając metafor i struktury sześciu wersów i sześciu zwrotek, z większym miernikiem sztuki.

Pamiętamy, doceniając wiersz, który zostanie przedstawiony poniżej, że autor wielokrotnie decydował się na rezygnację ze znaków interpunkcyjnych, stąd „swoboda” konstruowania wielu swoich pism.

Fragment „Miłość”

„Miała na sobie sukienkę typu combo

archanioł z reliefem

od ramienia do stóp jego dokładna linia w kształcie rombu

że harmonizuje ze śmiałością goździków

na swojej drodze w dwóch księżycach lub w dwóch owocach

absolutne przestrzenie zostały otwarte.

Miłość siostra otyłość miłość

Miech zaciąga się do wybrzuszenia godzin

i spotkajmy się wychodząc pewnego ranka

że Bóg jest Bogiem bez współpracowników

i że ręka chłopca z kabiny jest niebieska

-love love love- od szóstej do siódmej …

I podsumowując kochanka jego powiedzenie

zebrały się okrągłe westchnienia

i opuszczony w dymie kaprysu

zsunął się po dwóch szynach

rozpoczęła się sesja cyrkowa

w XVIII konstelacji ”.

Prawdziwy skowronek

Praca ta była jedną z najbardziej rozpoznawalnych książek autora, a także wywarła znaczący wpływ na twórczość poetów, którzy zasłynęli po wojnie w Hiszpanii. Było to połączenie awangardy z manierami, w pełnym akcie twórczym poety.

Waga tego rękopisu pozwala na uznanie Diego za jedną z najbardziej reprezentatywnych postaci pokolenia 27.

Fragment „Kolejnego”

"Pozwól mi pieścić cię powoli,

pozwól mi powoli cię sprawdzić,

zobacz, że naprawdę jesteś, kontynuuj

od siebie do siebie.

Więc chcę, żebyś był płynny i sukcesywny,

skradasz się z ciebie, ukradkowa woda,

muzyka dla leniwego dotyku.

Tak cię kocham, w małych granicach

tu i tam, fragment, lilie, róża,

a twoja jednostka później, światło moich snów ”.

Bibliografia

1. Gerardo Diego. Biografia. (1991-2019). Hiszpania: Instituto Cervantes. Odzyskany z: cervantes.es.
2. Moreno, R. (2011). Gerardo Diego. (Nie dotyczy): Język i literatura. Odzyskane z: rosamorenolengua.blogspot.com.
3. Tamaro, E. (2004–2019). Gerardo Diego. (Nie dotyczy): Biografie i życie. Odzyskane z: biografiasyvidas.com.
4. Współcześni Miguela Hernándeza: Gerardo Diego Cendoya. (S. f.). Hiszpania: Miguel Hernández Cultural Foundation. Odzyskany z: miguelhernandezvirtual.es.
5. Gerardo Diego. (2019). Hiszpania: Wikipedia. Odzyskane z: wikipedia.org.