ARA SZKARŁATNA: CHARAKTERYSTYKA, NIEBEZPIECZEŃSTWO WYGINIĘCIA, SIEDLISKO, ROZMNAŻANIE - BIOLOGIA - 2025

Scarlet ara (Ara Macao) jest ptakiem należące do rodziny papug. Ten tropikalny gatunek ma bardzo kolorowe i jasne upierzenie, w którym dominuje szkarłatny kolor. Dodatkowo posiada żółto-niebieskie pióra, które zdobią skrzydła i ogon.

W swoim rodzaju jest jednym z największych ptaków. Może mierzyć do 90 centymetrów, z czego ponad połowa odpowiada ogonowi. Posiada mocny dziób, przystosowany do łamania twardych łupin nasion i owoców.

Ara szkarłatna. Źródło: DickDaniels (http://carolinabirds.org/)

Ciało jest krótkie, z długimi skrzydłami, u góry zaokrąglone, u dołu zwężające się. Kończyny są czarne i pokryte łuskami. Nie ma znaczącej różnicy między płciami, jednak pióra samców mogą być dłuższe.

Ten ptak z Nowego Świata rozciąga się od Meksyku po peruwiańską Amazonię, w tym Boliwię, Kolumbię, Brazylię i Wenezuelę. Ich populacja zmniejszyła się w wielu regionach z powodu fragmentacji ich siedlisk i ich chwytania w celu komercjalizacji jako zwierzę domowe.

Doprowadziło to do zaliczenia makaka Ara do gatunku chronionego, ponieważ uważa się, że jest on zagrożony wyginięciem.

Ewolucja

Badania nad rodziną Psittacidae wskazują, że pierwsze należące do niej organizmy powstały w późnym eocenie, około 40 i 36 milionów lat temu. Jego dywersyfikacja i ekspansja rozpoczęła się 20 milionów lat temu.

Najstarszą skamieniałością papugi jest Archaepsittacus verreauxi, który żył w prehistorycznym okresie miocenu. Zostało to znalezione w Allier we Francji. Inne szczątki znajdowały się w Stanach Zjednoczonych, co odpowiada górnemu miocenowi, około 20 milionów lat temu.

W plejstocenie, w Minas Gerais w Brazylii, znaleziono również skamieniałości rodziny Psittacidae. Na wyspach karaibskich istnieją dowody na obecność papug w czasach prehistorycznych, jednak nie znaleziono żadnych ary.

Dane te sugerują, że takson papug jest bardzo stary, jednak brak skamieniałości, zwłaszcza tych należących do ary, utrudnia jego badania filogenetyczne.

W nowszych badaniach, opartych na danych molekularnych z zapisu kopalnego znalezionego w formacji Lance w Wyoming, sugeruje się, że wspólny przodek rodziny uyuyuy żył w późnej kredzie.

Ostatnie wariacje genetyczne

Przypuszcza się, że izolacja, która spowodowała głęboką fragmentację siedliska A. macao w Ameryce Środkowej i Meksyku, spowodowała modyfikacje genetyczne podgatunku. W szczególny sposób miało to miejsce w przypadku A. m. cyanoptera, która może być spowodowana przez chów wsobny.

Jednak te różnice są niedawne, ponieważ degradacja siedlisk jest również niedawna. Dlatego różnice genetyczne w tych podgatunkach nie doprowadziły do ​​nieodwracalnych zmian charakteru.

cechy

pasiasty brzuch

Rozmiar

Jest to duży ptak, dlatego zajmuje trzecie miejsce w swoim gatunku. U kobiet zmienność tych wartości jest bardzo niewielka. Tak więc samce mogą ważyć od 900 do 1500 gramów i osiągać 90 centymetrów, łącznie z ogonem.

Może mierzyć do 53 centymetrów, mając długość większą niż ciało. Fakt, że ogon jest tak długi, przyczynia się do nawigacji tego ptaka, ponieważ zapewnia równowagę podczas lotu. Ponadto służą jako wsparcie, gdy szkarłatna ara porusza się po koronach drzew w poszukiwaniu pożywienia.

Układ kostny

Szkielet szkarłatnej ary jest doskonale przystosowany do lotu. Jest mocny, ale bardzo lekki. Zdecydowana większość ich kości jest elastyczna i pusta. Ma zmniejszoną czaszkę, zbudowaną z delikatnych kości.

Jeśli chodzi o mostek, jest cienki i lekki. Stępka zapewnia sztywność i jednocześnie służy jako wsparcie dla mięśni związanych z lotem.

Skrzydełka

Zdjęcie: David J. Stang

Skrzydła mogły mieć średnią długość 41 centymetrów. Są grube i zaokrąglone na przednich krawędziach. Wręcz przeciwnie, na dole są ostre. Ponadto są mocne i szerokie. Dzięki swoim właściwościom szkarłatna ara mogła osiągnąć nawet 56 kilometrów na godzinę.

Podczas trzepotania trzepocze skrzydłami półkolem do przodu, jednocześnie rozsuwając główne koszule. W ten sposób powietrze przesuwa się między nimi, umożliwiając łatwiejsze latanie.

Ubarwienie

Jego upierzenie jest kolorowe i bardzo efektowne, z przewagą szkarłatnej czerwieni. Występuje na głowie, plecach, szyi, brzuchu, gardle i kończynach.Ponadto niektóre części ogona i skrzydeł również mają pióra tego koloru.

Środkowe i większe ukryte pióra są żółte. Ptak ten ma piękny odcień niebieskiego na osłonach znajdujących się na spodniej stronie zadu, na koszulach oraz na górnej i dolnej części ogona.

Innym kolorem występującym u makaka Ara jest pomarańczowy, znajdujący się w wewnętrznej części skrzydeł i ogona.

Szczyt

Zdjęcie: David J. Stang

Jego dziób jest haczykowaty. Górna część jest większa niż dolna. Ma białawy odcień, z kilkoma małymi plamkami w miejscu, w którym łączy się z głową. Dodatkowo posiada czarną końcówkę i podstawę. Dno również jest czarne.

Ten jest wystarczająco silny, aby rozłupać twarde orzechy i nasiona, a następnie użyć umięśnionego języka, aby dostać się do wnętrza. Dodatkowo kilofem potrafi kopać i bronić się.

Podobnie szkarłatna ara używa jej jako trzeciej nogi, aby ułatwić wspinanie się po drzewach w poszukiwaniu owoców, kwiatów, liści i nasion.

Oczy

Oczy znajdują się po bokach głowy. Ma dużą gałkę oczną ze stosunkowo małą rogówką. Tęczówka u młodych ludzi jest jasnobrązowa, u dorosłych żółknie.

Oczy otoczone są białawą skórą z różowymi tonami. Pozornie jest to pozbawione piór, jednak tak nie jest. Ten region jest częściowo pokryty drobnymi czerwonawymi piórami.

Kończyny

Kończyny mają ciemnoszare zabarwienie. Są krótkie, ale z dużą siłą. Dzieje się tak, ponieważ ma silne mięśnie i ścięgna zginaczy. Ich nogi są zygodaktylami i mają po 4 palce. Palce 2 i 3 są skierowane do przodu, a palce 1 i 4 do tyłu.

Zagrożenie wyginięciem

pasiasty brzuch

Pomimo faktu, że populacja makaka Ara znacznie się zmniejszyła w ciągu ostatnich 50 lat, IUCN uważa, że ​​spadek ten nie następuje wystarczająco szybko, aby zbliżyć się do progu bycia gatunkiem zagrożonym wyginięciem.

Z tego powodu szkarłatna ara zaliczana jest do grupy najmniej niepokojących pod względem możliwości eksterminacji.

Jednym z powodów wyjaśniających tę sytuację jest to, że szkarłatna ara ma szerokie rozpowszechnienie, więc w jej naturalnych regionach nadal występują znaczne ilości tego ptaka.

Jednak jego siedlisko jest bardzo rozdrobnione, a zwierzę jest skoncentrowane w małych grupach w całym zakresie występowania.

Należy zauważyć, że macao Ara jest uwzględnione w Załączniku 1 CITES, tym samym zabraniając komercjalizacji tego ptaka. W związku z tym sprzedaż, kupno lub używanie szkarłatnej ara w jakiejkolwiek działalności komercyjnej bez przestrzegania wymaganych specjalnych zezwoleń jest nielegalne.

Przyczyny

Zniszczenie siedliska jest jedną z pierwszych przyczyn, które spowodowały spadek populacji. Mogą na to wpłynąć pożary lasów i rozwój przemysłu naftowego.

Ponadto człowiek wycina lasy tropikalne, aby budować osady miejskie oraz na potrzeby rolnictwa i hodowli. W ten sposób zmienia się naturalny obszar rozwoju tego tropikalnego ptaka, co wpływa na jego rozwój i rozmnażanie.

Innym czynnikiem jest nielegalne chwytanie w celu sprzedaży ich piór, jaj i mięsa na sprzedaż w kraju i za granicą jako zwierzęta domowe. Nielegalny handel arą szkarłatną zintensyfikował się w połowie XX wieku, kiedy wyeksportowano około 1500 zwierząt.

Początkowo krajami, które brały udział w tej działalności handlowej były Boliwia, Surinam i Gujana. Jednak pod koniec lat 80. XX wieku Filipiny, Stany Zjednoczone i Kanada stały się głównymi hodowcami i eksporterami makaka Ara.

Środki ochrony

Wiele jest wysiłków podejmowanych przez różne kraje oraz podmioty krajowe i międzynarodowe w celu ograniczenia ryzyka wyginięcia zagrażającego temu gatunkowi.

Niektóre z organizacji, które działają w tym zakresie, to World Parrot Trust, utworzony w 1989 r., Oraz Stowarzyszenie na rzecz Ochrony Papug (LAPPA).

Powstała w Kostaryce w 1995 roku i jest odpowiedzialna przede wszystkim za opiekę nad gniazdami szkarłatnej ary, dbanie o ich siedlisko i ochronę oraz prowadzenie badań naukowych.

W Gwatemali działa Towarzystwo Ochrony Przyrody (WCS), które ciężko pracuje przeciwko nielegalnemu handlowi tym ptakiem. Od 2000 roku w Meksyku uważany jest za gatunek objęty planami ochrony.

Z drugiej strony w Peru i Wenezueli jest klasyfikowany jako narażony, chroniony różnymi przepisami krajowymi.

Jedną z wdrożonych strategii jest ponowne wprowadzenie odchowanych ary szkarłatnej do ich naturalnego środowiska. Dzieje się tak w krajach takich jak Gwatemala, Meksyk, Honduras, Belize, Salwador, Kostaryka i Nikaragua.

To ponowne umieszczenie przyniosło pozytywne wyniki, ze wskaźnikiem przeżycia większym niż 70%. Badania nad monitorowaniem tych ptaków wykazały, że wszystkie wypuszczone ptaki, nawet te z poprzednich lat, tworzą grupy, które zakorzeniają się w miejscu, w którym zostały wypuszczone.

Siedlisko i dystrybucja

Ara szkarłatna zamieszkuje wysokie półzimozielone lasy, wilgotne równiny i średnie lasy sub-liściaste. Ponadto żyją w nizinnych dżunglach, otwartych lasach i sawannach, na obszarach górskich lub w pobliżu wybrzeży Oceanu Atlantyckiego i Pacyfiku.

Występuje również w lasach chodnikowych i wilgotnych, na maksymalnej wysokości 1000 metrów nad poziomem morza. W ten sposób preferują ciepły klimat, którego pory suche są krótkie. W tych ekosystemach często występują w koronach drzew, gdzie zwykle odpoczywają i żerują.

Zwykle są zlokalizowane w pobliżu rzek, z dużymi rocznymi opadami deszczu. Dzieje się tak, ponieważ wymagają one dużych obszarów, które są zielone przez większość roku, co gwarantuje ich zapotrzebowanie na żywność.

Bardzo ważnym naturalnym elementem siedliska makaka Ara jest roślinność nadrzewna. Żywe gatunki dostarczają temu zwierzęciu jagód, orzechów i nasion.

Starsze lub bardziej suche oferują doskonałe miejsca lęgowe. Drzewa najczęściej wykorzystywane do tego celu to kostarykański Caryocar, Schizolobium parahyba, Ceiba pentandra i Ficus sp.

Dystrybucja

Ara macao występuje w południowym Meksyku, Ameryce Środkowej i Ameryce Południowej. Tym samym zamieszkuje wiecznie zielone lasy Gwatemali, Meksyku, Hondurasu, Belize, Kostaryki, Panamy i Nikaragui.

Ponadto żyje w łęgowych lasach tropikalnych Kolumbii, Gujany, Wenezueli, Gujany Francuskiej, Surinamu, Ekwadoru, Brazylii, Boliwii, Peru oraz Trynidadu i Tobago.

W Meksyku pozostały tylko dwie populacje, jedna w Oaxaca, a druga w stanie Chiapas. Znany rezerwat biosfery Maya w Gwatemali jest domem dla tego pięknego ptaka, zwłaszcza w Parku Narodowym Laguna del Tigre i korytarzu biologicznym La Danta.

Obecnie w Belize, w dolinach środkowych Majów, na obszarach Upper Macal i w Parku Narodowym Chiquibul, występuje bardzo mała populacja. W Hondurasie w prowincjach Gracias a Dios i Olancho występuje kilka ptaków.

W kierunku pasma górskiego Atlantyku w Nikaragui znajduje się region Cosigüina. W rezerwacie Bosawas jest grupa licząca nie więcej niż 100 ptaków. W Kostaryce występuje w Parku Narodowym Corcovado i Rezerwacie Narodowym Palo Verde.

Ameryka Południowa

W stosunku do Kolumbii występuje w Orinoquii i Amazonii, w Wenezueli, występuje w stanach Monagas i Bolívar, aw Brazylii występuje głównie w całej Amazonii.

W Surinamie ta szkarłatna ara zamieszkuje wiecznie zielone lasy łęgowe, takie jak te w pobliżu rzek Morico, Cattica, Wayambo, Kabalebo, Marowijne i Kuruni w Surinamie.

Ara macu w Ekwadorze występuje tylko w Amazonii, w pobliżu rzeki Napo. Jego siedliskiem w Boliwii jest Rezerwat Aquicuana w departamencie Beni.

W stosunku do Peru żyje w Amazonii, we wschodnich rejonach Andów. Tam jest chroniony na obszarze rezerwatu Tambopata-Candamo oraz w Parku Narodowym Manu.

Reprodukcja

Ara szkarłatna tworzy monogamiczną parę, zwykle po ukończeniu czterech lat. To połączenie jest dość stabilne, dzięki czemu trwa całe życie. Nawet podczas lotu stada zwykle latają razem.

Podczas zalotów samiec rzuca skrzydłami na ziemię, dygnie ciałem, źrenice rozszerzają się, a pióra na głowie zwijają się. Dodatkowo rozkłada nogi i chodzi powoli, jednocześnie rozkładając lewe skrzydło i poruszając głową w górę iw dół.

Aby zakończyć to zachowanie, zatrzymuje się i zaczyna przesuwać ogon w lewo, powoli opierając pióra na ciele.

Innym bardzo atrakcyjnym aspektem dla samicy jest jasne i kolorowe upierzenie samca. Po tym, jak podbija swojego partnera, oboje pocierają dzioby, czesają się nawzajem i dzielą się jedzeniem.

W momencie krycia zarówno samiec, jak i samica makaka Ara poruszają ogonami, by później dołączyć do kloaki. Utrzymują tę pozycję do momentu wytrysku przez mężczyznę.

Gody

Rozmnażanie następuje co 1 lub 2 lata, na ogół od listopada do maja. Może na to jednak wpływać szerokość geograficzna, pory roku i dostępność owoców.

Chociaż gatunek ten nie jest terytorialny, jest w stanie zaciekle bronić obszaru wokół swojego gniazda. Robią to przeciwko drapieżnikom, a także innym gatunkom, które chcą wykorzystać dziury w drzewach do gniazdowania. Tak jest w przypadku papug, tukanów i legwanów.

Samica może złożyć od 2 do 4 jaj, okrągłych i małych w porównaniu z dużymi rozmiarami ptaka. Podczas gdy matka wysiaduje jaja, samiec przynosi jej jedzenie. Wylęg jaj następuje zwykle po 3 do 4 tygodniach.

Pomimo kilku jaj, rzadko wykluwają się wszystkie pisklęta. Badania wskazują, że para nie rozmnaża się ponownie, dopóki młode nie są niezależne.

Rodzice nie będą rozmnażać się ponownie, dopóki ich poprzednie potomstwo nie będzie w pełni niezależne, co sprawia, że ​​para szkarłatnych ary często rozmnaża się tylko co dwa lata.

Gniazda

Ara szkarłatna, jak nazywana jest również tym gatunkiem, gniazduje w norach występujących na drzewach, a jednym z jej ulubionych jest palma aguaje (Mauritia flexuosa). To zwierzę nie kopie dziury, ale wykorzystuje ubytki pozostawione przez inne ptaki, takie jak dzięcioł.

Podobnie zwykle zajmuje otwory utworzone naturalnie w drzewach iglastych. Niektóre z tych gatunków to ceiba (Ceiba pentandra), migdał górski (Dipteryx panamensis) i guapuruvu (Schizolobium Parahybum).

Wnęka może znajdować się 7 metrów nad ziemią, ale preferowane są te, które są wyższe i mogą mieć do 25 metrów.

Pierwszą modyfikacją, jaką możesz wykonać w otworze, jest zwiększenie średnicy wewnętrznej, ponieważ makakowiec Ara to duży ptak. Z drugiej strony dno wyrównaj wiórami drzewnymi.

W promieniu mniejszym niż 3 kilometry rzadko występują inne gniazda ary, co zmniejsza stosunki konkurencyjne dla gatunków z rodzaju.

Młody

Pisklęta pozostają w gnieździe przez około 137 dni. Na wczesnym etapie rodzice mogą je karmić 4-15 razy dziennie, oferując pożywienie, które wcześniej zwróciły.

Młode zaczynają latać z rodzicami około 14 tygodnia i mogą przebywać z nimi do dwóch lat.

Karmienie

Ara szkarłatna, chociaż jest zasadniczo ziarnożerna, ponieważ spożywa w swojej diecie prawie trzy czwarte nasion, może łatwo dostosować się do szerokiej gamy pokarmów. Oprócz owoców i nasion może jeść orzechy, owady i ich larwy, jagody, kwiaty, nektar, liście, a nawet łodygi.

Owoce, które jesz, robią to, zanim osiągną dojrzałość, więc mają twardszą skórkę. Aby dostać się do miazgi, używa mocnego dzioba, którym może otworzyć twardą skorupę niektórych owoców i orzechów.

Stanowi to dużą przewagę nad innymi ptakami, ponieważ ma większą różnorodność gatunków do żerowania.

Z drugiej strony badania zwyczajów żywieniowych tego tropikalnego ptaka wskazują, że sporadycznie jedzą glinę, którą znajdują na brzegach rzek. Przyczynia się to do trawienia niektórych substancji chemicznych, takich jak garbniki, co utrudnia przyswajanie niektórych minerałów.

Gatunki warzyw

Młode rozpoczynają od żerowania na tych drzewach, których owoce mogą łatwo znaleźć i do nich dotrzeć, takich jak jobo (Spondias mombin). Ponieważ stają się ekspertami, mogą nawet żerować na drzewach, do których masz dostęp w środku lotu.

Wśród drzew często odwiedzanych przez Ara macao są rodzaje Bursera, Ficus, Dipteryx, Hura, Eschweilera, Inga i Micropholis. Jeśli chodzi o nasiona, spożywaj te z Caryocar, Dialium, Cedrela, Euterpe, Jacaranda, Hevea i Sapium.

Gatunek ten lubi nektar i kwiaty Viroli i Erythrina. W porze suchej preferuje owoce mijao (Anacardium excelsum), ceiba (Ceiba pentandra) i żółta ceiba (Hura crepitans). W porze deszczowej wyróżnia się Ojoche (Brosimum alicastrum).

Adaptacje dietetyczne

Szkarłatna ara może machać dziobem z niesamowitą siłą. Gatunek rozwinął pewne struktury w wewnętrznej części dzioba, które pozwalają temu ptakowi wcisnąć ziarno między język a podniebienie, aby je zmielić, a następnie strawić.

Górna szczęka jest połączona z czaszką ruchomym stawem. W ten sposób może poruszać się w dół i w górę, zwiększając w ten sposób swoją moc kruszenia żywności.

Ta cecha sprawia również, że ta szczęka jest ważnym narzędziem wspinaczkowym, które wraz z palcami daje jej bardzo skuteczny chwyt. Te palce służą również do przenoszenia nasion do szczęki, gdzie są trzymane, podczas gdy ptak usuwa skorupkę.

Podobnie, język, który jest umięśniony i krótki, ma niezliczone kubki smakowe. Ponadto szkarłatna ara ma bardzo umięśniony żołądek, który pomaga w rozkładzie niezwykle twardego materiału roślinnego.

Zachowanie

Odżywcze

Ze względu na potrzeby żywieniowe szkarłatnej ara bardzo często konieczne jest ciągłe przemieszczanie się w pobliskie tereny w poszukiwaniu pożywienia. Loty te są powolne i wykonywane od świtu z prędkością 15 km / h.

Gatunek ten jest bardzo hałaśliwy w powietrzu, jednak gdy je, jest dość cichy. W przeciwieństwie do tego zachowania, karmiąc się gliną, generalnie tworzy grupę. W tym czasie spotykają się ze sobą, dzwoniąc lub pielęgnując swoje pióra.

Z drugiej strony, podobnie jak większość ary, jest to zwierzę, które zwykle używa swojej lewej strony do manipulowania jedzeniem, podczas gdy trzyma się prawej.

Komunikacja

Ara macao zwykle komunikuje się z różnymi pozycjami ciała i wokalizami. Te ostatnie mogą być skrzeczeniami i piskami, chociaż różnią się one w zależności od wiadomości, którą chcesz przekazać: zlokalizuj jednego z grupy, zachęć do obecności drapieżnika lub poinformuj o miejscu, w którym jest pod dostatkiem pożywienia.

Może też rozpostrzeć skrzydła lub tupać, aby zastraszyć każde zagrożenie, przez co wydaje się być większy lub potężny. Podobnie może potargać pióra na głowie, aby być agresywnym lub wyrazić swój strach.

Bibliografia

1. BirdLife International (2016). Ara macao. Czerwona lista gatunków zagrożonych IUCN 2016. Odzyskane z iucnredlist.org.
2. Wikipedia (2019). Ara szkarłatna. Odzyskany z en.wikipedia.org.
3. Rainforest Alliance (2012). Ara makaka szkarłatna Ara. Odzyskany z rainforest-alliance.org.
4. Neotropical Birds Online (2019). Ara szkarłatna (makak Ara). Odzyskany z neotropical.birds.cornell.edu.
5. Woliera Narodowa (2019). Szkarłatna Ara. National Aviary of Pittsburgh. Odzyskany z aviary.org.
6. BirdLife International (2019). Ara macao. Odzyskany z birdlife.org.
7. Encyklopedia Britannica (2019). Ara, ptak. Odzyskany z britannica.com
8. Stowarzyszenie Lekarzy Weterynarii Ptaków (2019). Scarlet Macaw (Ara macao) Dodano do listy zagrożonych gatunków. Odzyskany z aav.org.
9. Guittar JL, Dear F, Vaughan C. (2009). Ara szkarłatna (Ara macao, Psittaciformes: Psittacidae) gniazduje na obszarze chronionym półwyspu Osa (ACOSA), Kostaryka. NCBI. Odzyskany z ncbi.nlm.nih.gov.
10. Uniwersytet Lamar. (2019). Ara szkarłatna Ara Macao. Odzyskany z lamar.edu.
11. Towarzystwo Ochrony Przyrody (2019). Szkarłatna Ara. Odzyskany z peru.wcs.org.
12. Christopher Vaughan, Mark Bremer, Fiona Dear (2009). Ara szkarłatna (Ara macao) (Psitaciformes: Psittacidae) Wizyta w gnieździe rodzicielskim w Kostaryce: implikacje dla badań i ochrony. Odzyskany z scielo.sa.cr.
13. Mijal, M. (2001). Ara macao. Odzyskany z animaldiversity.org.
14. Olah, George, Vigo, Gabriela, Heinsohn, Robert, J. Brightsmith, Donald. (2014). Wybór miejsca lęgowego i skuteczność sztucznych gniazd dla sukcesu lęgowego makaka makaka szkarłatnego ara makaka w nizinnym Peru. Journal for Nature Conservation. Odzyskany z researchgate.net.