JORGE TEILLIER: BIOGRAFIA, STYL, DZIEŁA, ZWROTY - BIOGRAFIE - 2025

Jorge Teillier (1935-1996) był chilijskim pisarzem i poetą, który wyróżniał się założeniem i wprowadzeniem w życie tak zwanej „poezji lirycznej”, która polegała na cofnięciu się do przeszłości, aby odróżnić ją od współczesnych aspektów swoich czasów. Ponadto ten intelektualista należał do znanego pokolenia literackiego lat pięćdziesiątych.

Twórczość Jorge Teilliera charakteryzowała się ciągłym odwoływaniem się do przeszłości, w której podkreślano prostotę codziennego życia i walory natury, a wszystko to w przeciwieństwie do pośpiechu i zanieczyszczenia miasta. Pisarz posłużył się prostym, precyzyjnym językiem, przepełnionym metaforami, co nadało jego wierszom wyrazistości.

Zdjęcie poety Jorge Teillier Sandoval około 1965 roku. Źródło: Jorge Aravena Llanca

Produkcja literacka Teilliera była obszerna i uznana na całym świecie. Do jego najwybitniejszych dzieł należały: Dla aniołów i wróbli, Drzewo pamięci, Poemat o kraju nigdy więcej oraz Kronika nieznajomego. Talent tego chilijskiego poety uczynił go godnym wielu nagród, w tym Stowarzyszenia Pisarzy swojego kraju.

Biografia

Narodziny i rodzina

Jorge Octavio Teillier Sandoval urodził się 24 czerwca 1935 roku w mieście Lautaro w Chile. Pochodził z rodziny francuskich imigrantów, którzy osiedlili się w regionie Araucanía. Rodzicami pisarza byli Fernando Teillier Morín i Sara Sandoval Matus. Lata jego dzieciństwa toczyły się w naturalnym i tradycyjnym środowisku.

Studia

Wczesne lata nauki Teilliera spędził w swoim rodzinnym mieście. Przyszły poeta od najmłodszych lat wyrażał zamiłowanie do literatury, charakteryzującej się umiejętnym czytaniem. Jorge napisał swoje pierwsze wersety podczas nauki w liceum, gdy miał zaledwie dwanaście lat.

Zdjęcie poety Braulio Arenasa, przyjaciela Teilliera. Źródło: Magazyn Ecran

Później Teillier wyjechał do Santiago w 1953 roku, aby rozpocząć studia historyczne w Instytucie Pedagogicznym. Młody student odczuwał silną pasję do zachowania chilijskich zwyczajów. Stąd zaczęła się tematyka jego poezji. Z drugiej strony Jorge zaprzyjaźnił się z poetami pokroju Braulio Arenas i Enrique Lihn.

Pierwszy post

Jorge Teillier formalnie wkroczył na pole poezji w 1956 roku, kiedy to opublikował swój pierwszy zbiór wierszy o aniołach i wróblach. Praca ta została dobrze przyjęta przez publiczność, wynikało to z prostego języka i głębi treści. Od tego czasu poezja „teillerowska” zaczęła zyskiwać na popularności i utrwalać się w Chile.

Pierwsze zadania

Pierwsze zawodowe przedsięwzięcia Teilliera rozpoczęły się właśnie wtedy, gdy zakończył karierę uniwersytecką. Rodzący się poeta pracował jako nauczyciel w instytucji edukacyjnej w swoim rodzinnym Lautaro. W tym czasie Jorge opublikował jeszcze dwie poetyckie prace: Niebo opada wraz z liśćmi (1958) i Drzewo pamięci (1961).

Jakiś czas później (1963), w towarzystwie swojego przyjaciela Jorge Véleza, stworzył i wyreżyserował czasopismo Orfeo, które specjalizowało się w poezji. Później autor został zaproszony przez Uniwersytet Chile do kierowania publikacją Boletín.

Życie osobiste

Jeśli chodzi o jego życie osobiste, wiadomo, że Jorge Teillier był przez krótki czas żonaty ze swoją rodaczką Sybilą Arredondo. W wyniku związku małżeńskiego urodziło się dwoje dzieci o imionach Karolina i Sebastián. Z drugiej strony, autorka utrzymywała serdeczną więź z Beatriz Ortiz de Zárate i Cristiną Wenke.

Początek poezji lirycznej

Teillier rozpoczął swoją podróż przez poezję liryczną w 1965 r., Kiedy opublikował esej na temat różnych wierszy napisanych przez niektórych chilijskich pisarzy na temat życia na prowincji i ratowania tradycji. Od tego roku poeta stał się ojcem i twórcą oryginalnej poezji.

Położenie gminy Lautaro, miejsca urodzenia poety Jorge Teillier. Źródło: B1mbo

Teraz zamiarem Jorge było zachowanie przy życiu zwyczajów ludów południowego Chile, a także uchwycenie za pomocą metafor wspomnień z dzieciństwa przeżywanego w spokoju i pięknie natury. Poeta odszedł od estetyki, by zgłębić wartość codziennego życia na polach.

Ostatnie lata i śmierć

Ostatnie lata życia Jorge Teilliera upłynęły między publikacjami a nagrodami. Niektóre z jego najbardziej aktualnych prac to: El molino y la higuera (nagroda Krajowej Rady ds. Książki i Czytania w 1994 roku) oraz Hotel Nube. W tym czasie poeta otrzymał nagrodę im. Eduardo Anguity.

Autor spędził ostatnią dekadę w Valparaíso, a konkretnie w mieście Cabildo w towarzystwie Cristiny Wenke. Teillier zmarł w Viña del Mar 22 kwietnia 1996 z powodu marskości wątroby. Jego szczątki spoczywają na świętym polu La Ligua.

Poniższy film przedstawia krótkie wywiady w wywiadach Telliera:

Nagrody i wyróżnienia

- Nagroda Federacji Studentów Chile w 1954 r. Za opowiadanie „Jabłka w deszczu”.

- Nagroda Alerce przyznana przez Stowarzyszenie Pisarzy Chile w 1958 r. Za zbiór wierszy Niebo spada wraz z liśćmi.

- Pierwsza nagroda na Konkursie Gabriela Mistral w 1960 roku za Los Conjuros. (Później znane jako Drzewo Pamięci).

- Nagroda za śpiew dla królowej wiosny Wiktorii.

- Literacka Nagroda Miejska Santiago w 1961 roku za Drzewo pamięci.

- I nagroda CRAV w 1964 roku za Kroniki nieznajomego.

- Nagroda upamiętniająca pięćsetną rocznicę powstania flagi narodowej w 1967 roku.

- I nagroda Igrzysk Kwiatowych w 1976 roku.

- Nagroda Eduardo Anguity w 1993 roku.

- Nagroda Krajowej Rady Książki i Czytelnictwa w 1994 roku dla El molino y la higuera.

Styl

Styl literacki Teilliera charakteryzował się prostym, jasnym i precyzyjnym słowem, a zarazem wyrazistym. Autor skupił się na podkreśleniu dobrodziejstw południowej przyrody, a także na podtrzymaniu przy życiu wartości i zwyczajów narodów swojego rodzinnego Chile. Poeta nieustannie wspominał przeszłość.

Wiersze tego intelektualisty to głos dzieciństwa, młodości, doświadczeń z naturalnym krajobrazem i prostotą codziennego życia. Teillier pisał z melancholią, głębią i uczuciem, którym towarzyszyły wyraziste metafory. Autor odnosi się do przeszłości jako do raju, który musi pozostać w środku codziennego miasta.

Odtwarza

Praca poetycka

Inne prace

- Wyznanie łotra (1973). Tłumaczenie z języka rosyjskiego dzieła Siergieja Jesienina.

- Zagubione domeny (1992). Antologia.

- Le petit Teillier illustré (1993).

- Wynalazek Chile (1994). Współautorstwo z Armando Roa Vidal.

- Pociągi, których nie musisz pić (1994).

- Poezja uniwersalna w przekładzie chilijskich poetów (1996).

- Prosas (wydanie pośmiertne, 1999).

- Wywiady, 1962-1996 (wydanie pośmiertne, 2001).

- Śniło mi się, że to prawda (wydanie pośmiertne, 2003).

- Wyznaję, że piłem, kroniki dobrego jedzenia (wydanie pośmiertne, 2011). Antologia artykułów.

- Nostalgia za ziemią (wydanie pośmiertne, 2013).

- Księga hołdów (wydanie pośmiertne, 2015).

- Nostalgia za przyszłością (wydanie pośmiertne, 2015).

Fragmenty niektórych jego wierszy

„Sekretna jesień”

«Kiedy ukochane codzienne słowa

stracić sens

i nie możesz nawet nazwać chleba,

ani woda, ani okno,

i wszelki dialog, którego nie ma

z naszym opuszczonym wizerunkiem,

potrzaskane odciski są nadal widoczne

w książce młodszego brata,

Dobrze jest pozdrowić naczynia i postawiony na nich obrus

stół,

i zobacz, że w starej szafie zachowują radość

likier wiśniowy, który przygotowała babcia

i jabłka zbawione.

Kiedy kształt drzew

nie jest już tylko lekkim wspomnieniem jego formy,

zmyślone kłamstwo

dla mętnej pamięci jesieni,

a dni są chaotyczne

ze strychu, na który nikt nie wchodzi

i okrutna biel wieczności

sprawia, że ​​światło ucieka od siebie… ”.

„Pod starym dachem”

„Dzisiaj śpię pod starym dachem;
myszy biegną po nim, tak jak dawno temu,
a dziecko we mnie odradza się w moim śnie,
znów wdycha zapach dębowych mebli
i ze strachem spogląda przez okno,
wiedząc, że żadna gwiazda nie wskrzesiła.

Tej nocy usłyszałem spadające orzechy,
posłuchałem rad zegara wahadłowego,
wiedziałem, że wiatr przewraca kielich nieba,
że cienie się rozciągają,
a ziemia je pije, nie kochając ich,
ale drzewo z mojego snu dawało tylko zielone liście
które rano dojrzewało wraz z pianiem koguta… ”.

„Światła z rozbitych latarni”

„Światła z rozbitych latarni
mogą oświetlać zapomniane twarze,
sprawić , że
cień martwych źrebiąt porusza się jak pochodnie na wietrze ,
pokierować ślepym marszem nowych korzeni.

Słaby słup dymu w południe
może trwać dłużej niż noce tysiącletnie,
światło pękniętej latarni
świeci bardziej niż słońce na zachodzie.

… Ktoś usłyszy nasze kroki,
gdy nasze stopy są zdeformowanymi grudami,
ktoś będzie o nas śnił,
gdy jesteśmy mniej niż sen,
aw wodzie, w której wkładamy ręce
, zawsze będzie ręka
odkrywająca poranek, który straciliśmy ”.

„Pod niebem zrodzonym po deszczu”

„Pod niebem zrodzonym po deszczu

Słyszę lekkie ślizganie się wioseł w wodzie,

podczas gdy myślę, że szczęście

to tylko lekkie ślizganie się wioseł w wodzie.

A może to tylko światło małej łodzi,

to światło, które pojawia się i znika

w ciemnej fali lat

powolny jak obiad po pogrzebie.

… To było szczęście:

rysuj bezsensowne figury na mrozie

wiedząc, że w ogóle nie przetrwają,

wyciąć gałąź sosny

napisać na chwilę nasze imię na wilgotnej ziemi,

złap stalówkę ostu

powstrzymać całą stację przed ucieczką.

To było szczęście:

krótkie jak sen o upadłym zapachu,

albo taniec szalonej starej panny przed rozbitym lustrem.

Ale nie ma znaczenia, że ​​szczęśliwe dni są krótkie

jak podróż gwiazdy oderwanej od nieba,

bo zawsze możemy zebrać Twoje wspomnienia,

jak również ukarane dziecko na podwórku

Dostarczaj kamyki, aby tworzyć wspaniałe armie.

Cóż, zawsze możemy być w dniu, w którym nie ma wczoraj ani jutra,

patrząc na niebo zrodzone po deszczu

i nasłuchiwanie w oddali

lekkie ślizganie się wioseł w wodzie ”.

Zwroty

- „Zegar szemra, że ​​trzeba spać, żeby zapomnieć o świetle tego dnia, które było niczym innym jak lunatyczną nocą, rękami biednych, którym nic nie daliśmy”.

- „Człowiek samotny w jednym domu nie ma ochoty rozpalać ognia, nie ma ochoty spać ani czuwać. Sam człowiek w domu chorych ”.

- „I nie wolno nam mówić, kiedy księżyc świeci bielszym i bardziej bezlitosnym niż kości zmarłych. Świeć dalej, letni księżyc ”.

- „Nie wiem, czy pamiętanie o Tobie jest aktem rozpaczy czy elegancji w świecie, w którym ostatecznie jedynym sakramentem stał się samobójstwo”.

- „Las drży, marząc o wielkich zwierzętach, które go wędrowały. Las zamyka powieki i zamyka mnie ”.

- „Szklanka piwa, kamień, chmura, uśmiech niewidomego i niesamowity cud stania na ziemi”.

- „Żegnam się z pamięcią i żegnam z nostalgią - solą i wodą moich dni bez celu -”.

- „To było szczęście: rysowanie na mrozie nic nie znaczących postaci, wiedząc, że w ogóle nie przetrwają”.

- „Zapraszam do winiarni, której drzwi są zawsze otwarte i nie nadają się do wyjścia”.

- „Burżuazja usiłowała zabić poezję, a potem zebrać ją jako przedmiot luksusowy”.

Bibliografia

1. Jorge Teillier. (2019). Hiszpania: Wikipedia. Odzyskane z: es.wikipedia.org.
2. Jorge Teillier Sandoval (1935-1996). (2018). Chile: chilijska pamięć. Odzyskany z: memoriachilena.gob.cl.
3. Flores, J. (S. f.). Jorge Teillier, pamięć i nostalgia. (Nie dotyczy): Literary Chronicles of Arturo Flores Pinochet. Odzyskane z: cronicasliterarias.wordpress.com.
4. Teillier, Jorge. (2020). (Nie dotyczy): Pisarze. Org. Odzyskane z: Escribires.org.
5. Jorge Teillier. (S. f.). (Nie dotyczy): Heritage Project. Odzyskany z: letras.mysite.com.