NIEDŹWIEDŹ CZARNY AMERYKAŃSKI: CHARAKTERYSTYKA, SIEDLISKO, KARMIENIE - BIOLOGIA

Amerykański czarny niedźwiedź (Ursus americanus) jest gatunkiem ssaków łożyskowych należących do rodziny Ursidae że mieszka w Kanadzie, Stanach Zjednoczonych i Meksyku. Ma solidne ciało i krótki ogon.

W zależności od dostępności pożywienia i obszaru geograficznego, na którym zamieszkuje, waga dorosłego mężczyzny może osiągnąć 2,75 kg. Samice mają około 20% mniejszą masę ciała niż samce.

Źródło: Rafael M. Marrero Reiley

Chociaż w przeszłości amerykański niedźwiedź czarny był zagrożony wyginięciem, sukces polityki ochrony spowodował wzrost jego populacji. Jednak Ursus americanus nadal jest pod stałą obserwacją IUCN.

Jest to wszystkożerne zwierzę żywiące się jagodami, orzechami, żołędziami, truskawkami, jagodami, jeżynami i nasionami. Zjada także mrówki i kręgowce, takie jak bielik i łosoś.

Zachowanie

Amerykańskie czarne niedźwiedzie są bardzo dobrymi pływakami. Zwykle wspinają się na drzewa, aby zabrać pożywienie lub uciec przed drapieżnikiem. Chociaż zazwyczaj żerują w nocy, są na ogół aktywne o każdej porze dnia.

Ursus americanus bywa zwierzęciem nie stadnym i terytorialnym. Jeśli jednak istnieje obszar, na którym jest pod dostatkiem jedzenia, mogą tworzyć grupy. W nich większy samiec dominuje nad grupą i zaznacza terytorium, drapiąc korę drzew i pocierając ciało.

Amerykański czarny niedźwiedź komunikuje się, wydając wokalne i niewokalne dźwięki. Najczęstsze to klikanie językiem i pomruki. Jeśli się boją, mogą jęczeć lub wciągać powietrze.

Szczenięta krzyczą, gdy mają problem i brzęczą podczas karmienia piersią.

Charakterystyka ogólna

Rozmiar

Amerykański niedźwiedź czarny jest mniejszy niż niedźwiedź brunatny. Waga zależy od płci, wieku i pory roku. W sezonie jesiennym zwierzę to przybiera na wadze, ponieważ w organizmie gromadzi się tłuszcz, który później wykorzysta w mroźną zimę.

Samiec mierzy od 1,40 do 2 metrów i waży od 60 do 275 kilogramów, przy średniej masie 1,20 kg. W Północnej Karolinie, a konkretnie w hrabstwie Craven, zidentyfikowano mężczyznę ważącego 400 kilogramów.

Samica waży od 40 kilogramów do 180 kilogramów i ma około 1,20 do 1,6 metra długości.

Kończyny

Ursus americanus jest w stanie stać i chodzić na tylnych łapach, które są o 13 do 18 cm dłuższe od poprzednich. Ma pięć palców na każdej nodze z nie chowanymi pazurami, których używa do kopania, szarpania i wspinania się na drzewa.

Pazury są zaokrąglone i krótkie, czarne lub szarobrązowe. Nogi są stosunkowo duże, tylne mierzą od 14 do 23 centymetrów. Wystarczy cios w prawą nogę, by od razu zabić dorosłego jelenia.

Głowa

Amerykański niedźwiedź czarny ma małe, brązowe oczy. Uszy są zaokrąglone i krótkie. Kufa jest brązowa, wąska i spiczasta. Jego zmysł wzroku nie jest zbyt dobry, ale potrafi rozróżniać kolory. Wręcz przeciwnie, ich węch i słuch są bardzo rozwinięte.

Czaszka Ursus americanus jest szeroka, o długości od 262 do 317 mm. Twarz kobiet jest zwykle cieńsza i bardziej spiczasta niż u mężczyzn.

Futro

Pomimo swojej nazwy niedźwiedź amerykański ma szeroką gamę kolorów futra. Jest ogólnie czarny, zwłaszcza we wschodniej Ameryce Północnej. Te, które mieszkają w kierunku zachodnim, mają jaśniejszy ton i mogą być cynamonowe, brązowe lub blond.

Ci, którzy mieszkają na Alasce i na wybrzeżu Kolumbii Brytyjskiej, mają kremowo-białe futro. Gatunki zamieszkujące Glacier Bay na Alasce są niebiesko-szare.

Kufa jest zwykle blada, ostro kontrastując z ciemnym ciałem. Czasami możesz mieć białą plamę na klatce piersiowej. Sierść jest miękka, gęsta, z długim włosem. Skóra jest gruba, chroniąca ją przed mroźną zimą i ukąszeniami owadów.

Hibernacja

Wcześniej Ursus americanus nie był uważany za hibernującego niedźwiedzia. Jednak ostatnio przeprowadzono badania nad zmianami, jakie zachodzi w metabolizmie tego zwierzęcia, gdy znajduje się ono w stanie utajonym przez miesiące.

W wyniku tych badań można stwierdzić, że gatunek ten hibernuje. Amerykański niedźwiedź czarny trafia do swojej jaskini w październiku i listopadzie, chociaż te, które są na południu, zrobią to tylko przez samice w okresie ciąży i te, które mają młode.

Przed hibernacją gatunek ten przybiera nawet 14 kilogramów, ze względu na gromadzenie się w organizmie tłuszczu, który pomoże mu przetrwać miesiące przebywania w jaskini.

Zmiany fizjologiczne

W okresie hibernacji tętno spada z 50 uderzeń na minutę do 8. Podobnie spada tempo metabolizmu. Wydaje się, że to zmniejszenie funkcji życiowych nie wpływa na zdolność tego zwierzęcia do leczenia ran, które może mieć podczas hibernacji.

W tym okresie Ursus americanus nie odczuwa głodu, co jest konsekwencją działania leptyny. Ten specjalny hormon hamuje apetyt hibernującego zwierzęcia.

Niedźwiedź czarny nie wydala również odpadów organicznych, konserwuje je w jelitach. Prowadzi to do powstania twardej masy kałowej, która tworzy się w okrężnicy, zwanej czopem kałowym.

W tym czasie temperatura ciała nie spada znacząco, więc zwierzęta te pozostają dość aktywne i czujne. Jeśli zima nie jest taka zła, mogą obudzić się i wyjść po jedzenie.

Zagrożenie wyginięciem

Amerykański niedźwiedź czarny znajduje się na liście zwierząt zagrożonych wyginięciem według IUCN. Jednak dzięki powodzeniu polityk ochronnych jego populacja rośnie.

Na początku lat 90. XX wieku badania w 35 stanach Ameryki Północnej wykazały, że gatunek ten rośnie lub jest stabilny, z wyjątkiem Nowego Meksyku i Idaho.

W Meksyku jest wymieniony jako gatunek zagrożony wyginięciem. Wyjątkiem jest populacja Sierra del Burro, gdzie jest objęta specjalną ochroną zgodnie z oficjalnym meksykańskim standardem NOM-059-Semarnat-2010.

Przyczyny

Od czasu kolonizacji europejskiej zagrożeniem dla Ursus americanus jest człowiek. Ze względu na zwyczaje żywieniowe i zróżnicowanie obfitości pokarmów wchodzących w skład ich diety, gatunek ten jest silnie przyciągany do pasiek i upraw rolnych.

Ludzie zabijają czarne niedźwiedzie, aby uniknąć zniszczenia ich mienia lub w obawie przed atakiem przez nie. Starcia między Ursus americanus a ludźmi stawały się coraz częstsze, gdy ludzie najeżdżali niedźwiedzie na naturalne środowisko.

Wzrost liczby dróg, a co za tym idzie wzrost ruchu samochodowego, to kolejne zagrożenie, z którym musi się zmierzyć ten amerykański ssak.

W związku z tym pasy autostrady w Karolinie Północnej zostały zwiększone z 2 do 4. Dodatkowo zwiększono ograniczenie prędkości na tym odcinku drogi. Wpłynęło to negatywnie na pobliską populację, ponieważ spowodowało wzrost śmiertelności z powodu przejechania.

Innym problemem, choć nie rozpowszechnionym w Ameryce Północnej, jest kłusownictwo. Nogi i pęcherzyki amerykańskiego niedźwiedzia czarnego są sprzedawane po wysokich cenach w Azji, gdzie są używane w medycynie tradycyjnej.

Obecna sytuacja

W większości zasiedlonych przez siebie regionów gatunek ten nie jest zagrożony. Po wielu latach zakazu polowania na to zwierzę na Florydzie, w Maryland, New Jersey, Nevadzie, Kentucky i Oklahomie otworzyli sezon polowań. W Meksyku chwytanie amerykańskiego niedźwiedzia czarnego nadal jest nielegalne, chociaż w niektórych przypadkach jest dozwolone.

Niektóre małe izolowane populacje mogą być zagrożone zmianami środowiskowymi, niedoborami żywności lub śmiercią w wyniku działań człowieka.

W 2000 roku południowa część Ameryki Północnej nawiedziła dotkliwa susza. To spowodowało, że odizolowana populacja, która była w Teksasie, wyemigrowała do Coahuila i Chihuahua w Meksyku. Zdecydowana większość niedźwiedzi czarnych nie powróciła, być może zginęły podczas przeprawy przez pustynię lub polowano na nie podczas przeprawy.

W konsekwencji pierwotna populacja została zredukowana do 7 niedźwiedzi. Jednak grupa ta szybko się odrodziła, przekraczając obecnie liczbę amerykańskich czarnych niedźwiedzi, które istniały przed exodusem.

Taksonomia

Królestwo zwierząt.
Subkingdom Bilateria.
Chordate Phylum.
Kręgowiec Subfilum.
Klasa ssaków.
Podklasa Theria.
Infraclass Eutheria.
Zakon mięsożerców.
Podrząd Caniformia.
Rodzina Ursidae.

Rodzaj Ursus

Gatunki

Dystrybucja i siedlisko

Ursus americanus mieszka w Meksyku, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. W Stanach Zjednoczonych znajduje się na północno-zachodnim Pacyfiku, na południowym zachodzie, w północnych Górach Skalistych, w Północnych Wielkich Jeziorach, w Nowym Jorku i Nowej Anglii.

Znajdują się również w Appalachach na północ od Georgii, w regionie Piemont, w górach Ozark, na Florydzie i na wybrzeżu Zatoki Perskiej. W 1990 roku gatunek ten rozszerzył swoją dystrybucję do Kansas, Teksasu i Oklahomy, gdzie wyginął.

W Kanadzie żyją w prawie wszystkich regionach, z wyjątkiem Wyspy Księcia Edwarda i pól uprawnych południowej Manitoby, Alberty i Saskatchewan. Amerykański niedźwiedź czarny występuje rzadko w północnym Meksyku. W tym kraju zwierzę to jest zagrożone wyginięciem.

Źródło: Rafael M. Marero Reiley

Siedlisko

Amerykańskie czarne niedźwiedzie preferują tereny mesyczne i lasy. Żyją również na bagnach, podmokłych łąkach, w obszarach przypływów i kanałach lawinowych. Siedlisko tego zwierzęcia to połączenie sąsiedniego lasu, siedlisk skrajnych, brzegów łęgów i otworów leśnych, rozmieszczonych na dużych obszarach.

Wykorzystanie siedlisk przez niedźwiedzia czarnego zależy od sezonowej produkcji żywności. Wiosną preferuje łąki do żerowania traw i ziół.

Latem żyje w kanałach lawinowych lub w siedlisku wczesnej sukcesji. Dojrzałe lasy są faworytami sezonu jesiennego.

Niektóre regiony geograficzne, w których żyje

Kanada

U wybrzeży Kolumbii Brytyjskiej Ursus americanus preferuje płaty leśne z resztkami drzewiastymi i las późno sukcesyjny. Cedr alaski i cedr czerwony zachodni są używane jako nory. Powodem jest to, że twardziel ulega rozkładowi, utrzymując twardą skorupę zewnętrzną. To zapewnia im bezpieczeństwo i ochronę.

Alaska

We wnętrzu Alaski amerykański niedźwiedź czarny preferuje na wiosnę dna rzek. Dzieje się tak, ponieważ występuje tam brzoza papierowa, topola czarna i topola drżąca (Populus tremuloides).

Latem często poszukują borówek, wierzby, brzozy karłowatej i olchy.

Ameryka północna

Na Long Island zwierzę to wybiera siedliska zdominowane przez Gultheria shallon i V. ovatum. Do żerowania wybierają obszary wczesnej sukcesji i późnej sukcesji na nory i osłonę.

W tych ekosystemach dominuje jodła Douglas na stanowiskach suchych, zachodnia cykuta na stanowiskach wilgotnych oraz jodła pacyficzna, cykuta zachodnia, jodła daglezji i cykuta górska na stanowiskach wysoko położonych.

Wiosną na południowym zachodzie gatunek ten preferuje dąb Gambel i krzewy mieszane. Jeśli jest lato, znajdują się w topolach nadrzecznych, które mają dużą liczbę roślin produkujących jagody. Jesienią szukają nasion orzeszków piniowych i żołędzi.

Wykorzystanie siedlisk na Florydzie może nie zmieniać się wraz z porami roku, ponieważ wiele z nich produkuje żywność przez cały rok. Bagna i obszary nadbrzeżne to tylko niektóre z ruchliwych obszarów równiny przybrzeżnej.

Meksyk

W tym kraju Ursus americanus można spotkać w Sonora, Nuevo León i Cohauila. W odniesieniu do stanu Chihuahua, gatunek ten występuje w Sierra
Madre Occidental, w centralnej części Sierra del Nido i Sierra de las Tunas.

Karmienie

Ursus americanus to zwierzę wszystkożerne. Na ich nawyki żywieniowe mają wpływ pory roku, dostęp do pożywienia, status rozrodczy i działalność człowieka w pobliżu ich siedliska.

Ze względu na słabą zdolność trawienia celulozy zwierzęta te żywią się młodą, zieloną roślinnością. Na ogół wolą trawy i trawy wiosną. Latem wybierają miękkie maszty i owady, a jesienią orzechy i żołędzie.

Niektóre z owadów wchodzących w skład diety tego gatunku to Camponotus spp., Formica spp i Tapinoma spp. Mogą polować i jeść łososia, jelenie bielika, łosie i wiewiórki rude.

Żerowiska znajdują się na skalistych zboczach o wysokości do 3356 metrów, z płaskowyżami i brzegami pokrytymi alpejską tundrą.

Najczęstszymi gatunkami zjadanymi przez Ursus americanus są jagody, jeżyny, truskawki i wiśnie.

Twardy maszt jest ważnym pokarmem dla tych zwierząt w prawie wszystkich regionach geograficznych. Niektóre z nich to żołędzie, orzechy włoskie, nasiona pinyon i nasiona sosny giętkiej.

Reprodukcja

Samice osiągają dojrzałość płciową w wieku od 2 do 9 lat, podczas gdy samce osiągają to w wieku około 3 lub 4 lat.

Samice i samce spotykają się na krótko w celu kopulacji. W tym sezonie samice pozostają w rui, aż do wystąpienia kopulacji. Zapłodnione komórki jajowe zagnieżdżają się w macicy dopiero jesienią, więc ciąża może trwać około 220 dni.

Sukces reprodukcyjny może być związany z odżywianiem i dietą kobiety. Te aspekty wpływają również na wielkość miotu, która może wynosić od 1 do 5 młodych.

Młode rodzą się zwykle w styczniu i lutym, w okresie hibernacji samic. Przebywają w jaskini z matką przez całą zimę. Kiedy pojawią się wiosną, młode mogą ważyć około 5 kg.

Samica Ursus americanus opiekuje się młodymi, ucząc ich umiejętności, których będą potrzebować, gdy ich już nie będzie.

Samce nie uczestniczą bezpośrednio w hodowli. Jednak chronią młode i matkę przed innymi samcami, które mogą zbliżyć się do miejsca, w którym się znajdują.