SAFRANINA: CHARAKTERYSTYKA, ZASTOSOWANIE, TECHNIKI, TOKSYCZNOŚĆ - CHEMIA - 2025

Safraniną jest barwnikiem meriquinoide nazwie na jego strukturę chemiczną, mającego dwa pierścienie benzenoidowym i 2 quinoid pierścieniami ostatnie są te, które zapewniają czerwony kolor.

Jest również nazywany dimetylosafraniną lub zasadową czerwienią 2 w swojej krótkiej postaci, ponieważ jej nazwa naukowa to 3,7-diamino-2,8-dimetylo-5-fenylo-fenaziniumchloro dimetylo safranina, a wzór chemiczny to C ₂₀ H ₁₉ N ₄ Cl.

Struktura chemiczna safraniny ze wskazaniem pierścieni benzenoidowych i chinoidowych / Wodny roztwór safraniny. Źródło: NEUROtiker pod redakcją mgr inż. Marielsa Gil / LHcheM

Istnieje wariant zwany trimetylo-safraniną, ale nie ma znaczącej różnicy między tymi dwiema substancjami.

Safranina jest barwnikiem monochromatycznym iw zależności od właściwości wzoru chemicznego jest substancją o ładunku dodatnim. Dlatego ma powinowactwo do ujemnie naładowanych struktur. Struktury te zostaną zabarwione na czerwono.

Ta właściwość daje jej zastosowanie w wielu technikach histologicznych do barwienia różnych struktur komórkowych, zarówno organizmów eukariotycznych, jak i prokariotycznych.

Safranina jest stosowana jako barwnik kontrastowy w ważnych i dobrze znanych technikach rutynowego stosowania w bakteriologii. Techniki te to między innymi barwienie Grama-Huckera, barwienie zarodników Schaeffera Fultona czy barwienie kapsułek bakteryjnych.

cechy

Inspiracją do nazwania tego barwnika była barwa szafranu (przyprawy uzyskanej ze znamienia kwiatu Crocus sativus). Od terminu szafran pochodzi nazwa safraniny. Wynika to z dużego podobieństwa między kolorem szafranu a kolorem, jaki zapewnia ten barwnik.

Safranina jest dostępna w postaci kryształów lub proszku, przy czym obie postacie są rozpuszczalne w wodzie. Barwnik safraniny jest bezwonny. Plamy struktury na czerwono. Struktury, które przyciągają barwnik safraniny, nazywane są safranofilami.

Strukturalnie safranina jest złożona, ma na końcach dwa pierścienie benzenoidowe, a pośrodku znajdują się dwa pierścienie chinoidowe, w których znajduje się kation N ⁺ . Środkiem konstrukcji jest system odpowiedzialny za dostarczanie koloru. Ze względu na tę właściwość barwnik ten zaliczany jest do kategorii II.

Posługiwać się

Safranina służy do barwienia różnych struktur. Szczególnie podkreśla komórki Kulchitsky'ego obecne w przewodzie pokarmowym, zwane także komórkami enterochromafiny.

Jest zdolny do barwienia mikroorganizmów z rodziny Rickettsiaceae. Podobnie jest używany w różnych technikach, takich jak metoda Kostera, zmodyfikowana metoda barwienia bakterii z rodzaju Brucella.

Z drugiej strony, safranina jest stosowana w technice barwienia zarodników Schaeffera Fultona oraz w barwieniu Grama-Huckera. W obu technikach safranina działa jako barwnik kontrastowy.

W pierwszym zarodniki przybierają kolor zieleni malachitowej, a pozostałe struktury są czerwone przez safraninę. W drugiej fazie bakterie Gram-ujemne tracą kolor fioletowego kryształu na etapie przebarwienia, dlatego też safranina jest tą, która zabarwia bakterie Gram-ujemne na czerwono.

Dodatkowo safraninę stosuje się w bakteriologii do przygotowania podłoża agarowego Brucella z rozcieńczeniem safraniny 1: 5000. Podłoże to służy do odróżnienia gatunku Brucella suis od pozostałych gatunków. Brucella melitensis i Brucella abortus rosną na tym podłożu, ale B. suis jest zahamowany.

W dziedzinie przemysłu rolno-przemysłowego safraninę stosowano w ilości 2,25% i rozcieńczano w stosunku 1:10 w celu zabarwienia próbek łodyg trzciny cukrowej.

Roślina ta jest powszechnie atakowana przez bakterie Leifsonia xyli subsp. xyli, który uszkadza ksylem rośliny. Oceniono wybarwione łodygi w celu określenia funkcji naczyń ksylemu.

Techniki z zakresu bakteriologii

Bejca Castañeda do barwienia R.

Rozmaz krwi lub tkanki umieszcza się w roztworze buforowym (bufor fosforanowy pH 7,6). Pozostawić do samoistnego wyschnięcia, a następnie przykryć błękitem metylenowym na 3 minuty i zabarwić kontrastowo safraniną. Rickettsiae mają kolor niebieski, kontrastujący z czerwonym tłem.

Plama Koster zmodyfikowana dla

Rozmaz jest wykonywany i podpalany w zapalniczce w celu utrwalenia. Następnie pokryto ją mieszaniną 2 części nasyconego wodnego roztworu safraniny z 3 częściami 1 mol / l roztworu KOH przez 1 minutę. Płukanie przeprowadza się wodą destylowaną i wybarwia się kontrastowo 1% karbolowym błękitem metylenowym.

Jeśli próbka zawiera bakterie z rodzaju Brucella, będą miały kolor pomarańczowy na niebieskim tle.

Bakteryjne barwienie kapsułki

Mieszankę zawiesiny bakteryjnej sporządza się za pomocą tuszu indyjskiego i dodaje się safraninę. Pod mikroskopem wokół każdej kapsułki bakteryjnej pojawi się czerwonawa aureola na czarnym tle.

Barwienie zarodników

Z zawiesiny bakteryjnej sporządza się smar. Następnie jest przymocowany do ciepła. Pokryta jest 5% zielenią malachitową, płonącą często aż do wydzielenia oparów. Proces powtarza się przez 6-10 minut. Na koniec przemywa się wodą i wybarwia kontrastowo 0,5% safraniny przez 30 sekund. Pałeczki barwią się na czerwono, a zarodniki na zielono.

Barwnik Grama-Huckera

Wykonuje się rozmaz zawiesiną bakteryjną i utrwala w ogniu. Przykryj szkiełko fioletem krystalicznym przez 1 minutę. Następnie lugol umieszcza się jako zaprawiony roztwór na 1 minutę. Następnie jest wybielany alkoholem acetonowym i na koniec barwiony kontrastowo safraniną przez 30 sekund.

Bakterie Gram-dodatnie wybarwiają się na niebiesko-fioletowo, a bakterie Gram-ujemne na czerwono.

Niektóre laboratoria zaprzestały stosowania techniki Gram-Huckera, aby przyjąć zmodyfikowaną technikę Gram-Kopeloffa. W tym ostatnim przypadku safraninę zastępuje się podstawową fuksyną. Dzieje się tak, ponieważ safranina słabo barwi gatunki z rodzaju Legionella, Campylobacter i Brucella.

Techniki z zakresu histologii

Barwienie komórek Kulchitsky'ego (enterochromafiny)

Skrawki tkanek z przewodu pokarmowego wybarwiono chlorkiem srebra. Następnie odbarwia się go tiosiarczanem sodu i na koniec wybarwia kontrastowo safraniną.

Komórki Kulchitsky'ego wyróżniają się obecnością czarno-brązowych granulek.

Barwienie zwyrodnieniowe stawów

Ponieważ safranina ma ładunek dodatni, bardzo dobrze wiąże się z grupami karboksylowymi i siarczanowymi glikozaminoglikanów. Są częścią proteoglikanów, które tworzą chrząstkę stawową. W tym sensie podczas barwienia safraniną O można stwierdzić, czy występuje utrata chrząstki, czy nie.

Utratę tkanki chrzęstnej można zmierzyć za pomocą skali Mankina lub nazywanej również skalą choroby zwyrodnieniowej stawów.

Technikę wyjaśniono poniżej: wycinek histologiczny zanurza się w tacce z roztworem hematoksyliny żelaza Weigerta, następnie przepuszcza przez kwaśny alkohol i przemywa wodą.

Kontynuuj proces barwienia zanurzając szkiełko w szybkiej zieleni, przemywa się je kwasem octowym, a następnie zanurza w safraninie O. Aby zakończyć proces, odwadnia się je przy użyciu alkoholi o różnych stężeniach w porządku rosnącym. Ostatni krok wymaga ksylenu lub ksylenu do sklarowania próbki.

Szkiełka są kondycjonowane balsamem kanadyjskim lub podobnym preparatem w celu obserwacji pod mikroskopem.

Dzięki tej technice jądra są zabarwione na czarno, kość zielona, ​​a chrząstka, w której znajdują się proteoglikany, jest czerwona.

Plama do identyfikacji makroalg

Pérez i in. W 2003 roku zaproponowali prostą i niedrogą technikę barwienia makroglonów. Próbki przygotowuje się w parafinowych skrawkach histologicznych. Skrawki mocuje się 1% gliceryną, pozwalając im całkowicie wyschnąć. Następnie umieszcza się go w ksylolu w celu usunięcia parafiny.

Skrawek jest ponownie nawadniany, przepuszczając go przez serię tacek zawierających etanol o różnych stopniach stężenia (w kolejności malejącej), przez 2 minuty każda.

Następnie jest barwiony przez 5 minut mieszaniną 1% safraniny w proporcji 3: 1 z 1% błękitem toluidynowym, obie przygotowane z 50% etanolu. Do mieszanki dodaje się trzy krople kwasu pikrynowego, który działa jak zaprawa.

Następnie jest odwadniany poprzez ponowne przepuszczenie przez tace z alkoholem, ale tym razem w sposób rosnący. Na koniec przemywa się ją ksylolem i przygotowuje próbkę z balsamem kanadyjskim w celu obserwacji.

Toksyczność

Na szczęście safranina to barwnik, który nie stanowi zagrożenia dla osób, które się z nią obchodzą. Jest nieszkodliwym barwnikiem, nie jest rakotwórczy i nie jest łatwopalny.

Bezpośredni kontakt ze skórą lub błoną śluzową może powodować lekkie zaczerwienienie w okolicy, bez większych komplikacji. W tym celu zaleca się przemycie dotkniętego obszaru dużą ilością wody.

Bibliografia

1. García H. Colorante safranina O. Technik zdrowia, 2012; 1 (2): 83–85. Dostępne pod adresem: medigraphic.com
2. Barwienie Gil M. Grama: podkład, materiały, technika i zastosowania. Dostępne pod adresem: lifeder.com
3. Gil M. Barwienie zarodników: uzasadnienie, techniki i zastosowania. Dostępne pod adresem: lifeder.com
4. Safranina ”. Wikipedia, wolna encyklopedia. 7 marca 2017 r., 10:39 UTC. 3 sierpnia 2019, 20:49 en.wikipedia.org
5. Pérez-Cortéz S, Vera B, Sánchez C. Przydatna technika barwienia w anatomicznej interpretacji Gracilariopsis tenuifrons i Gracilaria chilensis (Rhodophyta). Act Bot. Venez. 2003; 26 (2): 237-244. Dostępne pod adresem: scielo.org.
6. Aleika, Peralta Esther Lilia, Alvarez Elba, Milián J, Matos Madyu. Związek między funkcjonalnością naczyń ksylemu a obecnością Leifsonia xyli subsp. xyli. Rev. Veg Protection. 2007; 22 (1): 65–65. Dostępne pod adresem: scielo.sld