SEBASTIÁN LERDO DE TEJADA: BIOGRAFIA - HISTORIA - 2025

Sebastián Lerdo de Tejada (1823 - 1889) był pierwszym prezydentem Meksyku urodzonym jako Meksykanin, który przybył na świat po ogłoszeniu niepodległości. Przed nim wszyscy czołowi przywódcy kraju urodzili się pod panowaniem hiszpańskim, w wicekrólestwie.

Lerdo de Tejada miał zostać księdzem, ale w końcu jego uwagę przykuło życie polityczne i był jednym z bohaterów konwulsyjnych dziesięcioleci, w których Meksyk żył w drugiej połowie XIX wieku. Faktycznie uważany jest za jednego z najwybitniejszych polityków tzw. Pokolenia reformacji.

Był człowiekiem o liberalnych ideach, który zawsze walczył o ustanowienie republiki, która podążałaby za najbardziej zaawansowanymi ideami pochodzącymi z Europy. Jako prezydent włączył ustawy reformujące do konstytucji, co jest próbą unowocześnienia kraju pod względem legislacyjnym i społecznym.

Wśród stanowisk politycznych, które piastował, są m.in. przewodniczący Kongresu Związku, szef różnych ministerstw, prezes Sądu Najwyższego, wiceprezes i prezydent Republiki. Część jego kariery rozwijała się u boku Benito Juáreza, któremu towarzyszył w jego podróży podczas francuskiej interwencji.

Lerdo de Tejada przeżył wiele najważniejszych etapów w historii Meksyku, w tym reformę 1854 r., Która doprowadziła do wojny trzyletniej, francuskiej interwencji w 1863 r. I powstania Drugiego Cesarstwa Meksykańskiego. Był także świadkiem powrotu i przywrócenia liberalnego rządu Juáreza, a także był odpowiedzialny za zastąpienie tego ostatniego na stanowisku prezydenta Meksyku.

Rząd Tejady odniósł nawet większe sukcesy niż rząd Benito Juáreza, jeśli chodzi o pacyfikację kraju i siłę, jaką jego reżim zapewnił państwu meksykańskiemu. Miał taką aprobatę, że po pierwszej kadencji prezydenta ponownie startował i znowu wygrał wybory.

Nie mógł jednak odbyć drugiej kadencji, ponieważ Porfirio Díaz i jego wspólnicy dokonali zamachu stanu i przejęli władzę prezydencką. Mimo to działania Lerdo de Tejady zapewniły mu miejsce w historii jako jeden z najbardziej utytułowanych prezydentów Meksyku.

Dzieciństwo i wczesne lata

Sebastián Lerdo de Tejada urodził się w mieście Xalapa, w Veracruz, 24 kwietnia 1823 r. Nie był jedynym w swojej rodzinie, który poświęcił się polityce, ponieważ jego brat Miguel był wybitnym przywódcą liberalnym i odpowiadał za pisanie Lerdo Law, który odebrał prawa do posiadania własności wszystkim typom korporacji w kraju.

Sebastián połączył naukę gramatyki z pracą w sklepie ojca. Dobre wyniki w nauce sprawiły, że otrzymał stypendium do Szkoły Palafoxiano w Puebla.

Sebastián studiował teologię przez pięć lat w Puebla i przygotowywał się do zostania księdzem. Postanowił jednak nie decydować się na celibat i poświęcił się studiowaniu prawa. Ukończył prestiżowy San Ildefonso College w Mexico City, a nawet został dyrektorem tej instytucji w wieku zaledwie 29 lat, od 1852 do 1863.

Lerdo de Tejada był wysoko cenionym studentem, studiując łącznie 15 lat, podczas których otrzymał niezliczone nagrody i wyróżnienia.

Początki polityczne

Po ukończeniu studiów i zostaniu ekspertem w dziedzinie prawa, Lerdo de Tejada został mianowany prokuratorem meksykańskiego Sądu Najwyższego, a pod koniec 1855 r. Został również sędzią pokoju za kadencji tymczasowego prezydenta Juana Álvareza.

Chociaż jego brat był dość rozpoznawalny, nie ma wzmianki o ich związku. W rzeczywistości mogli nie za bardzo się spodobać. Obaj byli ważnymi meksykańskimi politykami i pomagali w rozwoju prawnym kraju w okresie po odzyskaniu niepodległości.

Pod koniec 1856 roku doszło do poważnego incydentu, który pogorszył stosunki między Meksykiem a Hiszpanią. Gang złodziei zamordował pięciu Hiszpanów z urodzenia, a władze hiszpańskie zażądały niezwłocznego ukarania ich.

W trakcie rozwoju tych wydarzeń, Sebastián Lerdo de Tejada został mianowany ministrem spraw zagranicznych, ale nie objął go długo i został zastąpiony wkrótce po jego powołaniu.

Chociaż był krótki, jego pobyt na stanowisku ministra nie był spokojny. Z Comonfort na czele kraju po tymczasowej prezydentury Juana Álvareza, rząd USA złożył oferty aneksji meksykańskiego terytorium w pobliżu Przesmyku Tehuantepec, ale Tejada odrzucił te oferty przy wsparciu prezydenta Comonfort.

Zmiany w rządzie meksykańskim

Kiedy Comonfort postanowił odnowić wszystkie stanowiska, aby mieć nowych doradców dla swojego konstytucyjnego rządu w 1857 r., Lerdo de Tejada i wszyscy członkowie gabinetu politycznego porzucili swoje stanowiska.

Pod koniec tego samego roku Comonfort zaakceptował plan Tacubayi kierowany przez Zuloagę i członków partii konserwatywnej, aby odłożyć na bok radykalne reformy Benito Juáreza.

Po roku konserwatywnego rządu Félixa Zuloagi, pod koniec 1858 r. Przeprowadzono plan Ayutli, aby odsunąć go od władzy. Zuloaga poddał się temu planowi po wystawieniu go na dużą presję, a Lerdo de Tejada objął stanowisko w tymczasowej radzie zarządzającej, aby wybrać nowego prezesa.

Jednak Tejada nie pojawił się na większości posiedzeń zarządu. Lerdo de Tejada był otwarcie liberalny i odmówił udziału w planie realizowanym przez konserwatystów.

Zachował neutralną postawę przez cały rozwój wydarzeń prowadzących do zakończenia wojny trzyletniej, która trwa od 1857 r. W tym okresie konfliktu Lerdo de Tejada zachowywał niski profil i nie podejmował żadnych szczególnie ważnych działań. .

Koniec wojny domowej i powrót do polityki

Kiedy wojna domowa dobiegła końca i Benito Juárez powrócił, aby objąć absolutną prezydenturę kraju w 1861 roku, Lerdo de Tejada został mianowany zastępcą Kongresu.

Tam zyskał opinię uczciwego i dokładnego mówcy: za każdym razem, gdy zajmował stanowisko z prawem do zabierania głosu, nie upiększał swoich argumentów i od razu wyrażał swój punkt widzenia. Był proszony o bardzo częste przemawianie i zyskał w tym okresie wielu zwolenników; gdy był jeszcze dyrektorem szkoły San Ildefonso.

Lerdo de Tejada podjął decyzję, która była pośrednio jedną z przyczyn drugiej francuskiej interwencji w Meksyku i późniejszego powstania Drugiego Cesarstwa Meksykańskiego.

Po zakończeniu wojny domowej Meksyk był winien dużo pieniędzy Hiszpanii, Francji i Wielkiej Brytanii. Benito Juárez i jego rząd zatwierdzili reformę, która zawiesiła płacenie podatków tym krajom na dwa lata, a kiedy próbowały osiągnąć porozumienie (które nie sprzyjało Meksykowi), Lerdo de Tejada wtrącił się i odmówił.

Francuzi najechali Meksyk w ciągu 6 lat interwencji; Lerdo de Tejada przebywał w towarzystwie Benito Juáreza i towarzyszących mu liberalnych polityków. W rzeczywistości Lerdo de Tejada był uważany za głównego doradcę Juáreza.

Wypędzenie Francuzów z Meksyku

Lerdo de Tejada odegrał fundamentalną rolę w wydaleniu Francuzów z Meksyku. W czasie wojny utrzymywał kontakt i zwracał się o wsparcie do Ministra Spraw Zagranicznych Stanów Zjednoczonych.

Ten kraj północnoamerykański pomógł Meksykowi pozbyć się najeźdźców, częściowo dzięki Tejadzie, a częściowo dlatego, że Amerykanie nie chcieli żadnej europejskiej obecności w Ameryce.

W 1867 roku Meksyk był w stanie całkowicie odeprzeć najeźdźców z pomocą wojsk amerykańskich. W czerwcu tego samego roku Austriak Maksymiliano I, który byłby odpowiedzialny za rządzenie Meksykiem, gdyby Francuzi zajęli kraj, został stracony. Po tym wydarzeniu mocno zaakcentowano nacjonalizm.

Mówi się, że głównym zamysłem Juáreza było wybaczenie Maximiliano I, ale Lerdo de Tejada przekonał go, że najlepiej, jak mogli zrobić, to go stracić. Jednak tych informacji nigdy nie udało się potwierdzić.

Przywrócenie

Okres polityczny, który rozwinął się w Meksyku po zakończeniu wojny z Francuzami, nazywa się The Restoration i obejmuje lata od 1867 r. Do objęcia władzy przez Porfirio Díaz w 1876 r.

Kiedy wojna się skończyła, Díaz był ważnym generałem w armii meksykańskiej pod dowództwem Benito Juáreza. Lerdo de Tejada został mianowany ministrem spraw zagranicznych i piastował to stanowisko przez całą kadencję Juáreza.

W 1871 r. Nadszedł czas, aby wrócić do wyborów i Lerdo został jednym z trzech ulubionych kandydatów, drugim byli Porfirio Díaz i sam Juárez, który starał się o reelekcję.

Juárez uzyskał większość, a Porfirio Díaz, nie zgadzając się ze swoim zwycięstwem, zdecydował się wdrożyć Plan de la Noria, który miał na celu obalenie Juáreza i zmianę przepływu władzy w kraju. Jednak ten plan się nie powiódł i Díaz został zesłany na wygnanie.

Po zwycięstwie Juáreza w wyborach w 1871 r. Lerdo de Tejada powrócił do Sądu Najwyższego jako jego prezes. Oznaczało to, że w 1872 roku, kiedy Benito Juárez zmarł na zawał serca, Lerdo tymczasowo objął prezydenturę, podczas gdy ogłoszono nowe wybory.

Rząd Juareza charakteryzował się wolnością prasy, słowa i czynów. Díaz był temu przeciwny, kiedy powstał, aby obalić reżim, ponieważ wojsko uznało, że nadszedł czas, aby rządzić ciężką ręką po francuskiej eksmisji z Meksyku.

Prezydencja Sebastiána Lerdo de Tejady

Kiedy po śmierci Benito Juáreza objął stanowisko tymczasowego prezydenta, Lerdo de Tejada idealnie pasował do tego projektu. Niedługo potem, gdy odbyły się wybory, a teraz bez wyraźnego rywala, Lerdo de Tejada odniósł zwycięstwo i ogłosił się konstytucyjnym prezydentem Meksyku.

Utrzymywał praktycznie ten sam gabinet prezydencki co Juárez podczas swojej prezydentury i starał się zaprowadzić porządek i pokój w kraju, choć musiał użyć do tego siły militarnej.

W rzeczywistości uważa się, że udało mu się spacyfikować Meksyk podczas swojej prezydentury, a jednym z głównych powodów tego był ruch wojskowy, który wykonał przeciwko Manuelowi Lozadzie.

Lozada był caudillo regionu, który utrzymywał silne więzi z francuskim reżimem i wspierał meksykańskie imperium Maksymiliano I. Lozada miał dużą władzę w tym regionie i Lerdo de Tejada nie mógł go rozebrać na dobre.

Kiedy wojska federalne zaatakowały ich terytorium, udało im się schwytać przywódcę; który został stracony po ataku.

Odtwarza

Lerdo de Tejada kontynuował prace, które Benito Juárez rozpoczął w swoim rządzie, gdzie warto zwrócić uwagę na budowę szyn na terenie całego kraju.

Lerdo jest postrzegany jako prowadzący sprzeczną politykę, jeśli chodzi o obszary, które miały priorytet w budowie kolei: początkowo odmówił sprowadzenia torów do granicy USA, ale pod koniec swojej kadencji nalegał na ich budowę. Wielu widziało to ze złym wzrokiem, ponieważ myśleli, że Lerdo de Tejada został „kupiony” przez Amerykanów.

Ponadto włączył stare Prawa Reformy (które wcześniej doprowadziły do ​​wojny domowej w 1857 r.) Do nowej konstytucji, ogłoszonej przez Lerdo de Tejada w 1873 r. Wyrzucił z kraju różne grupy religijne, a także ponownie ustanowił Senat w Meksyku, który nie działał przez kilka lat.

Jednym z jego najważniejszych działań było przestrzeganie prawa, a nie stron. W rzeczywistości odszedł od kilku swoich byłych beneficjentów, ponieważ nie chciał angażować się w żadną partię polityczną, ale pozostać neutralnym i popierać tylko konstytucję.

Jak na ironię, Sąd Najwyższy, któremu przewodniczył sam Lerdo przed objęciem władzy, był jedną z jego głównych przeszkód, ponieważ uniemożliwiły mu przeprowadzenie różnych reform, których chciał. W tym czasie prezesem Trybunału był José María Iglesias.

Lerdo de Tejada chciał zrobić więcej dla kraju, ale Meksyk nie miał wystarczających środków pieniężnych, aby sfinansować wiele swoich planów i nie miał poparcia Sądu Najwyższego.

Ponowny wybór i rozpoczęcie Porfiriato

Po tym, jak Lerdo de Tejada startował w wyborach w 1876 roku, ponownie odniósł mocne zwycięstwo. Tym razem Porfirio Díaz rozpoczął kolejną rewolucję w Meksyku, a przeciwko władzy zbuntował się również José María Iglesias, który był prezesem Sądu Najwyższego. Porfirio Díaz objął urząd prezydenta po swoim powstaniu, a Lerdo de Tejada opuścił Mexico City.

Resztę życia spędził na narzuconym sobie wygnaniu w Nowym Jorku. Tam sam uczył się angielskiego i praktykował jako prawnik, obsługując samych Meksykanów i Amerykanów.

Sebastián Lerdo de Tejada zmarł 21 kwietnia 1889 r. Porfirio Díaz poprosił o zwrócenie ciała Lerdo do Meksyku, gdzie został pochowany z honorami na cmentarzu Dolores, w Rotundzie Znanych Mężczyzn.

Brak uznania, jaki miał Lerdo de Tejada po jego śmierci, przypisuje się samemu Porfirio Díazowi i jego zwolennikom, którzy robili wszystko, co możliwe, aby jego osiągnięcia nie były widoczne.

Środek ten został podjęty, aby nie przywiązywać wagi do żadnej innej postaci politycznej, ale aby całkowicie skupić uwagę opinii publicznej na Porfiriato.

Bibliografia

1. Muzeum konstytucji. Dekret, który włącza ustawy reformowane do konstytucji z 1857 r. Sebastián Lerdo de Tejada. Odzyskany z museodelasconstituciones.unam.mx
2. Redaktorzy Encyclopædia Britannica. Sebastián Lerdo de Tejada. Pobrane z britannica.com
3. Soylent Communications. Sebastián Lerdo de Tejada. Pobrane z nndb.com
4. Moody Wells, Deborah. Lerdo de Tejada Sebastian. Pobrane z historytextarchive.com
5. Ford, Tom. Miguel Lerdo de Tejada. Pobrane z celebritybio.org