SERAPIO CALDERÓN: BIOGRAFIA I PREZYDENTURA - HISTORIA - 2025

Serapio Calderón (1843-1922) był peruwiańskim prawnikiem, nauczycielem i politykiem, który rozwinął wybitną karierę polityczną na przełomie XIX i XX wieku. Po śmierci urzędującego prezydenta Manuela Candamo Iriarte tymczasowo został prezydentem Republiki Peru.

W swojej karierze wyróżniał się jako prawnik i ustawodawca, poza wieloletnim praktykiem pedagogicznym, osiągając stanowisko Rektora Uniwersytetu San Antonio Abad w Limie.

Autor: Serapio Calderón (ADONDE.COM), za pośrednictwem Wikimedia Commons

Jego wielka elokwencja i łatwość wyrażania się były jedną z jego głównych cech. Na razie był chwalony jako najlepszy mówca w „Cesarskim Mieście”.

Jego kariera polityczna miała miejsce w tak zwanym okresie republiki arystokratycznej, historycznym momencie Peru trwającym 20 lat, kiedy to rządziło nim ówczesna elita społeczno-gospodarcza.

Po krótkiej kadencji prezydenckiej wrócił do Cuzco, gdzie kontynuował pracę w Sądzie Sądowym aż do śmierci w 1922 roku.

Biografia

Narodziny i młodość

Serapio Calderon Lazo de la Vega urodził się w Paucartambo, mieście położonym w prowincji Cuzco w Peru, 3 kwietnia 1843 r. Jego ojcem był Mariano Calderón, a jego matka Beatriz Lazo de la Vega.

Pierwsze studia uczęszczał w Paucartambo, a następnie kontynuował naukę w Convictorio de San Jerónimo w mieście Cuzco.

Ożenił się 25 marca 1860 roku w świątyni parafialnej Yanaoca w Cuzco (Peru) z Margaritą Almanza Salas. Oboje mieli po 18 lat. Mieli troje dzieci: Beatriz, Edelmira i José Guillermo Calderón Almanza.

Na Uniwersytecie San Antonio Abad ukończył szkołę średnią 9 marca 1865 r. Później, 22 września 1866 r., Uzyskał tytuł magistra prawa.

W 1867 r. Został doktorem nauk prawnych na tej samej uczelni. W 1868 r. Uzyskał stopień naukowy prawnika.

Życie publiczne

Swój pierwszy urząd publiczny otrzymał w 1870 roku, kiedy został mianowany sekretarzem prefektury departamentu Cuzco. W latach 1872–1879 był deputowanym do Kongresu Narodowego, który uzyskał w wyborach powszechnych.

Należał do Partii Obywatelskiej, jednak jego zadania w ramach tej organizacji politycznej miały charakter bardziej zawodowy, udzielając porad i konsultacji w dziedzinie legislacji.

Miał świetne wyniki w środowisku akademickim. W latach 1872 - 1890 był profesorem na Uniwersytecie San Antonio Abad. Prowadził tam zajęcia z prawa naturalnego, konstytucyjnego i prawa ludowego.

Jego wybitna kariera pedagogiczna sprawiła, że ​​w latach 1892–1896 piastował stanowisko rektora tej uczelni. W 1866 r. Zajmował stanowiska w Sądzie Najwyższym.

W 1890 roku został wybrany prefektem Cuzco.

Życie polityczne

Został mianowany drugim wiceprezydentem republiki na mandat prezydenta Manuela Candamo, który rozpoczął się w 1903 roku.

Pierwszy wiceprezydent zmarł przed objęciem urzędu, a prezydent Candamo poważnie zachorował, umierając po ośmiu miesiącach swojej kadencji.

Gdy sytuacja zdrowotna prezydenta Candamo pogorszyła się, 20 dni przed śmiercią zdecydował się udać do Arequipy i opuścił mandat odpowiedzialny za Serapio Calderón.

Po raz pierwszy w historii władzę w kraju objął drugi wiceprezydent.

W dniu 18 kwietnia 1904 r., Gdy Serapio Calderón przebywał w mieście Arequipa, otrzymał oficjalne pismo od Prezesa Rady Ministrów i Ministra Spraw Zagranicznych, w którym poinformowano o decyzji zgodnie z artykułami 90 i 91 Konstytucji. obowiązującą w przypadku „wymiany prezydenta z powodu choroby na czas trwania wspomnianej przeszkody”.

Stanowisko to przyjął na piśmie tego samego dnia, co jego oficjalna korespondencja. Został ratyfikowany na stanowisku prezydenta po śmierci Candamo.

Jego kierownictwo miało na celu utrzymanie zarządzania i rozpisanie nowych wyborów prezydenckich.

Charakterystyka jego prezydentury

W swojej krótkiej kadencji prezydenta skupiał się na otaczaniu się profesjonalistami o uznanej trajektorii i pełnym zaufaniu. W skład Rady Ministrów wchodzi Alberto Elmore (jako Minister Spraw Zagranicznych i Prezes Rady Ministrów) oraz inżynier José Balta (jako Minister ds. Rozwoju).

Wśród wybitnych dzieł i reform możemy wymienić:

• Był wielkim rozjemcą pośród wielu walk politycznych i niestabilności społecznej.
• Rozpoczęto budowę Pałacu Rządowego i Pałacu Sprawiedliwości.
• Rozpoczęto budowę autostrady panamerykańskiej, która jest nadal w pełni eksploatowana.
• Poprawił eksport niektórych towarów i wspierał rolnictwo.
• Podwyższono podatki na alkohol.
• 28 lipca 1904 r. Musiał stawić czoła tak zwanej „Konfrontacji w Angosteros”, do której doszło na pograniczu położonym na północ od rzeki Napo, między oddziałami peruwiańskimi i ekwadorskimi, pokonując Ekwadorczyków.

Opowiadana jest anegdota o oficerze, który zapytał Calderóna „czy chciałby utrwalić się u władzy”. Na co on odpowiedział: „Wolę mój spokój”.

Wybory przebiegły gładko. José Pardo y Barreda wygrał, ponieważ jego przeciwnik Piérola wycofał swoją kandydaturę na krótko przed wyborami, które odbyły się w dniach 9-12 sierpnia tego roku.

Koniec jego prezydentury

24 września 1904 Serapio Calderón zakończył swoją kadencję prezydencką.

W formalnym akcie przekazania dowództwa Pardo y Barrerze ustępujący prezydent wygłosił przemówienie z bardzo emocjonalnymi słowami:

„Miałem to szczęście, że rezultaty moich starań były zgodne z moimi patriotycznymi życzeniami”

„Pomimo wielu niepowodzeń typowych dla krytycznego okresu, przez który właśnie przeszliśmy, wypełniłem, z pomocą Opatrzności, obowiązki mojego urzędu, szanując prawa religijne, zachowując spokój, poświęcając się powiększaniu naszego bogactwa, do realizacji dzieł narodowych o żywotnym znaczeniu i ciągłego dbania o to, by honor i godność Rzeczypospolitej pozostały nienaruszone ”

Jego wielki patriotyzm i uczciwość zostają uratowane z ostatniego przemówienia. Jego szczery zamiar wniesienia wkładu i stworzenia środowiska opieki społecznej i sprawiedliwości dla swojego kraju.

Wróć do Cuzco

Natychmiast po objęciu urzędu Prezydenta powrócił na swoje stanowisko w Sądzie Najwyższym w Cuzco.

Zmarł w Cuzco 3 kwietnia 1922 r. Jego doczesne szczątki zostały pochowane na cmentarzu Almudena w dystrykcie Santiago w mieście Cuzco.

W 2011 roku dekretem miejskim nakazano przeniesienie szczątków byłego prezydenta do tzw. „Monumentalnej Strefy Cmentarza Almudena”, gdzie spoczywają inne znamienite postacie Peru.

Bibliografia

1. Kongres republiki. Kadencja parlamentarna 2016-2021. Przesłanie drugiego wiceprezydenta Peru, odpowiedzialnego za władzę wykonawczą, Serapio Calderóna, do Kongresu Narodowego, 24 września 1904 r. W congreso.gob.pe.
2. Chang Laos, Consuelo. (1959). Peru i jego ludzie przez Republikę. Księgarnia Mejía Baca. Peru
3. Herrera Cuntti. (1983). Notatki historyczne wielkiego miasta. Wydania Chincha, Peru.
4. García Vega, Silvestre. (2016). Historia Prezydencji w Radzie Ministrów. Tom 1 (1820-1956).
5. Holguín Callo, Oswaldo. (1999). Historia i proces tożsamości Peru. Proces polityczno-społeczny i tworzenie państwa. 151-169.
6. Współtwórcy Wikipedii. (2017, 17 lutego). Serapio Calderón. W Wikipedii, wolna encyklopedia. Źródło 16:32, 31 października 2018 r.