VICTOR Z AVEYRON, FRANCUSKI DZIKI CHŁOPIEC - SŁOWNICTWO KULTUROWE - 2025

Victor of Aveyron był młodym chłopcem znalezionym w środku francuskiego lasu. Od tych pierwszych kontaktów stałby się jednym z najczęściej badanych przez naukowców przypadków dzikich dzieci.

W jesiennej Francji pod koniec września 1799 r., Wśród lasów Caune, niedaleko Pirenejów, zaledwie dziesięcioletni chłopiec pojawił się zupełnie nagi. Wyglądał jak włóczęga tamtych czasów, ze śladami ospy, brudu i siniaków.

Rysunek Victora z Aveyron

Miał typową dla swojego wieku okrągłą, dziecięcą twarz oraz długi, spiczasty nos. Jego długa i smukła szyja miała dużą bliznę biegnącą przez gardło.

Widziano go już kilka razy, gdy próbował zebrać żołędzie i bulwy, aby przeżyć, ale dopiero w tym momencie go uderzyły. Nie dałoby się go łatwo schwytać, ale kiedy już to zrobiono, został wysłany do starej kobiety, która mieszkała w pobliskiej chacie.

W ciągu tygodnia ucieknie, by spędzić całą zimę w lesie. W tym czasie młody człowiek udawał się nawet do okolicznych wiosek. Podczas jednej ze swoich wizyt w St. Sernin włamał się do opuszczonego domu, aby ponownie go schwytać.

Został zabrany do szpitala Saint-Afrique, a później do szpitala Rodez, gdzie spędził kilka miesięcy. W tym czasie był zdystansowany, z dziką i buntowniczą postawą.

Wiadomość o jego schwytaniu szybko rozeszła się po całej Francji. Ludzie nie rozmawiali o niczym innym. Skala wydarzenia była tak wielka, że ​​nawet minister rządu nakazał przeniesienie go do Paryża pod koniec XIX wieku, aby można go było badać do celów naukowych.

Przejazd do Paryża i studia

Już w stolicy Francji kilku ekspertów spotkało się, aby to obserwować i badać. Wśród nich był Philippe Pinel, dyrektor azylu w Bicêtre. Nazwałby chłopca nieuleczalnie upośledzonym umysłowo.

Wbrew tej teorii lekarz i pedagog Jean Marc Gasspard Itard zaproponował program adaptacyjno-edukacyjny dla chłopca, który został pozytywnie odebrany przez pozostałych specjalistów.

Od tego momentu Jean Marc pozostawał pod opieką i oficjalną opieką nad dzikusem, otrzymując narzędzia i środki niezbędne do leczenia go. Lekarz skupiłby się na doskonaleniu i studiowaniu jego rehabilitacji i psychologii, a Madame Guérin, inna uczona, zajmowała się aspektami fizycznymi i materialnymi.

Pisma Jean Marc Itard

W krótkim czasie Jean Marc Itard zdołał napisać dwa wspomnienia ze swoich studiów. Ci, przesiąknięci naukowym rygorem, zebrali wszystkie jego obserwacje, doświadczenia i wnioski z dzikim Aveyronem.

Lekarz zebrał od nich ciekawe cytaty, takie jak pierwsze wrażenie, jakie odniósł podczas spotkania:

Jego pisma cieszyły się zainteresowaniem ogólnym i wkrótce Ministerstwo Spraw Wewnętrznych je opublikowało. W 1801 roku urodził się pierwszy, aw 1806 drugi.

Aveyron Advances

W kolejnych latach, dzięki trosce młodego człowieka, ich kondycja fizyczna i społeczna uległa znacznej poprawie. Jean Marc nada mu imię Victor, którego traktowałby praktycznie jak syna.

Victor wszedł w fazę dojrzewania, co przysporzyło jego nauczycielowi prawdziwych problemów. Poza tym, mimo wielkich postępów w komunikacji, chłopiec nie zdawał się kończyć startu. Były chwile, kiedy Jean Marc zrezygnował z niemożności nauczenia go mowy.

To wtedy chłopiec przeprowadził się do Guérin. Doktor mogła samodzielnie kontynuować naukę dzięki pensji, którą zostawił jej Minister Spraw Wewnętrznych w wysokości 150 franków.

Ostatnie lata i obecnie

Pomimo tych wszystkich badań, nieuchronne kontrowersje pojawiły się. Kilku ludzi, którzy widzieli Victora w 1815 roku, potwierdziło, że nie doznał żadnej poprawy w swoim zachowaniu: wciąż był tym samym dzikim chłopcem z lasów Caune.

Wreszcie Victor z Aveyron zmarł w 1828 roku w wieku około 41 lat. Słyszane i legendy mówią, że zmarł ze smutku tęskniąc za wolnością i naturą lasu, w którym mieszkał.

W 2008 roku, po nieprawdziwej książce - a później filmie - Survivre avec les loups, skupiającej się na życiu dzikich dzieci, wznowiono debatę między mediami a naukowcami.

Istnieje wiele książek na ten temat. Wiele z nich pochodzi z XVIII i XIX wieku, spekulując, że wiele z nich zostało wyprodukowanych bez fundamentów.

Nie idąc dalej, zdecydowana większość z nich nie opiera się na plikach, ale ich autorzy posłużyli się wątpliwymi informacjami zwanymi „z drugiej ręki” lub nawet z „trzeciej ręki”.

Na koniec muszę Wam powiedzieć, że jeśli zaciekawiła Was ta historia i chcecie dowiedzieć się o niej trochę więcej, to nie może zabraknąć filmu François Truffauta zatytułowanego L 'Enfant Sauvage.

Jak wspomniałem wcześniej, Survivre avec les loups to kolejny z filmów, które można zobaczyć na ten temat, ale ostrzegam, że jego fabuła nie jest tak prawdziwa, jak powinna.

Prowadzący: Jean Marc Gaspard Itard

Jean Marc użył różnych technik, aby dostosować Victora do społeczeństwa. Dla lekarza-pedagoga edukacja była połączeniem filozofii i antropologii poprzez kulturę.

Dlatego też, opierając się na zasadach naśladowania, warunkowania i modyfikacji zachowania, Gaspardowi Itardowi udało się umieścić swoje nazwisko wśród pionierów eksperymentalnego świata edukacyjnego tamtych czasów. Wynalazł kilka mechanizmów, które do dziś są używane.

W swoich badaniach poruszył takie kwestie, jak:

Czy jednostka jest z natury towarzyska? Czy jednostka przypomina zwierzęta, jeśli dzielą te same sposoby życia? W jaki sposób zachowanie jednostki ludzkiej i zwierząt jest podobne lub różne? W jakim stopniu życie społeczne wpływa na jednostkę?

Biorąc to pod uwagę, Francuzom udało się ustalić różne i interesujące wnioski:

Jednym z nich było to, że społeczeństwo ma kluczowe znaczenie dla rozwoju człowieka. Innym jest to, że ludzie uczą się zaspokajać swoje potrzeby, a programy instruktażowe powinny być indywidualne i spersonalizowane dla każdej osoby, zawsze oparte na nauce.

Inne przypadki dzikich dzieci

W całej historii udokumentowano wiele przypadków dzikich dzieci. Jak widzieliście, legenda założycieli Rzymu, Romulusa i Remusa, jest początkiem historii przypadków, które obejmowały kilka wieków.

John ssbunya

John Ssbunya był wychowywany przez małpy w prawdziwym stylu Tarzana.

W wieku czterech lat Jan umarł z rąk ojca. Kiedy był przerażony morderstwem, wybiegł przed swój dom, aż osiadł w dżungli. Tam byłby wychowywany przez stado małp vervet.

Chłopca przez lata odnalazła rodzina, w którą rzucał patykami i krzyczał. Postanowili go przyjąć, aby zapewnić mu odpowiednie wykształcenie.

Dziś Johnowi udało się doskonale ponownie zintegrować ze społeczeństwem i zdaje sobie sprawę, że kiedy był w dżungli, znajdował się w miejscu, które nie było jego własnym. Teraz jest oddany koncertowaniu z chórem w całej Afryce.

Lyokha

Jedna z najbardziej nieprawdopodobnych i aktualnych historii o dzikich dzieciach. Lyokha - imię, pod którym został ochrzczony - został znaleziony w środku lasu w wieku dziesięciu lat, kiedy spał z watahą wilków. Jego wygląd był całkowicie szokujący: długie, spiczaste paznokcie i ostre zęby jak wilcze.

Został zabrany do szpitala, z którego uciekłby w ciągu 24 godzin. Do dziś Lyokha nie została odnaleziona.

Lekarze stwierdzili wówczas, że „jest bardzo prawdopodobne, że jest niebezpieczny, ma poważne zaburzenia psychiczne i zaatakuje ludzi, jeśli zostanie osaczony. Mógłby też być nosicielem niebezpiecznych wirusów i chorób ”.

Andrei Tolstyk

W 2004 roku kilku pracowników znalazło zaledwie siedmioletniego chłopca porzuconego na głębokiej Syberii. Właśnie znaleźli nowe dzikie dziecko.

Jego matka powierzyła opiekę ojcu, alkoholikowi, który porzucił go w odległym i odległym rejonie Syberii, gdy miał trzy miesiące. Andrei Udało mu się wyprzedzić i przeżyć dzięki psom, które wędrowały po tym miejscu, które mu pomagały i chroniły.

Andriej nie umiał mówić i mówił na czworakach, gryząc ludzi i wąchając jedzenie przed jedzeniem, co było całkowicie nieprawdopodobne.

Do dziś chodzi już na dwóch nogach, chodzi jak człowiek i mówi, choć nie tak płynnie, jak powinien.

Marcos Rodriguez

Marcos Rodríguez był najbardziej znanym przypadkiem dzikich dzieci w Hiszpanii. Dorastał jako najmłodszy z trójki rodzeństwa w powojennym środowisku.

Jego matka zmarła, a niepewna sytuacja rodziny zmusiła ojca do sprzedania go staremu pasterzowi, aby zajął się kozami w stadzie. Po kilku miesiącach jego nowy „ojciec” porzucił go na pastwę losu pośrodku Sierra Morena.

Zamieszkał w jaskini i zaczął mieszkać z wilkami, które polowały i dzieliły się z nim swoim mięsem. Krok po kroku Marcos zaczął dostosowywać ich ruchy i wycie, aż został całkowicie zintegrowany ze swoim stadem.

Ostatecznie został znaleziony 12 lat później przez Gwardię Cywilną. Jej wygląd był żałosny i ledwo jąkała.

Dziś jest całkowicie ponownie zintegrowany ze społeczeństwem. Jeśli uznasz tę historię za interesującą, polecam obejrzenie filmu Entre Lobos, opartego na jego historii.