CORVUS CORAX: CHARAKTERYSTYKA, SIEDLISKO, ROZMNAŻANIE, ŻEROWANIE - BIOLOGIA - 2025

Wspólny Raven (Corvus Corax) jest ptak rzędu PASSERIFORMES rodziny Corvidae. Są to bardzo pospolite ptaki wszystkożerne na obszarach występowania. Ogólnie rzecz biorąc, te krukowate są ptakami osiadłymi. Z drugiej strony, niektóre populacje na północy mogą migrować na południe zimą lub rozproszyć się do korzystniejszych pobliskich regionów.

Są to ptaki monogamiczne i bardzo terytorialne przez większość swojego życia. Młode osobniki są zazwyczaj ptakami stadnymi i są bardzo zaciekawione nowymi przedmiotami lub doświadczeniami. Z drugiej strony dorośli po osiągnięciu dojrzałości wykazują podejrzenie każdej nowej sytuacji. Są ptakami o dużej zdolności adaptacji do wielu środowisk i można je uznać za szkodniki w miejscach, w których ich rozmnażanie jest bardzo udane.

Corvus corax (Common Raven) Autor: © Frank Schulenburg

Nieletni są zazwyczaj grupowani w gminnych schroniskach zimowych. Takie schroniska mogą pełnić rolę ośrodków informacji o lokalizacji wartościowych, efemerycznych źródeł pożywienia.

Ptaki te są w stanie przechowywać pokarmy wysokotłuszczowe w okresach małej dostępności zasobów. Ponadto są w stanie zapamiętać skrytki, z których korzystali.

Praktycznie nie mają drapieżników, ponieważ są bardzo inteligentnymi ptakami. Mimo to młode osobniki nielęgowe i pisklęta są szczególnie podatne na atak ptaków drapieżnych, takich jak jastrzębie i orły.

Wrony mogą również odgrywać rolę ekologiczną w rozsiewaniu nasion na niektórych wyspach i archipelagach, na których występuje ten krukowiec.

W wielu przypadkach przejście niektórych nasion przez przewód pokarmowy ptaka poprawia ich kiełkowanie i późniejsze osadzenie się. Wrony zamieszkujące te wyspy są notorycznie bardziej owocożerne niż populacje zamieszkujące środowiska kontynentalne.

Charakterystyka ogólna

Rozmiar i waga

To jedne z największych i najcięższych ptaków z rzędu Passeriformes na świecie. W pełni dorosły kruk ma od 50 do 70 cm długości całkowitej.

Waga często waha się od 750 g do 1,6 kg. Są to ptaki długowieczne, w naturze niektóre zaobrączkowane osobniki mogą żyć dłużej niż 14 lat. Inne ptaki wyhodowane w niewoli mogą żyć około 40 lat.

Corvus corax w swoim naturalnym środowisku Autor: Membeth / CC0

Osoby mieszkające w cieplejszych obszarach są zwykle większe i mają bardziej rozwinięte dzioby niż osoby żyjące w cieplejszych obszarach. Ta ostatnia jest bezpośrednio związana z rodzajem zasobów, jakie konsumują w obu typach siedlisk.

Rozpiętość skrzydeł

Rozpiętość skrzydeł największych okazów może przekraczać 120 cm, a nawet sięgać ponad 1,5 metra.

Dziób i upierzenie

Dziób tych ptaków jest dystalnie zakrzywiony, gruby i mocny oraz ma ciemny kolor. Oczy tych ptaków są na ogół brązowe, a upierzenie typowo czarne. Pióra na ciele mają niebieskie i fioletowe odcienie lub refleksy. U osobników nie rozmnażających się upierzenie jest bardziej matowe i szarawe.

Podgatunki

Ponieważ gatunek ten ma szerokie rozmieszczenie geograficzne, zdefiniowano około 9 podgatunków. Te podgatunki wyróżniają się jedynie cechami morfometrycznymi, ponieważ wygląd tych odmian jest bardzo podobny.

• Corvus corax canariensis
• Corvus corax corax
• Corvus corax varius
• Corvus corax subcorax
• Corvus corax tingitanus
• Corvus corax tibetanus
• Corvus corax kamtschaticus
• Corvus corax principis
• Corvus corax sinuatus

Siedlisko i dystrybucja

Siedlisko

Gatunek ten występuje w różnych siedliskach w swoim zasięgu, zajmując środowiska od poziomu morza do 5000 metrów nad poziomem morza, a nawet powyżej 6000 metrów w Himalajach.

Wrony wolą zamieszkiwać otwarte i czyste obszary z niewielką pokrywą drzew, aby wykonywać swoje żerowate i lęgowe czynności.

Obszary przybrzeżne i klify są preferowanymi obszarami do zakładania gniazd. Jednak ich populacja rośnie obecnie w niektórych obszarach miejskich, takich jak Kalifornia, gdzie sprzyja im marnotrawstwo działalności człowieka.

Mogą również zajmować obszary zalesione w regionach borealnych i przybrzeżnych Arktyki, Ameryki Północnej, Europy, Afryki Północnej, różnych wysp na Pacyfiku.

Dystrybucja

Wrony to jedne z najbardziej rozpowszechnionych ptaków z rodziny Corvidae. Zajmują dużą część regionu holntarktycznego, zarówno w podregionie bliskowschodnim, jak iw regionie Palearktyki. Kilka osobników jest sporadycznie widywanych w Nikaragui i Gwatemali, daleko na południe od ich typowego zasięgu.

Rozmieszczenie kruka pospolitego (Corvus corax) Autor: Corvus_corax_map.jpg: Praca pochodna Engineer111: Totodu74 / CC BY-SA (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/)

Reprodukcja

Kruki ustanawiają partnerów na całe życie. Na ogół istnieje szereg rytuałów, w których demonstrują oni swoją zdolność latania, umiejętności zdobywania pożywienia i swoją inteligencję. Po ustaleniu się para zwykle co roku gniazduje w tym samym miejscu.

Składanie jaj tego gatunku następuje głównie w lutym na prawie wszystkich obszarach występowania. Jednak w najbardziej wysuniętych na północ regionach, takich jak Grenlandia, Tybet i Syberia, tarło następuje później w kwietniu.

Gniazda wron są duże i nieporęczne. Są zbudowane z suchych gałęzi i wyłożone wewnątrz drobnymi korzeniami, trawą, ściółką, a nawet suchą skórą ssaków, co zapewnia lepszą ochronę sprzęgła.

Gniazdo Corvus corax By Medenica Ivan / CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0)

W naturze gniazdują najczęściej na klifach lub w dolnej strefie okapu w lasach iglastych i lasach liściastych. Z drugiej strony gniazda można również zakładać w rzutach budowlanych, słupach świetlnych, antenach i innych zróżnicowanych konstrukcjach w tych miejskich populacjach.

Zagnieżdżanie

Samice jako jedyne wysiadują jaja o różnej ilości, od trzech do siedmiu, w zależności od zasobów dostępnych na zajmowanym przez nie obszarze.

Najbardziej udane są lęgi zlokalizowane tam, gdzie znajdują się stałe źródła pożywienia, np. Wysypiska śmieci.

Clutch of Common Ravens Autor: © noisytoy.net / CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0)

Kilkakrotnie odnotowano obecność piskląt albinosów. Sukces odchowu tych piskląt jest znacznie niższy niż w przypadku normalnych piskląt. Tylko bardzo rzadko obserwowano w pełni rozwinięte dorosłe albinosy.

W tym filmie możesz zobaczyć taniec godowy między dwoma okazami:

Karmienie

Zwykłe kruki to ptaki, które podczas żerowania poruszają się w grupach i mają tendencję do rozpraszania się, gdy zaczynają konkurować o zasoby.

Są również zdolne do kradzieży lub atakowania magazynów żywności zrobionych przez inne wrony, co sugeruje niezwykłą wiedzę i stosowanie taktyk, które prawdopodobnie wyewoluowały z presji selekcji poznawczej u tego gatunku.

Z drugiej strony wrony mają niezwykłą pamięć przestrzenną, która dokładnie zapamiętuje liczne zapasy prowiantu.

Wrony są uważane za wszystkożerne ptaki lub oportunistycznych padlinożerców, którzy gromadzą się w nieznanych grupach, aby eksploatować zasoby. Te stowarzyszenia grupowe zapewniają im większe bezpieczeństwo w obliczu drapieżników, takich jak wilki, lub przezwyciężaniu obrony pokarmowej bardziej dominujących ptaków tego samego gatunku.

Ponieważ jest to gatunek o szerokim zasięgu geograficznym, wykorzystywane przez niego zasoby różnią się znacznie w zależności od obszaru lub środowiska, które zajmuje.

Zużyte zasoby

Ogólnie rzecz biorąc, mogą spożywać szeroką gamę zwierząt i roślin. Mogą żywić się dorosłymi ptakami, pisklętami i jajami. Mogą również łapać małe ssaki, chore i umierające ssaki, różne płazy i gady, małe żółwie, ryby i dużą różnorodność bezkręgowców.

W wielu miejscowościach obserwuje się je zmiatając śmieci, obornik, padlinę, a także są w stanie zjadać części roślin różnych upraw rolnych.

Stan zachowania

Gatunek ten występuje w szerokim zakresie geograficznym, z ogólnie dużymi populacjami na wszystkich obszarach, na których występuje, a także w wielu sektorach tendencje populacyjne rosną. Z tych powodów gatunek należy do kategorii najmniejszej troski według IUCN.

W przeszłości gatunek ten był prześladowany i wytępiony w wielu regionach Europy Środkowej z powodu przesądów, które krążyły wokół tego ptaka. Obecnie w tych miejscach nie jest już prześladowany i występuje wzorzec rekolonizacji terenów, na których wcześniej występował.

W niektórych regionach Stanów Zjednoczonych, gdzie populacje wron odnotowały znaczny wzrost w ostatnich dziesięcioleciach (Kalifornia, Oregon, Utah i Nevada), ptaki te są eliminowane selektywnie.

Generalnie eliminuje się je przez odstrzał lub masowe zatrucia, ponieważ uważa się je za szkodniki, aby uzyskać tymczasowe korzyści dla upraw zbóż, które są często atakowane przez te ptaki.

Najpilniejsze zagrożenia dla tego gatunku to ekstensywne rolnictwo i ciągła likwidacja naturalnych ekosystemów.

Zachowanie

Wrony Corvus corax to niezwykle inteligentne ptaki, mają jeden z największych i najbardziej rozwiniętych mózgów wśród ptaków.

Kruk został zidentyfikowany jako ptak zdolny do rozwiązywania złożonych problemów i posiadający zaskakującą zdolność uczenia się, na przykład naśladowanie, umiejętności taktyczne i nabywanie umiejętności motorycznych, a także posiadający złożony system komunikacji.

W niektórych lokalizacjach kruki pospolite mogą w tradycyjny sposób ustalać zachowania, których nie obserwuje się w innych populacjach gatunku.

Kiedy gromadzą się stada młodych osobników, które nie zdołały wykarmić, dobrze znają lokalizację źródeł pożywienia od osobników bardziej doświadczonych, pełniących funkcję przywódców tych grup.

Te grupy nieletnich zazwyczaj wypierają dorosłe pary terytorialne, które bronią źródła pożywienia na swoim terytorium. Zazwyczaj grupy te nieustannie rekrutują inne osoby, przez co grupa jest większa i bardziej konkurencyjna pod względem zasobów.

Z drugiej strony, ich kryjówki są wybierane ostrożnie, ponieważ ptaki te mogą również kraść zapasy swoich kongenerów, gdy zobaczą, gdzie ukryto jedzenie. Te ptaki mają doskonałą pamięć obserwacyjną.

Stowarzyszenie z drapieżnikami

Ptaki te są w stanie obcować zimą z drapieżnikami, takimi jak szare wilki. W ten sposób na obszarach, na których rozmieszczenie obu gatunków zachodzi na siebie, kruki mogą zagwarantować stałe dostawy pożywienia w tym okresie ograniczonych zasobów.

Kruki działają wtedy jako gatunek kleptopasożytniczy. W ten sposób ptaki te są w ciągłym monitorowaniu stad wilków, gdy odpoczywają, poruszają się lub polują na zdobycz.

Bibliografia

1. Austin, JE i Mitchell, CD (2010). Charakterystyka drapieżnika kruka zwyczajnego (Corvus corax) na jajach żurawia kanadyjskiego (Grus canadensis). Northwestern Naturalist, 91 (1), 23-29.
2. BirdLife International 2017. Corvus corax (poprawiona wersja oceny z 2016 r.). Czerwona lista gatunków zagrożonych IUCN 2017: e.T22706068A113271893. https://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2017-1.RLTS.T22706068A113271893.en. Pobrano 09 marca 2020.
3. Bugnyar, T., & Kotrschal, K. (2002). Uczenie się przez obserwację i najazdy na skrytki z żywnością w krukach, Corvus corax: czy to „oszustwo taktyczne”? Zachowanie zwierząt, 64 (2), 185-195.
4. Bugnyar, T. i Heinrich, B. (2005). Kruki, Corvus corax, rozróżniają konkurentów posiadających wiedzę i ignorantów. Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences, 272 (1573), 1641-1646.
5. Bugnyar, T., Stoewe, M. i Heinrich, B. (2007). Ontogeneza buforowania u kruków, Corvus corax. Animal Behavior, 74 (4), 757-767.
6. Fritz, J., & Kotrschal, K. (1999). Społeczne uczenie się u kruków, Corvus corax. Animal Behavior, 57 (4), 785-793.
7. Heinrich, B. (1988). Zimą żerują na zwłokach trzech współczulnych krukowatych, z naciskiem na rekrutację przez kruka Corvus corax. Behavioral Ecology and Sociobiology, 23 (3), 141-156.
8. Marquiss, M. i Booth, CJ (1986). Dieta Ravens Corvus corax na Orkadach. Bird Study, 33 (3), 190-195.
9. Nogales, M., HernÁndez, EC, & ValdÉs, F. (1999). Rozsiewanie nasion przez kruki Corvus corax wśród siedlisk wyspowych (Archipelag Kanaryjski). Ecoscience, 6 (1), 56–61.
10. Stahler, D., Heinrich, B. i Smith, D. (2002). Kruki zwyczajne, Corvus corax, preferencyjnie kojarzą się z wilkami szarymi, Canis lupus, jako strategia żerowania zimą. Zachowanie zwierząt, 64 (2), 283-290.
11. Wright, J., Stone, RE i Brown, N. (2003). Gminne kryjówki jako zorganizowane centra informacyjne w kruku Corvus corax. Journal of Animal Ecology, 72 (6), 1003-1014.