WYCIEK ROPY W ZATOCE MEKSYKAŃSKIEJ (2010): PRZYCZYNY, KONSEKWENCJE - ŚRODOWISKO - 2025

Wyciek ropy w Zatoce Meksykańskiej w 2010 roku to największa katastrofa środowiska, które powstały w Stanach Zjednoczonych, w wyniku eksplozji, pożaru i katastrofy w półgłębinowe platformie Deepwater Horizon kierującego British Petroleum (BP) spółki.

Platforma wydobywała ropę na głębokości 5976 mw odwiercie Macondo, położonym na północ od Zatoki Meksykańskiej, 75 km od wybrzeża Luizjany, w wyłącznej strefie ekonomicznej Stanów Zjednoczonych.

Wyciek ropy w Zatoce Meksykańskiej. Źródło: kris krüg, za Wikimedia Commons.

Wyciek trwał ponad 100 nieprzerwanych dni, od 20 kwietnia 2010 r., Kiedy nastąpiła eksplozja platformy, do 5 sierpnia tego samego roku, kiedy to odwiert został ostatecznie zamknięty.

Dochodzenia ujawniły, że incydent ten miał miejsce w wyniku decyzji, w której priorytetem była szybkość i redukcja kosztów podczas procesu wydobycia ropy.

Szacuje się, że do wód zatoki wrzucono prawie 5 milionów baryłek, co miało tragiczny wpływ na ekosystemy mokradeł i morską różnorodność biologiczną. Jednak rzeczywiste skutki tego wycieku nie zostały jeszcze ocenione.

Wśród działań łagodzących, które wzięto pod uwagę w trakcie wycieku oraz w kolejnych dniach, wyróżnia się bezpośredni odbiór i spalanie ropy naftowej, mycie mokradeł oraz chemiczne dyspergatory.

Przyczyny

Badania przeprowadzone po wraku platformy ujawniają szereg błędnych działań polegających na przyspieszeniu procesów i obniżeniu kosztów, naruszeniu branżowych wytycznych i ignorowaniu testów bezpieczeństwa.

W chwili wypadku program eksploatacji odwiertu Macondo był opóźniony o 43 dni, co przekłada się na dodatkowe 21,5 miliona dolarów, nic więcej na wynajem platformy. Prawdopodobnie presja ekonomiczna wymusiła serię błędnych decyzji, które doprowadziły do ​​wielkiej katastrofy.

Według raportu o przyczynach zdarzenia wystąpiły błędy w procesie i jakości cementowania na dnie odwiertu, co pozwoliło na przedostanie się węglowodorów do rurociągu produkcyjnego. Ponadto wystąpiły awarie w systemie kierowania ogniem, które powinny zapobiec zapaleniu się gazu.

Konsekwencje

Wybuch i późniejszy pożar na platformie spowodowały śmierć 11 osób należących do personelu technicznego obsługującego platformę Deepwater Horizon.

W sumie wyciek ropy oszacowano na 4,9 mln baryłek, zrzucanych z szybkością 56 tys. Baryłek dziennie, co osiągnęło obszar od 86 500 do 180 000 km ² .

Pożar Deepwater Horizon. Źródło: https://www.flickr.com.

Wpływ geograficzny

Według Federalnej Służby Rybołówstwa i Dzikich Zwierząt Stanów Zjednoczonych, stany najbardziej dotknięte wyciekiem ropy to Floryda, Alabama, Luizjana, Teksas i Mississippi.

Zgłoszono również wpływ na wybrzeża Meksyku.

Konsekwencje wycieku dla bioróżnorodności

Mokradła

Wpływ wycieku ropy ze studni Macondo na roślinność terenów podmokłych obejmuje zarówno ostre krótkotrwałe szkody, jak i chroniczne uszkodzenia, które są widoczne w dłuższym okresie.

Główne poważne uszkodzenia bagien mają miejsce, gdy rośliny dusią się z powodu warunków beztlenowych spowodowanych wieloma powłokami olejowymi. Wraz z obumieraniem roślinności jej funkcja polegająca na utrzymywaniu podłoża ustaje, gleba zapada się, powodzi i nie ma zastępowania roślin.

Bagna dotknięte wyciekiem ropy. Źródło: National Ocean Service NOAA, za pośrednictwem Wikimedia Commons.

W listopadzie 2010 roku amerykańska Federalna Służba Rybołówstwa i Dzikich Zwierząt zidentyfikowała 1500 kilometrów linii brzegowej z obecnością ropy naftowej. Uszkodzone zostały ekosystemy bagien, namorzynów i plaż.

Badanie z 2012 r. Dotyczące składu zbiorowisk drobnoustrojów na terenach podmokłych, na które wpłynął wyciek, wykazało zmniejszenie liczebności populacji beztlenowych związków aromatycznych degradujących, reduktorów siarczanu, metanogenów, reduktorów azotanów do amoniaku i denitryfikatorów.

W tym sensie wyniki badań wskazują, że skutki wycieku wpłynęły na strukturę populacji uczestniczących w cyklach biogeochemicznych składników pokarmowych. Zmiany te wskazują na możliwe pogorszenie korzyści środowiskowych z terenów podmokłych dotkniętych wyciekiem.

Ptaki

Ptaki Zatoki Meksykańskiej ucierpiały na skutek wycieku ropy w studni Macondo głównie z powodu utraty pływalności i właściwości ich upierzenia jako izolacji termicznej w przypadkach, gdy ich ciało było pokryte ropą oraz z powodu spożycia ropy naftowej. poprzez jedzenie.

Pelikan pokryty olejem. Źródło: Louisiana GOHSEP, za pośrednictwem Wikimedia Commons.

Dochodzenia przeprowadzone przez US Fish and Wildlife Service w połowie listopada 2010 r. Wykazały 7 835 ptaków dotkniętych wyciekiem ropy.

Z ogółu 2888 okazów było pokrytych olejem, z czego 66% było martwych, 4014 wykazywało ślady wewnętrznego skażenia w wyniku spożycia ropy naftowej, z czego 77% nie przeżyło, a 933 osobniki zmarły, których poziom skażenia był nieznany. .

Wartości te są niedoszacowaniem liczb rzeczywistych, ponieważ nie obejmują danych dotyczących ptaków wędrownych.

Ssaki

Ssaki dotknięte wyciekiem obejmują zarówno te, które zamieszkują środowisko morskie, jak i te, które są rozmieszczone w siedliskach lądowych, na które wpłynął wyciek, przy czym ssaki morskie są najbardziej narażone.

Ssaki morskie, takie jak delfiny i kaszaloty, ucierpiały w wyniku bezpośredniego kontaktu z olejem, który powoduje podrażnienia i infekcje skóry, zatrucia w wyniku spożycia skażonej zdobyczy oraz wdychania gazów ropopochodnych.

Na początku listopada 2010 r. Federalna Służba ds. Ryb i Przyrody Stanów Zjednoczonych zidentyfikowała 9 żywych ssaków, z których 2 były pokryte ropą. Spośród nich tylko 2 powróciło na wolność. Złapano również 100 martwych osobników, z których 4 były pokryte olejem.

Gady

Wśród zarażonych gadów wyróżnia się sześć gatunków żółwi morskich. Z 535 żółwi schwytanych żywcem 85% było pokryte ropą, z czego 74% zostało pod opieką i wypuszczone żywcem. Z 609 zabitych osobników 3% było pokryte ropą naftową, 52% miało pozostałości ropy naftowej, a 45% nie miało wyraźnych oznak zewnętrznego zanieczyszczenia.

Korale

Wyciek ropy wpłynął również na koralowce w Zatoce. Narażenie na ropę naftową i chemiczne środki dyspergujące spowodowało śmierć kolonii koralowców, aw innych przypadkach spowodowało uszkodzenia i ślady stresu fizjologicznego.

Ryby

Ryby dotknięte wyciekiem to głównie jesiotr blady (gatunek zagrożony) i jesiotr zatokowy (gatunek zagrożony). Szkody mogą wystąpić w wyniku bezpośredniego spożycia ropy naftowej lub przez zanieczyszczony plankton. Wiadomo również, że ropa naftowa wpływa na rozwój serca tych zwierząt.

Plankton

Kontakt z ropą może skazić plankton, który stanowi podstawę łańcucha pokarmowego dla morskich i przybrzeżnych ekosystemów podmokłych.

Rozwiązania / środki

Środki podjęte na morzu

Zdobyć

W pierwszej fazie wysiłki koncentrowały się na wyłapywaniu ropy na wodach otwartych za pomocą zapór, aby nie dopuścić do jej dotarcia do wybrzeży, skąd jest znacznie trudniejsza do wydobycia.

W ten sposób zebrano 1,4 mln baryłek odpadów płynnych i 92 ton odpadów stałych.

Bariery w zbieraniu ropy na pełnym morzu. Źródło: Region Południowo-Wschodni US Fish and Wildlife Service, za pośrednictwem Wikimedia Commons.

Palenie

Metoda ta polega na podpalaniu mas ropy naftowej zgromadzonej na powierzchni. Uważana jest za jedną z najskuteczniejszych technik usuwania z oleju najbardziej toksycznych związków, np. Związków aromatycznych.

W ciągu kilku dni po wycieku na powierzchni wody doszło do 411 oparzeń oleju, kontrolując w ten sposób 5% rozlanego oleju.

Chemiczne środki dyspergujące

Chemiczne środki dyspergujące to mieszanina środków powierzchniowo czynnych, rozpuszczalników i innych chemikaliów, które podobnie jak mydło działają poprzez rozbicie oleju na małe kropelki, które następnie są rozprowadzane w słupie wody i mogą być rozkładane przez mikroorganizmy.

Szacuje się, że tą metodą zdyspergowano 8% rozlanego oleju.

BP zastosowało większe ilości chemicznych środków dyspergujących niż dozwolone. Ponadto zastosowali go zarówno na powierzchni oceanu, jak i na poziomie łodzi podwodnej, mimo że ta ostatnia procedura znajdowała się w fazie eksperymentalnych testów oceniających jej skutki uboczne.

Chemiczne środki dyspergujące mają szkodliwy wpływ na życie morskie, więc wielu autorów uważa, że ​​w tym przypadku „lekarstwo może być gorsze niż choroba”.

Z jednej strony zużywa tlen w dużych ilościach, powodując duże obszary beztlenowe, które powodują śmierć fitoplanktonu, oddziałując na podstawę łańcucha troficznego. Z drugiej strony wiadomo, że cząsteczki chemicznego dyspergatora gromadzą się w tkankach żywych organizmów.

Nie przeprowadzono jeszcze oceny długoterminowych skutków stosowania chemicznych środków dyspergujących w celu złagodzenia skutków wycieku z Zatoki Meksykańskiej na organizmy morskie.

Łagodzenie i oczyszczanie terenów podmokłych

W dniach wycieku działania koncentrowały się na zebraniu informacji o obecności ropy naftowej na wybrzeżu. Podczas gdy wyciek trwał nadal, zbieranie ropy i czyszczenie terenów podmokłych uznano za zadanie drugorzędne ze względu na ryzyko ponownego skażenia.

Dlatego przez ponad 100 dni usuwano tylko duże ilości oleju z plaż i bagien, ale nie były one dokładnie czyszczone. W związku z tym po uszczelnieniu studni i zatrzymaniu wycieku za priorytet uznano oczyszczenie terenów podmokłych.

Głównymi metodami czyszczenia bagien i namorzynów były mechaniczne zbieranie i mycie, biorąc pod uwagę wrażliwość tych ekosystemów na środowisko.

Sprzątanie plaży. Źródło: National Institute for Occupational Safety and Health, via Wikimedia Commons

Zbiór mechaniczny

Technika ta obejmowała ręczne zbieranie prymitywnych szczątków. Można to zrobić za pomocą łopat, grabi, odkurzaczy i innego sprzętu. Stosowano go głównie na piaszczystych plażach, z których usunięto 1507 ton ropy.

Umyty

Technika ta została wykorzystana do usunięcia pozostałości ropy z bagien. Polega na myciu niskociśnieniowym w celu wypchnięcia oleju do miejsc, w których można go zassać.

Bibliografia

1. Corn, ML i Copeland, C. (2010). Wyciek ropy z Deepwater Horizon: wpływ i reakcja na przybrzeżne tereny podmokłe i dziką przyrodę. Kongresowa Służba Badawcza. 29pp.
2. Crone, TJ i Tolstoy, M. (2010). Skala wycieku ropy w Zatoce Meksykańskiej w 2010 roku. Science 330 (6004): 634.
3. Deleo, DM i in. (2018). Profilowanie ekspresji genów ujawnia reakcję koralowców głębinowych na wyciek ropy Deepwater Horizon. Molecular Ecology, 27 (20): 4066–4077.
4. Hee-SungBaea i in. (2018). Reakcja populacji drobnoustrojów regulujących cykle biogeochemiczne składników odżywczych na zaolejenie przybrzeżnych bagien solnych z wycieku ropy Deepwater Horizon. Environmental Pollution, 241: 136–147.
5. Velazco, G. (2010). Możliwe przyczyny wypadku platformy Deepwater Horizon. Petrotecnia 2010: 36–46.
6. Villamar, Z. (2011). Jaki był oficjalny pogląd Stanów Zjednoczonych na szkody dla środowiska spowodowane wyciekiem ropy ze studni Macondo? Ameryka Północna, 6 (1): 205–218.