KŁĘBUSZKI NERKOWE: BUDOWA, FUNKCJE, PATOLOGIE - BIOLOGIA - 2025

Kłębuszków nerkowych jest pierwszym segmentem narząd, co z kolei oznacza anatomicznego i funkcjonalne jednostki nerki. Aby utworzyć nefron, kłębuszek dalej tworzy długą rurkę, w której można rozpoznać różne segmenty, z których ostatni kończy się przewodem zbiorczym.

Kanał zbiorczy może przyjmować rurki z wielu nefronów i łączyć się z innymi, tworząc kanały brodawkowe. Na nich kończy się sama funkcja nerek, ponieważ płyn, który wlewają do kielichów, jest już ostatecznym moczem, który płynie dalej przez drogi moczowe bez dalszych modyfikacji.

Struktura kłębuszków nerkowych (źródło: OpenStax College za pośrednictwem Wikimedia Commons)

Przekrój nerki przedstawia powierzchowny pas zwany korą i głęboki pas zwany rdzeniem. Chociaż wszystkie kłębuszki znajdują się w korze, mówi się, że 15% jest okołoszpikowych (obok rdzenia), a 85% jest prawidłowo korowych.

Główną funkcją nerek jest przetwarzanie osocza krwi wzdłuż nefronów, aby wydobyć z niego płynną objętość, która zostanie wydalona w postaci moczu, w której zawarte będą nadmiary niektórych normalnych składników osocza i innych produktów osoczowych. marnotrawstwo.

Anatomia nerek (źródło: Grinny Manyform za pośrednictwem Wikimedia Commons)

Kłębuszek przedstawia strukturę, w której ma miejsce początek funkcji nerek. Tam następuje pierwszy kontakt między układem naczyniowym i krwionośnym a samym układem nefronowym, który zajmie się przetwarzaniem osocza dostarczanego przez pierwsze dwa.

Struktura

W przekroju histologicznym już w powiększeniu kłębuszki są widoczne jako struktury kuliste o średnicy około 200 µm. Bliższe badanie wykazało, że każdy kłębuszek faktycznie stanowi połączenie elementu naczyniowego i nabłonkowego elementu kanalikowego.

Element naczyniowy

Składnik naczyniowy jest postrzegany jako przenikający przez segment kuli zwany biegunem naczyniowym, podczas gdy w przeciwległym odcinku, biegunie moczu, mała kula wydaje się wychodzić z węższej rurki, kanalika proksymalnego, początku układu kanalikowego. Prawidłowo powiedziane.

Składnik naczyniowy to wiązka kulistych naczyń włosowatych, które powstają w małej tętniczce zwanej aferentną (która dociera do kłębuszków nerkowych) i kończą się w innej zwanej odprowadzającą (która opuszcza kłębuszek nerkowy). Kapilary nazywane są kapilarami kłębuszkowymi.

Na biegunie naczyniowym tętniczki doprowadzające i odprowadzające są bardzo blisko siebie, tworząc rodzaj „trzonu”, z którego zaczynają się i powracają naczynia włosowate, tworząc pętle. W tej łodydze i między wewnętrznymi ścianami pętli znajdują się komórki, które ze względu na ich położenie między naczyniami nazywane są mezangialami.

Organizacja naczyniowa nerek jest bardzo szczególna i różni się od organizacji innych narządów, w których naczynia włosowate pełnią funkcję odżywczą i pochodzą z tętniczek, ale prowadzą do żyłek, które pozostawiają tkanki łączące się w coraz większe żyły i wracają do serca.

Nerka ze względu na swoją funkcję ma podwójną kapilarność. Pierwszą z nich są właśnie naczynia włosowate kłębuszkowe, które zaczynają się i kończą w naczyniach tego samego typu; organizacja znana jako system portalu tętniczek, z której filtrowany jest płyn, którego przetwarzanie kończy się w moczu.

Druga kapilarizacja dotyczy tętniczek odprowadzających i tworzy sieć okołokanalikową, która prowadzi do żyłek i umożliwia powrót do krwi wszystkiego, co zostało ponownie wchłonięte przez kanaliki; lub dostarcza im materiału, który, znajdując się w osoczu, musi zostać wydzielony do ostatecznego wydalenia z moczem.

Rurkowaty składnik nabłonka

Jest to tak zwana kapsuła Bowmana, która jest początkowym, ślepym i rozszerzonym końcem kanalika, który kontynuuje nefron. Na biegunie naczyniowym ściana torebki wydaje się wklęsła, aby przykryć kapilary kłębuszkowe.

Fakt ten sprawia, że ​​naczyniowe i cewkowo-nabłonkowe komponenty kłębuszków są ściśle powiązane anatomicznie, tak że śródbłonkowa ściana kapilary jest pokryta błoną podstawną, na której spoczywa nabłonek torebki.

cechy

Czynność nerek rozpoczyna się w kłębuszku kłębuszkowym wraz z przesączeniem określonej objętości osocza, które opuszcza łożysko naczyniowe i przedostaje się do układu kanalikowego przez barierę utworzoną przez nałożenie się śródbłonka naczyń włosowatych, błony podstawnej i nabłonka Torebki Bowmana.

Te trzy struktury mają pewne rozwiązania ciągłości, które pozwalają na ruch wody w tym sensie, że określają odpowiedzialne gradienty ciśnienia, w tym przypadku od kapilary w kierunku przestrzeni rurowej. Płyn ten nazywany jest przesączaniem kłębuszkowym lub moczem pierwotnym.

Filtrat kłębuszkowy nie zawiera komórek krwi, białek osocza ani innych dużych cząsteczek. Jest to zatem osocze ze wszystkimi tymi drobnymi składnikami, takimi jak jony, glukoza, aminokwasy, mocznik, kreatynina itp. i inne endogenne i egzogenne cząsteczki odpadów.

Po wejściu do kapsuły Bowmana, ten filtrat będzie krążył w kanalikach i będzie modyfikowany przez procesy reabsorpcji i sekrecji. Wszystko, co pozostanie w nim pod koniec jego przewodu rurowego, zostanie usunięte wraz z moczem. Filtracja jest więc pierwszym krokiem w wydalaniu przez nerki.

Zmienne związane z funkcją kłębuszków nerkowych

Jednym z nich jest objętość filtracji kłębuszkowej (GFR), czyli objętość osocza, która jest filtrowana we wszystkich kłębuszkach w jednostce czasu. Ta ilość wynosi około 125 ml / min lub 180 l / dzień. Ta objętość jest wchłaniana prawie wszystko, pozostawiając od 1 do 2 litrów wydalanych dziennie w postaci moczu.

Przefiltrowany ładunek substancji „X” to masa tej substancji, która jest przefiltrowana w jednostce czasu, i jest obliczana poprzez pomnożenie stężenia tej substancji w osoczu (PX) przez VFG. Odfiltrowanych ładunków jest tyle, ile jest filtrowanych substancji.

Wskaźnik filtrowalności substancji plazmatycznych jest zmienną, która daje wyobrażenie o łatwości, z jaką przechodzą one przez barierę filtracyjną. Otrzymuje się go dzieląc stężenie substancji w przesączu (FX) przez jej stężenie w osoczu (PX). To znaczy: FX / PX.

Wartość tej ostatniej zmiennej mieści się w zakresie od 1 do 0. Jedna dla tych substancji, które filtrują się swobodnie i których stężenia w obu przedziałach są równe. Zero dla tych substancji, które nie filtrują i których stężenie w filtracie wynosi 0. Wartości pośrednie dla tych, które filtrują częściowo.

Patologie

Termin glomerulopatia odnosi się do każdego procesu, który wpływa na jeden lub więcej składników kłębuszków i niekorzystnie modyfikuje filtrację, w tym zmniejszenie jego objętości i utratę selektywności, umożliwiając cząstkom, które normalnie nie przechodzą.

Nazewnictwo i klasyfikacja procesów patologicznych wpływających na kłębuszki są nieco zagmatwane i złożone. Wielu, na przykład, synonimami kłębuszków nerkowych i kłębuszkowego zapalenia nerek, a inni wolą zarezerwować ten ostatni termin dla przypadków z oczywistymi objawami zapalenia.

Mówimy o pierwotnych kłębuszkach nerkowych lub zapaleniu kłębuszków nerkowych, gdy uszkodzenie ogranicza się do nerek, a wszelkie objawy ogólnoustrojowe, takie jak obrzęk płuc, nadciśnienie tętnicze lub zespół mocznicowy, są bezpośrednią konsekwencją dysfunkcji kłębuszków nerkowych.

Pierwotne są kłębuszkowe zapalenie nerek: wywołane przez immunoglobulinę A (IgA), błoniaste, minimalne zmiany, ogniskowo-segmentowe stwardniające, błoniasto-proliferacyjne (typy I, II i III) oraz poinfekcyjne lub po streptokokach.

W przypadku tzw. Wtórnych kłębuszków nerkowych kłębuszków nerkowych stanowią tylko jeden ze zmienionych elementów choroby obejmującej układy wielonarządowe, w której występują oznaki pierwotnego uszkodzenia innych narządów. Uwzględniono tutaj wiele chorób.

Aby wymienić tylko kilka: toczeń rumieniowaty układowy, cukrzyca, zapalenie kłębuszków nerkowych związane z układowym zapaleniem naczyń, przeciwciała przeciw błonie podstawnej, dziedziczne kłębuszkowce, amyloidoza, zapalenie kłębuszków nerkowych związane z infekcjami wirusowymi lub niewirusowymi i wiele innych.

Bibliografia

1. Brady HR, O´Meara YM and Brenner BM: Glomerular Diseases, w Harrison's Principles of Internal Medicine, wyd. 16, DL Kasper et al (red.). Nowy Jork, McGraw-Hill Companies Inc., 2005.
2. Ganong WF: Renal Function and Micturition, in Review of Medical Physiology, 25th ed. Nowy Jork, McGraw-Hill Education, 2016.
3. Guyton AC, Hall JE: The Urinary System, w Textbook of Medical Physiology, wyd. 13, AC Guyton, JE Hall (red.). Filadelfia, Elsevier Inc., 2016.
4. Lang F, Kurtz A: Niere, w Physiologie des Menschen mit Pathophysiologie, wyd. 31, RF Schmidt i wsp. (Red.). Heidelberg, Springer Medizin Verlag, 2010.
5. Silbernagl S: Die funktion der nieren, w Physiologie, 6th ed; R Klinke i in. (Red.). Stuttgart, Georg Thieme Verlag, 2010.
6. Stahl RAK et al: Niere und zdolnościitende Harnwege, w Klinische Pathophysiologie, 8th ed, W Siegenthaler (red). Stuttgart, Georg Thieme Verlag, 2001.