DLACZEGO KOLUMBIA TO SOCJALNE PAŃSTWO PRAWA? - SŁOWNICTWO KULTUROWE - 2025

Kolumbia jest socjalnym państwem prawnym, ponieważ Kolumbijczycy tak zdecydowali i ponieważ celem ich instytucji jest dobro zbiorowe. System ochrony socjalnej w Kolumbii jest wynikiem połączenia kilku elementów ustanowionych w ciągu ostatnich dwóch dekad. Na początku dwoma głównymi elementami były zabezpieczenie społeczne i pomoc społeczna.

Zintegrowany system zabezpieczenia społecznego ma swoje początki w ustawie 100 z 1993 r., Która wprowadziła reformy strukturalne składnika ubezpieczeniowego systemu w zakresie zdrowia i emerytur.

Artykuł 1 Konstytucji Politycznej Kolumbii stanowi, że: „Kolumbia jest społecznym państwem prawnym, zorganizowanym w formie jednolitej, zdecentralizowanej republiki, z autonomią jej jednostek terytorialnych, demokratyczną, partycypacyjną i pluralistyczną, opartą na poszanowaniu godności człowieka, w pracy i solidarności ludzi, którzy ją integrują, oraz w przewadze interesu ogólnego ”.

Ponadto wspomniany artykuł znajduje się w rozdziale dotyczącym podstawowych zasad, na podstawie którego statut ten stanowi podstawę Republiki Kolumbii. Krótko mówiąc, społeczne państwo prawa ma pewne cechy lub podstawowe role, które nadają mu ten statut.

Ten termin lub filozofia polityczna wprowadzona przez ekonomistę Lorenza von Steina spotyka się z pewnymi wzorcami, które czynią społeczne państwo prawa rzeczywistością.

Dlaczego Kolumbia to socjalne państwo prawa? Zasady konstytucyjne

1- Suwerenność ludowa

Jedna z podstawowych zasad społecznych rządów prawa głosi, że suwerenność tkwi w ludziach. Ponadto przedstawia je jako uniwersalne i nieprzenoszalne prawo obywatelskie i demokratyczną ekspresję.

Społeczne praworządność promuje państwo, które nie jest absolutystyczne i które szanuje indywidualne prawa swoich obywateli, a także demokrację przedstawicielską i poszanowanie mniejszości. W tego typu państwie prawo wyrażania opinii jest zagwarantowane wszystkim, między innymi poprzez związki, stowarzyszenia, związki i partie polityczne.

W artykule 103 rozdziału 1 tytułu IV: „O uczestnictwie demokratycznym i partiach politycznych” Konstytucji Kolumbii czytamy:

2- Pluralizm polityczny i demokratyczny

Zgodnie z tą przesłanką ogłoszoną we wspomnianej konstytucji, państwo kolumbijskie gwarantuje polityczną i demokratyczną pluralizm jako zasadę społecznego państwa prawa.

Innymi słowy, nie ma reżimu absolutystycznego, a państwo propaguje pełną koncepcję obrony demokracji i obywatelskiej ekspresji.

3- Wolny rynek

Rola państwa w społecznych rządach prawa wynika z idei, że jest ono bardziej nieinterwencjonistycznym podmiotem regulacyjnym, który zapewnia, że ​​prawa rynku są wykonywane bez żadnych niedogodności. W tej filozofii państwo nie ingeruje w gospodarkę jako przemysłowiec czy biznesmen, w przeciwieństwie do filozofii marksistowskiej.

Tę wizję państwa wyznacza francuskie wyrażenie „laissez faire, laissez passer”, którego wyrazem był Vincent de Gournay, a którego tłumaczenie brzmiało: „odpuść, odpuść”. Termin ten był jednym z najpopularniejszych określeń rewolucji francuskiej, matki liberalizmu.

W Konstytucji Republiki Kolumbii, w artykule 333, w rozdziale 1 tytułu XII: „Ustroju gospodarczego i finansów publicznych” stwierdza się, co następuje:

Republikę Kolumbii określa wolny rynek, z państwem, które nie będzie interweniować w działalność gospodarczą, chyba że jest to wymagane przez prawo, kartelizację lub monopole, fakty, które wpływają na święty bieg wolnego rynku i wolną konkurencję .

4- Rozdzielenie uprawnień

„Wolność, równość i legalność” były wyrażonymi zasadami lub jednym z największych haseł rewolucji francuskiej. Znany Montesquieu stwierdził, że państwo powinno być podzielone na trzy władze: ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą, aby uniknąć nadużycia władzy, powinny one wzajemnie się kontrolować.

Ta fundamentalna zasada społecznego państwa prawa gwarantuje, że reżim nie prowadzi do absolutystycznego monarchizmu czy tyranii. Zdaniem Monteskiusza władzę można było zatrzymać tylko przez inną władzę, która powinna być autonomiczna i nie podlegać żadnej innej władzy państwa.

Kolumbia, jako socjalne państwo prawa, ustanawia w swojej konstytucji, na mocy art. 113 rozdział 1 tytułu IV, co następuje: „O strukturze państwa”:

Władzę wykonawczą, na czele której stoi Prezydent Republiki, sądową na czele z Prezesem Sądu Najwyższego, oraz ustawodawczą, na czele której stoi Prezydent Kongresu. Wszystkie trzy są częścią tej nierozerwalnej instytucjonalnej przeciwwagi, która gwarantuje zgodność z Konstytucją i jej ustawami.

Prezydent i jego gabinet mają władzę wykonawczą do wykonywania ustaw zatwierdzonych na posiedzeniu plenarnym przez Kongres, które nie naruszają Konstytucji.

Władza sądownicza w swojej autonomii odpowiada za przejmowanie spraw korupcji i łamania konstytucji od władzy bez jakiegokolwiek zabarwienia politycznego gwarantującego skuteczność tej władzy.

Bibliografia

1. Brebner, John Bartlet (1948). „Laissez Faire and State Intervention w XIX-wiecznej Wielkiej Brytanii”. Journal of Economic History 8: 59-73.
2. Rios Prieto, Juan (2015). Państwo opiekuńcze i polityka społeczna w Kolumbii: Dlaczego Kolumbia jest maruderem w ochronie socjalnej?
3. Richard Bellamy: „The Transformation of Liberalism” w „Rethinking Liberalism” (Pinter 2000).
4. Pobrane z encolombia.com.
5. Konstytucja polityczna Kolumbii (1992). Naczelna Rada Sądu Konstytucyjnego Izby Administracyjnej Sądownictwa - Cendoj.