KUBIZM: INICJATORZY, CHARAKTERYSTYKA, ETAPY, PRZEDSTAWICIELE, DZIEŁA - SZTUKA - 2025

Kubizm jest formą sztuki, która urodziła się we Francji w 1907 roku Ruch ten charakteryzuje się zastosowaniem nowych technik malarskich ukazujących inne widoki rzeczywistości. Podobnie wyróżniał się wykorzystaniem figur geometrycznych, takich jak okrąg, cylinder i sześcian. Celem tej nowej techniki była zmiana elementów, które były używane w sztuce tradycyjnej.

Malarze kubistyczni odmawiali tworzenia dzieł, w których figury były całkowicie zdefiniowane. Z tego powodu obrazy kubistów - czasami - są trudne do zrozumienia. Przykładem jest obraz Pabla Picassa Dziewczyna z mandoliną (1910), który ma strukturę układanki, która nie została jeszcze złożona.

Dziewczyna z mandoliną - Picasso. Obraz wygląda jak puzzle. Via wikimedia commons

Ciekawostką w tej pracy jest to, że niektóre części ciała kobiety są z profilu, a inne z przodu. Jak to rozumieć? Chodzi o to, aby spojrzeć na każdy kawałek osobno, a następnie uporządkować je jako całość.

Twierdzi się, że ruch kubistyczny opierał się na ćwiczeniach umysłowych, ponieważ malarze nie przedstawiali przedmiotów takimi, jakimi były lub takimi, jakimi były widziane, ale tak, jak je wyobrażali. Dlatego kubizm był manifestacją, która ceniła rozwój nowoczesnych idei.

Termin kubizm został stworzony na początku XX wieku przez Louisa Vauxcelles'a, aby nazwać te obrazy, które uważał za gorsze, ponieważ mówił, że artyści należący do tego ruchu rysowali tylko zdeformowane kostki.

Jednak ta artystyczna manifestacja była niezbędna dla pojawienia się futuryzmu, surrealizmu i innych technik abstrakcyjnych.

Inicjatorzy kubizmu

Kubizm narodził się w tym celu, aby malarze nie naśladowali natury podczas tworzenia swoich dzieł. Aby narodził się ten ruch artystyczny, ważny był wpływ afrykańskiej rzeźby, rozwoju technologicznego i myśli naukowej.

Na przykład: dzięki rzeźbie afrykańskiej malarze zdali sobie sprawę, że pojęcie piękna artystycznego można zmodyfikować: prace nie muszą być doskonałe, aby przekazać przesłanie.

Z drugiej strony rozwój technologiczny - zwłaszcza wynalezienie aparatu fotograficznego - pozwolił artystom zrozumieć, że świat się zmienia, ponieważ zdjęcia zastępują portrety.

Myśl naukowa - a konkretnie to, co ujawnił Albert Einstein - była fundamentalna dla autorów, aby zrozumieć, że ludzie postrzegają kolory, ruchy i kształty na różne sposoby.

Kierując się tymi aspektami, Pablo Picasso i George Braque postanowili zaprojektować kilka prac, które dostosują się do nowej rzeczywistości.

Pablo Ruiz Picasso (1881-1973)

Jest jednym z najbardziej znanych malarzy na świecie. Urodził się w Maladze, mieście położonym w Hiszpanii. Przeniósł się do Madrytu, aby studiować w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych San Fernando; ale w 1900 przeniósł się do Paryża, gdzie kontynuował naukę.

Początkowo jego twórczość artystyczna była klasyczna, ale w 1906 roku zaczął realizować obraz Młode damy z Awinionu, który - zdaniem krytyków - stał się podstawą kubizmu. Ten obraz został wystawiony w 1907 roku i składa się z 5 nagich kobiet: 4 stoją i 1 siedzi.

Najwyraźniej 3 panie mają zniekształcone twarze; ale kiedy są szczegółowo obserwowane, widać, że noszą afrykańskie maski. Ta praca wyróżnia się na pierwszy rzut oka płaską powierzchnią; jednakże linie kątowe nadają jej głębi.

Młode damy z Awinionu - Pablo Picasso. Ich twarze są inspirowane afrykańskimi maskami. Via wikimedia commons.

Kubistyczne prace Piccaso charakteryzują się neutralną kolorystyką, wyróżniają się czerń, szarość, biel i brąz; ale użył także ciemnoniebieskiego i czerwonego.

Jego celem było przedstawienie w inny sposób istot lub elementów, które uważał za szeroko stosowane w sztuce tradycyjnej, dlatego skupił się na malowaniu kobiet i martwych natur.

Georges Braque (1882-1963)

Ten artysta był jednym z głównych wyznawców Pabla Picassa, dołączył nawet do niego, aby rozwinąć malarstwo kubistyczne. Urodził się w Le Havre, mieście położonym we Francji. Swoje życie artystyczne rozpoczął w pracowni ojca, gdzie zajmował się kolorami podstawowymi i kompozytowymi. W 1889 r. Przeniósł się do Paryża, aby studiować w Humbert Academy i School of Fine Arts.

W przeciwieństwie do Picassa, kubistyczne obrazy Braque'a charakteryzują się dużą kolorystyką, ponieważ używał żółtego, zielonego i ciemnoczerwonego. Jego celem było nadanie pracom głębi poprzez kolor, więc kontrastował jasne tony z neutralnymi. Jego kreacje są trudne do zinterpretowania, ponieważ linie nie są precyzyjne lub niektóre nakładają się na siebie.

Obserwowanie obrazu Braque'a jest jak oglądanie szkolnego billboardu, na którym wiele papierów zostało ułożonych w dowolnej kolejności. Dla tego malarza ważne było, aby widz organizował kubistyczne dzieła za pomocą wyobraźni.

Malowanie autorstwa Georgesa Braque. Via wikimedia commons.

W swojej karierze malował uschnięte krajobrazy, instrumenty muzyczne i proste przedmioty, takie jak fajki, szklanki, butelki i miski z owocami. Innym podstawowym aspektem jego obrazów było to, że zawierał litery; to znaczy, że niektóre jego elementy zawierają pisemną wiadomość.

Charakterystyka kubizmu

Eksperymentowali z kształtami i przedmiotami

Kubiści eksplorowali otwarte formy, przebijając się przez postacie i przedmioty, pozwalając przestrzeni przepływać przez nie, mieszając tło na pierwszym planie i wyświetlając obiekty pod różnymi kątami.

Niektórzy historycy argumentowali, że te innowacje stanowią odpowiedź na zmieniające się doświadczenie przestrzeni, ruchu i czasu we współczesnym świecie. Ta pierwsza faza ruchu została nazwana kubizmem analitycznym.

Porzucenie perspektywy i realizmu

Artyści porzucili perspektywę, którą od renesansu używano do przedstawiania przestrzeni, a także odeszli od realistycznego modelowania postaci.

Natura z wyobraźni

Kubiści starali się malować naturę taką, jaką sobie wyobrażali, a nie taką, jaką widzieli na co dzień. Dlatego docenia się, że każdy artysta inaczej portretował krajobraz.

Jednak wszyscy myśleli, że świat składa się z figur geometrycznych, dlatego do tworzenia swoich rysunków używali cylindrów, sześcianów, kół i trójkątów.

Szukaj wielu punktów widzenia

Malarze chcieli, aby ich prace miały różne punkty widzenia. Dlatego obserwuje się, że postacie lub przedmioty na niektórych obrazach znajdują się w różnych pozycjach.

Na przykład, mogli namalować człowieka od tyłu z twarzą skierowaną prosto przed siebie, podczas gdy jego usta i oczy były skierowane z profilu. Aby stworzyć taki efekt, malowali swoje obrazy, jakby były kolażem.

Obraz Juana Grisa wykorzystujący technikę kolażu. Via wikimedia commons

Treść jest ważna

Większe znaczenie przywiązywali do treści pracy. Innymi słowy, dla artystów kubistów ważne nie było to, co narysowali, ale to, co przekazał obraz.

Sceny codzienne

Nie martwili się portretowaniem tematów uważanych za ważne, takich jak religijne i polityczne, ale skupiali się na malowaniu codziennych scen, takich jak gitara czy wazon z kwiatami. Celem było, aby widzowie związali się emocjonalnie z oglądanymi obrazami.

Techniki kubistyczne

Efekt świetlny

Kubiści nie zawracali sobie głowy użyciem techniki światłocienia, która była szeroko stosowana przez autorów renesansu do podkreślenia jakiegoś elementu lub charakteru w ich pracach. To, czego używali malarze kubistyczni, to efekt światła, który stworzyli, gdy połączyli kolory brązowy i żółty.

Mała kolorowa figurka i tło

Początkowo w malarstwie kubistycznym wyeliminowano trzeci wymiar. Innymi słowy, artyści nie skupiali się na tworzeniu głębi, więc obrazy tworzyły jedną płaszczyznę; Podsumowując, przedstawiono tylko postać i niezbyt kolorowe tło.

Jednak z biegiem czasu autorzy zaczęli stosować zakrzywione linie i kolory złożone (czyli takie, które powstają z kolorów podstawowych), co nadało obrazom określoną grubość.

Etapy kubizmu

Celem kubizmu było zerwanie z wcześniejszymi dziełami artystycznymi, zwłaszcza twórcami nurtu neoklasycznego, których obrazy wyróżniały się jako kopia natury i jej piękna.

W ten sposób Pablo Picasso, zdeterminowany, by nie podążać za artystyczną manifestacją, która byłaby realistyczna, skupił się nie tylko na badaniu afrykańskiej sztuki i postępów technologicznych, ale także szczegółowo zbadał obrazy francuskiego malarza Paula Cézanne'a, które charakteryzowały się słabym zdefiniowaniem. .

Cézanne nie użył techniki trójwymiarowej, a postaciami, które wyróżniały się w jego pracach, były sfery. Pod wpływem tych idei reprezentacji Picasso rozwinął kubizm, który składał się z trzech etapów:

Wczesny kubizm (1907-1909)

Wielu autorów twierdzi, że tego prymitywnego okresu nie można zaliczyć do etapów kubizmu, ponieważ był to tylko moment eksperymentowania. Jednak na tym etapie malarze zaczęli definiować cechy, które miały identyfikować ich obrazy, wśród nich były:

- Zdecydowano się na użycie tylko kolorów czarno-białych. Jeśli chciałeś użyć innych odcieni, to szare i brązy były ważne.

- Lepiej było malować przedmioty i ludzi niż krajobrazy.

- Obrazy nie musiały mieć grubości ani głębi.

Kubizm analityczny (1910-1912)

Nazywany również kubizmem hermetycznym, ponieważ bardzo trudno było zrozumieć obraz i kolejność obrazu.

Ten etap był ważny, ponieważ artyści skupili się na analizie wydarzeń z życia codziennego, aby je odtworzyć; to znaczy obserwowali określoną scenę, wyobrażali ją sobie w fragmentaryczny sposób, a tym samym ją malowali.

Dlatego zdjęcia, które powstały w okresie kubizmu analitycznego, przypominają puzzle. Aspekty, które wyróżniały się w tym okresie, zostaną wymienione poniżej:

- Artyści nie chcieli, aby ich obrazy miały niepowtarzalne znaczenie.

- Coraz powszechniejsze było stosowanie zakrzywionych linii, elementu nadającego pracy pewną głębię.

- Zaczęto stosować odcienie żółtego, zielonego i niebieskiego, aby kontrastować z neutralnymi kolorami.

- Do obrazów zaczęto włączać pejzaże.

Kubizm syntetyczny (1913-1914)

Ten etap nazwano też kubizmem reintegracyjnym, ponieważ artyści już podczas malowania mieli większą swobodę tematyczną. Najważniejszym autorem tej manifestacji był George Braque, który wynalazł technikę kolażu lub łatki.

Aby nadać obrazom fakturę i podnieść wartość dekoracji, Braque wyciął kawałki papieru i pomalował je na dziele. To wydarzenie spowodowało, że kubistyczne portrety wywarły większy wpływ na widzów.

Od tego momentu artyści malowali nie tylko farbami olejnymi i akrylowymi, ale także materiałami takimi jak płótno, piasek i szkło.

Przedstawiciele i ich prace

Kubizm był przejawem trwającym kilka lat; Jednak jego wpływ był fundamentalny dla narodzin nowej ekspresji artystycznej. Z tego powodu twierdzi się, że ruch zapoczątkowany przez Picassa i Braque nie tylko zmienił historię sztuki, ale także pokazał, że istnieją różne techniki malowania.

Ale Braque i Picasso nie byli jedynymi przedstawicielami kubizmu, podkreślili również Juan Gris i Fernand Léger:

- José Victoriano González Pérez (1887-1927)

Bardziej znany jako Juan Gris, był malarzem urodzonym w Madrycie. W latach 1904–1906 studiował w Szkole Sztuk Pięknych i Wytwarzania oraz uczęszczał na kursy w warsztacie José Moreno Carbonero.

Przeniósł się do Paryża w 1906 roku, uciekając przed wojskiem i hiszpańskim rządem. W tym mieście zamieszkał w tym samym budynku, w którym mieszkali Picasso i Braque.

W 1910 roku wykonał swoje pierwsze kubistyczne obrazy, które nie zostały dobrze przyjęte, ponieważ miały głębię. Od 1911 roku jego prace wyróżniały się kolorowością i płaską powierzchnią. Dzięki temu malarzowi na obrazach zawarty został efekt karykatury, sprawił też, że portrety wyglądały na szersze i dłuższe.

Przykładem jest jego praca Arlekin z gitarą (1919), w której wydłużona postać mężczyzny jest widziana z ciałem skierowanym do przodu, ale zwróconym w lewo. Obraz składa się z prostokątów, trójkątów i kilku falistych linii, które dają wrażenie ruchu: jakby postać grała na instrumencie muzycznym.

Malatura

Juan Gris poświęcił się nie tylko doskonaleniu stylu malarstwa kubistycznego, ale także stworzył własną technikę kolażu, łącząc gazetę z tekturą. Do jego najważniejszych obrazów należą:

- Portret Pabla Picassa (1912).

- Skrzypce i szachownica (1913).

- Martwa natura z migawką (1914).

- Amadeo Modigliani (1915).

Martwa natura z migawką (1914) autorstwa Juana Grisa. Via wikimedia commons.

- Fernand Léger (1881-1955)

Urodził się w Argente, prowincji położonej we Francji. W 1900 przeniósł się do Paryża, gdzie był asystentem architekta i studiował w Académie Julián. Podziwiał Paula Cézanne'a i od 1907 roku skupił się na studiowaniu jego dzieł.

Jego pierwsze kubistyczne obrazy powstały w 1908 roku; chociaż trzeba wspomnieć, że jego styl nie był tak rozwinięty jak u Juana Grisa. Mimo to wyróżniał się sposobem, w jaki używał podstawowych kolorów, którymi podkreślał cienie cylindrycznych postaci i nadawał fakturę swoim obrazom.

Inną ważną cechą prac Légera było to, że nie portretował ludzi, a raczej rysował roboty i maszyny pożerające ludzkość. Tak to widać na jego obrazie Akt w lesie (1909), gdzie można zobaczyć zbiornik wypełniony metalowymi przedmiotami; figury geometryczne, które wyróżniają się w pracy, to stożek i cylinder.

Na tym obrazie nie ma nawet pustej przestrzeni; to tak, jakby malarz miał na myśli, że człowiek został zastąpiony technologią.

Malatura

Celem Fernanda Légera było namalowanie początku nowego świata, dlatego użył brązu i szarości, ponieważ były to kolory maszyn. Niektóre z jego najważniejszych dzieł to:

- przejazd kolejowy (1919).

- Kobieta z kotem (1921).

- Trzy kobiety (1921).

- Mona Lisa z kluczami (1930).

Vitral autorstwa Fernanda Légera obecnie znajdujący się na Centralnym Uniwersytecie Wenezueli. Via wikimedia commons.

- Louis Marcoussis (1878-1941)

Ludwik Kazimierz Władysław Markus, bo tak się nazywał, urodził się w Polsce, ale wkrótce przeniósł się do Paryża. Po studiach prawniczych zainteresował się malarstwem, wstępując do Julian Academy. W 1905 roku wystawiał się po raz pierwszy, co było początkiem dość niezwykłej kariery.

Miał szczęście spotkać takich artystów jak Braque, Degas czy Pablo Picasso, co skłoniło go do eksperymentowania z kubizmem. W tym czasie prezentował na różnych wystawach martwe natury, pejzaże wybrzeża bretońskiego czy widoki Paryża.

Oprócz kubizmu do swojej śmierci w 1941 roku rozwijał także techniki grawerowania, ilustracji czy impresjonizmu.

Malatura

- Le bar du port (1913).

- Skrzypce, bouteilles de Marc et cartes (1919).

- Liczby na plaży (1930).

- Muzyk (1914).

Muzyk (1914). Louis Marcoussis / domena publiczna

- Albert Gleizes (1881-1953)

Paryżanin z urodzenia, od najmłodszych lat był bohemy, który wolał spędzać popołudnia na pisaniu wierszy przy cmentarzu, zamiast bawić się lub chodzić do szkoły. Po okresie służby w wojsku zaczął jako praktykant malarza w warsztacie ojca, gdzie pejzaże były jego pierwszymi pracami.

Choć początkowo miał impresjonistyczny styl, to kiedy poznał artystów z dzielnicy Montparnasse, zainteresował się kubizmem, ruchem, z którym był najbardziej związany w życiu artystycznym.

Dołączył do grupy Puteaux i zawsze był blisko związany z innymi geniuszami, takimi jak Marcel Duchamp, Jean Metzinger czy Jacques Villon.

Malatura

- Krajobraz kubistyczny (1914).

- Portret Jacquesa Nayrala (1911).

- Figurka Cubiste (1921).

- Siedząca nago (1909).

- Diego Rivera (1886-1957)

Chociaż najbardziej znany ze swoich malowideł ściennych, ten wybitny meksykański malarz miał również wspaniały kubizm. Powodem było to, że gdy osiadł w Paryżu w latach 1910, ten ruch złapał go w swojej najsilniejszej odsłonie.

Chociaż dzieł kubistycznych Rivery jest wiele, uczeni uważają, że nie był z nich szczególnie dumny i starał się zachować je w tajemnicy. Później kontynuował eksperymenty z innymi awangardowymi technikami, takimi jak postimpresjonizm.

Malatura

- Portret Ramóna Gómeza de la Serna (1915).

- Kobieta przy studni (1913).

- Portret dwóch kobiet (1914).

- Macierzyństwo, Angelina i dziecko Diego (1916).

Bibliografia

1. Armistead, D. (2002). Co to jest kubizm? Pobrane 19 lutego 2020 r. Z University of Toronto: utoronto.ca
2. Bélanger, G. (2010). Obrazy i materiały kubistyczne. Pobrane 19 lutego 2020 r.Z Wydziału Sztuki: adelaide.edu.ua
3. García, M. (2012). Studium o malarzach kubistycznych. Pobrane 19 lutego 2020 r. Z Institute of Image and Space Arts: iartes.gob.ve
4. Morales, I. (2006). Kubizm. Pobrane 19 lutego 2020 r. Z Biblioteki Narodowej Peru: bnp.gob.pe
5. Pereira, A. (2008). Kubizm i nowoczesność. Pobrane 19 lutego 2020 r.Z Design Institute: disegno.com
6. Prevosti, A. (2017). Sztuka abstrakcyjna i sztuka figuratywna. Pobrane 19 lutego 2020 r.z Biblioteca Salvat: iberilibro.com
7. Rojas, E. (2015). Rozwój sztuki kubistycznej. Pobrane 19 lutego 2020 r. Ze School of Graphic Arts: elthaller.com
8. Scott, I. (2014). Etapy kubizmu. Pobrane 19 lutego 2020 r. Z University of New York: nyu.edu