ROMANTYCZNY MODEL PEDAGOGICZNY: HISTORIA, CECHY, ZALETY - SŁOWNICTWO KULTUROWE - 2025

Romantyczny model pedagogiczny jest jednym ze współczesnych modeli nauczania, które pojawiły się w 20 wieku. Model ten, podobnie jak reszta metod pedagogicznych, które pojawiły się w tamtym czasie, wyłonił się jako reakcja na tradycyjny model nauczania, uznający uczniów za biernych odbiorców informacji.

W romantycznym modelu pedagogicznym podstawowym zadaniem nauczyciela jest pomoc uczniowi w rozwijaniu jego zdolności, zdolności i cech wewnętrznych. W ten sposób ciężar edukacji spada na samego ucznia, który sam wybiera, czego chce się nauczyć, w oparciu o swoje naturalne zainteresowania, wartości i dotychczasową wiedzę.

Ten model edukacyjny został po raz pierwszy zaproponowany przez Alexandra Neilla, teoretyka edukacji i twórcę brytyjskiej szkoły Summerhill. Ten pedagog był jednym z największych przedstawicieli pedagogiki libertariańskiej.

Historia romantycznego modelu pedagogicznego

Romantyczny model pedagogiczny pojawił się po raz pierwszy w Wielkiej Brytanii dzięki pracy Alexandra Neilla. Ten urodzony w 1883 roku filozof i pedagog zaczął poszukiwać nowego modelu edukacyjnego, który pozwoliłby dzieciom uczyć się na wolności.

Jego idee opierały się na przekonaniu, że wszyscy ludzie są z natury dobrzy, a wychowanie ich wymaga jedynie dania im wolności i pokierowania ich w procesie odkrywania własnych zainteresowań i mocnych stron.

Drezno w Niemczech

W 1920 roku Neill przeniósł się do Drezna, niemieckiego miasta, aby założyć swoją pierwszą szkołę we współpracy z kilkoma istniejącymi projektami w mieście. Jednak ze względu na problemy z kierowaniem innymi projektami, jego szkoła przeszła kilka zmian lokalizacji. Ostatecznie osiedlił się w 1923 roku w mieście Lyme Regis w Anglii.

Dom ten, zwany Summerhill, był pierwszą szkołą na świecie, która działała zgodnie z zasadami romantycznego modelu pedagogicznego. Jednak dzięki sukcesowi, jaki odniósł, w ciągu następnych kilkudziesięciu lat powstało kilka szkół naśladujących jego działalność.

Pomimo wielu problemów prawnych i operacyjnych, tego typu szkoły funkcjonują do dziś. W nich dzieci kształcą się z pełną swobodą, bez konieczności uczęszczania na zajęcia obowiązkowe czy oceniania na podstawie ocen.

Filozofia

Romantyczny model pedagogiczny, oparty na ideach Alexandra Neilla, opiera się na założeniu, że wszyscy ludzie są z natury dobrzy. Dlatego zadaniem wychowawcy nie jest narzucanie dzieciom poglądów dorosłych, ale pomaganie im w odkrywaniu własnych prawd i odkrywaniu ich zainteresowań.

W przeciwieństwie do wielu innych nurtów edukacyjnych, które uważają, że dzieci należy kształcić, aby mogły stać się cywilizowanymi obywatelami, propagatorzy tego modelu uważają, że dzieci same uczą się być rozsądnymi i etycznymi dorosłymi, jeśli zostaną uwolnione.

Dlatego głównym celem szkół opartych na romantycznym modelu pedagogicznym jest zapewnienie dzieciom bezpiecznej przestrzeni do odkrywania swoich zainteresowań, a także wystarczająco dużo czasu na to zadanie.

Znaczenie emocji

Neill uważał, że edukacja emocjonalna dzieci jest znacznie ważniejsza niż edukacja intelektualna. Z tego powodu niechętnie uczył dzieci konkurowania ze sobą i wychowywał je w tłumieniu własnych popędów i purytańskich wartości.

Jedna z największych krytyki tego modelu wynikała właśnie z tego, że promował on „wolną miłość”. Według różnych źródeł, uczniowie Summerhill School mogli mieć relacje z kimkolwiek chcieli, w tym z nauczycielami.

Biorąc pod uwagę czasy, gdy powstawały tego typu szkoły, zachowanie to było postrzegane jako wysoce niemoralne.

Ze względu na wielkie znaczenie, jakie w tym systemie edukacyjnym przypisuje się emocjom, głównym celem tej pedagogiki jest szczęście każdego człowieka. Dla jej obrońców szczęście polega na odkrywaniu własnych interesów bez żadnych ograniczeń.

W tym sensie Alexander Neill nie zgadzał się z wieloma pedagogami swoich czasów, którzy chcieli zmienić tradycyjny model autorytarny na bardziej empatyczny. Dla niego jakiekolwiek wskazówki ze strony nauczyciela były narzuceniem, a tym samym ograniczały wolność dzieci.

Nieograniczona wolność?

Pomimo wagi, jaką Neill przywiązywał do wolności studentów, nie wierzył, że musi ona być absolutna.

Limit ustalono na zachowania, które mogą zaszkodzić sobie lub innym. Dlatego jedną z ról nauczycieli była ochrona uczniów przed zewnętrznymi krzywdami, dopóki nie będą w stanie sami sobie radzić.

Z drugiej strony twórcy tradycyjnego modelu pedagogicznego nie wierzyli w czysty hedonizm, czyli dążenie do wszystkiego, czego się zawsze chce. Na przykład Neill był przeciwny „rozpieszczaniu” dzieci, mówiąc, że w środowisku wolności dzieci nabywają zdolność samoregulacji swoich pragnień.

Zalety i wady

Romantyczny model pedagogiczny był w ostatnich dziesięcioleciach intensywnie krytykowany i chwalony. Oto niektóre z najważniejszych:

Korzyść

- Dzieci mogą same wybrać to, co chcą wiedzieć; dlatego są bardziej zainteresowani procesem zdobywania wiedzy i lepiej zachowują to, czego się nauczyli.

- Wzrasta spontaniczność dzieci, ale także ich zdolność do samoregulacji i zaangażowanie w siebie.

- Dzieci otrzymują lepszą edukację emocjonalną i są bardziej przygotowane do podejmowania wyzwań, ponieważ robią to od najmłodszych lat.

Niedogodności

- Będąc takim otwartym modelem edukacyjnym, dzieci opuszczające tego typu szkoły generalnie nie mają podstawowej wiedzy o programach nauczania. W tym sensie mogą być w gorszej sytuacji niż inne dzieci.

- Bardzo brakuje nauczycieli przygotowanych do realizacji tego modelu edukacyjnego.

Bibliografia

1. „Romantyczny model pedagogiczny” w: Scribd. Pobrane: 21 lutego 2018 ze strony Scribd: es.scribd.com.
2. „Romantyczny model pedagogiczny” w: Calaméo. Pobrane: 21 lutego 2018 z Calaméo: es.calameo.com.
3. „AS Neill” w: Wikipedia. Pobrane: 21 lutego 2018 z Wikipedii: en.wikipedia.org.
4. „Modele pedagogiczne” w: Pedagog. Pobrane: 21 lutego 2018 z Educar: educar.ec.
5. „Summerhill School” w: Wikipedia. Pobrane: 21 lutego 2018 z Wikipedii: en.wikipedia.org.