Orbitolin był rodzajem protistów, który dziś wymarł. Ze względu na swój rozmiar należał do tak zwanych otwornic, w szczególności z makroforaminifera. Nazwa tej grupy pochodzi od złożonej sieci otworów i krat, które można zobaczyć wewnątrz ich skorup.
Według zapisów kopalnych orbitoliny żyły w okresie kredy ery mezozoicznej. Pod koniec tego okresu wymarły. Przyczyny tego wciąż są badane przez specjalistów, ponieważ wielu innym otwornicom udało się utrwalić dalej na Ziemi, nawet do dnia dzisiejszego.
Okazy z rodzaju Orbitolina. Źródło: Ecphora
Po raz pierwszy zostały opisane w 1850 roku przez francuskiego przyrodnika Alcide d'Orbigny. Jest to interesująca grupa organizmów, ponieważ stanowią reprezentatywny przykład członków królestwa protista, które to znaczy nadal pozostaje pod wieloma względami nieznane tym, którzy poświęcają się jego badaniu.
cechy
Organizmy, które tworzyły rodzaj Orbitolina, były jednokomórkowe. Oznacza to, że składały się z pojedynczej komórki, która spełniała każdą z funkcji pełnionych przez żywe istoty.
Podobnie, ponieważ było częścią królestwa protistów, były jednymi z najbardziej prymitywnych komórek eukariotycznych. Oznacza to, że mieli jądro, w którym znaleziono ich materiał genetyczny (DNA), tworząc chromosomy.
Były organizmami żyjącymi swobodnie, nie tworzyły kolonii. Oprócz tego orbitoliny należały do grupy otwornic aglutynujących. Sugerowało to, że zbudowali swoją muszlę przy pomocy pseudonóżek, które zbierały w tym celu cząstki osadu.
W ten sam sposób orbitoliny były organizmami heterotroficznymi, ponieważ nie były w stanie syntetyzować swoich składników odżywczych, ale musiały pobierać je z otaczającego ich środowiska, czy to były to glony, czy inne rodzaje organizmów.
Wreszcie uważa się, że orbitoliny spędzały większość swojego życia nieruchomo w przymocowanym do niego podłożu morskim. Chociaż czasami potrafili poruszać się za pomocą pseudonóżek i podróżować na krótkie odległości.
Taksonomia
Klasyfikacja taksonomiczna rodzaju Orbitolina jest następująca:
-Domena: Eukarya
-Protystyczne królestwo
-Filo: Rhizaria
-Klasa: Foraminifera
-Zamówienie: Textulariida
-Suborder: Textularina
-Nadrodzina: Orbitolinoidea
-Rodzina: Orbitolinidae
-Podrodzina: Orbitolininae
-Płeć: Orbitolina (wymarły)
Morfologia
Jak oczekiwano we wszystkich otwornicach, te z rodzaju Orbitolina składały się z przypominającej amebo komórki komórki, która była chroniona przez zewnętrzną powłokę lub szkielet.
Komórka została podzielona na dwie części: endoplazmę i ektoplazmę. Endoplazma była całkowicie chroniona przez skorupę protisty, a wewnątrz znajdowały się wszystkie organelle, których ten organizm wymagał, aby móc wykonywać wszystkie swoje życiowe funkcje, takie jak trawienie.
Z drugiej strony ektoplazma praktycznie otaczała całą muszlę iz tego powodu powstały nibynóżki, które pozwoliły organizmowi na zdobycie pożywienia, a nawet na poruszanie się po podłożu, co zdaniem specjalistów bardzo niski rytm.
Skamielina okazu z rodzaju Orbitolina. Źródło: Ringwoodit
Jeśli chodzi o muszlę, skamieniałości pozwoliły ustalić, że stały się duże w porównaniu z innymi otwornicami.
Muszle organizmów z tego rodzaju miały około 2 cm średnicy. Miał kształt stożka, który przypominał typowe chińskie kapelusze.
Wewnątrz skorupa prezentowała szereg przegród, zarówno pionowych, jak i poziomych, które dzieliły ją na małe przedziały
Siedlisko i dystrybucja
Podobnie jak w przypadku większości organizmów otwornicowych, orbitoliny były szeroko rozpowszechnione na całym świecie. Były to zwierzęta czysto morskie, co oznacza, że występowały tylko w wodach słonawych.
Oprócz tego występowały głównie w wodach bliskich tropikom, ponieważ nie rozwijały się zbyt dobrze w wodach o niskiej temperaturze.
Według specjalistów za orbitoliny uznano organizmy bentosowe i nerytowe. Oznacza to, że były one konkretnie zlokalizowane w strefie przygranicznej między linią brzegową a szelfem kontynentalnym. Wszystko to oznacza, że organizmy te miały umiarkowaną ekspozycję na światło słoneczne.
Biorąc pod uwagę, że ci, którzy poświęcili się badaniu tych organizmów, zakładają, że są one bentosowe, wydaje się słuszne stwierdzenie, że orbitoliny znajdowały się na tak zwanym bentosie, czyli znajdowały się na dnie dna morskiego, bardzo blisko podłoża. .
Karmienie
Dieta przedstawicieli tego rodzaju zależała od dostępności pożywienia i składników odżywczych w środowisku, w którym się rozwijali. W tym sensie mogły żywić się resztkami alg, a także niektórymi bakteriami, które były w ich zasięgu.
Podobnie żywili się cząstkami zawieszonymi w prądach, dlatego są również uważani za suspensywne.
Teraz proces karmienia był bardzo podobny do tego u większości protistów. Wykorzystują one różne wypustki emitowane przez cytoplazmę w celu wychwycenia cząstek pokarmu lub możliwej zdobyczy.
Protisty z rodzaju Orbitolina emitowały nibynóżki, które pozwoliły im uwięzić lub zamknąć cząsteczki pokarmu, aby w ten sposób włączyć je do cytoplazmy. Specjaliści uważają, że orbitoliny podlegały tym samym wzorcom żywieniowym, co obecne protisty.
Oznacza to, że w swojej endoplazmie zawierała pęcherzyki, w których znajdowały się enzymy trawienne, które pomagały w procesie degradacji spożytego pokarmu.
Gdy enzymy te zdegradowały pożywienie, a komórka metabolizowała i wchłaniała to, co było dla niej przydatne, odpady były uwalniane w ten sam sposób, w jaki weszły, przez pęcherzyki. Te stopiły się z błoną plazmatyczną i uwolniły swoją zawartość na zewnątrz. To ten sam proces, w którym postępują współcześni protiści.
Reprodukcja
Biorąc pod uwagę, że dostępne informacje na temat tego rodzaju pochodzą z zebranych skamieniałości, w odniesieniu do jego rozmnażania możliwe jest jedynie przypuszczenie lub przybliżenie na podstawie znajomości aktualnych otworów bentosowych.
W tym sensie wiadomo, że przedstawiciele rodzaju Orbitolina należeli do grupy makroforaminifera i jako tacy prezentowali w swoim cyklu życiowym oba typy rozmnażania: płciowy i bezpłciowy.
Jednak w trakcie swojego cyklu życiowego organizmy te prezentowały przemianę pokoleń, reprezentując pokolenie haploidalne (gamonte) i drugie diploidalne (schizont).
W trakcie jego cyklu życia gamonte przeszedł kilka procesów podziału, w wyniku których powstały liczne gamety, które były diflagellatami. Jest to ważne, ponieważ umożliwiło im swobodne poruszanie się po środowisku wodnym. Te stopiły się, dając początek zygocie, która później stała się diploidalną strukturą znaną jako schizont.
Schizont miał kilka jąder i był większy niż gamonte. Wreszcie schizont przeszedł kilka podziałów mejotycznych, aby dać początek gamontom, a tym samym wznowić cykl.
Bibliografia
- Curtis, H., Barnes, S., Schneck, A. and Massarini, A. (2008). Biologia. Artykuł redakcyjny Médica Panamericana. 7. edycja.
- Foraminifera. Uzyskane z: regmurcia.com
- Gorog, A. and Arnaud, A. (1996). Lower Cretaceus Orbitolina z Wenezueli. Mikropaleontologia. 42 ust. 1
- Kamiński, mgr (2004). Klasyfikacja otwornic aglutynowanych na rok 2000. W: Bubík, M. & Kaminski, MA (red.), Proceedings of the Sixth International Workshop on Agglutinated Foraminifera. Wydanie specjalne Fundacji Grzybowskiego
- Loeblich, AR, Jr. and Tappan, H. (1987). Foraminiferal general i ich klasyfikacja. Van Nostrand Reinhold Company (red.), 2 vol.