CIAŁKA RUFFINIEGO: HISTOLOGIA, FUNKCJE, MECHANIZMY DZIAŁANIA - BIOLOGIA - 2024

W ciałka Ruffiniego odpowiadają na bodźce mechaniczne i subtelne zmiany temperatury receptor. Składają się one z pojedynczego mielinowanego aksonu, który rozgałęzia się na wiele zakończeń nerwowych, które zakotwiczają się w kapsułce.

Ta kapsułka może składać się z kolagenu syntetyzowanego przez fibroblasty lub komórki okołonerwowe. Odbiorniki te zostały nazwane na cześć włoskiego lekarza i biologa Angelo Ruffiniego (1864-1929).

Ciałka Ruffiniego. Angelo Ruffini (czas życia: 1929), z Wikimedia Commons.

Występują zarówno w skórze właściwej, jak i podskórnej skóry nagiej i włochatej ssaków i torbaczy, a także w łąkotkach, więzadłach i torebkach stawowych stawów niektórych ptaków i ssaków.

Ciałka Ruffiniego znalezione w każdym z powyższych miejsc wykazują niewielkie różnice w budowie. Jednak wszystkie z nich są mechanoreceptorami, które powoli dostosowują się do bodźców i odbierają bodźce w małych polach recepcyjnych.

Ciałka Ruffiniego

Są to skórne receptory czuciowe, czyli zlokalizowane w skórze, specjalizujące się w odczuwaniu zmian temperatury powyżej lub poniżej temperatury ciała. Dodatkowo są w stanie dostrzec niskie poziomy mechanicznej deformacji skóry, nawet w najgłębszych warstwach skóry.

Powoli dostosowujące się mechanoreceptory są w stanie wykryć utrzymujące się lub długotrwałe bodźce uciskowe na skórze, a także niewielkie deformacje powstałe w wyniku jej rozciągania. Oprócz wykrywania tego typu bodźców statycznych reagują również na czynniki dynamiczne, takie jak kąt stawu, prędkość bodźca i rozciągnięcie.

Biorąc pod uwagę ich zdolność do wykrywania sygnałów o bardzo małych polach recepcyjnych, zakończenia Ruffiniego mieszczą się w klasyfikacji mechanoreceptorów typu I.

Te cząsteczki są dość małe i niezbyt liczne.

Można przypuszczać, że zmiany strukturalne w tkance łącznej (kontuzje, złe ułożenie stawów, blizny, procesy zwyrodnieniowe, starzenie) prowadzą również do zmian w ciałkach Ruffiniego. Wszystko dlatego, że dostosowują się do nowego otoczenia.

Lokalizacja

Końcówki lub ciałka Ruffiniego znaleziono zarówno w owłosionej i nagiej skórze ssaków i torbaczy, jak iw więzadłach krzyżowych i bocznych, łąkotkach i torebkach stawowych stawów.

W skórze nagiej lub pozbawionej owłosienia, występującej na dłoniach, podeszwach stóp, ustach, łonie i penisie, ciałka Ruffiniego znajdują się na poziomie warstwy siatkowatej naskórka.

Podczas gdy w skórze owłosionej lub owłosionej receptory te są również rozmieszczone w warstwie siatkowatej naskórka między mieszkami włosowymi oraz w torebce tkanki łącznej, która wyściela część włosa lub włos, który jest włożony w skórę. Zestaw składający się z kapsuły i mechanoreceptora został nazwany Pilo-Ruffini Complex.

U naczelnych stwierdzono również, że te ciałka są związane z regionami skóry właściwej w pobliżu miejsca przyczepu włosów wyściełających błonę śluzową nosa.

Wreszcie, ciałka Ruffiniego znalezione w torebkach stawowych ptaków i ssaków znajdują się tylko w obszarach znajdujących się wewnątrz warstwy włóknistej i więzadeł torebki.

Histologia

Zbudowane są z wielu wolnych zakończeń nerwowych, pochodzących ze wspólnego mielinowanego aksonu, które są otoczone kapsułkami, tworząc cylindryczną strukturę. W tej torebce zakończenia nerwowe są zakotwiczone między włóknami kolagenowymi tkanki łącznej. Akson traci osłonkę mielinową i rozwidla się na dwie części przed zamknięciem, tworząc rozgałęzione zakończenia nerwowe.

Powyższy opis odpowiada klasycznej budowie ciałka Ruffiniego. Jednak zwykle istnieją subtelne różnice w budowie ciałek Ruffiniego obecnych w skórze nagiej i owłosionej skórze, która ma różne struktury anatomiczne.

Na przykład ciałka Ruffiniego znajdujące się w nagiej skórze napletka zwykle pochodzą z pojedynczego aksonu, który rozgałęzia się kilka razy, zanim traci powłokę mielinową w torebce tkanki łącznej.

W szczególnym przypadku skóry owłosionej, gdzie może tworzyć się kompleks Pilo-Ruffini, akson tworzy spiralę, która zbliża się do mieszka włosowego tuż pod gruczołem łojowym, gdzie rozgałęzia się, tracąc mielinę. Gałęzie są zakotwiczone w torebce tkanki łącznej mieszka włosowego.

cechy

Dostrzegają zmiany temperatury związane z ciepłem i rejestrują ich rozciąganie. Dodatkowo identyfikują ciągłą deformację skóry i głębokich tkanek.

Mechanizm akcji

Poprzez przyłożenie siły mechanicznej do skóry kapsułka wyczuwa wspomniane napięcie na swoich końcach. Następnie zakończenia nerwowe są ściskane wokół włókien kolagenowych. Ucisk ten jest utrzymywany przez pewien czas dzięki nieelastyczności kolagenu, dlatego bodziec jest wychwytywany w odpowiedzi na długotrwałą stymulację.

Mechanoreceptory

Mechanoreceptory to receptory czuciowe zlokalizowane w skórze, które reagują na zmiany mechaniczne, takie jak ciśnienie. Robią to dzięki temu, że pełnią funkcję układu przetwornika sygnału.

Oznacza to, że są zdolne do wychwytywania bodźców ciśnienia, napięcia i zniekształceń, interpretowania ich i przekazywania tych informacji do wnętrza komórki w celu wygenerowania odpowiedzi fizjologicznej.

Sygnał przekazywany przez tego typu receptory jest nerwowy. Innymi słowy, składa się z powtarzających się wyładowań elektrycznych wytwarzanych przez zmianę potencjału błony. Która występuje w wyniku pobudzenia lub aktywacji receptora przez dany bodziec.

Klasyfikacja mechanoreceptorów na podstawie ich funkcji

Mechanoreceptory zostały sklasyfikowane na podstawie odpowiedzi, które są w stanie dać podczas dwóch faz, w których bodziec jest stosowany. Faza dynamiczna i faza statyczna.

Faza dynamiczna odpowiada etapowi, w którym zmienia się intensywność przyłożonego bodźca, na przykład kiedy jest stosowany i kiedy nie jest już wywierany nacisk na skórę. Z kolei faza statyczna odnosi się do okresu czasu, w którym bodziec jest podawany bez przerwy.

Mechanoreceptory, które są stymulowane tylko w fazie dynamicznej, generując odpowiedź, nazwano receptorami szybko dostosowującymi się lub receptorami fazowymi. Natomiast te, które są zdolne do odpowiedzi w którejkolwiek fazie, są znane jako receptory wolno dostosowujące się lub receptory toniczne.

Te dwa główne typy receptorów można podzielić na dwa dodatkowe typy w zależności od rozmiaru obszaru, w którym mogą odbierać bodźce, zwanego w fizjologii polem recepcyjnym.

Zostały one określone jako: receptory typu I i receptory typu II. Receptory typu I odbierają sygnały w ograniczonych obszarach lub małych polach recepcyjnych, podczas gdy receptory typu II robią to w dużych polach recepcyjnych.

Ostatecznie ustalono ostateczną klasyfikację pod względem funkcji w: ciałkach Meissnera, dyskach Merckela, ciałkach Pacciniego i wspomnianych już ciałkach Ruffiniego.

Bibliografia

1. Bradley RM. 1995. Podstawy fizjologii jamy ustnej. Ed. Mosby, St. Louis.
2. Boyd A. Histologiczna budowa receptorów w stawie kolanowym kota korelowała z ich fizjologiczną odpowiedzią. J Physiol. 1954; 124: 476-488.
3. Grigg P, Hoffman AH. Właściwości aferentów Ruffiniego ujawniono w analizie naprężeń izolowanych odcinków torebki stawu kolanowego kota. J Neurophysiol. 1982; 47: 41-54.
4. Halata, Z. (1988). Rozdział 24 Ruffini ciałko receptor rozciągania w tkance łącznej skóry i narządzie ruchu. Transdukcja i mechanizmy komórkowe w receptorach sensorycznych, 221-229.
5. Mountcastle, VC. (2005). Ręka czuciowa: neuronalne mechanizmy czucia somatycznego. Harvard University Press. Strona 34.
6. Paré M, Behets C, Cornu O. Paucity of domniemanych ciałek ruffini w opuszku palca wskazującego człowieka. Czasopismo neurologii porównawczej. 2003; 456: 260-266.