RYBY KLAUNA: CHARAKTERYSTYKA, SIEDLISKO, ŻYWIENIE, ZACHOWANIE - BIOLOGIA - 2025

Clownfish jest zwierzęciem morskim, które należy do rodzaju Amphiprion. Jego główną cechą charakterystyczną jest jasne ubarwienie ciała, które może być pomarańczowe, czerwone, żółte, różowe lub czarne. W tych odcieniach wyróżnia się kilka białych pasków, oddzielonych cienkimi czarnymi liniami.

Występuje na rafach koralowych Oceanu Indyjskiego i Oceanu Spokojnego. Tam tworzą mikrosiedlisko z ukwiałami, w którym żyją. Dzięki temu błazenek nawiązuje symbiotyczny związek, korzystając z ochrony oferowanej przez jej macki.

Błazenek. Źródło: pixabay.com

Również dzięki tej relacji może pozyskiwać zdobycz i resztki jedzenia, które pozwalają mu się odżywiać. Z drugiej strony ryba służy jako przynęta dla innych ryb zjadanych przez ukwiały. Ponadto może wyeliminować obecne tam pasożyty i ochronić żywiciela przed głównym drapieżnikiem, motylikiem.

Anemon, jak jest również znany, rodzi się z niedojrzałymi męskimi i żeńskimi narządami płciowymi. Z tego powodu możesz w razie potrzeby zmienić płeć.

To zwierzę ma hierarchiczną relację społeczną. Na czele grupy stoi największa z samic, a za nią samiec hodowlany, drugi co do wielkości w grupie.

cechy

Nhobgood Nick Hobgood

Etapy rozwoju

Niezapłodnione jajo jest półprzezroczyste, a żółtko zajmuje w nim dużą przestrzeń. Na jednym z jego końców, określanym jako biegun zwierzęcy, jest przymocowany do podłoża za pomocą nitkowatych łodyg, które mają klejącą substancję.

Okres embrionalny

Rozpoczyna się to od zapłodnienia jaj, które zostały pokryte przezroczystą i gładką kosmówką. Mają od 1,5 do 3 milimetrów długości i 0,8 do 1,84 milimetra szerokości.

Ten etap charakteryzuje się tym, że żółtko odżywia się endogennie. Ponadto, aby określić poziomy rozwoju, okres ten podzielono na trzy fazy: rozszczepienie, embrionalny i embrionalny eleuthero.

Wylęganie

Inkubacja jaj następuje zwykle po zachodzie słońca, osiągając szczyt w godzinach całkowitej ciemności.

Zarodek zaczyna się wykluwać w momencie, gdy zaczyna wykonywać energiczny ruch falowy, w którym ciało i okolica ogonowa poruszają się rytmicznie. Dzięki temu torebka jajowa pęka, a ogon zarodka wyłania się jako pierwszy.

Okres larwalny

Faza larwalna rozpoczyna się wraz z przejściem larwy do odżywiania egzogennego, a kończy się kostnieniem szkieletu osiowego.

Inną cechą charakterystyczną tej fazy jest przetrwanie niektórych narządów embrionalnych, które zostaną trwale zastąpione innymi lub mogą zniknąć, jeśli struktura nie będzie funkcjonować.

Okres młodości

Okres ten rozpoczyna się, gdy płetwy są całkowicie zróżnicowane, a zdecydowana większość narządów skroniowych zostaje zastąpiona przez organy ostateczne. Etap kończy się, gdy rozpoczyna się dojrzewanie gamet.

Przejście od larwy do ryby wiąże się z istotnymi zmianami. Jednak niektóre struktury organiczne, takie jak łuski i narządy intruzyjne, rozwijają się w młodości.

Wszystkie młode osobniki przestają być żywicielami pelagicznymi, aby mieć epibentię. Tak jedzą krewetki, mięso małży i ryby.

Okres poniżej dorosłości

Rozpoczyna się w pierwszym etapie dojrzewania gamet i charakteryzuje się bardzo szybkim wzrostem. Młode na tym etapie wykazują agresję wobec podwładnych w odniesieniu do terytorium i tarliska.

Okres dorosły

Głównym czynnikiem identyfikującym osobę dorosłą jest dojrzewanie gamet, które umożliwia rozmnażanie. U samicy pierwsze tarło (składanie jaj) ma miejsce, gdy mają one od 70 do 80 milimetrów długości, około 18 miesięcy po wykluciu się jaja. Samiec dojrzewa, gdy osiąga długość od 58 do 654 milimetrów.

Okres starzenia

Wraz ze starzeniem się błazenków zmniejsza się ich produkcja jaj, częstotliwość tarła i tempo wzrostu. Jeśli chodzi o składanie jaj i wzrost, zatrzymały się one od 6 do 7 lat po pierwszym tarle.

Ubarwienie

Ubarwienie błazenków różni się w zależności od gatunku. Podstawowy odcień może być czerwonawo-brązowy, jasnopomarańczowy, czarny, żółty lub brązowo-różowy. Szczególną cechą tego gatunku są paski, które pionowo przecinają jego ciało. Może to być jeden, dwa lub trzy.

Zwykle są białe, chociaż u Amphiprion chrysopterus są niebieskawe. Podobnie są ograniczone cienkimi czarnymi liniami.

palma akwarium Istnieją również osobliwości każdego gatunku. Tak więc peryderaion Amphiprion ma białą linię biegnącą przez jego górną część, od płetwy ogonowej do głowy. Ponadto ma tylko wąski pionowy pasek, między płetwami piersiowymi a głową.

Sandaracinos Amphiprion ma również poziomą białą linię na grzbiecie, ale rodzi się ona na górnej wardze.

Jeśli chodzi o Amphiprion ocellaris, jego ciało jest pomarańczowe do czerwono-brązowego. Jednak w północnej części Australii można spotkać czarne gatunki. Ma trzy ułożone pionowo białe paski, otoczone cienką czarną linią.

Pierwszy pasek znajduje się za oczami, drugi na środku ciała, a ostatni otacza ogon. Podobnie, wszystkie jego płetwy są otoczone czarną obwódką.

Głowa

Z każdej strony głowy ma nozdrza. W jego ustach, które są małe, znajduje się płytka gardłowa. W stosunku do zębów można je ustawić w jednym lub dwóch rzędach.

Błazenek i anemon. pixabay.com

Ich kształt mógłby przypominać siekacz, szczególnie w tych formach, które pasą się na glony. Mogą być również stożkowe, typowe dla tych, które łapią małe organizmy.

Ciało

Ciało błazenka ma owalny kształt i jest bocznie ściśnięte, co nadaje mu zaokrąglony profil. Ma unikalną płetwę grzbietową, w sumie od 8 do 17 kolców i od 10 do 18 miękkich promieni. Jeśli chodzi o płetwę odbytową, może mieć od dwóch do trzech kolców.

Ogon jest ogólnie zaokrąglony, co sprawia, że ​​nie nadaje się do szybkiego pływania. Jednak u Amphiprion clarkii ogon jest emarginowany lub ścięty, dzięki czemu może pływać z nieco większą prędkością.

Rozmiar

W obrębie rodzaju Amphiprion największe mogą osiągać długość 18 cm, a najmniejsze od 10 do 11 cm.

Odporność na neurotoksyny

Błazenek ma przystosowania, które pozwalają mu żyć wśród macek ukwiałów. Skóra tego zwierzęcia wydziela grubą warstwę śluzu, który chroni je przed cnidocytami. Są to komórki piekące obecne w mackach ukwiałów, które zawierają paraliżujące neurotoksyny.

Ten śluz zwykle zawiera duże ilości glikoprotein i lipidów. Jednak w tej kolejności ryb morskich warstwa śluzu jest grubsza i grubsza. Błazenki nie rodzą się odporne na toksynę anemonową, ale śluz zapobiega wchłanianiu toksycznej substancji przez organizm w dużych ilościach.

Tak więc małe dawki, które mogą dostać się do twojego organizmu, czynią cię odpornym. Prawdopodobnie następuje okres aklimatyzacji, zanim ryba stanie się odporna na użądlenie ukwiałów. Aby to osiągnąć, zwierzę to pływa wokół ukwiałów i pociera płetwami i brzuchem o końce macek.

Taksonomia i podgatunki

Królestwo zwierząt.

Subkingdom Bilateria.

Phylum Cordano.

Kręgowiec Subfilum.

Infrafilum Gnathostomata.

Nadklasa Actinopterygii.

Klasa Teleostei.

Superorder Acanthopterygii.

Porządek Perciformes.

Podrząd Labroidei.

Rodzina Pomacentridae.

Rodzaj Amphiprion.

Gatunki:

Siedlisko i dystrybucja

Ithamalfonso, melog Amphiprion żyje w ciepłych wodach, głównie morskich, wszystkich mórz tropikalnych. W ten sposób występuje we wschodnim i zachodnim regionie Oceanu Indyjskiego, na wschód od Oceanu Spokojnego oraz od Australii po Wyspy Salomona.

W Indonezji można znaleźć największą liczbę gatunków, podczas gdy w Australii występują unikalne błazenki, takie jak Amphiprion ocellaris, który jest koloru czarnego.

https://www.youtube.com/watch?v=9xo9RJ6vWAEL Członkowie tego rodzaju nie zamieszkują Morza Śródziemnego, Karaibów ani Oceanu Atlantyckiego. W Azji znajduje się na Archipelagu Chagos, Chinach, Indiach, Andamanach i Nikobarach, Indonezji, Nusa Tenggara, Japonii, Archipelagu Ryukyu, Malezji, Filipinach, Singapurze, Tajwanie, Tajlandii i Wietnamie.

W stosunku do Afryki zamieszkuje Aldabrę, Mauricius i Seszele. W Oceanii żyje w Australii, Australii Północnej, Queensland, Fidżi, Kiribati, Wyspach Marshalla, Mikronezji, Sfederowanych Stanach Nowej Kaledonii, Papui Nowej Gwinei, Wyspach Salomona, Tonga i Vanuatu.

W tych rejonach występuje na płytkich obszarach, związanych z tropikalnymi lub piaszczystymi rafami koralowymi, choć zawsze kojarzony jest z ukwiałami.

Żyje w płytkich wodach, od 1 do 18 metrów. Jednak peryderaion Amphiprion może żyć w głębszych wodach stawu, około 38 metrów.

Zmiana klimatu

Carlos Fernández San Millán Zmiany zachodzące w stanie systemu klimatycznego w różny sposób wpływają na wszystkie ekosystemy świata.

Jeśli chodzi o ich wpływ na błazenki, to dotyczy to ich naturalnego środowiska, raf koralowych. Ponadto zmienia chemię i temperaturę wody.

Utrata siedlisk spowodowana zanikiem raf koralowych

Obecny poziom CO2 powoduje, że rafy koralowe maleją, co jest przyczyną ich zaniku. W przypadku wzrostu poziomu CO2 w tych ekosystemach nastąpi gwałtowny upadek, między innymi z powodu zakwaszenia oceanów.

Błazenki zależą od ukwiałów, które często występują na rafach koralowych. Z tego powodu populacje tej ryby mogą zostać poważnie dotknięte, jeśli rafy spadną.

W 1998 roku nastąpiło globalne blaknięcie koralowców, które doprowadziło do całkowitego wyginięcia różnych gatunków ukwiałów, które istniały na wyspie Sesoko w Japonii. Spowodowało to spadek populacji Megaptera novaeangliae zamieszkującej ten region.

Problemy nawigacyjne spowodowane kwasowością oceanu

Specjaliści wykazali, że wzrost kwasowości oceanu wpływa na zdolność błazenka do identyfikacji sygnałów chemicznych niezbędnych do zlokalizowania i nawigacji w kierunku ukwiału, w którym żyje.

Sytuacja ta jest szczególnie poważna u młodych, ponieważ nie mogąc zlokalizować żywiciela, są narażeni na ataki drapieżników. Ponadto może wpływać na ich rozmnażanie, ponieważ utrudnia ich krycie.

Chociaż u dorosłych ryb utrata sygnału chemicznego może być niewielkim problemem, może to zmylić go i spowodować utratę drogi powrotnej, gdy wychodzi poza ukwiały w poszukiwaniu pożywienia.

Zmiany w tempie rozwoju

Ryby są ektotermiczne, więc ocieplenie oceanów wpływa na zachowanie reprodukcyjne Megaptera novaeangliae. Ta ryba rozmnaża się w niewielkim zakresie temperatur. Wzrost tego czynnika może spowodować między innymi zginięcie jaj.

Z tego powodu przedstawiciele rodzaju Amphiprion mogli migrować do zimniejszych wód. Jednak larwy mogą podróżować tylko na krótkie odległości, więc ich rozprzestrzenianie się na inne wody byłoby ograniczone.

Reprodukcja

Błazenki rodzą się z niedojrzałymi męskimi i żeńskimi narządami płciowymi. Gatunek ten ma zdolność zmiany płci, co zależy od warunków środowiskowych.

Ponieważ błazenki są protandrycznymi hermafrodytami, męskie narządy płciowe dojrzewają jako pierwsze. Może to prowadzić do błędnego przekonania, że ​​wszystkie te gatunki są urodzonymi samcami.

Podczas zalotów samiec wabi samicę, rozkładając płetwy i szybko pływając w dół i w górę. Może też ją ścigać i skubać niektóre części jej ciała.

Samiec przed tarłem wybiera miejsce, w którym zamierza zbudować gniazdo, czyszcząc je ustami. Może znajdować się na skale w pobliżu ukwiału lub w jego wnętrzu, w taki sposób, że jego macki chronią jaja.

Krycie i tarło

Powielanie odbywa się o każdej porze roku. Tarło poprzedzone jest wybrzuszeniem brzucha samicy oraz występem, u obu płci, rurek płciowych.

U samicy występuje brodawka stożkowa o długości od 4 do 5 milimetrów i barwie białej. Znajduje się w zatoce moczowo-płciowej, jako część jajowodu. U samca przedstawia przewód moczowo-płciowy, który rozciąga się od kloaki i mierzy około 2 milimetry.

Jaja są wyrzucane, gdy samica pływa zygzakiem i ociera się brzuchem o gniazdo. W wodzie jaja przylegają do podłoża. Samica może złożyć od 100 do 1000 jaj, w zależności od jej wieku.

Z drugiej strony samiec, ściśle podążając za samicą, zapładnia jaja, gdy tylko zostaną one złożone w gnieździe.

Jaja mają kształt kapsułek i są koloru pomarańczowego. W miarę rozwoju ciemnieje, ponieważ żółtko jest spożywane. Przed wykluciem mają srebrny odcień i obserwuje się larwy.

Opieka rodzicielska

Na proces inkubacji wpływa temperatura wody. Tak więc, podczas gdy woda ma niższą temperaturę, czas inkubacji będzie dłuższy.

Na etapie inkubacji oboje rodzice jedzą martwe jaja lub te, które nie zostały zapłodnione. Te, które są zapłodnione, są pod opieką aż do narodzin. Jednym z zachowań, które wykonują, jest wachlowanie nimi, machanie płetwami piersiowymi w tym celu. Ponadto ustami usuwają zakrywające je cząsteczki.

Samiec pełni ważną rolę w opiece i ochronie jaj, spędzając w gnieździe więcej czasu niż samica. Stopniowo, w miarę zbliżania się czasu inkubacji, samica pozostaje w gnieździe.

Od 8 do 12 dni później wylęgają się jaja, a młode rozpraszają się, unosząc się w prądach oceanicznych. Na tym etapie młode mogą być łatwo zjadane przez drapieżniki. Jednak po około dwóch tygodniach ocaleni zaczynają badać rafy w pobliżu ukwiałów.

Karmienie

Błazenek to ogólnie wszystkożerne zwierzę, którego dieta składa się w 34% z roślin i 44% z bezkręgowców dennych. Tak więc ich dieta składa się z alg, robaków, równonogów, zooplanktonu, widłonogów i małych skorupiaków.

Ponadto może zjadać martwe macki zawilca i każdą ofiarę, która nie została przez niego połknięta. Również gatunki z rodzaju Amphiprion zjadają zamieszkujące go pasożyty.

W żywności istnieje domena o strukturze hierarchicznej, w obrębie grupy zamieszkującej ukwiały. Mniejsze ryby są narażone na większą agresję ze strony członków grupy.

Powoduje to, że muszą zmniejszyć energię, którą zainwestują w pływanie na duże odległości w celu znalezienia pożywienia. Dlatego pozostają blisko, gdzie konkurencja międzygatunkowa jest znacznie większa. Ponadto młodym ludziom nie jest bezpiecznie odejść od bezpiecznego przebywania w pobliżu ukwiałów.

Jeśli chodzi o większe ryby, pokonują większe odległości w poszukiwaniu pożywienia, ale generalnie nie odchodzą dalej niż kilka metrów od miejsca, w którym są zgrupowane. Mogą jednak również pozostać na miejscu i czekać, aż ofiara zbliży się do ukwiałów.

Zachowanie

Jedną z głównych cech błazenka jest jego zachowanie terytorialne, więc czasami może stać się agresywne. W odniesieniu do jego struktury społecznej istnieją hierarchie. Najbardziej agresywna i największa samica stoi na najwyższym poziomie.

Podstawowa jednostka społeczna składa się z samicy, największego samca rozrodczego i innych błazenków nie rozmnażających się, których narządy płciowe nie rozwinęły się.

W przypadku śmierci samicy drugi co do wielkości członek grupy stanie się kobietą, a największy członek grupy niereprodukcyjnej rozwinie męskie narządy. W ten sposób zajmie miejsce rozrodczego samca w grupie.

Ogólnie rzecz biorąc, młodym ludziom trudno jest znaleźć ukwiał do życia. Dzieje się tak, ponieważ w każdym anemonie istnieje również hierarchia. Tak więc, kiedy wchodzi nowy młody człowiek, znajduje się na dole skali społecznej.

Najprawdopodobniej powoduje to, że staje się ofiarą innej ryby klauna, co może spowodować jej wyjście z tego ukwiału.

Symbioza z ukwiałem morskim

Członkowie rodzaju Amphiprion mają bliskie symbiotyczne pokrewieństwo z ukwiałem morskim, zwłaszcza z gatunkami Heteractis magnifica, Stichodactyla mertensii, Stichodactyla gigantea.

Istnieją jednak inne ukwiały, które stanowią mikrosiedlisko dla tej ryby morskiej. Należą do nich: Cryptodendrum adhaesivum, Entacmaea quadricolor, Macrodactyla doreensis, Heteractis aurora, Heteractis crispa, Heteractis Malu i Stichodactyla haddoni.

Błazenki używają ukwiałów do schronienia się i ochrony przed różnymi zagrożeniami, które je dotykają. Zwierzęta te nie charakteryzują się doskonałymi pływakami, więc przebywając na otwartych wodach są łatwym łupem dla drapieżników, wśród których są węgorze.

Macki ukwiałów zawierają liczne komórki żądlące lub nematocysty, których zwierzę wykorzystuje do unieruchomienia ofiary. W ten sposób błazenki znalezione w ukwiałach unikają złapania. Ponadto ukwiały zapewniają również ochronę gniazd.

Korzyści dla gości

W zamian błazenek usuwa pasożyty znajdujące się na ciele ukwiałów i zapobiega pożeraniu macek przez motyle. Z drugiej strony jego jasne ubarwienie może przyciągnąć inne mniejsze ryby do ukwiałów, które następnie złapie do spożycia.

Azot wydalany przez błazenki zwiększa ilość glonów, które są wbudowywane w organizm żywiciela, co przyczynia się do regeneracji ich tkanek i ich wzrostu.

Podobnie aktywność Amphiprionu powoduje większą cyrkulację wody, która jest wokół ukwiałów. Napowietrzanie macek jest korzystne dla gospodarza i jednocześnie natlenia wodę.

Bibliografia

1. CABI (2019). Kompendium gatunków inwazyjnych. Odzyskany z cabi.org.
2. Muzeum Florydy (2019). Amphiprion ocellaris. Odzyskany z floridamuseum.ufl.edu.
3. Wikipedia (2019). Amphiprioninae. Odzyskany z en.wikipedia.com
4. Terry Donaldson (2009). Błazenki i zmiany klimatyczne. Czerwona lista. Odzyskany z cmsdata.iucn.org.
5. Ryby Australii (2019). Rodzaj Amphiprion. Odzyskany z fishesofaustralia.net.au.
6. Newcomb, D. (2004). Amphiprion ocellaris. Różnorodność zwierząt. Odzyskany z animaldiversity.org.
7. Janne Timm, Małgorzata Figiel, Marc Kochzius (2008). Kontrastujące wzory w granicach gatunków i ewolucji ukwiałów (Amphiprioninae, Pomacentridae) w centrum morskiej różnorodności biologicznej. Odzyskano sciencedirect.com.
8. Brown, ME i Schofield, PJ (2019). Amphiprion ocellaris, US Geological Survey, Nonindigenous Aquatic Species Database, Gainesville, FL. Odzyskany z nas.er.usgs.gov.
9. Jenkins, A., Allen, G., Myers, R., Yeeting, B., Carpenter, KE (2017). Amphiprion percula. Czerwona lista gatunków zagrożonych IUCN 2017. Odzyskane z ucnredlist.org.
10. Alina Bradford (2016) Fakty o błazenkach. Lives cience Odzyskane z livescience.com.
11. Rema Madhu, K. Madhu i T. Retheesh (2012). Ścieżki historii życia u fałszywego klauna Amphiprion ocellaris Cuvier, 1830: Podróż od jaja do dorosłego w niewoli. Odzyskany z core.ac.uk.
12. Atlas żywej Australii (2019), Amphiprion ocellaris Cuvier, 1830 Western Clown Anemonefish. Odzyskany z bie.ala.org.au.
13. John P. Rafferty (2019). Wspólna ryba klauna. Encyclopaedia Britannica. Odzyskany z britannica.com.