ODRUCH FOTOMOTORYCZNY: OPIS, FIZJOLOGIA I FUNKCJE - MEDYCYNA - 2025

Photomotor odruch jest refleksyjny łuk odpowiedzialne za skurcz źrenicy oka w odpowiedzi na wzrost ilości światła w otoczeniu. Jest to odruch, w którym pośredniczy współczulny układ nerwowy, którego funkcją jest zagwarantowanie, że do oka dociera optymalna ilość światła dla odpowiedniego widzenia, unikając w ten sposób olśnienia.

Jest to normalna i automatyczna reakcja, która musi być obecna u wszystkich ludzi, w rzeczywistości jej brak lub zmiana wskazuje na poważne, a czasem zagrażające życiu problemy. Jest to odruch zintegrowany w śródmózgowiu, niezależny od kory wzrokowej.

Źródło: pixabay.com

Opis

Mówiąc prościej, odruch fotomotoryczny jest odpowiedzialny za skurcz mięśnia rzęskowego w odpowiedzi na zwiększone natężenie światła w otoczeniu, czyli gdy światło staje się bardziej intensywne, wyzwalany jest odruch fotomotoryczny, powodując skurcz, dzięki czemu ilość światła wpadającego do oka będzie mniej więcej stała.

Wręcz przeciwnie, gdy ilość światła spada, odruch fotomotoryczny jest dezaktywowany, przenosząc kontrolę nad mięśniem rzęskowym z układu współczulnego na przywspółczulny, co powoduje rozszerzenie źrenicy.

Fizjologia

Podobnie jak wszystkie łuki odruchowe, odruch fotomotoryczny składa się z trzech podstawowych części:

Prawidłowe funkcjonowanie wszystkich tych ścieżek, a także ich poprawna integracja pozwala uczniowi na kurczenie się w odpowiedzi na wzrost światła w otoczeniu, stąd bardzo ważne jest dokładne poznanie cech każdego z elementów składających się na odbicie fotomotorowe, aby je zrozumieć:

- Odbiorca

- Ścieżka aferentna

- Rdzeń integracyjny

- ścieżka eferentna

- Efektor

Odbiorca

Receptor to neuron, w którym zaczyna się odruch, a ponieważ jest to oko, receptorami są te komórki siatkówki odpowiedzialne za postrzeganie światła.

Oprócz klasycznych komórek znanych jako pręciki i pręciki, ostatnio opisano trzeci typ fotoreceptorów w siatkówce, znany jako „fotoreptorowe komórki zwojowe”, które wysyłają impulsy inicjujące fotomotoryczny łuk odruchowy.

Gdy światło pobudzi komórki fotoreceptorowe, w ich wnętrzu zachodzi seria reakcji chemicznych, które ostatecznie przekształcają bodziec świetlny w impuls elektryczny, który dotrze do mózgu drogą aferentną.

Ścieżka aferentna

Bodziec nerwowy wytwarzany przez światło, gdy uderza w siatkówkę, przechodzi przez włókna czuciowe drugiego nerwu czaszkowego (nerw oczny) do ośrodkowego układu nerwowego; Tam grupa wyspecjalizowanych włókien jest oddzielona od głównego pnia nerwu wzrokowego i skierowana w stronę śródmózgowia.

Pozostałe włókna podążają ścieżką wzrokową do jąder kolankowatych, a stamtąd do kory wzrokowej.

Znaczenie wiązki, która oddziela się przed jądrem kolankowatym, aby przejść do śródmózgowia, polega na tym, że odruch fotomotoryczny jest zintegrowany z śródmózgowia bez interwencji wyższych poziomów neurologicznych.

Na przykład, osoba może być ślepa z powodu uszkodzenia jąder kolankowatych lub kory wzrokowej (na przykład wtórne do CVD), a nawet wtedy odruch fotomotoryczny pozostałby nieuszkodzony.

Integration Core

Gdy włókna czuciowe nerwu wzrokowego dostaną się do śródmózgowia, docierają do obszaru pretektalnego znajdującego się bezpośrednio przed górnym wzgórkiem i za wzgórzem.

W tym obszarze włókna doprowadzające drugiego nerwu czaszkowego celują głównie w dwa z siedmiu znajdujących się tam jąder zwojowych: jądro oliwki i jądro przewodu wzrokowego.

Sygnały o natężeniu światła są przetwarzane na tym poziomie, skąd zaczyna się interneuron łączący jądra oliwek i przewód wzrokowy z jądrem trzewno-motorycznym Edingera-Westphala, skąd zaczynają się współczulne włókna motoryczne, które indukują odpowiedź efektorową.

Skuteczna ścieżka

Z jądra Edingera-Westphala wyłaniają się aksony współczulnego układu nerwowego, które biegną w kierunku orbity razem z włóknami trzeciego nerwu czaszkowego (wspólny motor oczny).

Gdy trzeci nerw czaszkowy dotrze do orbity, włókna współczulne opuszczają go i wchodzą do zwoju rzęskowego, ostatniej stacji integracji odruchu fotomotorycznego, skąd wyłaniają się krótkie nerwy rzęskowe odpowiedzialne za współczulne unerwienie oka.

Efektor

Krótkie nerwy rzęskowe unerwiają mięsień rzęskowy, a po stymulacji kurczy się, powodując skurcz źrenicy.

W ten sposób mięsień rzęskowy działa jak zwieracz, tak że gdy źrenica się kurczy, zmniejsza się, umożliwiając mniejszy dostęp światła do oka.

Funkcje,

Zadaniem odruchu fotomotorycznego jest utrzymywanie ilości światła wpadającego do gałki ocznej w zakresie niezbędnym do optymalnego widzenia. Zbyt mało światła byłoby niewystarczające do stymulacji komórek fotoreceptorowych, a zatem widzenie byłoby słabe.

Z drugiej strony, zbyt dużo światła spowodowałoby, że reakcje chemiczne zachodzące w fotoreceptorach zachodziłyby bardzo szybko, a substraty chemiczne byłyby zużywane szybciej, niż mogą się regenerować, co prowadzi do olśnienia.

Blask

Aby to zrozumieć, wystarczy przypomnieć sobie, co się dzieje, gdy znajdujemy się w bardzo ciemnym otoczeniu i nagle włącza się bardzo intensywne źródło światła… To nas oślepia!

Zjawisko to jest znane jako olśnienie, a ostatecznym celem odbicia fotomotorowego jest jego uniknięcie.

Jednak pewne olśnienie może zawsze wystąpić, nawet gdy odruch fotomotoryczny jest nienaruszony, ponieważ potrzeba czasu, aby bodziec świetlny przekształcił się w impuls elektryczny, pokonał całą ścieżkę integracji odruchu fotomotorycznego i spowodował skurcz światła. Uczeń.

W ciągu tych kilku milisekund do oka dociera wystarczająca ilość światła, aby wytworzyć przejściowy blask, jednak z powodu zwężenia źrenicy poziom światła wpadającego do gałki ocznej nie zajmuje dużo czasu, aby osiągnąć optymalny poziom widzenia.

Jeśli z jakiegoś powodu tak się nie stanie (uszkodzenie ścieżki integracji odruchu fotomotorycznego, bardzo intensywne i skupione światło jak przy bezpośrednim patrzeniu na słońce), może dojść do nieodwracalnego uszkodzenia komórek siatkówki, skutkującego ślepotą.

Ocena kliniczna

Ocena odruchu fotomotorycznego jest bardzo prosta, wystarczy umieścić pacjenta w pomieszczeniu o słabym oświetleniu, aby wywołać rozszerzenie źrenic (znoszenie odruchu fotomotorycznego przy słabym świetle). Po kilku minutach w tych warunkach oświetleniowych bada się odbicie fotomotorowe.

W tym celu używa się latarki, która jest skierowana w stronę zewnętrznego kącika oka, a wiązka światła kieruje się w stronę źrenicy. Gdy światło zaczyna docierać do źrenicy, można zauważyć, jak się kurczy.

Następnie światło jest usuwane, a źrenica ponownie się rozszerza. Jest to znane jako bezpośredni odruch fotomotoryczny.

Podczas tego samego badania można ocenić tak zwany odruch konsensualny (lub pośredni odruch fotomotoryczny), w którym można zobaczyć skurcz źrenicy oka, który nie jest stymulowany światłem.

Na przykład wiązka światła pada na prawe oko, a jego źrenica zgodnie z oczekiwaniami kurczy się. Jednocześnie i bez żadnego promienia światła padającego na lewe oko, jego źrenica również się kurczy.

Bibliografia

1. Ellis, CJ (1981). Odruch źreniczny światła u zdrowych osób. British Journal of Ophthalmology, 65 (11), 754–759.
2. Heller, PH, Perry, F., Jewett, DL i Levine, JD (1990). Autonomiczne komponenty odruchu świetlnego źrenicy człowieka. Okulistyka śledcza i nauki wizualne, 31 (1), 156-162.
3. Carpenter, MB i Pierson, RJ (1973). Okolice przedtarcze i źreniczny refleks świetlny. Analiza anatomiczna małpy. Journal of Comparative Neurology, 149 (3), 271-299.
4. McDougal, DH i Gamlin, PD (2010). Wpływ wewnętrznie światłoczułych komórek zwojowych siatkówki na czułość spektralną i dynamikę odpowiedzi ludzkiego odruchu źrenicowego. Badania wzroku, 50 (1), 72-87.
5. Clarke, RJ, & Ikeda, H. (1985). Detektory luminancji i ciemności w jądrach oliwnych i tylnych jądrach przedtektalnych i ich związek z odruchem źrenicy u szczura. Eksperymentalne badania mózgu, 57 (2), 224-232.
6. Hultborn, H., Mori, K., & Tsukahara, N. (1978). Droga neuronalna podporządkowana źrenicowemu odruchowi świetlnemu. Brain Research, 159 (2), 255-267.
7. Gamlin, PD, Zhang, H. i Clarke, RJ (1995). Neurony luminancji w jądrze oliwki przedtektalnej pośredniczą w odruchu źrenicy u małpy rezus. Experimental Brain Research, 106 (1), 177-180.
8. Thompson, HS (1966). Aferentne wady źrenic: Odkrycia źrenic związane z wadami doprowadzającego ramienia źrenicy łuku odruchowego światła. American Journal of okulistyki, 62 (5), 860-873.