ZESPÓŁ WOLFA-HIRSCHHORNA: OBJAWY, PRZYCZYNY, LECZENIE - NEUROPSYCHOLOGIA - 2025

Zespół Wolfa-Hirschhorna jest chorobą genetyczną, której rzadkie cechy kliniczne wynikają głównie z utraty materiału genetycznego. Charakteryzuje się obecnością zmian związanych z wadami rozwojowymi twarzy, drgawkami i znacznym uogólnionym opóźnieniem rozwoju.

Wiąże się z wieloma poważnymi powikłaniami zdrowotnymi: urazami neurologicznymi, chorobami serca, układu mięśniowo-szkieletowego, immunologicznymi, wzrokowymi, słuchowymi, moczowo-płciowymi itp.

Ze względu na etiologiczne pochodzenie zespołu Wolfa-Hirschhorna wiąże się on z obecnością nieprawidłowości genetycznych na chromosomie 4. Z drugiej strony rozpoznanie jest zwykle potwierdzane w dzieciństwie, dzięki rozpoznaniu cech fizycznych i poznawczych. Jednak analiza genetyczna ma kluczowe znaczenie.

Wreszcie, interwencja terapeutyczna w tej patologii polega zwykle na rehabilitacji fizycznej, logopedii, dostawie leków przeciwpadaczkowych, adaptacji żywieniowej lub interwencji neuropsychologicznej, między innymi.

Historia

Choroba ta została opisana jednocześnie przez badaczy Ulricha Wolfa i Kart Hirschhona, równolegle w 1965 roku. W pierwszych doniesieniach klinicznych odniesiono się do zaburzenia charakteryzującego się małogłowiem, z konfiguracją czaszki podobną do grecki hełm.

Jednak to Zollino i jego grupa robocza szczegółowo opisali w 2001 roku wszystkie kliniczne cechy zespołu Wolfa-Hirshhorna.

Do tej pory w literaturze medycznej i eksperymentalnej zidentyfikowano ponad 90 różnych przypadków, ogólnie związanych z płcią żeńską.

Ponadto obecne definicje tej patologii obejmują zarówno identyfikację głównych lub kardynalnych objawów (nietypowe facje, opóźnienie wzrostu, opóźniony rozwój motoryczny i poznawczy oraz zaburzenia epileptyczne), jak i inne objawy medyczne (zaburzenia serca, czucia, układu moczowo-płciowego itp. ).

Charakterystyka zespołu Wolfa-Hirschhorna

Zespół wilka to patologia pochodzenia genetycznego charakteryzująca się zajęciem wieloukładowym, definiowanym przez obecność atypowych cech twarzy, uogólnione opóźnienie wzrostu, niepełnosprawność intelektualną i drgawki.

Jednak przebieg kliniczny jest bardzo niejednorodny wśród osób dotkniętych chorobą, ze względu na swój genetyczny charakter, będący wynikiem delecji. Przez delecję chromosomów rozumiemy utratę jednego lub więcej segmentów chromosomu. W zależności od ciężkości tej anomalii i poziomu zaangażowania genetycznego, wśród dotkniętych nią osób mogą pojawić się cechy zróżnicowane.

W tym sensie niedobór materiału genetycznego w tym zespole wiąże się z poważnymi komplikacjami zdrowotnymi. Tak więc większość chorych umiera w okresie prenatalnym lub noworodkowym, jednak niektóre przypadki o umiarkowanym nasileniu przekraczają pierwszy rok życia.

Czy to częsta patologia?

Ogólnie zespół Wolfa-Hirschhorna i jego definiujące cechy kliniczne uważa się za rzadkie schorzenia o podłożu genetycznym.

Pomimo niskiej częstości występowania, w niektórych badaniach statystycznych udało się zidentyfikować dane związane z zapadalnością na 1 przypadek na 50000 urodzeń.

Inni autorzy, tacy jak Blanco-Lago, Málaga, García-Peñas i García-Ron, wskazują, że zespół Wolfa-Hirschhorna może osiągnąć częstość występowania bliską 1 przypadkowi na 20 000 urodzeń.

Jeśli chodzi o czynniki socjodemograficzne związane z zespołem Wolfa-Hirschhorna, stwierdzono wyższą częstość występowania u kobiet, zwłaszcza przy stosunku 2: 1 w porównaniu z mężczyznami.

Ponadto nie było możliwe zidentyfikowanie zróżnicowanej częstotliwości związanej z określonymi regionami geograficznymi lub określonymi grupami etnicznymi i / lub rasowymi.

Wreszcie, odnosząc się do czynników dziedzicznych, badania wykazały, że u ponad 80% osób dotkniętych tą patologią przyczyną jest losowa mutacja. Dziedziczne genetyczne przyczyny zespołu Wolfa-Hirschhorna są rzadkie.

objawy i symptomy

Charakterystyka czaszkowo-twarzowa jest zwykle określana przez szeroką listę anomalii i zmian, które razem mają nietypowy wygląd twarzy, podobny do hełmów greckich wojowników.

Niektóre z najczęstszych wyników klinicznych w tym obszarze są związane z:

- Mikrocefalia : obwód czaszki zwykle nie rozwija się normalnie, więc całkowity rozmiar głowy jest zwykle mniejszy niż oczekiwano dla chronologicznego wieku chorego. Zasadniczo można również zaobserwować różne asymetrie między różnymi strukturami tworzącymi obszar twarzoczaszki.

- Konfiguracja nosa : nos jest zwykle nienormalnie duży, którego górna część jest płaska, z szerokim odstępem między brwiami. W niektórych przypadkach nos przyjmuje nieprawidłowy kształt, zwany potocznie nosem „papuzi dziób”.

- Konfiguracja twarzy : szczęka jest zwykle słabo rozwinięta, widoczny jest mały podbródek lub podbródek. Dodatkowo brwi często wyglądają na łukowate. Ponadto zwykle pojawiają się inne patologiczne cechy, takie jak między innymi unaczynione plamy, wydzieliny skórne.

- Implantacja małżowiny usznej : uszy są zwykle umiejscowione niżej niż zwykle. Ponadto można zaobserwować niedorozwój uszu, które wydają się mniejsze i bardziej wydatne niż zwykle.

- Konfiguracja oczu: oczy zwykle wydają się być szeroko rozstawione i ze znaczną symetrią, jedna z gałek ocznych jest mniejsza. Dodatkowo możemy zidentyfikować zez, zmiany w budowie i zabarwieniu tęczówki, opadające powieki czy niedrożność dróg łzowych.

- Zmiany w jamie ustnej : w przypadku konfiguracji jamy ustnej najczęściej stwierdza się m.in. nieprawidłowo mały filtrum wargowe, rozszczep wargi, późne wylęganie się zębów, rozszczep podniebienia.

- Uogólnione opóźnienie w rozwoju

W zespole Wolfa-Hirschhorna można zidentyfikować uogólnione opóźnienie wzrostu i rozwoju, zarówno w okresie prenatalnym, jak i postnatalnym i niemowlęcym.

W tym sensie dzieci, które cierpią na tę patologię, zwykle rosną nienormalnie wolno, dlatego zwykle mają niższą wagę i wzrost niż oczekiwano dla ich płci i wieku chronologicznego.

Tego typu cechy zwykle nie są związane z trudnościami w karmieniu lub niedoborem kalorii, jednak zarówno zmiany genetyczne, jak i rozwój innych rodzajów patologii, takich jak zmiany kardiologiczne, mogą przyczyniać się do pogorszenia tego stanu chorobowego.

Ponadto uogólnione opóźnienie wzrostu jest często związane z różnymi nieprawidłowościami układu mięśniowo-szkieletowego:

• Niedorozwój mięśni : struktura mięśniowa zwykle nie rozwija się całkowicie, z tego powodu bardzo często obserwuje się nienormalnie zmniejszone napięcie mięśniowe.
• Skolioza i kifoza : struktura kostna kręgosłupa może być uformowana w sposób wadliwy, prezentując skrzywioną pozycję lub nieprawidłową krzywiznę.
• Klinodaktylia : struktura kostna palców również ma tendencję do nieprawidłowego rozwoju, dlatego można zaobserwować odchylenia w palcach. Ponadto zwykle
  identyfikuje się zmiany w konfiguracji odcisków palców.
• Nienormalnie cienkie kończyny: Niska waga jest szczególnie widoczna w rękach i nogach.

Epizody konwulsyjne

Napady są jednym z najczęstszych i najpoważniejszych objawów zespołu Wolfa-Hirschhorna.

W tym sensie napady są definiowane jako patologiczny proces wynikający z niezwykłej aktywności neuronalnej, która jest zmieniona, powodując pobudzenie ruchowe, skurcze mięśni lub okresy nietypowego zachowania i wrażeń, i może czasami powodować utratę przytomności.

W przypadku zespołu Wolfa-Hirschhorna najczęstsze są napady toniczno-kloniczne.

Tak więc napady charakteryzują się rozwojem napięcia mięśniowego, prowadzącym do uogólnionej sztywności, zwłaszcza nóg i ramion, po którym następują powtarzające się i niekontrolowane skurcze mięśni. Wizualnie można je postrzegać jako drżenie ciała.

Co więcej, powaga tego zdarzenia polega na jego wpływie na tkankę mózgową. Nieprawidłowa i / lub patologiczna aktywność neuronalna może wpływać na dużą część struktury mózgu w sposób lokalny lub ogólny, dlatego może mieć ważne konsekwencje neurologiczne i następstwa.

-Opóźnienie psychomotoryczne i poznawcze

W przypadku sfery poznawczej ponad 75% osób dotkniętych zespołem Wolfa-Hirschhorna ma jakiś rodzaj niepełnosprawności intelektualnej.

Generalnie upośledzenie umysłowe jest zwykle poważne, zwykle nie rozwijają umiejętności językowych, więc w większości przypadków komunikacja ogranicza się do emisji niektórych dźwięków.

Ponadto w przypadku uzyskania kontroli postawy ciała, stania, chodu itp., Wszystkie one są znacznie opóźnione, głównie z powodu nieprawidłowości układu mięśniowo-szkieletowego.

Kurs kliniczny

W większości przypadków oznaki i objawy zwykle rozwijają się stopniowo, dlatego w rozwoju tej patologii można wyróżnić kilka etapów:

Pierwszy rok życia

W najwcześniejszych stadiach najbardziej charakterystyczne objawy związane są z niską masą ciała i nieprawidłowościami twarzoczaszki. W wielu przypadkach około 35% chorych umiera z powodu równoległej obecności wrodzonych wad serca.

Etap dziecięcy

Oprócz opóźnienia w rozwoju fizycznym, oprócz wad rozwojowych układu mięśniowo-szkieletowego, szczególnie widoczne są deficyty psychomotoryczne. Wraz z tymi odkryciami medycznymi nawracają napady. Ogólnie niewielu dotkniętych chorobą jest w stanie chodzić lub opanować język.

Późne dzieciństwo i okres dojrzewania

W tej fazie najbardziej istotne są cechy związane z rozwojem i funkcjonowaniem intelektualnym, jednak widoczne stają się typowe rysy twarzy.

Przyczyny

Jak wskazaliśmy we wstępnym opisie zespołu Wolfa-Hirschhorna, zaburzenie to jest spowodowane delecją genetyczną zlokalizowaną na chromosomie 4.

Chociaż wielkość utraty materiału genetycznego może się znacznie różnić między dotkniętymi chorobą osobnikami, im cięższe i znaczące jest to, tym poważniejsze będą objawy związane z tą chorobą.

Chociaż wszystkie zaangażowane geny nie są dokładnie znane, różne badania powiązały brak genów WHSC1, LEMT1 i MSX1 z klinicznym przebiegiem zespołu Wolfa-Hirschhorna.

Diagnoza

Rozpoznanie zespołu Wolfa-Hirschhorna można postawić przed urodzeniem.

Ultradźwięki kontrolujące ciążę pozwalają na identyfikację zaburzeń wzrostu wewnątrzmacicznego i innych rodzajów wad fizycznych.

Jednak konieczne jest przeprowadzenie badania genetycznego, aby potwierdzić swój stan, poprzez analizę komórek przed lub po porodzie.

Leczenie

Obecnie nie ma lekarstwa na zespół Wolfa-Hirschhorna, nie ma też standardowego podejścia terapeutycznego, dlatego leczenie jest specjalnie opracowywane w oparciu o indywidualne cechy i kliniczny przebieg choroby.

W związku z tym zwykle interwencja medyczna koncentruje się na leczeniu napadów poprzez podawanie leków przeciwpadaczkowych, suplementów diety, chirurgicznej korekcji wad rozwojowych, rehabilitacji poznawczej i edukacji specjalnej.

Bibliografia

1. AESWH. (2016). Co to jest zespół Wolfa-Hirschhorna? Otrzymane od Hiszpańskiego Stowarzyszenia Zespołu Wolfa-Hirschhorna.
2. Aviña, J., & Hernández, D. (2008). Zespół Wolfa-Hirschhorna: dystalna mikrodelecja krótkiego ramienia chromosomu 4. Rev Chil Pediatr, 50-53.
3. Coppola, A., Chinthapalli, K., Hammond, P., Sander, J., & Sisodiya, S. (2012). Diagnoza pediatryczna dopiero w wieku dorosłym: przypadek zespołu Wolfa-Hirschhorna. Gene, 532–535.
4. Zespół Wolfa-Hirschhorna. (2012). Hiszpańskie Stowarzyszenie Zespołu Wolfa-Hirschhorna.
5. Wieczorek, D. (2003). Zespół Wolfa-Hirschhorna. Uzyskane z encyklopedii Orphanetu.
6. Zespół Wolfa-Hirschhorna. (2013). Otrzymane od WolfHirschhorn.