BARORECEPTORY: FUNKCJE I KLASYFIKACJA - BIOLOGIA - 2024

Baroreceptora składają się z zestawów zakończeń nerwowych, które są w stanie dostrzec odprężenia związanego ze zmianami w ciśnieniu krwi. Innymi słowy, są to receptory ciśnienia. Występują obficie w zatoce szyjnej i łuku aorty.

Baroreceptory są odpowiedzialne za dostarczanie mózgowi przydatnych informacji związanych z objętością krwi i ciśnieniem krwi. Wraz ze wzrostem objętości krwi naczynia rozszerzają się i wyzwalana jest aktywność baroreceptorów. Odwrotny proces zachodzi, gdy spada poziom we krwi.

Główną funkcją baroreceptorów jest postrzeganie ciśnienia.
Źródło: Bryan Brandenburg, za Wikimedia Commons

Kiedy dochodzi do rozszerzenia naczyń krwionośnych z powodu wzrostu ciśnienia, aktywność nerwu błędnego wzrasta. Powoduje to zahamowanie wyrzutu współczulnego RVLM (rostral ventromedial bulb, z angielskiego rostral ventromedial medulla), co ostatecznie prowadzi do spadku częstości akcji serca i ciśnienia krwi.

W przeciwieństwie do tego, spadek ciśnienia krwi powoduje spadek sygnału wyjściowego baroreceptorów, co prowadzi do odhamowania centralnych punktów kontroli współczulnej i zmniejszenia aktywności przywspółczulnej. Końcowym efektem jest wzrost ciśnienia krwi.

Co to są baroreceptory?

Baroreceptory to mechanoreceptory (receptory czuciowe, które wykrywają nacisk mechaniczny związany z dotykiem) zlokalizowane w różnych punktach krążenia krwi.

W tym układzie krążenia baroreceptory znajdują się na ścianach tętnic i na ścianach przedsionków, jako drzewiaste zakończenia nerwowe.

Spośród baroreceptorów najważniejszym z fizjologicznego punktu widzenia jest baroreceptor tętnicy szyjnej. Główną funkcją tego receptora jest korygowanie wyraźnych i nagłych zmian ciśnienia krwi.

cechy

Te mechanoreceptory są odpowiedzialne za utrzymanie ogólnoustrojowego ciśnienia krwi na względnie stałym poziomie, zwłaszcza gdy zachodzą zmiany w pozycji ciała jednostki.

Baroreceptory są szczególnie skuteczne w zapobieganiu gwałtownym zmianom ciśnienia w odstępach czasu od godziny do dwóch dni (przedział czasu, w którym działają baroreceptory, zostanie omówiony później).

Klasyfikacja

Baroreceptory wysokiego i niskiego ciśnienia

Istnieją dwa rodzaje baroreceptorów: tętnicze lub wysokociśnieniowe i przedsionkowe lub niskie.

Te o wysokim ciśnieniu są zlokalizowane w naprawdę dużych ilościach w tętnicach szyjnych wewnętrznych (zatoki szyjne), w aorcie (łuk aorty), a także w nerkach (aparat przykłębuszkowy).

Odgrywają one niezastąpioną rolę w wykrywaniu ciśnienia krwi - ciśnienia wywieranego przez krew na ściany tętnic, wspomagając krążenie krwi.

Z drugiej strony w ścianach przedsionków znajdują się baroreceptory niskiego ciśnienia. Są związane z wykrywaniem objętości przedsionków.

Baroreceptory typu I i II

Inni autorzy wolą nazywać je baroreceptorami typu I i II i klasyfikować je według właściwości wyładowczych i stopnia mielinizacji.

Grupa typu I składa się z neuronów z dużymi mielinowanymi włóknami doprowadzającymi. Te baroreceptory mają niskie progi aktywacji i są aktywowane szybciej po stymulacji.

Druga grupa, typu II, składa się z neuronów z niezmielinizowanymi lub małymi aferentnymi włóknami o niewielkiej mielinizacji. Te baroreceptory mają zwykle wyższe progi aktywacji i wyładowują się przy niższych częstotliwościach.

Spekuluje się, że te dwa typy receptorów mogą odgrywać zróżnicowaną rolę w regulacji ciśnienia krwi. Uważa się, że baroreceptory typu II wykazują mniej korekt niż baroreceptory typu I, w związku z czym mogą mieć większe znaczenie w długoterminowej kontroli ciśnienia krwi.

Jak działają baroreceptory?

Baroreceptory działają w następujący sposób: sygnały pochodzące z zatok szyjnych są przekazywane przez nerw zwany nerwem Heringa. Stąd sygnał trafia do innego nerwu, nerwu językowo-gardłowego, a stamtąd dociera do pojedynczego pęczka znajdującego się w okolicy opuszkowej pnia mózgu.

Sygnały pochodzące z okolicy łuku aorty, a także z przedsionków, są przekazywane do pojedynczego pęczka rdzenia kręgowego dzięki nerwom błędnym.

Z pojedynczej wiązki sygnały kierowane są do formacji siatkowatej, pnia mózgu i podwzgórza. W tym ostatnim regionie zachodzi modulacja, integracja i wytwarzanie hamowania tonicznego mózgu.

W przypadku zmniejszenia efektywnej objętości krążenia spada również aktywność baroreceptorów wysokiego i niskiego ciśnienia. Zjawisko to powoduje zmniejszenie hamowania toniku mózgu.

Przyczyny zmniejszonej efektywnej objętości krążenia

Na efektywną objętość krążenia mogą negatywnie wpływać różne okoliczności, takie jak krwawienie, utrata osocza krwi spowodowana odwodnieniem, oparzeniami lub utworzeniem trzeciej przestrzeni lub upośledzeniem krążenia spowodowanym tamponadą serca lub zatorowością w płucach. .

Związek z chemoreceptorami

Chemoreceptory to komórki typu chemoczułego, które mają właściwość stymulowania ich przez zmniejszenie stężenia tlenu, wzrost dwutlenku węgla lub nadmiar jonów wodoru.

Receptory te są ściśle powiązane z opisanym wcześniej systemem kontroli ciśnienia krwi, koordynowanym przez baroreceptory.

W pewnych krytycznych warunkach w układzie chemoreceptorów dochodzi do bodźca dzięki zmniejszeniu przepływu krwi i dopływu tlenu, oprócz wzrostu dwutlenku węgla i jonów wodoru. Warto zauważyć, że nie są uważane za podstawowy system kontroli ciśnienia krwi.

Długotrwała tymczasowa kontrola ciśnienia

Historycznie rzecz biorąc, baroreceptory tętnicze były powiązane z istotnymi funkcjami kontrolowania średniego ciśnienia tętniczego w krótkim okresie - w skali czasu od minut do sekund. Jednak rola tych receptorów w długoterminowej odpowiedzi została zignorowana.

Niedawne badania z użyciem nietkniętych zwierząt sugerują, że działanie baroreceptorów nie jest tak krótkie, jak wcześniej sądzono.

Dowody te sugerują ponowne rozważenie tradycyjnej funkcji baroreceptorów i powinny być one powiązane z odpowiedzią długoterminową (więcej informacji w Thrasher, 2004).

Bibliografia

1. Arias, J. (1999). Patofizjologia chirurgiczna: urazy, infekcje, guzy. Redakcja Tebar.
2. Harati, Y., Izadyar, S. i Rolak, LA (2010). Sekrety neurologii. Mosby
3. Lohmeier, TE i Drummond, HA (2007). Barorefleks w patogenezie nadciśnienia tętniczego. Kompleksowe nadciśnienie. Filadelfia, PA: Elsevier, 265-279.
4. Pfaff, DW i Joels, M. (2016). Hormony, mózg i zachowanie. Academic Press.
5. Robertson, D., Low, PA i Polinsky, RJ (red.). (2011). Podkład na autonomiczny układ nerwowy. Academic Press.
6. Thrasher, TN (2004). Baroreceptory i długoterminowa kontrola ciśnienia krwi. Experimental physiology, 89 (4), 331-335.