MARCO POLO: BIOGRAFIA, FAKTY, PODRÓŻE, ŚMIERĆ - ARTE

Marco Polo (ok. 1254 - 1324) był włoskim kupcem i odkrywcą, znanym z opisów Azji i zwyczajów jej mieszkańców z podróży po Dalekim Wschodzie skierowanych do europejskiej publiczności. Z pomocą Rustichello z Pizy był w stanie skomponować fantastyczne dla współczesnych relacje z przygód na Bliskim i Dalekim Wschodzie.

Otworzył okno na cywilizację mongolską i chińską z czasów Kubilaj-chana, wnuka słynnego wojownika Czyngis-chana. Przez długi czas debatowano, czy to, co skomentował Marco Polo w swojej pracy, było naprawdę wytworem jego wyobraźni, czy też był to prawdziwy opis. Dziś wiele ich historii zostało potwierdzonych przez współczesnych specjalistów.

Marco Polo - mozaika - autorstwa Salviati, za pośrednictwem Wikipedii Commons

Prawdopodobnie główna przyczyna nieporozumień wśród jemu współczesnych wynikała z tego, że pokazywał kulturę azjatycką jako wyższą od europejskiej w różnych aspektach, co nie było wówczas dobrze widziane.

Ważne dane

Podróż Marco Polo rozpoczęła się około 1271 roku, kiedy młody człowiek miał około 17 lat. Wyruszył razem z ojcem i wujem, którzy podczas poprzedniej podróży nawiązali dobre stosunki z Kubilaj-chanem.

Młody Wenecjanin powrócił na swoje ziemie dopiero w 1295 roku, kiedy Genua była w stanie wojny z Republiką Wenecką. Marco Polo został wzięty do niewoli przez Genueńczyków, aw niewoli poznał Rustichello, słynnego gawędziarza z Pizy.

Pisan był odpowiedzialny za napisanie historii, które opowiedział mu Marco Polo, a dzieło to przeszło do historii pod nazwą Il milione, w języku hiszpańskim przetłumaczonym jako Podróże Marco Polo lub Księga Cudów.

Praca zakończyła się całkowitym sukcesem i zapewniła mu wystarczającą ilość dna, aby mógł wrócić i osiedlić się na swojej ziemi. Ożenił się z wenecką szlachetnie urodzoną kobietą i miał trzy córki.

Przed śmiercią twierdził, że opowiedział mniej niż połowę tego, czego był świadkiem w Azji, ponieważ w przeciwnym razie nikt nie uwierzyłby jego słowom.

Biografia

Wczesne lata

Marco Emilio Polo urodził się około 1254 roku w ówczesnej Republice Weneckiej. Niektórzy uważają, że jego miejsce urodzenia znajdowało się w samej Wenecji, podczas gdy inni proponują Corzulę.

Jego ojcem był Niccolo Polo, a matka Nicole Anna Defuseh. Pochodzenie rodziny weneckiej nigdy nie zostało wyjaśnione odpowiednią dokumentacją, a także jej ranga w miejscowej arystokracji, jeśli należała do niej.

W historii Polo okazało się, że zarówno Niccolo, jak i jego brat Maffeo poświęcili swoje życie najpopularniejszej i najbardziej dochodowej pracy w mieście: handlu.

Maffeo i Niccolo Polo wyruszyli w swoją pierwszą podróż jako kupcy, gdy Marco był jeszcze dzieckiem.

Niemowlę było przez pewien czas pod opieką matki, ale wkrótce potem zmarła, więc maluch został pod opieką niektórych wujków w Wenecji.

Rodzina

Niektórzy z tych, którzy próbowali zrekonstruować pochodzenie włoskiego kupca i odkrywcy, zaproponowali Andreę Polo de San Felice jako dziadka Marco, który również wydaje się być kupcem, podobnie jak jego synowie: Niccolo, Maffeo i Marco.

Jednak tej wersji genealogii Polo nie udało się potwierdzić.

Udokumentowana rezydencja Niccolo Polo w Wenecji powstała w San Severo, w pobliżu Bazyliki Świętego Marka.

Młodość

Niewiele więcej wiadomo o dzieciństwie i wczesnym okresie dojrzewania Marco Polo, ponieważ wprowadził historyczne zapisy po powrocie z podróży po Azji, które zajęły mu ponad 20 lat.

Kiedy chłopiec miał około 15 lat, dotarł do cudownej wiadomości, że jego ojciec i wujek nie tylko żyli, ale wrócili do Wenecji obładowani bogactwem zdobytym podczas podróży na Daleki Wschód.

Gdy młody człowiek dorastał, uczył się w głównych dziedzinach, na które Wenecjanin swoich czasów powinien być przygotowany: we wszystkim, co dotyczyło handlu, od walut międzynarodowych po podstawy żeglugi handlowej.

Podróże Niccolo Polo

Po powrocie do domu ojciec Marco Polo był na tyle uprzejmy, że opowiedział synowi powód, który przedłużył czas jego podróży o około półtorej dekady.

Po opuszczeniu portu weneckiego bracia przybyli do Konstantynopola, gdzie spędzili kilka lat. Tam po zdobyciu dokonanym w 1204 roku Wenecjanie mieli rozległe korzyści, sąsiedztwo i kontrolę nad częścią działalności portu.

Było to pierwsze komercyjne rozliczenie Polo, ale widząc, że sytuacja polityczna wydaje się niekorzystna, bracia wyszli.

Daleki Wschód

Następnie około 1259 roku Polacy przenieśli się do Soldaia, dzisiejszego Sudaku, na Krymie. Nieco ponad rok po odejściu Niccolo Konstantynopol został odbity przez swoich byłych przywódców, a wszyscy Wenecjanie w okolicy zostali zaślepieni.

Po krótkim okresie pobytu w Soldaia bracia poszli za Sarai, gdzie spotkali się z członkami dworu Berke Khan. Później wyjechali do Buchary w Uzbekistanie, gdzie osiedlili się na trzy lata.

W 1264 r. Dołączyli do ambasady wysłanej przez Hulagu do jego brata cesarza Yuan, znanego jako Kubilaj-chana, wnuka Czyngis-chana. Celem jego podróży stał się Dadu, dzisiejszy Pekin w Chinach.

Misja

Powrót Niccolo i Maffeo Polo nie nastąpił z powodu ich chęci powrotu do domu, ale jako zadanie powierzone ludziom przez Kubilaj-chana: wysłanie przesłania do Wysokiego Papieża ustanowionego w Rzymie z prośbą o ewangelizatorów, aby zanieśli chrześcijańskie słowo do jego królestwa .

Kubilaj-chan był jednym z najbardziej wygadanych cesarzy na arenie kulturalnej. Chciał, aby Europejczycy wysyłali na swoje ziemie nie tylko misjonarzy, ale także wykształconych ludzi, którzy mogliby im zdradzić swoje zwyczaje, a także sztukę i naukę.

Ewangelizacja

Cesarz Yuan przekazał Polakom list do papieża z prośbą o misjonarzy. Dla obu braci i mężczyzn, których mogli zdobyć, dał im paizę, czyli rodzaj złotego paszportu, który gwarantował nietykalność i przywileje posiadaczowi.

W 1269 roku, kiedy Polacy przybyli do Wenecji, dowiedzieli się, że papież Klemens IV zmarł, a jego wakat był również jednym z najdłuższych w historii.

Po dwóch latach oczekiwania kupcy weneccy postanowili wrócić na dwór Kubilaj-chana z pustymi rękami.

Początek dnia

Marco Polo na początku swojej przygody miał 17 lat, wtedy nalegał ojcu, że chce wyjechać z nim na kontynent azjatycki. Odbył wystarczające szkolenie i chociaż był trochę młody na tę podróż, Niccolo zgodził się zabrać go ze sobą.

Pierwszym celem nieustraszonych kupców była Akka w Izraelu, gdzie zostali wyrządzeni na rozkaz Kubilaj-chana z oliwą z lampy Grobu Świętego, a także kilku misjonarzy pozyskanych po nominacji Grzegorza X.

Rodzina Polo wyruszyła z nowymi ewangelizatorami, ale wkrótce porzucili ich, aby powrócić do komfortu życia w cywilizacji zachodniej i uniknąć niebezpieczeństw związanych z podróżą, których nie było niewielu.

Marco Polo w kostiumie tatarskim autorstwa Grevembrock, źródło Wikimedia Commons.

Po drodze dotarli do tego, co Marco nazywał Laiazzo, czyli miasta Ayas, dzisiejszego Yumurtalik. Następnie udali się do Erzurum w Turcji, a stamtąd udali się do Tabriz w obecnym Iranie. W końcu dotarli do Ormuz, skąd zamierzali zabrać statek do Dadu, stolicy imperium mongolskiego.

Jednak nie uważali, że dostępne statki były wystarczające, aby ominąć wybrzeża Indii, więc zdecydowali się kontynuować podróż lądową, stawiając o wiele więcej wyzwań dla żądnych przygód kupców.

Spotkanie z Kubilaj-chanem

Ilustracja z książki „Podróże Marco Polo” („Il milione”), pierwotnie napisanej na podstawie opowiadań samego Marco Polo (ok. 1254 - 8/9 stycznia 1324), ale później wielokrotnie reprodukowana i tłumaczona.

Po przejściu przez surową pustynię na irańskiej ziemi rodzina Polo zdecydowała się tymczasowo osiedlić w rejonie, który uważali za całkiem przyjemny, który Marco nazywał Balascian (Badakhshan) w dzisiejszym Afganistanie.

Młody człowiek przebywał tam wraz z ojcem i wujem przez około rok, uważa się, że podczas tego pobytu mógł odwiedzić południe, a nawet przybyć do Pakistanu lub Hindukuszu.

Jednak relacje Marco Polo z tego obszaru mogły być historiami zaczerpniętymi od innych podróżników.

Jedwabna droga

Karawana Marco Polo

Rodzina kontynuowała swoją wędrówkę przez pasmo górskie Pamir, po czym udało im się dotrzeć do Cascar (Kashi), z którym w pełni włączyli drogę znaną jako Jedwabny Szlak.

W tej chwili jego przygody miały miejsce na ziemiach, których ludność składała się głównie z muzułmanów. Zmieniło się to w Gansu (Tangut), regionie zamieszkanym przez wyznawców buddyzmu. Marco Polo i jego rodzina kontynuowali podróż iw 1275 roku dotarli do Shangdu, letniej stolicy Kubilaj-chana.

Nawiasem mówiąc, był tam cesarz i Niccolo przeprosił, że nie był w stanie wykonać powierzonego mu zadania. Ale przywiózł ze sobą coś, co cenił bardziej: swojego syna, który ofiarował Kubilaj-chana jako swego wiernego sługę.

Marco Polo w służbie cesarza

Mozaika przedstawiająca Marco Polo w Villa Hanbury, Ventimiglia, Włochy. Lotho2

Po czterech latach niestrudzonych podróży, podróż Marco miała się rozpocząć. Był pod Kubilaj-chanem przez ponad 16 lat. Cesarz mongolski nie ufał swoim narodowym poddanym, ponieważ wierzył, że zdobywając władzę, mogą zmienić swoją lojalność.

Ta nieufność do Chana doprowadziła go do regularnego wybierania cudzoziemców na kluczowe stanowiska. Polo nie było wyjątkiem, uważa się, że Niccolo i Maffeo mogli służyć jako doradcy wojskowi lub technicy wojenni dla armii mongolskiej.

Wydaje się, że Kubilaj-chan za bardzo cieszył się zdolnościami i wdziękiem, które młody Wenecjanin okazywał, opowiadając o wszelkich ewentualnościach, więc spędził dużo czasu słuchając historii swoich podróży.

Inną ważną cechą, którą Kubilajan cenił u Marco Polo, była jego znajomość języków, uważa się, że mówił płynnie co najmniej pięcioma językami orientalnymi, co jest dziwnym talentem i niezwykle użytecznym dla urzędnika imperium mongolskiego.

Opłaty

Wśród oficjalnych stanowisk, które Marco Polo zajmował na polecenie Kubilaj-chana, wydaje się być poborcą podatkowym, a także dozorcą celnym, co było zgodne ze szkoleniem, które chłopiec odbył w Wenecji.

Niektórzy proponowali, aby Polo zostało nawet gubernatorem miasta znanego jako Yangzhou na okres prawie trzech lat. Jednak w ówczesnych aktach nie znaleziono żadnych dokumentów na poparcie tego.

Narrator imperialny

Wiadomo, że chan wysyłał Marko Polo na misje do odległych krajów należących do jego posiadłości, aby nie tylko nadzorować stan tych miejsc i ich instytucji, ale także po to, aby Wenecjanin zbierał informacje związane z cesarzem.

W wolnym czasie cesarza fascynowały także opowieści o życiu w Europie z wizji Marco Polo. Kubilaj-chan podziwiał tę nieznaną mu i egzotyczną ziemię.

Z biegiem czasu Marco Polo asymilował się do tej kultury. Należy wziąć pod uwagę, że był w nim zanurzony od wczesnej młodości i stał się już jednym z Mongołów.

Jednak mimo że przeniknęła go lokalna kultura, nadal był cudzoziemcem.

Powrót

Portret Marco Polo (1600) z Galerii Monseñar de Badia w Rzymie.

Niektórzy twierdzą, że pragnienie powrotu rodziny Polo na europejską ziemię wiązało się z tęsknotą za jej ludźmi i krajobrazami. Ale w jego rzeczywistości w imperium mongolskim drzemał większy motyw: głowa dynastii Yuan, Kubilaj-chan, miał około 80 lat.

Faworyzowanie, jakie cesarz okazał trzem Wenecjanom, przyniosło im wiele przywilejów, ale jednocześnie wzbudziło niechęć wśród naturalnej ludności Chin. Polacy byli tego w pełni świadomi i starali się prosić o pozwolenie na powrót do Wenecji.

Pomimo motywów wysuwanych przez kupców Kubilaj przy każdej okazji odmawiał im pozwolenia na opuszczenie jego domeny. Władca uważał je za niezwykle cenne i nie uważał za rozsądne wypuszczanie ludzi tak potrzebnych do jego planów.

Jednak przed polo otworzyła się szansa: księżniczka Kokacin z dynastii Yuan i bezpośrednia potomka Czyngis-chana została obiecana poślubić mongolskiego władcę Persji, dzisiejszego Iranu, znanego jako Arghun w 1292 roku.

Trzej kupcy zaproponowali, że odprowadzą księżniczkę w niebezpieczną podróż wzdłuż wybrzeży Indii. Kubilaj-chan zgodził się i w ten sposób udało im się uzyskać długo oczekiwane pozwolenie na powrót do domu w Wenecji.

Ostatnie zlecenie od Kubilaj-chana

Marco Polo wraz z ojcem i wujem wyruszyli we flotę 14 statków. Cesarz dał im dużą ilość złota, podobnie jak zyski i dobra, które zdobyli na terytorium Azji, wymienili na drogocenne kamienie, które uszyli w proste szaty.

W eskorcie księżnej Kokacína, wśród jej dworzan i marynarzy kierujących flotą, znajdowało się ponad 600 osób.

Wróć na zachód

Punktem wyjścia było Quanzhou (Zaiton), zrobili krótki postój na wybrzeżach wietnamskich, znanych przez Marco Polo jako Ciamba (Champa).

Niebezpieczne monsuny sprawiły, że podróżni zatrzymali się na Sumatrze na sześć miesięcy. Kontynuowali podróż i ponownie zatrzymali się w Seilan (Sri Lanka), następnie dotarli do wybrzeży Indii i wreszcie udało im się dotrzeć do celu podróży Ormuz.

Stamtąd udali się drogą lądową do stolicy Khorasan, gdzie okazało się, że Arghun, narzeczony Kokacina, zmarł, podczas gdy młoda księżniczka wyruszyła na spotkanie z nim.

Rozwiązaniem problemu, który pojawił się nagle, było poślubienie Kokacina z synem Arghuna, Mahmudem Ghazanem.

Polacy poszli za nimi i opuścili terytorium kontrolowane przez Kubilaj-chana. Niestety, w Trebizondzie ukradli większość swojego majątku, zwłaszcza złoto, które dał im ich były pan.

Z powrotem w Wenecji

Był rok 1295, kiedy Marco, jego ojciec Niccolo i jego wujek Maffeo po raz kolejny zobaczyli swoje rodzinne miasto. Zapukali do drzwi domu swojej rodziny, aby znaleźć nieznajomego, który nie mógł uwierzyć, że są tym, za kogo się podali, ponieważ wszyscy uważali ich za zmarłych.

Trasa, po której następuje Marco Polo, niebieskie linie reprezentują podróż morską, a brązowe - ląd., Via Wikimedia Commons.

Ich towary zostały sprzedane, a ich krewni, którzy wkrótce pojawili się w obecności Polaków, również nie wierzyli w rzekomą tożsamość Polaków, którzy nosili znoszone ubrania, które wyglądały jak zwykli żebracy.

Tej nocy ofiarowali obiad, podczas którego przy różnych okazjach zmieniali ubrania, a na koniec wrócili do noszenia ubrań, które sprawiały, że wyglądali na biednych i obdartych, po czym otworzyli je, aby odkryć w ich podwójnym dnie wielki skarb z drogocennych kamieni.

Ta historia była szeroko rozpowszechniana, chociaż nie wiadomo, czy naprawdę się wydarzyła i wykazuje duże podobieństwa z tymi, które odnoszą się do Homera, którego bliscy mu ludzie nie rozpoznali we własnym mieście.

Młodość Marco już uschła, a on nadal nie miał domu. Ponadto wydaje się, że podczas swojej nieobecności zapomniał wiele o swoim języku ojczystym, a akcent sprawiał, że wydawał się obcy.

Więzienie

Po powrocie Marco Polo odkrył, że Republika Wenecka walczy z Genuą w wojnie o Curzolę, konflikcie, który miał miejsce w latach 1295–1299. wojna.

Wersje o jego schwytaniu podają dwa możliwe miejsca, w których Genueńczycy wzięli go do niewoli: jeden twierdzi, że było to na wybrzeżach Anatolii w 1296 roku; podczas gdy inni mówią, że była to bitwa pod Curzolą w 1298 roku.

Rustichello

W niewoli spotkał Rustichello z Pizy, słynącego z pióra. Nowy współlokator Marco Polo napisał wcześniej inne prace i po wysłuchaniu historii podróży Wenecjanina postanowił pomóc mu je napisać.

Rustichello zapewniło tradycyjną i odpowiednią strukturę opowieści Marco Polo, które były już bogate w szczegóły i wydawały się fantastyczne dla zachodnich czytelników. Obaj włożyli 24 lata podróży Polo do dzieła znanego jako Il milione.

Uważa się, że Rustichello mógł zmodyfikować niektóre doświadczenia lub opisy Polo, aby zapewnić czytelnikowi większą przyjemność w czasie czytania.

Sukces

Tekst miał zarówno wielbicieli, jak i przeciwników, zwłaszcza tych, którzy uważali, że nie może istnieć społeczeństwo bardziej zaawansowane niż europejskie pod wieloma względami.

Ostatnie lata

Po wyjściu z więzienia Marco Polo dowiedział się, że jego rodzina kupiła palazzo, dom używany zarówno do celów mieszkalnych, jak i komercyjnych.

Palazzi mógł kupić każdy, kto miał wystarczająco dużo pieniędzy, aby za niego zapłacić, niezależnie od tego, czy był arystokratą, czy nie.

Nowa rezydencja Polo znajdowała się w Contrada San Giovanni Crisostomo. Parter, jak to było wówczas powszechnie, musiał służyć jako magazyn, zwłaszcza że rodzina kontynuowała tę działalność po powrocie do Wenecji.

Mimo to Wenecjanin nie opuścił ponownie granic swojej rodzimej republiki w swoich podróżach jako kupiec, w związku z czym nie zobaczył ponownie Jedwabnego Szlaku.

W 1300 roku zmarł Niccolo Polo, ojciec Marco. W tym samym roku, gdy miał 46 lat, Wenecjanin poślubił Donatę Badoèr, z którą miał trzy córki: Fantinę, Bellelę i Moretę.

Inne wzmianki o Marco Polo to:

W testamencie jego wuja Maffeo Polo z 1309 r., W 1319 r. Pojawił się później w aktach następczych dokumentów związanych z jego ojcem Niccolo. Przy zakupie części majątku rodziny Donaty w 1321 r. Ponownie doceniono imię Marco. Polak.

Śmierć

Marco Polo zmarł 8 grudnia 1324 roku. Jego choroba rozpoczęła się w ostatnich miesiącach poprzedniego roku, ale nie wyzdrowiał. Dokładny powód jego śmierci nie jest znany, ale był w jego wczesnych latach siedemdziesiątych.

Rozpowszechniła się anegdota, w której przed jego ostatnią spowiedzią kapłan odpowiedzialny za udzielanie mu sakramentów ponownie zapytał go, czy jego historie były kłamstwem, aby mógł wstąpić do królestwa niebieskiego.

Jednak Marco Polo odpowiedział spowiednikowi, że nie opowiedział nawet połowy tego, czego był świadkiem w swoich przygodach, ponieważ gdyby to zrobił, nikt nie uwierzyłby w ani jedno słowo.

Będzie

Jego żona i trzy córki zostały wyznaczone przez Marco Polo do wypełnienia jego ostatniej woli jako wykonawcy jego woli. Otrzymał część odpowiadającą kościołowi oraz dar dla księdza, który był przy nim w chwili śmierci.

Wenecjanin przekazał również część swojego majątku klasztorowi San Lorenzo, w którego świętej ziemi poprosił o pochowanie jego doczesnych szczątków.

Nakazał także uwolnienie tatarskiego niewolnika imieniem Pedro, którego przywiózł ze sobą z Chin. W dowód wdzięczności za jego służbę przekazał mu wystarczający kapitał, aby mógł osiedlić się w mieście.

Podobnie uregulował niektóre długi, które zaciągnęły z nim osoby trzecie i do chwili jego śmierci nie zostały spłacone.

Dokument nie został podpisany przez Marco Polo ze względu na jego delikatny stan zdrowia, ale w tamtym czasie obowiązywało prawo znane jako „signum manus”, które określało ważność dokumentu z prostym faktem, że sygnatariusz dotykał go jego ręka.

Podróże Marco Polo

Słynne dzieło opowiada o podróży Wenecjanina od wyjazdu z wybrzeży Morza Śródziemnego do odległego imperium mongolskiego Kubilaj-chana.

Chociaż w XIV wieku wykonanie kopii lub tłumaczenie nie było łatwe ani tanie, dzieło szybko rozprzestrzeniło się w świecie zachodnim.

Żaden z oryginalnych rękopisów Rustichello da Pisa nie zachował się, więc nie wiadomo, jak zmienione są znane dziś wersje. Uważa się, że zostały napisane w języku francusko-włoskim, który był wówczas powszechny.

Najwcześniejsze znane kopie pochodzą z połowy XVI wieku i są do siebie bardzo niepodobne, zwłaszcza że każdy transkrypcja i tłumacz dodawali notatki i zmieniali pewne aspekty tekstu.

Istnieje ponad 150 odręcznych kopii w różnych językach Podróży Marco Polo, których daty sięgają średniowiecza.

Zadowolony

Il milione, czyli Podróże Marco Polo, składa się z 4 książek, pierwsza opisuje Bliski Wschód i Azję Środkową, druga poświęcona jest dworowi cesarskiemu Kubilaj-chanowi i próbce chińskiej geografii i społeczeństwa tamtych czasów.

Tom trzeci dotyczy spraw związanych ze wschodnim wybrzeżem kontynentu, w tym z Japonią, Sri Lanką, terytoriami przybrzeżnymi Indii, a nawet wschodnim wybrzeżem Afryki. Wreszcie, czwarta książka dotyczy niedawnych wojen narodu mongolskiego.

Styl

Niektórym prezentował duże podobieństwo stylistyczne do niektórych prymitywnych przewodników turystycznych, szczególnie skierowanych do kupców, ponieważ mieli oni szczegółowe opisy trasy i środki ostrożności, które musieli podjąć po drodze.

Zawierała także cechy kroniki dyplomatycznej, w której dogłębnie opowiadano o tym, co wydarzyło się w misjach powierzonych przez Kubilaj-chana Marco Polo, uważanego za swego rodzaju ambasadora cesarza.

Ponadto bardzo ważne jest podkreślenie jego wkładu w etnografię, zwłaszcza ze względu na sposób, w jaki podszedł do opisu obcego społeczeństwa i jego zwyczajów, aby Europejczycy, którzy nie znali tych pojęć, mogli je zrozumieć.

Prawdziwość

W czasie, gdy Marco Polo wykonywał swoją pracę razem z Rustichello, powszechnie czytano, że ludy spoza kultury europejskiej są barbarzyńskie i niewierne pod względem religijnym, a ich zwyczaje nie są typowe dla zaawansowanego społeczeństwa.

Podróże Marco Polo pokazują, że Imperium Mongolskie przewyższa mieszkańców Zachodu w wielu aspektach, od higieny po system monetarny, w którym istniały już zaawansowane koncepcje, takie jak pieniądz papierowy.

Podobnie Azjaci posiadali pewną wiedzę naukową niezwiązaną z mieszkańcami Zachodu: proch strzelniczy lub proces tworzenia soli oraz dość zaawansowane planowanie urbanistyczne w porównaniu z ich europejskim odpowiednikiem.

Innym powodem, dla którego społeczeństwo chińskie lub mongolskie mogło wydawać się lepsze podczas dynastii Yuan, była tolerancja kulturowa i religijna, jaką wykazywali w swoich granicach.

Europejczycy nie zgodzili się na pokazywanie opinii publicznej takiej reprezentacji cudzoziemców, więc jednocześnie zaatakowali Marco Polo, zapewniając, że jest kłamcą, i przepisał część swoich tekstów, aby przedstawić wizję bardziej zgodną z ich status quo. .

Roszczenie

Jednak z biegiem czasu nazwisko Wenecjanina zostało w dużej mierze oczyszczone przez historyków, którzy poświęcili się kulturze azjatyckiej, ponieważ wiele z jego historii zostało potwierdzonych.

Wśród fragmentów jego opowieści, które można zweryfikować, zarówno w źródłach chińskich, jak i perskich, znajduje się ślub księżnej Kokacína z mongolskim władcą Iranu. Mimo to nic nie przypisuje weneckiej firmie w tych zapisach.

Mówi się, że fakt, iż kupiec tylko kłamał, może być trudniejszy do udowodnienia niż zaakceptowanie faktu, że znajdował się w miejscach, które sam opisał w Podróżach Marco Polo.

Dzieje się tak, ponieważ przedstawia z dużą precyzją pewne aspekty, które nie były do tej pory opisywane przez innych ludzi Zachodu.

Błędy

W tekście Podróży Marco Polo pojawiają się błędy, które niektórzy przypisują złej pamięci podróżnika, mieszanym wspomnieniom lub po prostu niedopatrzeniom lub późniejszym zmianom w kopiach dzieła.

Ci, którzy nadal uważają, że Wenecjanin kłamał na temat swojej podróży przez Azję, trzymają się argumentów, takich jak to, że nie opisał ważnych obiektów architektonicznych, takich jak Mur Chiński.

W narracji pojawiają się również błędy w datach i miejscach, a także w nazwach niektórych miast, mimo że należy zauważyć, że w podróżach Marco Polo jest ponad 24 lata podróży, na których pożywienie stanowi jedynie jego pamięć. .

Znaczenie chińskiego muru

Ten szczegół niekoniecznie oznacza, że Marco Polo nie podróżował do Azji, ale że podczas jego pobytu na tym obszarze rządziła dynastia Yuan, która posiadała dominacje na północ i południe od tych fortyfikacji, więc nie widzieli potrzeby ich utrzymania.

Fragmenty, które przeszły do powszechnej wyobraźni na temat tej struktury, to te odpowiadające rządowi Ming, zbudowanemu kilka lat po upadku Yuan.

Inni współcześni podróżnicy z Marco Polo również nie uważali za konieczne, aby go opisać, ponieważ Mur Chiński nie miał wtedy wielkiego znaczenia.

Przesady

Mówiono o możliwej przesadzie wagi, jaką Marco Polo miał na dworze Kubilaj-chana.

Powiedział nawet, że był gubernatorem jakiegoś obszaru w Chinach. Chociaż wiele osób prowadziło dochodzenie w archiwach dynastii Yuan, żaden z ważnych urzędników ani bliskich cesarzowi nie został nazwany Marco Polo.

Jednak nic nie potwierdza, że Wenecjanin był tak nazywany w Azji, lub wręcz przeciwnie, przyjął lokalną nazwę lub przydomek.

Podobnie, takie historie mogły być późniejszymi dodatkami do oryginalnego rękopisu lub nawet dziełem ozdobnego pisma, które Rustichello stworzył na podstawie doświadczeń Marco Polo.

Wpływ

Chociaż członkowie rodziny Polo nie byli pierwszymi Europejczykami, którzy spacerowali szlakami Jedwabnego Szlaku, historie Marco jako pierwsze pokazały Zachodowi obce im obyczaje i geografię tego obszaru.

Wpływ jego pracy na kartografię był widoczny wiele lat po jego śmierci. Nigdy nie zrobił mapy, ale niektórzy z jego potomków zrobili to i byli w stanie graficznie pokazać obszary, które nigdy nie były reprezentowane.

Przyczyniło się to, oprócz tego samego tekstu, Podróże Marco Polo, do tak zwanej „epoki odkryć”. W tym czasie Europejczycy rozpoczęli wielkie eksploracje poza swoimi granicami i poznali resztę globu.

Krzysztof Kolumb nosił ze sobą kopię Podróży Marco Polo i używał jej jako swego rodzaju podręcznika, próbując znaleźć drogę morską na kontynent azjatycki, która pozwoliłaby mu na wygodniejsze rozpoczęcie handlu.

Do eksploracji Europejczyków przyczynił się również fakt, że po upadku imperium mongolskiego znany do tej pory Jedwabny Szlak przestał być bezpiecznym przejściem dla kupców.

Daniny

- Lotnisko w Wenecji zostało nazwane na cześć Marco Polo dla upamiętnienia rodzimego odkrywcy i kupca jego ziem.

- Linie lotnicze Cathay Pacífic nazwały swój plan dla osób często podróżujących „Club Marco Polo”.

- W 1851 roku zbudowano statek, który został ochrzczony Marco Polo, był to kliper, czyli cienki i wydłużony żaglowiec, który osiągał duże prędkości. Ta łódź była pierwszą, która pokonała obwód kuli ziemskiej w mniej niż sześć miesięcy.

- Ovis ammon polii, popularnie zwany „baranem Marco Polo”, to gatunek opisany przez Wenecjanina mieszkającego w górach Pamiru i przez długi czas uważany przez Europejczyków za mitologiczny lub fałszywy.

Reprezentacje

Kino

- Przygody Marco Polo (Przygody Marco Polo), 1938.

- Marco Polo, 1961.

- Marco the Magnificent (Marco the Magnificent), 1965.

Gry

- Civilization Revolution, 2008. Marco Polo pojawia się w fabule jako „Wielki Odkrywca”.

- Uncharted 2: Among Thieves, 2009. Podróż Marco Polo przez Azję stanowi precedens w podróży bohatera gry wideo.

- The Voyages of Marco Polo, gra planszowa, w której trasa Wenecjanina przebiega z Europy do Azji.

Literatura

Oprócz jego własnej pracy znanej w języku hiszpańskim pod tytułem Podróże Marco Polo, historię kupca i odkrywcy wykorzystali inni autorzy, którzy opowiedzieli jego historię zmieszaną z fikcją, niektóre z nich to:

- Messer Marco Polo (1921), Brian Oswald Donn-Byrne.

- Invisible Cities (1972), powieść Italo Calvino.

- The Journeyer (1984), powieść Gary'ego Jenningsa.

- Marco Polo and the Sleeping Beauty (1988), powieść Avrama Davidsona i Granii Davis.

- SIGMA Force Book 4: The Judas Strain (2007), James Rollins.

telewizja

- Marco Polo, 1982. Miniserial w reżyserii Giuliano Montaldo, z Kenem Marshallem i Ruocheng Yingiem. Zdobywca 2 nagród Emmy.

- Marco Polo, 2007. Film telewizyjny z Ianem Somerhalderem i Brianem Dennehym.

- Śladami Marco Polo, 2009. Dokument PBS, w którym podążają ścieżką, którą Marco Polo przebył z Europy do Azji i jego powrót drogą morską.

- Marco Polo, 2014 - 2016. Oryginalny serial Johna Fusco z Netflix przedstawiający lata wenecjanina na dworze cesarza mongolskiego.

Bibliografia

En.wikipedia.org. (2019). Marco Polo. Dostępne pod adresem: en.wikipedia.org.
Peters, E. i Maraini, F. (2019). Marco Polo - biografia, podróże i wpływy. Encyklopedia Britannica. Dostępne na: britannica.com.
Stowarzyszenie Reader's Digest (1965). Great Lives Great Deeds: wybór pamiętnych biografii z Reader's Digest. „Migthy Traveler (Marco Polo)” Donalda Culross Peattie. Archiwum internetowe. Dostępne pod adresem: archive.org.
Redakcja History.com (2012). Marco Polo. HISTORIA. Dostępne pod adresem: history.com.
HIDALGO, M. (2017). Kupiec z Wenecji. ŚWIAT. Dostępne pod adresem: elmundo.es.

MARCO POLO: BIOGRAFIA, FAKTY, PODRÓŻE, ŚMIERĆ - ARTE - 2025