MEDIO MIO: PODKŁAD, PREPARAT I ZASTOSOWANIA - BIOLOGIA - 2025

Średniej MIO jest używany do badań biochemicznych, aby pomóc w identyfikacji gatunków bakterii należących do rodziny Enterobacteriaceae. Jest dość pożywny i składa się z glukozy, ekstraktu drożdżowego, peptonu, tripteiny, chlorowodorku L-ornityny, purpury bromokrezolowej i agaru.

Znaczenie jego akronimu (MIO) opisuje każdy z parametrów, które można zaobserwować na tym medium; ruchliwość, indol i ornityna. Ruchliwość to zdolność mikroorganizmu do poruszania się z powodu obecności wici. Aby ta właściwość była zachowana, konsystencja podłoża musi być półstała, więc preparat zawiera mniej agaru.

Zarys interpretacji wyników na pożywce MIO. Źródło: oprac. Mgr inż. Marielsa gil

Produkcja indolu wskazuje na obecność enzymu tryptofanazy, który działa na aminokwas tryptofan, co wymaga użycia odczynnika ujawniającego, aby uwidocznić produkcję indolu.

Wreszcie ornityna określa, czy bakteria jest zdolna do dekarboksylacji aminokwasu, to znaczy, czy ma enzym dekarboksylazę orynityny.

Podstawa

Pepton, wyciąg z drożdży i tripteina

Te pierwiastki przyczyniają się do wartości odżywczej tego podłoża. Stanowią źródło składników odżywczych i aminokwasów niezbędnych do rozwoju bakterii.

Ponadto tryptofan jest źródłem tryptofanu, który wykazuje obecność enzymu tryptofanazę, który rozkłada tryptofan poprzez redukcyjną deaminację, uwalniając indol, kwas pirogronowy, amoniak i energię.

Indol jest bezbarwny, dlatego jego obecność uwidacznia się po dodaniu pięciu kropli odczynnika Ehrlicha lub Kovacsa, oba z p-dimetyloaminobenzaldehydem.

Grupa aldehydowa tego związku reaguje z indolem, tworząc na powierzchni agaru produkt w postaci pierścienia czerwieni fuksjowej.

Każdy ślad koloru należy uznać za wynik pozytywny. Próbkę należy przeczytać natychmiast, ponieważ z czasem kolor ulega degradacji.

Co więcej, test ten powinien zostać ujawniony po odnotowaniu wyników dekarboksylacji ornityny i ruchliwości.

Interpretacja

Wynik pozytywny: powstanie czerwonego pierścienia w kolorze fuksji po dodaniu kropli odczynnika Kovacsa.

Wynik negatywny: brak pierścieni.

Poruszanie się

Zdolność bakterii do poruszania się zostanie potwierdzona, jeśli zaobserwuje się mętne podłoże lub jeśli wokół początkowej inokulacji pojawi się gruba linia wzrostu.

Negatywny test ruchliwości zostanie udowodniony przez obserwację cienkiej linii wzrostu, a wszystko wokół niego będzie bez wzrostu.

Ważne jest, aby odczytać ruchliwość przed ujawnieniem indolu, ponieważ dodanie odczynnika powoduje zmętnienie całego podłoża.

W mobilnych, ale wolno rosnących bakteriach trudno jest wykazać ich ruchliwość za pomocą tego podłoża. W takim przypadku zaleca się zastosowanie innych testów lub metod, takich jak metoda pomiaru ruchomości medium lub metoda drop-tending.

Glukoza

Glukoza jest węglowodanem ulegającym fermentacji, który oprócz dostarczania energii zakwasza środowisko, co jest warunkiem koniecznym do zajścia dekarboksylacji aminokwasu ornityny.

Fermentacja glukozy musi zawsze zachodzić, wychodząc z zasady, że wszystkie bakterie z rodziny Enterobacteriaceae fermentują glukozę.

L-ornityna

W przypadku, gdy bakterie wytwarzają enzym dekarboksylazę ornityny, może on działać po zakwaszeniu pożywki w wyniku fermentacji glukozy.

Enzym dekarboksylaza ornityny działa na grupę karboksylową aminokwasu, wytwarzając aminę zwaną putrezyną, która ponownie alkalizuje podłoże.

Ten test należy odczytać po 24 godzinach inkubacji, ponieważ jeśli spróbujesz przeczytać wcześniej, możesz błędnie zinterpretować test jako fałszywie negatywny.

Należy pamiętać, że pierwszą zachodzącą reakcją jest fermentacja glukozy, więc pożywka w początkowej fazie (pierwsze 10-12 godzin) żółknie. Jeśli następnie nastąpi dekarboksylacja ornityny, podłoże zmieni kolor na fioletowy.

Ważne jest, aby zinterpretować test dekarboksylacji ornityny przed ujawnieniem indolu, ponieważ dodanie odczynnika Kovacsa zmienia kolor podłoża.

Interpretacja

Wynik negatywny: średnio zabarwiony żółty lub z żółtym tłem.

Wynik pozytywny: podłoże całkowicie fioletowe.

Wskaźnik PH

W tym przypadku stosuje się purpurę bromokrezolową; osoba odpowiedzialna za ujawnianie, kiedy następuje zmiana pH w pożywce. Po zakwaszeniu wskaźnik zmienia kolor na żółty, a po alkalizacji zmienia kolor na fioletowy.

Technika siewu i rozwoju

Aby wysiać pożywkę MIO, używa się prostej pętli lub igły, a wraz z nią zbiera się część badanej kolonii.

Głębokie nakłucie wykonuje się na środku MIO w linii prostej. Nie zaleca się wykonywania podwójnego nakłucia, ponieważ może to dać fałszywy obraz ruchliwości, jeśli nakłucia nie zostaną wykonane w tym samym miejscu.

Inkubować przez 24–48 godzin w temperaturze 37 ° C w warunkach tlenowych. Spójrz na wyniki w następującej kolejności: ruchliwość, dekarboksylacja ornityny i wreszcie odkryj indol.

Wskazane jest aseptyczne pobranie 2 ml pożywki, przeniesienie jej do sterylnej probówki i wykonanie tam testu indolowego, tak aby w przypadku wyniku ujemnego pozostałą część oryginalnej probówki można było inkubować przez kolejne 24 godziny w celu ponownego ujawnienia indolu.

Rozwój indolu przeprowadza się w następujący sposób: 3 do 5 kropli odczynnika Kovacsa dodaje się do pożywki MIO i energicznie miesza. Obserwuje się, czy pojawia się pierścień czerwono-fuksja.

Przygotowanie

Medium MIO

Odważyć 31 g pożywki MIO i rozpuścić w jednym litrze wody destylowanej.

Podgrzewaj, aż mieszanina zacznie wrzeć przez jedną minutę, często wstrząsając, aż agar całkowicie się rozpuści. Rozprowadzić 4 ml pożywki do probówek 13/100 z bawełnianymi zatyczkami.

Sterylizuj w autoklawie w 121 ° C przez 15 minut. Wyjąć z autoklawu i odstawić prosto na stojaku, tak aby powstał półstały blok.

Przechowywać w lodówce 2-8 ° C. Pozwól mu się ogrzać przed wysianiem szczepu bakteryjnego.

Odwodnione podłoże ma kolor beżowy, a kolor przygotowanego podłoża lekko opalizujący na fioletowo.

Końcowe pH przygotowanej pożywki wynosi 6,5 ± 0,2

Podłoże zmienia kolor na żółty przy kwaśnym pH i jest purpurowy przy zasadowym pH.

Odczynnik Kovacsa (twórca testów indolowych)

Odczynnik przygotowuje się w następujący sposób:

Odmierza się 150 ml alkoholu amylowego, izoamylowego lub butylowego (dowolnego z trzech). W nim rozpuszczono 10 g p-dimetyloaminobenzaldehydu. Następnie powoli dodaje się 50 ml stężonego kwasu solnego.

Przygotowany odczynnik jest bezbarwny lub jasnożółty. Powinien być przechowywany w bursztynowej butelce i przechowywany w lodówce. Ciemnobrązowy kolor wskazuje na zepsucie.

Odczynnik Ehrlicha można również zastąpić odczynnikiem Kovacsa. Ten ostatni, będąc bardziej wrażliwym, jest preferowany do ujawniania indolu w bakteriach, które wytwarzają go w niewielkich ilościach, takich jak niektóre niefermentujące pałeczki Gram-ujemne i niektóre beztlenowce.

Posługiwać się

To podłoże jest testem uzupełniającym zestaw testów biochemicznych do identyfikacji bakterii z rodziny Enterobacteriaceae.

Dane dotyczące dekarboksylacji ornityny służą do odróżnienia Shigella sonnei, która daje wynik pozytywny, od Shigella boydii, Shigella flexneri i S. dysenterieae, które dają wynik negatywny.

Odróżnia również rodzaj Klebsiella, który wykazuje wynik negatywny, od rodzaju Enterobacter, w przypadku którego większość jego gatunków daje wynik pozytywny.

Źródło: Koneman E, Allen S, Janda W, Schreckenberger P, Winn W. (2004). Diagnoza mikrobiologiczna. 5th ed. Od redakcji Panamericana SA Argentina.

QA

Za każdym razem, gdy przygotowywana jest partia pożywki MIO, można przeprowadzić test kontrolny. W tym celu do obserwacji zachowania pożywki wykorzystuje się znane lub certyfikowane szczepy.

Szczepy, które można zastosować, to Escherichia coli, Morganella morganii, Klebsiella pneumoniae, Enterobacter aerogenes i Proteus mirabilis.

Oczekiwane rezultaty to E. coli i M. morganii. Dan M: +, I: + i O: +.

Wszystkie Klebsiella pneumoniae są negatywne (M: -, I: -, O :-). Proteus mirabilis i Enterobacter aerogenes dają M: + I: - i O: +.

Bibliografia

1. Mac Faddin J. (2003). Testy biochemiczne do identyfikacji bakterii o znaczeniu klinicznym. 3rd ed. Od redakcji Panamericana. Buenos Aires. Argentyna.
2. Forbes B, Sahm D, Weissfeld A. (2009). Diagnoza mikrobiologiczna Bailey & Scott. 12 ed. Od redakcji Panamericana SA Argentina.
3. Koneman E, Allen S, Janda W, Schreckenberger P, Winn W. (2004). Diagnoza mikrobiologiczna. 5th ed. Od redakcji Panamericana SA Argentina.
4. Britannia Laboratories. MIO Medio 2015 Dostępne pod adresem: britanialab.com
5. BD Laboratories. Podłoże BBL Motility Indole Ornithine (MIO). 2007. Dostępne na: bd.com
6. Valtek Laboratories. Średnia ruchliwość MIO, indol, ornityna. 2010 Dostępne pod adresem: andinamedica.com