LUDNOŚĆ REGIONU ORINOQUÍA: GŁÓWNE CECHY - SŁOWNICTWO KULTUROWE - 2025

Populacja regionu Orinoquia stanowi tylko 3% ogólnej populacji z Kolumbii, o około 1681273 mieszkańców.

Natomiast Llanos Orientales, jak nazywany jest ten obszar, obejmuje prawie jedną czwartą terytorium narodu Nowej Granady.

Tym samym region ten zajmuje drugie miejsce pod względem gęstości zaludnienia, po Amazonii.

Z drugiej strony region Orinoko - inna jego nazwa - to ciepły i płaski region położony na wschód od Andów.

Średnia roczna jego temperatur wynosi 23 ° C i należy do najwyższych w kraju. Ma dwie pory roku, deszczową od maja do października i porę suchą od listopada do kwietnia.

Dane dotyczące populacji regionu Orinoquía

Charakterystyka populacji

Populacja regionu Orinoquía jest zróżnicowana. W szczególności w tym regionie współistnieją trzy grupy: rdzenni mieszkańcy, llaneros i osadnicy.

Pierwsza pochodzi z regionu. W czasie podboju hiszpańskiego istniało wiele grup należących do kultury Arawaków, które przystosowały się do klimatu lasu tropikalnego.

Drugi, llaneros, jest metysem zwanym również criollo, ludem, który łączy mieszaną krew europejską, czarną i rdzenną. Po trzecie, są osadnicy, którzy na ogół pochodzili z regionów Andów.

Ogólnie rzecz biorąc, llaneros są uważani za ryzykownych, zwinnych i bardzo szczerych. Ponadto mają bardzo dobre umiejętności jeździeckie i są przyzwyczajeni do wolności, jaką oferuje im ogrom równiny.

Działalność gospodarcza regionu Orinoquía

Hodowla bydła to najczęstsza działalność gospodarcza u podnóża równin w pobliżu wschodniej Kordyliery.

Region podgórski składa się z pasma wzgórz, którego wysokość nad poziomem morza waha się od 200 do 1000 m.

Ten obszar ma najlepsze gleby ze względu na małą podatność na powodzie i korzystne wiatry Kordyliery. Dlatego jest to najbardziej zaludniony i wyeksploatowany sektor.

Jednakże, chociaż działalność hodowlana jest nadal bardzo ważna, Orinoquía jest obecnie głównym regionem produkującym ropę.

Nawet u podnóża odkryto jedne z największych złóż ropy w Kolumbii.

Zwyczaje i tradycje

Jeśli chodzi o ubiór, dominują jasne kolory, zwłaszcza biały. Mężczyźni noszą koszule i spodnie, czapki i espadryle wykonane z nici oraz z garbowaną skórzaną podeszwą.

Wielu nosi szarfę, w której trzymają różne narzędzia. Z kolei kobiety noszą spódnice lub jednoczęściowe sukienki, zwykle z dekoracjami kwiatowymi. Ich espadryle są zwykle wykonane z czarnej nici.

W swojej diecie to głównie mięso. Do ulubionych potraw należą asado (grill), mięso llanera, cachama (bardzo popularna ryba rzeczna w jedzeniu llaneros) i Arauca Hallas (rodzaj tamale).

Wśród wielu tradycji mieszkańców regionu Orinoquía jest obchody turnieju jeździeckiego Las Cuadrillas de San Martín.

Został założony w 1735 roku i jest powtórzeniem bitew między Hiszpanami a Maurami, a także podboju rdzennej ludności obu Ameryk i niewoli Afrykańczyków w Ameryce.

Ponadto inną kulturową cechą tego regionu jest joropo. To taniec ludowy i gatunek muzyczny reprezentujący równiny kolumbijskie.

W ewolucji joropo jako autonomicznej działalności kulturalnej zbiegło się kilka procesów historycznych: dominacja hodowli bydła i handlu niewolnikami jako głównych rodzajów działalności gospodarczej na tym obszarze.

Obecność misjonarzy katolickich odegrała również ważną rolę w przygotowaniu gruntu dla rozwoju joropo.

W ten sposób w joropo te trzy kultury połączyły się. Latynos jest obecny w choreografii i jej formach poetyckich (kuplety i dziesiątki).

Afrykański charakter zapewnia wielowarstwowy polirytmiczny charakter bogatej ramy metrycznej i rytmicznego frazowania. Wreszcie, rdzenne dziedzictwo jest obowiązkiem używania marakasów (instrumentów muzycznych).

Bibliografia

1. Dier, A. (2017). Księżyc Kolumbia. Berkeley: Avalon.
2. Boraas, T. (2002). Kolumbia. Mankato: Capstone Press.
3. Otero Gómez, MC i Giraldo Pérez, W. (2014). Turystyka kulturowa w Villavicencio w Kolumbii. W A. Panosso Netto i LG Godoi Trigo (redaktorzy), Turystyka w Ameryce Łacińskiej: przypadki sukcesu. Nowy Jork: Springer.
4. Ocampo López, J. (2006). Kolumbijski folklor, zwyczaje i tradycje. Bogota: Plaza i Janes Editores Colombia.
5. Hudson, RA (2010). Kolumbia: badanie kraju. Waszyngton: Drukarnia rządowa.
6. Padrón, B. (2013). Joropo. W G. Torres (redaktor), Encyclopedia of Latin American Popular Music, str. 118-220. Kalifornia: ABC-CLIO.