25 PIĘKNYCH WIERSZY O ŻYCIU - LITERATURA - 2025

Zostawiam wam 25 wierszy życiowych, które mówią o koncepcji szczęścia i upływie czasu, jakie mieli niektórzy z najważniejszych poetów światowej literatury.

Możesz również zainteresować się tymi wierszami o szczęściu.

1- Carpe Diem autorstwa Walta Whitmana

„Nie pozwól, żeby to się skończyło, zanim się trochę rozrosło,

nie będąc trochę szczęśliwszym,

bez karmienia swoich marzeń.

Nie daj się opanować zniechęceniu.

Nie pozwalaj nikomu

Odbieram prawo do

Wyraź sobie, że to prawie obowiązek.

Nie rezygnuj z chęci uczynienia swojego życia

coś niezwykłego …

Nie przestawajcie wierzyć, że słowa, śmiech i poezja

tak, mogą zmienić świat …

Jesteśmy istotami, ludźmi, pełnymi pasji.

Życie to pustynia, a także Oaza.

Powala nas, rani, zamienia w

bohaterowie naszej własnej historii …

Ale nigdy nie przestawaj marzyć

ponieważ tylko przez twoje sny

człowiek może być wolny.

Nie popadaj w najgorszy błąd, cisza.

Większość żyje w przerażającej ciszy.

Nie rezygnuj z siebie …

Nie zdradzaj swoich przekonań. Wszyscy potrzebujemy

akceptacja, ale nie możemy wiosłować

przeciwko sobie.

To zmienia życie w piekło.

Ciesz się paniką posiadania

życie przed nami…

Żyj intensywnie,

bez przeciętności.

Pomyśl, że w tobie jest przyszłość i w

stawić czoła swojemu zadaniu z dumą, impulsem

i bez strachu.

Ucz się od tych, którzy mogą Cię nauczyć…

Nie pozwól życiu

omiń cię

bez ciebie … "

2- Spałem i marzyłem o… Rabindranath Tagore

„Spałem i marzyłem, że życie jest radością.

Budzę się i widzę, że życie było służbą.

Służyłem i odkryłem, że służba to radość.

Cóż za krótki i poetycki sposób podkreślenia

znaczenie służby! ”

3- Etyka Yalala ad-Din Muhammada Rumiego

„W Dniu Zmartwychwstania Bóg zapyta,

„Podczas tego pobytu, który ci dałem na ziemi,

Co wyprodukowałeś dla mnie?

Z jaką pracą doszedłeś do końca swojego życia?

Ze względu na jakie jedzenie spożywałeś siły?

Na co poświęciłeś błysk w oczach?

Jak rozproszyłeś swoje pięć zmysłów?

Używałeś oczu, uszu i intelektu

i nieskażone niebiańskie substancje,

A co kupiłeś od ziemi?

Dałem ci ręce i stopy jak łopatę i kilof

orać pole dobrych uczynków,

Kiedy zaczęli działać samodzielnie? ”

Masnavi III, 2149–2153

4- Ithaca autorstwa Constantine Kavafis

„Kiedy zaczynasz swoją podróż do Itaki

Prosi o długą ścieżkę,

pełen przygód, pełen wrażeń.

Nie bój się Laystrygian ani Cyklopów

ani wściekłego Posejdona,

takie istoty, których nigdy nie znajdziesz na swojej drodze,

jeśli myślisz wysoko, jeśli wybierzesz

to emocja, która dotyka twojego ducha i ciała.

Ani Lalestrygoni, ani Cyklop

ani dzikiego Posejdona nie znajdziesz,

jeśli nie nosisz ich w swojej duszy,

jeśli twoja dusza nie podniesie ich przed tobą.

Prosi o to, aby ścieżka była długa.

Niech będzie wiele letnich poranków

kiedy przyjedziesz - z jaką przyjemnością i radością! -

do portów nigdy wcześniej nie widzianych.

Zatrzymaj się w centrach handlowych Fenicji

i zdobądź piękny towar,

masa perłowa i koral, bursztyn i heban

i wszelkiego rodzaju zmysłowe perfumy,

tym bardziej obfite zmysłowe perfumy możesz.

Udaj się do wielu egipskich miast

uczyć się, uczyć się od swoich mędrców.

Zawsze miej w pamięci Ithakę.

Dotarcie tam jest twoim celem.

Ale nigdy nie spiesz się z podróżą.

Lepiej wytrzymać przez wiele lat

i dok, staruszku, na wyspie,

wzbogacony o to, ile zarobiłeś w drodze

bez znoszenia Itaki, aby cię wzbogacić.

Itaca dała ci tak piękną podróż.

Bez niej nie rozpocząłbyś podróży.

Ale on nie ma już nic do dania.

Nawet jeśli uznasz ją za biedną, Itaca cię nie oszukała.

Tak więc, tak mądry, jak się stałeś, z tak dużym doświadczeniem,

zrozumiesz już, co oznaczają Itaki ”.

5- Nie rezygnuj z Mario Benedettiego

„Nie poddawaj się, wciąż masz czas

sięgnąć i zacząć od nowa,

zaakceptuj swoje cienie,

pogrzeb swoje lęki,

zwolnić balast,

wzlecieć ponownie.

Nie rezygnuj z tego, że życie jest takie,

kontynuować podróż,

Podążaj za marzeniami,

czas odblokowania,

uruchomić gruz,

i odsłonić niebo.

Nie poddawaj się, nie poddawaj się

chociaż zimno pali,

chociaż gryzie strach,

chociaż słońce chowa się,

a wiatr cichnie,

W twojej duszy wciąż jest ogień,

W twoich snach wciąż jest życie

ponieważ twoje jest życie i twoje pragnienie jest także twoje,

ponieważ to pokochałeś i ponieważ cię kocham.

Ponieważ jest wino i miłość, to prawda,

Ponieważ nie ma ran, których czas nie może zagoić,

Otwórz drzwi,

usunąć śruby,

opuść ściany, które cię chroniły.

Żyj życiem i podejmij wyzwanie,

odzyskać śmiech,

ćwiczyć piosenkę,

opuść swoją czujność i rozłóż ręce,

rozwinąć skrzydła,

i spróbuj ponownie,

świętuj życie i odbieraj niebiosa.

Nie poddawaj się, nie poddawaj się

chociaż zimno pali,

chociaż gryzie strach,

Chociaż słońce zachodzi, a wiatr cichnie,

W twojej duszy wciąż jest ogień,

W twoich snach wciąż jest życie

Ponieważ każdy dzień to nowy początek,

Ponieważ to jest czas i najlepszy czas,

Ponieważ nie jesteś sam, bo cię kocham ”.

6- Oda do życia Pablo Nerudy

"Całą noc

z siekierą

ból mnie uderzył

ale sen

przeszedł pranie jak ciemna woda

krwawe kamienie.

Dziś znowu żyję.

Jeszcze raz

Wstaję,

dożywotni,

na moich ramionach.

O życie, przezroczyste szkło,

nagle

wypełniasz

brudnej wody,

martwego wina,

agonii, straty,

niesamowitych pajęczyn,

i wielu wierzy

ten kolor piekła

zachowasz na zawsze.

To nie prawda.

Spędź wolną noc

mija jedna minuta

i wszystko się zmienia.

Wypełnia

przezroczystość

kielich Życia.

Obszerna praca

on na nas czeka.

Gołębie rodzą się za jednym ciosem.

światło na Ziemi jest ustalone.

Życie, biedni

poeci

myśleli, że jesteś zgorzkniały,

nie wyszli z tobą

z łóżka

z wiatrem świata.

Otrzymali ciosy

bez szukania ciebie,

oni wiercili

czarna dziura

i zanurzali się

w żałobie

Z samotnej studni

To nieprawda, życie

ty jesteś

piękny

jak ten, którego kocham

i między piersiami, które masz

zapach mięty.

Dożywotni,

ty jesteś

pełną maszynę,

dźwięk szczęścia

burzowa, czułość

delikatnego oleju.

Dożywotni,

jesteś jak winnica:

cenisz światło i je rozprowadzasz

przekształcony w klaster.

ten, który cię wypiera

czekać

jedną minutę, jedną noc,

krótki lub długi rok,

zostawiać

jego kłamliwej samotności,

dociekać i walczyć, zbierać

ręce na inne ręce,

nie adoptuj ani nie pochlebiaj

do nieszczęścia,

odrzucić to przez dawanie

kształt ściany,

jak kamieniarze do kamienia,

które ucięły nieszczęście

i skończ z tym

Spodnie.

Życie nas czeka

do wszystkich

tych, których kochamy

dziki

zapach morza i mięty

że ma między piersiami ”.

7- Wiersz przypisywany Borgesowi przez Dona Herolda lub NadineStair

„Gdybym mógł znowu żyć swoim życiem,

Następnym razem spróbuję popełnić więcej błędów.

Nie próbuj być tak doskonały, bardziej bym się zrelaksował.

Byłbym głupszy niż byłem

w rzeczywistości bardzo niewiele rzeczy brałby poważnie.

Byłoby mniej higieniczne.

Podjąłbym większe ryzyko

Robiłbym więcej wycieczek

Rozważałbym więcej zachodów słońca,

Wspinałbym się na więcej gór, przepływałbym więcej rzek.

Poszedłbym w więcej miejsc, w których nigdy nie byłem

Zjadłbym więcej lodów i mniej fasoli

miałbyś więcej rzeczywistych problemów, a mniej urojonych.

Byłem jednym z tych ludzi, którzy żyli rozsądnie

i obficie każda minuta jego życia;

oczywiście miałem chwile radości.

Ale gdybym mógł wrócić, spróbuję

mieć tylko dobre czasy.

Jeśli nie wiesz, z tego składa się życie

tylko momenty; Nie przegap teraźniejszości.

Byłem jednym z tych, którzy nigdy

nigdzie nie poszli bez termometru,

termofor,

parasol i spadochron;

Gdybym mógł znowu żyć, podróżowałbym lżej.

Gdybym mógł znowu żyć

Wcześnie zaczynałam chodzić boso

wiosny

i pozostawał boso do końca jesieni.

Zrobiłbym więcej zakrętów w karuzeli,

Oglądałbym więcej wschodów słońca

i bawiłbym się z większą liczbą dzieci,

Gdybym znów miał przed sobą życie

Ale widzisz, mam 85 lat …

i wiem, że umieram ”.

8- Czym jest życie? przez Patricio Aguilar

"Czym jest życie?

Życie jest

kropla rosy

o świcie;

to zanika

na niebie

w południe.

Pada w deszczu

o zachodzie słońca;

topnieć

z morzem

O zmierzchu".

9- Życie jest marzeniem Pedro Calderóna de la Barca

„A zatem to prawda: represjonujemy

ten okrutny stan,

ta wściekłość, ta ambicja,

Na wypadek, gdybyśmy kiedykolwiek śnili

I tak, będziemy, dobrze

w tak wyjątkowym świecie,

że życie jest tylko snem;

i doświadczenie uczy mnie,

że człowiek, który żyje, marzy

co to jest, dopóki się nie obudzisz.

Król marzy, że jest królem i żyje

z tym oszustwem rozkazującym,

organizowanie i zarządzanie;

i ten aplauz, który przyjmuje

pożyczony, pisze na wietrze

i zamienia go w popiół

śmierć (pech!):

Że są tacy, którzy próbują rządzić

widząc, że musi się obudzić

we śnie śmierci!

Bogacz marzy o swoim bogactwie,

co więcej oferuje ci opieka;

biedny człowiek, który cierpi z powodu snów

ich nędza i ubóstwo;

ten, który zaczyna rozwijać sny,

ten, który trudzi się i udaje sny,

ten, który obraża i obraża sny,

a na świecie, podsumowując,

wszyscy marzą, kim są,

chociaż nikt tego nie rozumie.

Śnię, że tu jestem

te więzienia załadowane;

i śniło mi się to w innym stanie

tym bardziej pochlebne widziałem siebie.

Czym jest życie? Szał.

Czym jest życie? Iluzja,

cień, fikcja,

a największe dobro jest małe;

że całe życie jest snem,

a sny są snami ”.

10- Rubayiat z Omar Khayyam

ja

„Wszyscy wiedzą, że nigdy nie wyszeptałem modlitwy.

Wszyscy wiedzą też, że nigdy nie próbowałem ukrywać swoich wad.

Nie wiem, czy istnieje Sprawiedliwość i Miłosierdzie.

Jeśli tak, jestem spokojny, ponieważ zawsze byłem szczery.

II

Co jest warte więcej? Zbadaj nasze sumienie siedząc w tawernie

czy pozostać w meczecie bez duszy?

Nie obchodzi mnie, czy mamy Boga

ani przeznaczenie, które nas zastrzega.

III

Miej współczucie dla pijących. Nie zapominaj, że masz inne wady.

Jeśli chcesz osiągnąć spokój i pogodę ducha,

pomyśl o wydziedziczonych z życia i biednych, którzy żyją w nieszczęściu.

Wtedy poczujesz się szczęśliwy.

IV

Postępuj w taki sposób, aby twoja mądrość nie czuła się upokorzona bliźniego.

Opanuj siebie, opanuj siebie Nigdy nie poddawaj się złości.

Jeśli chcesz zdobyć ostateczny pokój,

uśmiechaj się do Losu, który jest dla Ciebie okrutny i nigdy nie bądź dla nikogo okrutny.

V

Ponieważ ignorujesz to, co przyniesie ci jutro, staraj się być dziś szczęśliwy.

Wypij dzban wina, usiądź w świetle księżyca

i dziecko myśli o tym jutro

Może księżyc szuka cię bezużytecznie.

PIŁA

Od czasu do czasu ludzie czytają Koran, książkę par excellence,

Ale kto jest tym, który codziennie lubi go czytać?

Na krawędzi wszystkich kielichów wypełnionych winem,

Rzeźbiony triumfuje tajemną prawdę, którą musimy się delektować.

VII

Naszym skarbem jest wino, a pałac - karczma.

Pragnienie i pijaństwo to nasi wierni towarzysze.

Ignorujemy strach, ponieważ wiemy, że nasze dusze, nasze serca, nasze kielichy

a nasze poplamione ubrania nie mają się czego obawiać kurzu, wody czy ognia.

VIII

Osiedl się na tym świecie z kilkoma przyjaciółmi.

Nie staraj się wzbudzać współczucia, które ktoś cię zainspirował

Przed uściskiem dłoni mężczyzny

pomyśl, jeśli pewnego dnia cię nie uderzy.

IX

Kiedyś ten wazon był biednym kochankiem

który cierpiał z powodu obojętności kobiety.

Uchwyt krawędzi był ramieniem

który opasał szyję jego ukochanej.

X

Jak biedne jest serce, które nie umie kochać,

kto nie może upić się miłością! Jeśli nie kochasz

Jak wytłumaczysz oślepiające światło słońca

i najmniejszą przejrzystość, jaką daje księżyc?

XI

Cała moja młodość dzisiaj kiełkuje. Nalej mi wina!

Nie ma znaczenia, który… Nie jestem wybredny!

Prawdę mówiąc, może to znajdę

gorzki jak życie.

XII

Wiesz, że nie masz władzy nad swoim przeznaczeniem.

Dlaczego ta niepewność jutra miałaby was budzić?

Jeśli jesteś mądry, ciesz się chwilą obecną.

Przyszłość? Co może przynieść przyszłość?

XIII

Oto stacja niewypowiedziana, stacja nadziei,

pora, kiedy dusze spragnione innych dusz szukają wonnego ciszy.

Czy każdy kwiat jest białą ręką Mojżesza?

Czy każda bryza jest ciepłym oddechem Jezusa?

XIV

Człowiek, który nie zebrał owocu prawdy, nie kroczy bezpiecznie ścieżką.

Gdybyś mógł zebrać go z Drzewa Nauki,

wie, że minione dni i nadchodzące dni

W niczym nie różnią się od oszałamiającego pierwszego dnia stworzenia.

XV

Poza granicami Ziemi, poza Nieskończonymi granicami,

Szukałem Nieba i Piekła.

Ale surowy głos ostrzegł mnie:

„Niebo i piekło są w tobie”.

XVI

Nic mnie już nie dotyka. Wstań i poczęstuj mnie winem!

Twoje usta są najpiękniejszą różą na świecie … Przyszło espresso!

Spraw, by był szkarłatny jak twoje policzki i wykonuj lekkie ruchy

jak lekkie są twoje pętle!

XVII

Wiosenna bryza odświeża ciało róż.

A w niebieskawym cieniu ogrodu pieść także ciało mojej ukochanej.

Pomimo pełni, którym się cieszymy, zapominam o naszej przeszłości.

Tak uwodzicielska jest pieszczota Teraźniejszości!

XVIII

Czy nadal będę nalegać na wypełnienie oceanu kamieniami?

Pogardzam tylko libertynami i wielbicielami. Khayyám:

Kto może ci powiedzieć, że pójdziesz do nieba lub piekła? Po pierwsze: co rozumiemy przez takie słowa?

Czy znasz kogoś, kto odwiedził te tajemnicze regiony?

XIX

Chociaż piję, nie wiem, kto cię wzorował, ogromna amfora!

Wiem tylko, że możesz trzymać trzy miarki wina i jeden dzień

Śmierć cię złamie. Wtedy długo będę się zastanawiał, dlaczego zostałeś stworzony

dlaczego byłeś szczęśliwy i dlaczego jesteś tylko prochem.

XX

Nasze dni są ulotne, a oni uciekają

jak woda rzek i wiatry pustyni.

Jednak dwa dni pozostawiają mnie obojętnym:

Ten, który umarł wczoraj i ten, który nie urodził się jutro.

XXI

Kiedy się urodziłem? Kiedy umrę?

Nikt nie pamięta dnia jego narodzin ani nie jest w stanie przewidzieć dnia jego śmierci.

Przyjdź potulny, ukochany!

Chcę w pijaństwie zapomnieć o bólu naszej ignorancji.

XXII

Khayyám, szycie namiotów mądrości,

Wpadł na kołek Bólu i obrócił się w popiół.

Anioł Azraël rozdzielił liny swojego namiotu.

Śmierć ofiarowała mu swoją chwałę za piosenkę.

XXIII

Dlaczego nadmierny grzech cię dręczy, Khayyam?

Twój smutek jest bezużyteczny.

Co jest po śmierci?

Nic lub litość.

XXIV

W klasztorach, synagogach i meczetach

słabi, którzy boją się piekła, znajdują schronienie.

Ale człowiek, który doświadczył mocy Bożej,

nie kultywuje w swoim sercu złych nasion strachu i błagania.

XXV

Wiosną zwykle siedzę na skraju ukwieconego pola.

Kiedy szczupła dziewica ofiaruje mi swój kielich wina,

W ogóle nie myślę o swoim zdrowiu.

Prawdę mówiąc, byłby wart mniej niż pies, gdyby miał tak wielką troskę.

XXVI

The Unfathomable World: A Grain of Dust in Space.

Cała nauka o człowieku: słowa.

Ludy, zwierzęta i kwiaty siedmiu klimatów to cienie.

Nic jest owocem waszej ciągłej medytacji.

XXVII

Załóżmy, że rozwiązałeś zagadkę Kreacji. Ale czy znasz swoje przeznaczenie?

Załóżmy, że zdjąłeś z siebie wszystkie ubrania, ale

Czy znasz swoje przeznaczenie Załóżmy, że byłeś szczęśliwy od stu lat

i że setka innych wciąż na Ciebie czeka. Ale czy znasz swoje przeznaczenie?

XXVIII

Bądź co do tego dobrze przekonany: pewnego dnia twoja dusza opuści ciało

a zostaniesz wciągnięty za zmienną zasłonę między światem a niepoznawalnym.

Czekając, bądź szczęśliwy!

Nie wiesz, jakie jest twoje pochodzenie i nie wiesz, dokąd zmierzasz.

XXIX

Najwięksi mędrcy i filozofowie

szli w ciemności ignorancji.

A jednak byli ogniem swoich czasów.

Ale co oni zrobili? Wypowiedz kilka zdań, a następnie zasypiaj.

XXX

Serce mi powiedziało: »Chcę wiedzieć, chcę się uczyć.

Poucz mnie, Khayyám, który tyle się nauczyłeś! »

Kiedy wymówiłem pierwszą literę alfabetu, moje serce odpowiedziało:

Teraz wiem, że jeden to pierwsza cyfra liczby, która nigdy się nie kończy.

XXXI

Nikt nie może zrozumieć niewysłowionego.

Nikt nie jest w stanie zobaczyć, co kryje się za tym, co pozorne.

Wszystkie nasze kwatery są tymczasowe, z wyjątkiem ostatniego:

Siedziba ziemi. Pić wino! Dość bezużytecznych słów!

XXXII

Życie to nic innego jak monotonna gra

w którym na pewno znajdziesz dwie nagrody:

Ból i śmierć. Szczęśliwe dziecko, które zmarło wkrótce po urodzeniu!

Jeszcze szczęśliwszy ten, który nie dotknął świata!

XXXIII

Na targach, przez które przechodzisz, nie próbuj znaleźć przyjaciela.

Nie szukaj też solidnego schronienia.

Z odwagą zaakceptuj ból bez nadziei na nieistniejące lekarstwo.

Uśmiechaj się do nieszczęścia i nie proś nikogo, aby się do ciebie uśmiechał: stracisz czas.

XXXIV

Zakręć kołem fortuny niezależnie od przewidywań mędrców.

Porzuć próżność liczenia gwiazd i rozważ lepiej tę pewność:

Musisz umrzeć, już nigdy nie będziesz śnić i robaki grobu

Albo bezpańskie psy zjedzą to, co zostało z twojego ciała.

XXXV

Kiedy byłem śpiący, Mądrość powiedziała mi:

Róże Szczęścia nie perfumują niczyich snów.

Zamiast oddać się temu bratu Śmierci, pij wino!

Masz wieczność do spania!

XXXVI

Stwórca świata i gwiazd przeszedł, gdy postanowił,

ten ból miał istnieć wśród mężczyzn.

Rubinowe usta, zabalsamowane zamki:

Jaką liczbę osiągnąłeś na ziemi?

XXXVII

Nie da się obserwować nieba. Mam łzy w oczach!

Wdzięczne iskry to ogniska piekielne

przed płomieniami, które mnie trawią.

Raj to dla mnie nic innego jak chwila spokoju.

XXXVIII

Śnię nad ziemią, śnię pod ziemią

ciała, które kłamią.

Wszędzie nic nie ma. Pustynia znikąd.

Istoty, które przybywają. Istoty, które wymarły.

XXIX

Stary świat przeszedł galopem

dla białego konia dnia i czarnego konia nocy:

Jesteś ponurym pałacem, w którym setka Dżemchidów marzyła o chwale

a stu Bahrajnów marzyło o miłości, aby obudzić się z bólu i łez!

XL

Południowy wiatr wysuszył różę, której słowik wychwalał

Powinniśmy płakać za jego śmiercią, czy za naszym przetrwaniem?

kiedy śmierć wysusza nasze twarze,

inne róże będą ukazywać Twoje łaski.

XLI

Zrezygnuj z nagrody, na którą zasługujesz. Bądź szczęśliwy.

Nie przepraszaj za nic. Nie tęsknij za niczym.

Co się z tobą dzieje,

W Księdze jest napisane, że wiatr Wieczności ulatuje przypadkowo.

XLII

Kiedy słyszę, jak gadasz o radościach zarezerwowanych dla wybranych,

Wołam tylko: „Ufam tylko winu.

Stała waluta i żadnych obietnic!

Hałas bębna tylko z daleka jest przyjemny … »

XLIII

Pić wino! Osiągniesz życie wieczne.

Tylko wino może przywrócić ci młodość.

Boski sezon róż, wina i dobrych przyjaciół!

Ciesz się ucieczką chwilą swojego życia!

XLIV

Pić wino!

Będziesz musiał długo spać

pod ziemią bez towarzystwa kobiety i bez przyjaciela.

Posłuchaj tego sekretu: suszone tulipany nie są już wskrzeszane.

XLV

Ciszym głosem powiedziała glina

garncarzowi, który go ugniatał:

Nie zapominaj, że kiedyś byłem taki jak ty.

Nie traktuj mnie źle! "

XLVI

Potter, jeśli jesteś mądry,

Uważaj, aby nie zepsuć gliny, z którą ugniatano Adama!

Myślę, że na twojej tokarce ręka Fériduna i serce Khosrou

Co zamierzasz zrobić?

XLVII

Tulipan rysuje swój fiolet

krwi zmarłego cesarza.

A fiolet rodzi się z kreta

który zdobił rysy nastolatka.

XLVIII

Zmierzch i zorze polarne zdarzają się od niezliczonych stuleci.

Gwiazdy od niezliczonych stuleci kreśliły swój okrąg.

Ostrożnie ugniataj ziemię, być może grudkę, którą zamierzasz zmiażdżyć

Kiedyś było to ospałe oko nastolatka.

XLIX

Czy wyskakują z nieruchomych ust kobiety?

korzenie żonkila drżą na brzegu strumienia.

Lekko szczotkuj trawę, którą toną twoje kroki!

Być może narodził się z popiołów pięknych twarzy, gdzie tryumfował blask czerwonych tulipanów.

L

Widziałem wczoraj pracującego garncarza.

Wymodelował boki i uchwyty dzbanka.

Mops był

czaszki sułtanów i ręce żebraków.

LI

Dobro i zło walczą o prymat na tym świecie.

Niebo nie jest odpowiedzialne za chwałę lub nieszczęście, które przynosi nam los

Ani mu dziękuj, ani go nie oskarżaj.

To jest dalekie od waszych radości i smutków.

LII

Jeśli zasiałeś ziarno miłości w swoim sercu,

twoje życie nie było bezużyteczne.

Ani gdybyś próbował usłyszeć głos Boga.

A jeszcze mniej, jeśli z lekkim uśmiechem ofiarowałeś swój kielich dla przyjemności.

LIII

Działaj mądrze, podróżniku!

Niebezpieczna jest ścieżka, którą podróżujesz, a sztylet Przeznaczenia jest ostry.

Nie męcz się słodkimi migdałami.

Zawierają truciznę.

LIV

Ogród, kołysząca się dziewica, dzban wina,

moje pragnienie i moja gorycz:

Oto mój raj i moje piekło.

Ale kto podróżował do nieba lub piekła?

LV

Ty, którego policzki przyćmiewają blask pól;

ty, którego twarz udaje chińskiego idola:

Czy wiesz, że zmienił się Twój aksamitny wygląd

król Babilonu biskupem uciekającym przed królową?

LVI

Życie toczy się dalej Co pozostało z Balka i Bagdadu?

Najmniejszy dotyk jest śmiertelny dla zbyt żywej róży.

Pij wino i kontempluj księżyc; spróbuj, jeśli możesz,

przywołać martwe cywilizacje, które oświetlił u szczytu.

LVII

Posłuchaj, jaka mądrość powtarza ci się dzień po dniu:

Życie jest krótkie.

Nie jesteś jak rośliny

które kiełkują po przycięciu ”.

11- Złe ręce odebrały ci życie Gabrieli Mistral

"Z zamarzniętej niszy, w której ludzie cię umieszczają,

Sprowadzę cię do skromnej i słonecznej krainy.

Że muszę w nim spać, mężczyźni nie wiedzieli,

i że musimy śnić na tej samej poduszce.

Położę cię na słonecznej ziemi z

słodkie macierzyństwo dla śpiącego dziecka,

a ziemia musi stać się miękką kolebką

przyjmując swoje ciało jak obolałe dziecko,

Wtedy pójdę pokropić ziemię i różany pył,

i w niebieskawym i jasnym pyle księżyca,

lekkie podroby zostaną uwięzione.

Odejdę śpiewając moje piękne zemsty,

Ponieważ do tego ukrytego zaszczytu ręki nie

zejdą, by sprzeciwić się twojej garści kości!

II

To długie zmęczenie pewnego dnia wzrośnie

a dusza powie ciału, że nie chce kontynuować

ciągnąc jego masę różową ścieżką,

gdzie idą mężczyźni szczęśliwi, że żyją …

Poczujesz, że u twego boku energicznie kopią,

że kolejny śpiący przybywa do cichego miasta.

Mam nadzieję, że w pełni mnie zakryli …

A potem będziemy rozmawiać przez wieczność!

Dopiero wtedy będziesz wiedział, dlaczego nie dojrzewa

dla głębokich kości wciąż twoje ciało,

trzeba było bez zmęczenia zejść do snu.

W okolicy zatok będzie światło, ciemno:

będziecie wiedzieć, że w naszym sojuszu był znak zodiaku

i po złamaniu wielkiego paktu trzeba było umrzeć …

III

Złe ręce odebrały ci życie od dnia

w którym na znak zodiaku opuścił kampus

śnieżne lilie. W radości kwitło.

Złe ręce tragicznie weszły w niego …

I powiedziałem do Pana: - «Na doczesnych ścieżkach

Przynoszą mu ukochany cień, którego nie mogą poprowadzić!

Wyrwij to, Panie, z tych śmiertelnych rąk

albo zatopisz go w długim śnie, który umiesz dać!

Nie mogę na niego krzyczeć, nie mogę za nim podążać!

Jego łódź wieje czarny, sztormowy wiatr.

Odłóż go w moje ramiona albo zbierzesz go w rozkwicie ».

Różowa łódź jego życia zatrzymała się …

Że nie wiem o miłości, że nie mam litości?

Ty, który będziesz mnie sądzić, zrozum to, Panie! "

12- Życie to sen - Vicente Huidobro

„Oczy patrzą z dnia na dzień

Księżniczki pozują od gałęzi do gałęzi

jak krew krasnoludów

która spada jak wszystko na liście

kiedy jego czas przychodzi z nocy na noc.

Martwe liście chcą rozmawiać

są bliźniakami z obolałym głosem

są krwią księżniczek

a oczy od gałęzi do gałęzi

spadają jak stare gwiazdy

Ze skrzydłami złamanymi jak krawaty

Krew spada z gałęzi na gałąź

od oka do oka i od głosu do głosu.

Krew spada jak krawaty

nie mogą uciec skacząc jak krasnoludy

kiedy księżniczki przechodzą

ku ich bolącym gwiazdom.

jak skrzydła liści

jak oczy fal

jak liście oczu

jak fale skrzydeł.

Godziny spadają z minuty na minutę

jak krew

kto chce rozmawiać ”

13- Wieczność Williama Blake'a

„Kto przykuwa do siebie radość

zepsuje skrzydlate życie.

Ale kto będzie całował radość w jej trzepotaniu

żyj u zarania wieczności "

14- Dowiesz się od Williama Szekspira

„Po jakimś czasie poznasz różnicę między

uścisnąć dłoń i pomóc duszy …

Dowiesz się tego

miłość nie oznacza polegania na kimś, a towarzystwo nie zawsze

to bezpieczeństwo …

Zaczniesz się uczyć, że pocałunki to nie kontrakty

żadnych prezentów, żadnych obietnic …

Zaczniesz akceptować swoje

porażki z podniesioną głową i spojrzeniem prosto przed siebie,

z wdziękiem dorosłego, a nie ze smutkiem

chłopak…

Nauczysz się budować wszystkie swoje

drogi, ponieważ jutrzejszy teren jest niepewny

projekty, a przyszłość ma zwyczaj upadku

w pustce.

Po chwili dowiesz się, że jeśli ty to słońce płonie

za dużo wystawiasz …

Nawet to zaakceptujesz

dobrzy ludzie mogą cię skrzywdzić i

będziesz musiał im wybaczyć …

Dowiesz się, co mówić

może złagodzić ból duszy …

Przekonasz się, że zbudowanie zaufania zajmuje lata, a tylko kilka

sekundy to zniszcz,

i że Ty też możesz to zrobić

rzeczy, których będziesz żałować do końca życia …

Dowiesz się, że prawdziwe przyjaźnie trwają

rośnie pomimo odległości …

I to nie ma znaczenia

co masz, ale kogo masz w życiu …

A dobrzy przyjaciele to rodzina, którą my

dajemy Ci wybór …

Dowiesz się, że nie musimy zmieniać przyjaciół, tak

jesteśmy gotowi zaakceptować, że przyjaciele się zmieniają …

Zrozumiesz, że możesz się z nim dobrze bawić

twój najlepszy przyjaciel robi cokolwiek albo nic,

tylko dla przyjemności spędzania czasu w towarzystwie …

Przekonasz się, że często lekceważysz

ludzi, którzy są dla Ciebie najważniejsi i dlatego zawsze musimy

powiedz tym ludziom, że ich kochamy, bo nigdy

Będziemy pewni, kiedy będzie ostatni raz

Zobaczmy…

Dowiesz się, że okoliczności i środowisko to

otacza nas ma na nas wpływ, ale

ponosimy wyłączną odpowiedzialność za co

robimy…

Zaczniesz się uczyć, że nie jesteśmy sobie winni

porównać z innymi, chyba że tego chcemy

naśladuj ich, aby ulepszyć …

Przekonasz się, że zajmuje to dużo czasu

stać się osobą, którą chcesz być, i że

czas jest krótki.

Dowiesz się, że nie ma znaczenia, gdzie dotarłeś, ale

dokąd się wybierasz i jeśli nigdzie nie wiesz

służy…

Dowiesz się, że jeśli nie będziesz kontrolować swoich działań,

będą cię kontrolować, a bycie elastycznym nie oznacza bycia słabym

lub nie mają osobowości,

bo nie ważne jak

delikatna i krucha to sytuacja:

zawsze są dwie strony.

Dowiesz się, że bohaterami są ludzie, którzy co zrobili

że było to konieczne, mając na uwadze konsekwencje …

Dowiesz się, że cierpliwość wymaga dużo praktyki.

Przekonasz się, że czasami osoba, której oczekujesz

kopnąć cię, gdy upadniesz, może to jeden z

kilka, które pomogą ci wstać.

Dorastanie ma więcej wspólnego z tym, czego się nauczyłeś

doświadczenia, niż z przeżywanymi latami.

Dowiesz się, że jest w tobie znacznie więcej rodziców

co myślisz.

Dowiesz się, że nigdy nie należy mówić dziecku, że ich

sny są nonsensem, ponieważ niewiele rzeczy jest takich

upokarzające i byłoby tragedią, gdybym w to uwierzył, ponieważ

odbierzesz nadzieję …

Dowiesz się, że kiedy czujesz złość, masz do tego prawo

mam to, ale to nie daje ci prawa do bycia okrutnym …

Odkryjesz to tylko dlatego, że ktoś cię nie kocha

tak jak chcesz, to nie znaczy, że nie kocham cię wszystkim

co może, bo są ludzie, którzy nas kochają, ale

nie wiedzą, jak to udowodnić …

Nie zawsze wystarczy być komuś przebaczonym,

czasami będziesz musiał nauczyć się wybaczać sobie

podobnie…

Dowiesz się, że z taką samą surowością, z jaką oceniasz,

zostaniesz także osądzony iw pewnym momencie potępiony …

Dowiesz się, że nie ma znaczenia w ilu kawałkach jesteś

złamane serce, świat się dla ciebie nie zatrzymuje

naprawić …

Dowiesz się, że czas nie jest czymś, co może powrócić

dlatego musicie kultywować swoje własne

ogród i udekoruj swoją duszę, zamiast czekać

ktoś przyniesie ci kwiaty.

Wtedy i tylko wtedy naprawdę będziesz wiedział co

możesz znieść; że jesteś silny i możesz dużo iść

dalej niż myślałeś, kiedy myślałeś, że nie wiem

mógłby więcej.

Czy życie jest naprawdę warte, gdy masz odwagę?

stawić temu czoła! ”

15- Życie umiera i żyję bez życia Lope de Vega

„Życie umiera, a ja żyję bez życia,

obrażając życie mojej śmierci,

boska krew z żył leje,

a mój diament zapomniał o swojej twardości.

Czy majestat Boga kłamie

na twardym krzyżu i mam szczęście

że jestem najsilniejszy z jego bólu,

a na jego ciele największa rana.

Och, twarde serce z zimnego marmuru!

Czy twój Bóg otworzył lewą stronę,

i czy nie stajesz się obfitą rzeką?

Śmierć za niego będzie boską zgodą,

ale Ty jesteś moim życiem, mój Chryste,

a ponieważ tego nie mam, nie tracę go ”.

16- Wiatry miasta Miguela Hernándeza

„Niosą mnie wiatry z miasta,

Wiatry wioski porywają mnie,

rozpraszają moje serce

i wachlują moje gardło.

Woły pochylają głowy,

bezradnie cichy,

przed karami:

lwy ją podnoszą

a jednocześnie karzą

z jej krzyczącym pazurem.

Nie jestem miastem wołów,

Pochodzę z miasta, które zajmują

lwie łóżka,

orły wąwozy

i pasma górskie byków

z dumą na tyczce.

Woły nigdy się nie rozwijały

na wrzosowiskach Hiszpanii.

Kto mówił o założeniu jarzma

na szyję tej rasy?

Kto postawił huragan

nigdy nie jarzma ani przeszkody,

ani kto powstrzymał piorun

więzień w klatce?

Asturianie męstwa,

Baski z kamienia pancernego,

Walencja radości

i dusz Kastylijczyków,

uprawiane jak ziemia

i wdzięczny jak skrzydła;

Andaluzyjczycy błyskawicy,

urodzony między gitarami

i kute na kowadłach

ulewne łzy;

żyto z Estremadury,

Galicjanie deszczu i spokoju,

Katalończyk stanowczości,

Aragończycy z kasty,

dynamitowe murciany

owocnie rozmnażane,

Leonese, Navarrese, właściciele

od głodu, potu i siekiery,

królowie górnictwa,

panowie farmy,

mężczyzn, którzy wśród korzeni,

jak wdzięczne korzenie,

przechodzisz od życia do śmierci,

przechodzisz od zera do zera:

jarzma chcą cię położyć

ludzie chwastów,

jarzma, które musisz zostawić

złamane na plecach.

Zmierzch wołów

świt nadchodzi.

Woły umierają ubrane

pokory i zapach stajni;

orły, lwy

i byki pychy,

a za nimi niebo

nie staje się mętny ani się nie kończy.

Agonia wołów

jej twarz jest mała,

że samca

całe stworzenie się powiększa.

Jeśli umrę, pozwól mi umrzeć

z głową bardzo wysoko.

Martwy i dwudziestokrotnie martwy,

usta na trawie,

Zacisnę zęby

i zdecydował o brodzie.

Śpiew, czekam na śmierć

że są słowiki, które śpiewają

nad karabinami

iw środku bitew ”.

17- Coplas do śmierci ojca - Jorge Manrique

„Pamiętaj o śpiącej duszy,

ożyw mózg i obudź się

oglądanie

jak spędzane jest życie,

jak nadchodzi śmierć

tak cicho;

jak szybko przyjemność odchodzi,

jak, po ustaleniu,

daje ból;

jak naszym zdaniem

w dowolnym czasie

To było lepsze.

II

Cóż, jeśli zobaczymy teraźniejszość

jak w pewnym momencie to zniknęło

i skończył,

jeśli oceniamy mądrze,

podamy niecodzienne

przez przeszłość.

Nie daj się zwieść Nadi, nie

myśląc, że to będzie trwać

czego oczekujesz

więcej niż to, co widział, trwało,

Cóż, wszystko musi minąć

w taki sposób.

III

Nasze życie to rzeki

które dadzą w morzu,

co umiera;

tam są dwory

prawa do zakończenia

e konsumować;

tam płynące rzeki,

tam inne niziołki

e więcej facetów,

krewni, są tacy sami

tych, którzy żyją z jego rąk

i bogatych.

WEZWANIE

IV

Zostawiam inwokacje

słynnych poetów

i głośniki;

Nie wyleczyłem się z jego fikcji,

które przynoszą sekretne zioła

jego smaki.

Który tylko mnie chwali,

To tylko woła mnie

naprawdę,

że na tym świecie żyje,

świat nie wiedział

jego bóstwo.

V

Ten świat jest drogą

z drugiej strony, co jest fioletowe

bez żalu;

lepiej jest mieć dobrą ocenę

chodzić tego dnia

bez błądzenia.

Odchodzimy, gdy się rodzimy

chodzimy, gdy żyjemy,

i przyjechaliśmy

w chwili śmierci;

więc kiedy umrzemy,

Odpoczelismy.

PIŁA

Ten dobry świat był

nawet jeśli go używamy

tak jak powinniśmy,

ponieważ zgodnie z naszą wiarą

to wygrać

że służymy.

Nawet to ustalone przez Boga

wysłać nas do nieba

zstąpił

być tu między nami,

już mieszkam na tej ziemi

umarł.

VII

Gdyby to było w naszej mocy

sprawiają, że twarz jest piękna

cieleśnie,

jak możemy zrobic

dusza tak chwalebna

anielski,

Jaka pracowitość jest taka żywa

mielibyśmy cały czas

jesteśmy tak gotowi,

w komponowaniu cativa,

zostawiając nam panią

rozłożony!

VIII

Zobacz, jak mała wartość

to rzeczy, do których dążymy

i biegniemy,

że w tym zdradliwym świecie

nawet najpierw umrzemy

tracimy ich.

Dellasdeshaze wiek,

katastrofalnych przypadków

co się dzieje,

dellas, ze względu na ich jakość,

w najwyższych stanach

mdleją.

IX

Powiedz mi: piękno,

delikatną świeżość i cerę

Twarzy,

kolor i biel,

kiedy nadejdzie starość,

Który jest przeznaczony?

Sztuczki i lekkość

siła ciała

młodości,

wszystko staje się poważne

kiedy przybędzie przedmieście

starzenia.

X

Za krew Gotów,

oraz rodowód i szlachta

więc crescida,

Na ile sposobów i sposobów

jego wielka wysokość zaginęła

w tym życiu!

Niektóre, prawie warte,

jak nisko i przygnębiony

że je mają;

inni, którzy nie mają,

z nielegalnymi transakcjami

pozostawać.

XI

Stany i bogactwo,

że opuszczają nas przedwcześnie

Kto w to wątpi?

nie prosimy o stanowczość.

Cóż, to dama;

to się rusza,

jakie towary należą do Fortuny

które poruszają się ich kołem

pośpieszny,

który nie może być

ani być stabilnym, ani pozostawać

na jedną rzecz.

XII

Ale mówię ci towarzyszyć

i przybywa fuessa

ze swoim właścicielem:

z tego powodu nie oszukuj nas,

Cóż, życie toczy się szybko

jak marzę

i rozkosze tutaj

Są, którymi się cieszymy,

chwilowy,

i męki tam,

że czekamy na nich,

wieczny.

XIII

Przyjemności i słodycze

to życie zadziałało

co mamy,

oni nie są tylko biegaczami,

e śmierć, çelada

wpadamy w

Nie patrząc na nasze obrażenia

biegniemy na wolność

bez końca;

ponieważ widzimy oszustwo

i chcemy się odwrócić

nie ma miejsca.

XIV

Ci potężni królowie

co widzimy w skryptach

już poszedł

ze smutnymi, płaczącymi przypadkami,

to było jego szczęście

zdenerwowany;

więc nie ma mocnej rzeczy,

niż papieżom i cesarzom

perłowy,

tak traktuje ich śmierć

jak biedni pasterze

bydlęcy.

XV

Zostawmy trojany,

że nie widzieliśmy ich zła,

ani jego chwały;

zostawmy Rzymian,

chociaż słyszymy i czytamy

jego historie;

nie leczymy wiedzy

co z tamtego wieku

co było d'ello;

przejdźmy do wczoraj,

o którym również zapomniano

tak.

XVI

Co zrobił sobie król Don Joan?

Infantes d'Aragón

Co oni zrobili?

Co się stało ze wszystkimi przystojnymi mężczyznami,

ile zaproszeń

Jak oni trux?

Czy byli tylko szaleństwami,

czym one były, ale warzywami

wieków,

turnieje i turnieje,

ściany, hafty

i çimery?

XVII

Co zrobiły panie

ich nakrycia głowy i suknie,

ich zapachy?

Co zrobiły płomienie

zapalonych ognisk

d'lovers?

Co ten trowar sobie zrobił,

uzgodnione muzyki

w co oni grali?

Co zrobił ten taniec,

te platerowane ubrania

co przynieśli?

XVIII

Cóż, drugi, jego spadkobierca

Don Anrique, jakie moce

osiągnął!

Kiedy jest miękki, kiedy pochlebia

świat ze swoimi przyjemnościami

to było dane!

Ale zobaczysz, kiedy wróg,

kiedy jest przeciwnie, kiedy jest okrutny

zostało mu to pokazane;

będąc jego przyjacielem,

Jak mało to z nim trwało

co dałeś!

XIX

Nadmierne dzienne sukienki,

prawdziwe budynki

pełen złota,

tak sfabrykowane vaxillas

prawdziwe Enriques

skarbu,

sójki, konie

ludzi i ubiór

tak oszczędny

Gdzie pójdziemy ich szukać ?;

Czym one były, tylko rosą

z łąk?

XX

Cóż, jego brat niewinny

co w swoim życiu następca

to się nazywało

Co za doskonały krój

miał i jak wielki panie

poszedł!

Ale jakby to było śmiertelne,

Śmierć umieściła go później

w jego kuźni.

¡Oh jüicio divinal!,

cuando más ardía el fuego,

echaste agua.

XXI

Pues aquel grand Condestable,

maestre que conoscimos

tan privado,

non cumple que dél se hable,

mas sólo como lo vimos

degollado.

Sus infinitos tesoros,

sus villas e sus lugares,

su mandar,

¿qué le fueron sino lloros?,

¿qué fueron sino pesares

al dexar?

XXII

E los otros dos hermanos,

maestres tan prosperados

como reyes,

c’a los grandes e medianos

truxieron tan sojuzgados

a sus leyes;

aquella prosperidad

qu’en tan alto fue subida

y ensalzada,

¿qué fue sino claridad

que cuando más encendida

fue amatada?

XXIII

Tantos duques excelentes,

tantos marqueses e condes

e varones

como vimos tan potentes,

dí, Muerte, ¿dó los escondes,

e traspones?

E las sus claras hazañas

que hizieron en las guerras

y en las pazes,

cuando tú, cruda, t’ensañas,

con tu fuerça, las atierras

e desfazes.

XXIV

Las huestes inumerables,

los pendones, estandartes

e banderas,

los castillos impugnables,

los muros e balüartes

e barreras,

la cava honda, chapada,

o cualquier otro reparo,

¿qué aprovecha?

Cuando tú vienes airada,

todo lo passas de claro

con tu flecha.

XXV

Aquel de buenos abrigo,

amado, por virtuoso,

de la gente,

el maestre don Rodrigo

Manrique, tanto famoso

e tan valiente;

sus hechos grandes e claros

non cumple que los alabe,

pues los vieron;

ni los quiero hazer caros,

pues qu’el mundo todo sabe

cuáles fueron.

XXVI

Amigo de sus amigos,

¡qué señor para criados

e parientes!

¡Qué enemigo d’enemigos!

¡Qué maestro d’esforçados

e valientes!

¡Qué seso para discretos!

¡Qué gracia para donosos!

¡Qué razón!

¡Qué benino a los sujetos!

¡A los bravos e dañosos,

qué león!

XXVII

En ventura, Octavïano;

Julio César en vencer

e batallar;

en la virtud, Africano;

Aníbal en el saber

e trabajar;

en la bondad, un Trajano;

Tito en liberalidad

con alegría;

en su braço, Aureliano;

Marco Atilio en la verdad

que prometía.

XXVIII

Antoño Pío en clemencia;

Marco Aurelio en igualdad

del semblante;

Adriano en la elocuencia;

Teodosio en humanidad

e buen talante.

Aurelio Alexandre fue

en desciplina e rigor

de la guerra;

un Constantino en la fe,

Camilo en el grand amor

de su tierra.

XXIX

Non dexó grandes tesoros,

ni alcançó muchas riquezas

ni vaxillas;

mas fizo guerra a los moros

ganando sus fortalezas

e sus villas;

y en las lides que venció,

cuántos moros e cavallos

se perdieron;

y en este oficio ganó

las rentas e los vasallos

que le dieron.

XXX

Pues por su honra y estado,

en otros tiempos passados

¿cómo s’hubo?

Quedando desamparado,

con hermanos e criados

se sostuvo.

Después que fechos famosos

fizo en esta misma guerra

que hazía,

fizo tratos tan honrosos

que le dieron aun más tierra

que tenía.

XXXI

Estas sus viejas hestorias

que con su braço pintó

en joventud,

con otras nuevas victorias

agora las renovó

en senectud.

Por su gran habilidad,

por méritos e ancianía

bien gastada,

alcançó la dignidad

de la grand Caballería

dell Espada.

XXXII

E sus villas e sus tierras,

ocupadas de tiranos

las halló;

mas por çercos e por guerras

e por fuerça de sus manos

las cobró.

Pues nuestro rey natural,

si de las obras que obró

fue servido,

dígalo el de Portogal,

y, en Castilla, quien siguió

su partido.

XXXIII

Después de puesta la vida

tantas vezes por su ley

al tablero;

después de tan bien servida

la corona de su rey

verdadero;

después de tanta hazaña

a que non puede bastar

cuenta cierta,

en la su villa d’Ocaña

vino la Muerte a llamar

a su puerta,

XXXIV

diziendo: «Buen caballero,

dexad el mundo engañoso

e su halago;

vuestro corazón d’azero

muestre su esfuerço famoso

en este trago;

e pues de vida e salud

fezistes tan poca cuenta

por la fama;

esfuércese la virtud

para sofrir esta afruenta

que vos llama.»

XXXV

«Non se vos haga tan amarga

la batalla temerosa

qu’esperáis,

pues otra vida más larga

de la fama glorïosa

acá dexáis.

Aunqu’esta vida d’honor

tampoco no es eternal

ni verdadera;

mas, con todo, es muy mejor

que la otra temporal,

peresçedera.»

XXXVI

«El vivir qu’es perdurable

non se gana con estados

mundanales,

ni con vida delectable

donde moran los pecados

infernales;

mas los buenos religiosos

gánanlo con oraciones

e con lloros;

los caballeros famosos,

con trabajos e aflicciones

contra moros.»

XXXVII

«E pues vos, claro varón,

tanta sangre derramastes

de paganos,

esperad el galardón

que en este mundo ganastes

por las manos;

e con esta confiança

e con la fe tan entera

que tenéis,

partid con buena esperança,

qu’estotra vida tercera

ganaréis.»

XXXVIII

«Non tengamos tiempo ya

en esta vida mesquina

por tal modo,

que mi voluntad está

conforme con la divina

para todo;

e consiento en mi morir

con voluntad plazentera,

clara e pura,

que querer hombre vivir

cuando Dios quiere que muera,

es locura.»

XXXIX

«Tú que, por nuestra maldad,

tomaste forma servil

e baxo nombre;

tú, que a tu divinidad

juntaste cosa tan vil

como es el hombre;

tú, que tan grandes tormentos

sofriste sin resistencia

en tu persona,

non por mis merescimientos,

mas por tu sola clemencia

me perdona».

XL

Assí, con tal entender,

todos sentidos humanos

conservados,

cercado de su mujer

y de sus hijos e hermanos

e criados,

dio el alma a quien gela dio

(el cual la ponga en el cielo

en su gloria),

que aunque la vida perdió,

dexónos harto consuelo

su memoria”.

18- Rima LI de Gustavo Adolfo Bécquer

“De lo poco de vida que me resta

diera con gusto los mejores años,

por saber lo que a otros

de mí has hablado.

Y esta vida mortal, y de la eterna

lo que me toque, si me toca algo,

por saber lo que a solas

de mí has pensado”.

“Ínclitas razas ubérrimas, sangre de Hispania fecunda,

espíritus fraternos, luminosas almas, ¡salve!

Porque llega el momento en que habrán de cantar nuevos himnos

lenguas de gloria. Un vasto rumor llena los ámbitos;

mágicas ondas de vida van renaciendo de pronto;

retrocede el olvido, retrocede engañada la muerte;

se anuncia un reino nuevo, feliz sibila sueña

y en la caja pandórica de que tantas desgracias surgieron

encontramos de súbito, talismática, pura, riente,

cual pudiera decirla en su verso Virgilio divino,

la divina reina de luz, ¡la celeste Esperanza!

Pálidas indolencias, desconfianzas fatales que a tumba

o a perpetuo presidio, condenasteis al noble entusiasmo,

ya veréis el salir del sol en un triunfo de liras,

mientras dos continentes, abonados de huesos gloriosos,

del Hércules antiguo la gran sombra soberbia evocando,

digan al orbe: la alta virtud resucita,

que a la hispana progenie hizo dueña de los siglos.

Abominad la boca que predice desgracias eternas,

abominad los ojos que ven sólo zodiacos funestos,

abominad las manos que apedrean las ruinas ilustres,

o que la tea empuñan o la daga suicida.

Siéntense sordos ímpetus en las entrañas del mundo,

la inminencia de algo fatal hoy conmueve la Tierra;

fuertes colosos caen, se desbandan bicéfalas águilas,

y algo se inicia como vasto social cataclismo

sobre la faz del orbe. ¿Quién dirá que las savias dormidas

no despierten entonces en el tronco del roble gigante

bajo el cual se exprimió la ubre de la loba romana?

¿Quién será el pusilánime que al vigor español niegue músculos

y que al alma española juzgase áptera y ciega y tullida?

No es Babilonia ni Nínive enterrada en olvido y en polvo,

ni entre momias y piedras que habita el sepulcro,

la nación generosa, coronada de orgullo inmarchito,

que hacia el lado del alba fija las miradas ansiosas,

ni la que tras los mares en que yace sepulta la Atlántida,

tiene su coro de vástagos, altos, robustos y fuertes.

Únanse, brillen, secúndense, tantos vigores dispersos;

formen todos un solo haz de energía ecuménica.

Sangre de Hispania fecunda, sólidas, ínclitas razas,

muestren los dones pretéritos que fueron antaño su triunfo.

Vuelva el antiguo entusiasmo, vuelva el espíritu ardiente

que regará lenguas de fuego en esa epifanía.

Juntas las testas ancianas ceñidas de líricos lauros

y las cabezas jóvenes que la alta Minerva decora,

así los manes heroicos de los primitivos abuelos,

de los egregios padres que abrieron el surco prístino,

sientan los soplos agrarios de primaverales retornos

y el rumor de espigas que inició la labor triptolémica.

Un continente y otro renovando las viejas prosapias,

en espíritu unidos, en espíritu y ansias y lengua,

ven llegar el momento en que habrán de cantar nuevos himnos.

La latina estirpe verá la gran alba futura,

en un trueno de música gloriosa, millones de labios

saludarán la espléndida luz que vendrá del Oriente,

Oriente augusto en donde todo lo cambia y renueva

la eternidad de Dios, la actividad infinita.

Y así sea Esperanza la visión permanente en nosotros,

¡Ínclitas razas ubérrimas, sangre de Hispania fecunda!”

20- Canto de otoño de José Martí

«Bien; ya lo sé!: -la muerte está sentada

A mis umbrales: cautelosa viene,

Porque sus llantos y su amor no apronten

En mi defensa, cuando lejos viven

Padres e hijo.-al retornar ceñudo

De mi estéril labor, triste y oscura,

Con que a mi casa del invierno abrigo,

De pie sobre las hojas amarillas,

En la mano fatal la flor del sueño,

La negra toca en alas rematada,

Ávido el rostro, – trémulo la miro

Cada tarde aguardándome a mi puerta

En mi hijo pienso, y de la dama oscura

Huyo sin fuerzas devorado el pecho

De un frenético amor! Mujer más bella

No hay que la muerte!: por un beso suyo

Bosques espesos de laureles varios,

Y las adelfas del amor, y el gozo

De remembrarme mis niñeces diera!

…Pienso en aquél a quien el amor culpable

trajo a vivir, – y, sollozando, esquivo

de mi amada los brazos: – mas ya gozo

de la aurora perenne el bien seguro.

Oh, vida, adios: – quien va a morir, va muerto.

Oh, duelos con la sombra: oh, pobladores

Ocultos del espacio: oh formidables

Gigantes que a los vivos azorados

Mueren, dirigen, postran, precipitan!

Oh, cónclave de jueces, blandos sólo

A la virtud, que nube tenebrosa,

En grueso manto de oro recogidos,

Y duros como peña, aguardan torvos

A que al volver de la batalla rindan

-como el frutal sus frutos-

de sus obras de paz los hombres cuenta,

de sus divinas alas!… de los nuevos

árboles que sembraron, de las tristes

lágrimas que enjugaron, de las fosas

que a los tigres y vívoras abrieron,

y de las fortalezas eminentes

que al amor de los hombres levantaron!

¡esta es la dama, el Rey, la patria, el premio

apetecido, la arrogante mora

que a su brusco señor cautiva espera

llorando en la desierta espera barbacana!:

este el santo Salem, este el Sepulcro

de los hombres modernos:-no se vierta

más sangre que la propia! No se bata

sino al que odia el amor! Únjase presto

soldados del amor los hombres todos!:

la tierra entera marcha a la conquista

De este Rey y señor, que guarda el cielo!

…Viles: el que es traidor a sus deberes.

Muere como traidor, del golpe propio

De su arma ociosa el pecho atravesado!

¡Ved que no acaba el drama de la vida

En esta parte oscura! ¡Ved que luego

Tras la losa de mármol o la blanda

Cortina de humo y césped se reanuda

El drama portentoso! ¡y ved, oh viles,

Que los buenos, los tristes, los burlados,

Serán een la otra parte burladores!

Otros de lirio y sangre se alimenten:

¡Yo no! ¡yo no! Los lóbregos espacios

rasgué desde mi infancia con los tristes

Penetradores ojos: el misterio

En una hora feliz de sueño acaso

De los jueces así, y amé la vida

Porque del doloroso mal me salva

De volverla a vivi. Alegremente

El peso eché del infortunio al hombro:

Porque el que en huelga y regocijo vive

Y huye el dolor, y esquiva las sabrosas

Penas de la virtud, irá confuso

Del frío y torvo juez a la sentencia,

Cual soldado cobarde que en herrumbre

Dejó las nobles armas; ¡y los jueces

No en su dosel lo ampararán, no en brazos

Lo encumbrarán, mas lo echarán altivos

A odiar, a amar y a batallar de nuevo

En la fogosa y sofocante arena!

¡Oh! ¿qué mortal que se asomó a la vida

vivir de nuevo quiere? …

Puede ansiosa

La Muerte, pues, de pie en las hojas secas,

Esperarme a mi umbral con cada turbia

Tarde de Otoño, y silenciosa puede

Irme tejiendo con helados copos

Mi manto funeral.

No di al olvido

Las armas del amor: no de otra púrpura

Vestí que de mi sangre.

Abre los brazos, listo estoy, madre Muerte:

Al juez me lleva!

Hijo!…Qué imagen miro? qué llorosa

Visión rompe la sombra, y blandamente

Como con luz de estrella la ilumina?

Hijo!… qué me demandan tus abiertos

Brazos? A qué descubres tu afligido

Pecho? Por qué me muestran tus desnudos

Pies, aún no heridos, y las blancas manos

Vuelves a mí?

Cesa! calla! reposa! Vive: el padre

No ha de morir hasta que la ardua lucha

Rico de todas armas lance al hijo!-

Ven, oh mi hijuelo, y que tus alas blancas

De los abrazos de la muerte oscura

Y de su manto funeral me libren!”

21- El puente de Manuel Benítez Carrasco

“¡Qué mansa pena me da!

El puente siempre se queda y el agua siempre se va.

I

El río es andar, andar

hacia lo desconocido;

ir entre orillas vencido

y por vencido, llorar.

El río es pasar, pasar

y ver todo de pasada;

nacer en la madrugada

de un manantial transparente

y morirse tristemente

sobre una arena salada.

El puente es como clavar

voluntad y fundamento;

ser piedra en vilo en el viento,

ver pasar y no pasar.

El puente es como

cruzar aguas que van de vencida;

es darle la despedida

a la vida y a la muerte

y quedarse firme y fuerte

sobre la muerte y la vida.

Espejo tienen y hechura

mi espíritu y mi flaqueza,

en este puente, firmeza,

y en este río, amargura.

En esta doble pintura

mírate, corazón mío,

para luego alzar con brío

y llorar amargamente,

esto que tienes de puente

y esto que tienes de río.

II

¡Qué mansa pena me da!

El puente siempre se queda y el agua siempre se va.

Tristemente para los dos, amor mío,

en el amor, uno es puente y otro, río.

Bajo un puente de suspiros agua de nuestro querer;

el puente sigue tendido, el agua no ha de volver.

¿Sabes tú, acaso, amor mío,

quién de los dos es el puente, quién, el río?

Si fui yo río, qué pena

de no ser puente, amor mío;

si fui yo puente, qué pena de que se me fuera el río.

Agua del desengaño,

puente de olvido;

ya casi ni me acuerdo

que te he querido.

Puente de olvido.

Qué dolor olvidarse

de haber querido.

III

Ruinas de mi claridad,

derrumbado en mi memoria tengo un puente de cristal.

Yo era como un agua clara cantando a todo cantar,

y sin que me diera cuenta pasando a todo pasar.

El puente de mi inocencia se me iba quedando atrás;

un día volví los ojos,

¡qué pena!, y no lo vi más.

IV

Y seguramente,

y seguramente

que no lo sabía;

de haberlo sabido…

no se hubiera roto el puente.

Ay… pero este puente…

¿pero es que no lo sabía…?

¿pero no sabía el puente

que yo te quería… ?

y seguramente que no lo sabía;

de haberlo sabido…

no se hubiera roto el puente.

¡Pero este maldito puente…!

¿Pero es que no lo sabía?

Pero no sabía el puente

que yo lo quise pasar

tan sólo por verte;

y seguramente

que no lo sabía;

de haberlo sabido…

no se hubiera roto el puente.

V

¡Qué miedo me da pensar!

y mientras se van los ríos

qué miedo me da pensar

que hay un gran río que pasa

pero que nunca se va.

Dios lo ve desde su puente

y lo llama: eternidad.

VI

Difícil conformidad:

el puente dice del río:

¡quién se pudiera marchar!

y el río dice del puente:

¡quién se pudiera quedar!

VII

Agua, paso por la vida;

piedra, huella de su paso;

río, terrible fracaso;

puente, esperanza cumplida.

En esta doble partida

procura, corazón mío,

ganarle al agua con brío

esto que tienes de puente,

y que pase buenamente

esto que tienes de río.

y aquí termino el cantar

de los puentes que se quedan,

de las aguas que se van.”

22- A un poeta muerto de Luis Cernuda

“Así como en la roca nunca vemos

La clara flor abrirse,

Entre un pueblo hosco y duro

No brilla hermosamente

El fresco y alto ornato de la vida.

Por esto te mataron, porque eras

Verdor en nuestra tierra árida

Y azul en nuestro oscuro aire.

Leve es la parte de la vida

Que como dioses rescatan los poetas.

El odio y destrucción perduran siempre

Sordamente en la entraña

Toda hiel sempiterna del español terrible,

Que acecha lo cimero

Con su piedra en la mano.

Triste sino nacer

Con algún don ilustre

Aquí, donde los hombres

En su miseria sólo saben

El insulto, la mofa, el recelo profundo

Ante aquel que ilumina las palabras opacas

Por el oculto fuego originario.

La sal de nuestro mundo eras,

Vivo estabas como un rayo de sol,

Y ya es tan sólo tu recuerdo

Quien yerra y pasa, acariciando

El muro de los cuerpos

Con el dejo de las adormideras

Que nuestros predecesores ingirieron

A orillas del olvido.

Si tu ángel acude a la memoria,

Sombras son estos hombres

Que aún palpitan tras las malezas de la tierra;

La muerte se diría

Más viva que la vida

Porque tú estás con ella,

Pasado el arco de tu vasto imperio,

Poblándola de pájaros y hojas

Con tu gracia y tu juventud incomparables.

Aquí la primavera luce ahora.

Mira los radiantes mancebos

Que vivo tanto amaste

Efímeros pasar junto al fulgor del mar.

Desnudos cuerpos bellos que se llevan

Tras de sí los deseos

Con su exquisita forma, y sólo encierran

Amargo zumo, que no alberga su espíritu

Un destello de amor ni de alto pensamiento.

Igual todo prosigue,

Como entonces, tan mágico,

Que parece imposible

La sombra en que has caído.

Mas un inmenso afán oculto advierte

Que su ignoto aguijón tan sólo puede

Aplacarse en nosotros con la muerte,

Como el afán del agua,

A quien no basta esculpirse en las olas,

Sino perderse anónima

En los limbos del mar.

Pero antes no sabías

La realidad más honda de este mundo:

El odio, el triste odio de los hombres,

Que en ti señalar quiso

Por el acero horrible su victoria,

Con tu angustia postrera

Bajo la luz tranquila de Granada,

Distante entre cipreses y laureles,

Y entre tus propias gentes

Y por las mismas manos

Que un día servilmente te halagaran.

Para el poeta la muerte es la victoria;

Un viento demoníaco le impulsa por la vida,

Y si una fuerza ciega

Sin comprensión de amor

Transforma por un crimen

A ti, cantor, en héroe,

Contempla en cambio, hermano,

Cómo entre la tristeza y el desdén

Un poder más magnánimo permite a tus amigos

En un rincón pudrirse libremente.

Tenga tu sombra paz,

Busque otros valles,

Un río donde del viento

Se lleve los sonidos entre juncos

Y lirios y el encanto

Tan viejo de las aguas elocuentes,

En donde el eco como la gloria humana ruede,

Como ella de remoto,

Ajeno como ella y tan estéril.

Halle tu gran afán enajenado

El puro amor de un dios adolescente

Entre el verdor de las rosas eternas;

Porque este ansia divina, perdida aquí en la tierra,

Tras de tanto dolor y dejamiento,

Con su propia grandeza nos advierte

De alguna mente creadora inmensa,

Que concibe al poeta cual lengua de su gloria

Y luego le consuela a través de la muerte.

Como leve sonido:

hoja que roza un vidrio,

agua que acaricia unas guijas,

lluvia que besa una frente juvenil;

Como rápida caricia:

pie desnudo sobre el camino,

dedos que ensayan el primer amor,

sábanas tibias sobre el cuerpo solitario;

Como fugaz deseo:

seda brillante en la luz,

esbelto adolescente entrevisto,

lágrimas por ser más que un hombre;

Como esta vida que no es mía

y sin embargo es la mía,

como este afán sin nombre

que no me pertenece y sin embargo soy yo;

Como todo aquello que de cerca o de lejos

me roza, me besa, me hiere,

tu presencia está conmigo fuera y dentro,

es mi vida misma y no es mi vida,

así como una hoja y otra hoja

son la apariencia del viento que las lleva.

Como una vela sobre el mar

resume ese azulado afán que se levanta

hasta las estrellas futuras,

hecho escala de olas

por donde pies divinos descienden al abismo,

también tu forma misma,

ángel, demonio, sueño de un amor soñado,

resume en mí un afán que en otro tiempo levantaba

hasta las nubes sus olas melancólicas.

Sintiendo todavía los pulsos de ese afán,

yo, el más enamorado,

en las orillas del amor,

sin que una luz me vea

definitivamente muerto o vivo,

contemplo sus olas y quisiera anegarme,

deseando perdidamente

descender, como los ángeles aquellos por la escala de espuma,

hasta el fondo del mismo amor que ningún hombre ha visto.”

23- Vida de Alfonsina Storni

“Mis nervios están locos, en las venas

la sangre hierve, líquido de fuego

salta a mis labios donde finge luego

la alegría de todas las verbenas.

Tengo deseos de reír; las penas

que de donar a voluntad no alego,

hoy conmigo no juegan y yo juego

con la tristeza azul de que están llenas.

El mundo late; toda su armonía

la siento tan vibrante que hago mía

cuando escancio en su trova de hechicera.

Es que abrí la ventana hace un momento

y en las alas finísimas del viento

me ha traído su sol la primavera”.

24- ¡Ah de la vida! de Francisco de Quevedo

“¡Ah de la vida!”… ¿Nadie me responde?

¡Aquí de los antaños que he vivido!

La Fortuna mis tiempos ha mordido;

las Horas mi locura las esconde.

¡Que sin poder saber cómo ni a dónde

la salud y la edad se hayan huido!

Falta la vida, asiste lo vivido,

y no hay calamidad que no me ronde.

Ayer se fue; mañana no ha llegado;

hoy se está yendo sin parar un punto:

soy un fue, y un será, y un es cansado.

En el hoy y mañana y ayer, junto

pañales y mortaja, y he quedado

presentes sucesiones de difunto”.

25- La vida de Madre Teresa de Calcuta

“La vida es una oportunidad, aprovéchala,

la vida es belleza, admírala,

la vida es beatitud, saboréala,

la vida es un sueño, hazlo realidad.

La vida es un reto, afróntalo;

la vida es un juego, juégalo,

la vida es preciosa, cuídala;

la vida es riqueza, consérvala;

la vida es un misterio, descúbrelo.

La vida es una promesa, cúmplela;

la vida es amor, gózalo;

la vida es tristeza, supérala;

la vida es un himno, cántalo;

la vida es una tragedia, domínala.

La vida es aventura, vívela;

la vida es felicidad, merécela;

la vida es vida, defiéndela”.