Mauzoleum w Halikarnasie jest jednym z siedem cudów świata, położony w nadmorskiej miejscowości Halikarnasie, dziś znany jako Bodrum w Turcji. Składa się z dużej świątyni grobowej, która została zbudowana, aby pomieścić szczątki mauzoleum króla Caria, w połowie IV wieku pne.
Uważany za jeden z siedmiu cudów starożytnego świata ze względu na wielkość i wspaniałość jego architektury, a także znaczenie i realizm wszystkich rzeźb i postaci znajdujących się w środku, dziś z Mauzoleum w Halikarnasie nie pozostało prawie nic oprócz prostokątna przestrzeń fundamentowa i pozostałości niektórych kolumn.
Mauzoleum w Halikarnasie, przedstawione w XVI-wiecznej rycinie autorstwa Martina Heemskercka
Jednak idea przeszłości sprawia, że jest to główna atrakcja turystyczna w Turcji. Rekonstrukcje i obrazy, które można dziś zobaczyć w Mauzoleum Halikarnasu i które przedstawiają je w całej okazałości, były wynikiem badań i wykopalisk, które były w stanie dostarczyć wyobrażenie o architektonicznej i wewnętrznej formie, jaką posiadała wspomniana świątynia grobowa.
Szacuje się, że część mauzoleum została zniszczona w XIII wieku przez trzęsienie ziemi, które nawiedziło jego górną część. Od tego czasu jego pozostałości są wykorzystywane do budowy innych konstrukcji, takich jak zamek Bodrum.
Historia Mauzoleum Halikarnasu
Historia powstania i budowy Mauzoleum Halikarnasu, jednej z najbardziej rozległych i imponujących budowli starożytności, mogła się rozpocząć od króla Mauzolosa z Carii, który rządził tym regionem w latach 377-353 pne. C., i który był również uważany za gubernatora w imperium perskim.
Mausolos był synem Hekatomnos de Mylasa, gdzie znajdowała się stolica tego królestwa. W końcu, po dojściu do władzy, Mausolos przeniósł stolicę do nadmorskiego miasta Halikarnas, zabierając ze sobą swoją siostrę Artemidę II, którą później poślubił.
Zasługa koncepcji i budowy Mauzoleum w Halikarnasie jest w rzeczywistości zasługą Artemidy II, na cześć jej brata i męża.
Szacuje się, że Mauzoleum powstało w ciągu dwóch lat, które oddzieliły śmierć Mauzolosa od śmierci Artemidy, między 353 a 351 rokiem p.n.e. Jednak ogrom i wielkość tego pomnika budzi wątpliwości, czy można go było ukończyć w zaledwie dwa lata, Dlatego też wykorzystuje się teorię, że budowa rozpoczęła się jeszcze przed śmiercią samego Mausolosa.
Ukończone Mauzoleum stało przez wieki. Zapisy i ślady znalezione przez lata podczas licznych wykopalisk dodały znacznie więcej szczegółów na temat rzeźbiarzy, którzy mogliby być częścią konstrukcji i ozdoby Mauzoleum.
Upadek
Jedna z głównych przyczyn zniszczenia i niemal całkowitego rozebrania Mauzoleum w Halikarnasie wskazuje na koncepcję i budowę zamku Bodrum w połowie XIV wieku.
Chociaż źródła podają, że Mauzoleum zostało zniszczone po raz pierwszy w wyniku trzęsienia ziemi, w XIII wieku, które zawaliło jego górną część, od tego momentu skorzystano z okazji, aby kontynuować jego rozbiórkę w całości.
W 1494 r. Rycerze św. Jana Jerozolimskiego postanowili ufortyfikować swój zamek w Bodrum, a wielkie prostokątne kamienie Mauzoleum w Halikarnasie wydawały się idealnym materiałem do wykonania tego zadania.
Uważa się, że całkowite usunięcie i rozebranie Mauzoleum zajęło prawie 30 lat, pozostawiając tylko istniejące do dziś jego bazy oraz otwarty i ograbiony grobowiec Mauzolosa.
Duża ilość marmuru obecna w Mauzoleum w Halikarnasie zaskoczyła rycerzy grabieżących, którzy nawet znaleźli duże ilości marmuru w postaci kolumn i ozdobnych skał w sektorach podziemnych, które wykorzystali do własnych konstrukcji.
Niektóre fragmenty zostały przeniesione i dodane do zamku, takie jak ceramiczne malowidła przedstawiające bitwy między Grekami i Amazonkami lub między mitologicznymi bestiami, takimi jak centaury, bez uszkodzenia lub zniszczenia.
Wykopaliska archeologiczne przeprowadzone w XIX i XX wieku posłużyły do pokazania stopnia zniszczeń i grabieży, jakie rycerze spowodowali w Mauzoleum, pozostawiając je w warunkach, które nie pozostawiają miejsca na restaurację lub lepszą interpretację tego, czym może być ten cud. wzniesiony w całości.
Projekt
Zapisy dotyczące fizycznych i architektonicznych właściwości Mauzoleum były bardzo zróżnicowane, a niektóre zostały nawet odrzucone jako nieprawdopodobne lub niezgodne z pozostałymi pozostałościami.
Artystom Briaxisowi, Timoteo i Leocaresowi przypisuje się główne projekty i fragmenty Mauzoleum, choć uwzględniono również możliwość udziału innych artystów w koncepcji ozdób.
Architektonicznie Mauzoleum składało się z trzech głównych części: prostokątnego podium lub podstawy, zwanej także dolną częścią, o wysokości około 20 metrów; nad nim kolumnada złożona z 36 kolumn rozmieszczonych w 11 kolumnach na najdłuższych końcach konstrukcji i 9 na najkrótszym.
Nad kolumnadą dach w kształcie piramidy schodkowej, z ok. 24 stopniami zakończonymi platformą, na której zwieńczeniem całej świątyni była ozdobna bryczka z czterema końmi.
Rzeźby po obu stronach Mauzoleum, wysokiej jakości i staranności, zostały wykonane w następujący sposób: Escopas wykonał te ze strony wschodniej; Briaxis z północy, Timoteo z południa i Leocares z zachodu.
Znalezione szczątki nie są w stanie wyjaśnić autorstwa innych rzeźb znajdujących się wewnątrz Mauzoleum. Jednak rydwan z czterema końmi na szczycie świątyni przypisuje się Pyteuszowi.
Dziś niektóre rzeźby, które kiedyś znajdowały się w Mauzoleum w Halikarnasie, są zachowane i eksponowane w British Museum w Londynie, podobnie jak wiele innych śladów tego cudu starożytnego świata.
Bibliografia
- Clayton, PA i Price, MJ (2013). Siedem cudów starożytnego świata. Nowy Jork: Routledge.
- Cook, BF (2005). Reliefowa rzeźba Mauzoleum w Halikarnasie. Oxford: Oxford University Press.
- Müller, A. (1966). Siedem cudów świata: pięć tysięcy lat kultury i historii starożytnego świata. McGraw-Hill.
- Woods, M. i Woods, MB (2008). Siedem cudów starożytnego świata. Książki XXI wieku.