ANTONIO DE NEBRIJA: BIOGRAFIA I TWÓRCZOŚĆ - LITERATURA - 2025

Antonio de Nebrija (1441-1522) był intelektualistą i humanistą najwybitniejszego z kastylijskich listów. Jej historyczne znaczenie polega przede wszystkim na tym, że był on autorem pierwszej wydanej w 1492 r. Gramatyki kastylijskiej, słownika i słownika hiszpańsko-łacińskiego i łacińsko-hiszpańskiego, oprócz wielu innych tekstów, głównie z zakresu gramatyki i filologii.

Gramatyka kastylijska Nebriji jest uważana za pierwszy tekst normatywny tej dyscypliny dla wulgarnego języka, takiego jak hiszpański, i dlatego ustanowiła precedens dla późniejszych prac w innych językach romańskich.

Portret Antonio de Nebrija. Źródło: Autor: Antonio_de_Nebrija.jpg: Antonio del Rincón (1446-1500) praca pochodna: Escarlati (Antonio_de_Nebrija.jpg), za pośrednictwem Wikimedia Commons

Tekst ten został wydany z dedykacją dla królowej Izabeli la Católica i został poprzedzony słynnym prologiem, w którym wyrażone są motywy autora dotyczące uregulowania hiszpańskiego. Ponadto został zapamiętany z tego, że zainstalował pierwszą maszynę drukarską w Salamance i był pierwszym zachodnim pisarzem, który zgłosił roszczenia dotyczące praw autorskich.

Był także wybitnym profesorem retoryki i gramatyki; pedagog, historyk, tłumacz, teolog i poeta. Wywarł on znaczący wpływ na przybycie do Hiszpanii włoskich idei humanistycznych, które poprzedzały renesans, przynajmniej jeśli chodzi o litery.

Biografia

Narodziny, edukacja i młodość

Elio Antonio Martínez de Cala y Xarava (według innych źródeł, Antonio Martínez de Cala e Hinojosa) urodził się w Lebrija, zwanym wówczas „Nebrissa Veneria” (czasem zapisywanym jako Nebrija lub Nebrixa), w prowincji Sewilla, w roku 1444 ( dokładna data nieznana).

Był drugim z pięciorga dzieci Juana Martíneza de Cala i Cataliny de Xarava y Ojo. Oboje rodzice byli Żydami nawróconymi na katolicyzm. Miał dwóch braci i dwie siostry.

Od 15 roku życia studiował nauki humanistyczne na Uniwersytecie w Salamance. Tam wyróżniał się już wśród swoich rówieśników swoimi intelektualnymi zdolnościami i skłonnościami do listów.

Przejazd do Bolonii

Po ukończeniu studiów w wieku 19 lat przeniósł się do Bolonii we Włoszech, gdzie przebywał przez kilka lat, poszerzając swoje wykształcenie humanistyczne. Tam był zanurzony w bardzo bogatym środowisku intelektualnym i kulturowym, odmiennym od tego, którego doświadczył w Hiszpanii.

W tym miejscu kultywował idee odziedziczone po Francesco Petrarca, Giovanni Boccaccio i innych autorach. W Bolonii priorytetem było czytanie i nauczanie klasyków literatury łacińskiej i greckiej.

W tamtych czasach we Włoszech, jako fundamentalny fundament renesansu, człowiek i jego wiedza były miarą wszystkiego, zwracając największą uwagę na rozwój działalności intelektualnej, zarówno w dziedzinie literatury, jak i astronomii, medycyna i matematyka.

Wszystkie te zasady sprawiły, że postrzegał edukację w Hiszpanii jako prymitywną lub „barbarzyńską”, a później, w swojej karierze pedagogicznej, postanowił przybliżyć swoim uczniom ten styl antropocentrycznego szkolenia.

W tym czasie Hiszpania nadal podlegała Inkwizycji, ramieniu Kościoła katolickiego, które wyznawało teocentryczną doktrynę (Bóg i religia jako wszystko), pomijając wiedzę naukową.

Stypendium w Bolonii

W Bolonii dzięki stypendium biskupa Kordoby zapisał się do hiszpańskiej szkoły San Clemente, gdzie 2 marca 1463 roku rozpoczął studia. Uzyskał zajęcia z teologii, medycyny, geografii, historii, matematyki, astronomii i astronomii. dobrze.

Dogłębnie studiował języki „kulturalne”, czyli łacinę i grekę, którym według de Nebrija poświęcono zbyt mało uwagi w ośrodkach edukacyjnych w Hiszpanii. Przeczytał także dzieła gramatyczne Diomedesa Grammaticusa, Elio Donato i Prisciano oraz uczył się starożytnego hebrajskiego.

Później kontynuował naukę na Uniwersytecie Bolońskim, najstarszym we Włoszech i jednym z najbardziej prestiżowych w Europie. Tam pobierał zajęcia od włoskiego uczonego Martino Galeoto, wśród innych nauczycieli, którzy przyczynili się do jego wszechstronnego szkolenia.

Wróć do Hiszpanii i rozpocznij karierę pedagogiczną

W 1470 roku wrócił do Hiszpanii, a konkretnie do Sewilli, zdecydowany przenieść włoskie idee humanistyczne do swojej rodzinnej prowincji.

W Sewilli został oddelegowany jako nauczyciel do bratanka arcybiskupa Alonso de Fonseca, rozpoczynając w ten sposób swoją karierę pedagogiczną. W tych latach przyjął przydomek „Elio de Nebrija”, aby uhonorować swoje miasto pochodzenia.

Był także wychowawcą innych młodych Sewilli, prowadząc zajęcia w kaplicy w Granadzie, która znajdowała się w Patio de los Naranjos, za katedrą w Sewilli.

W 1473 został mianowany profesorem na Uniwersytecie w Salamance, gdzie był kiedyś studentem, kierując katedrami Retoryki i Gramatyki. Na swoich zajęciach starał się uczyć swoich uczniów łaciny.

Związek małżeński

W tym samym roku 1473 ożenił się z Isabel Solís de Maldonado, z którą miał siedmioro dzieci (sześciu chłopców i jedną dziewczynkę), a później przez kilka sezonów mieszkał w Estremadurze. Miał tyle samo nieślubnych dzieci.

W 1488 roku rozpoczął współpracę z Juanem de Zúñiga, który był mistrzem zakonu Alcántara i od tamtej pory był jego patronem przez siedem lat. W tym czasie poświęcił się poszerzaniu studiów i tworzeniu swoich najważniejszych dzieł.

W 1509 r. Wrócił ponownie do Salamanki, na której uniwersytecie powrócił do pracy jako profesor retoryki. W trakcie swojej kariery w tym ośrodku miał szereg nieporozumień ze swoimi kolegami, po części dlatego, że gardził metodami nauczania i teoriami nauczanymi przez jego współczesnych hiszpańskich etymologów, leksykologów i gramatyków.

Od 1514 roku, dzięki wpływowi kardynała Francisco Jiménez de Cisneros, był profesorem wizytującym katedry retoryki na Uniwersytecie Alcalá de Henares w Madrycie, gdzie cieszył się wielkim uznaniem zarówno przez swoich studentów, jak i współpracowników.

Śmierć

Pełnił tę funkcję aż do śmierci, która nastąpiła 7 lipca 1522 r. W Madrycie w wieku 78 lat w wyniku udaru.

Pracuję jako drukarz

W 1492 roku w Salamance została zainstalowana pierwsza drukarnia. To tam wydrukowano niektóre z najważniejszych dzieł Nebriji.

Wielu uczonych twierdzi, że sam Nebrija był odpowiedzialny za tę firmę, jednak zdecydował się zachować anonimowość swojego podpisu. Uważa się, że zrobił to, ponieważ stanowisko jako naukowca prawnie uniemożliwiło mu prowadzenie działalności gospodarczej. Drukarnia znajdowała się przy tzw. Ulicy księgarzy.

To jego następcy rozwinęli biznes i uzyskali monopol w Hiszpanii i Ameryce na zakłady Nebrija w następnych dziesięcioleciach. Szczególnie jego syn Sancho de Nebrija i jego syn oraz Catalina de Patres, Antonio de Nebrija.

Drukarnia była własnością rodziny, dopóki prawnuk Elio, Agustín Antonio de Nebrija, nie zdecydował się przekazać zarządzania firmą innym drukarniom.

Odtwarza

Introductiones Latinae

W 1481 r., Gdy był profesorem na Uniwersytecie w Salamance, opublikowano jego pierwsze znane ważne dzieło, Introductiones Latinae. Jest to tekst pedagogiczny, który w stosunkowo prosty sposób podsumowuje innowacyjne techniki nauczania łaciny uczniów.

Introductiones latinae. Źródło: http://catalogo.bne.es/uhtbin/cgisirsi/0/x/0/05?searchdata1=bima0000115856, za pośrednictwem Wikimedia Commons

Hiszpańska wersja tej pracy została zredagowana przez samego Nebriję i opublikowana w 1488 roku.

Lexicon latino-castellanum et castellano-latinum

W 1492 roku Nebrija opublikował słownik Lexicon latino-castellanum et castellano-latinum. Książka ta była obowiązkowym punktem odniesienia w tamtym czasie i przez wiele lat później, zarówno dla czytelników, którzy chcieli zapoznać się z klasycznymi dziełami napisanymi po łacinie, jak i dla obcokrajowców, którzy chcieli zrozumieć teksty w języku hiszpańskim.

Gramatyka kastylijska

W tym samym roku ukazało się pierwsze wydanie jego gramatyki kastylijskiej, które zbiegło się z przybyciem do Nowego Świata wypraw Krzysztofa Kolumba.

Była to praca trudna do przyjęcia w momencie jej publikacji, ponieważ miała nowatorski format i była pierwszą pisemną gramatyką dla „wulgarnego” języka, jakim jest hiszpański, który nie miał takiej samej akceptacji jak łacina w pisaniu. formalny.

Słownictwo hiszpańsko-łacińskie i łacińsko-hiszpańskie

W 1495 roku ukazało się słownictwo hiszpańsko-łacińskie i łacińsko-kastylijskie, które stanowiło uzupełnienie wspomnianego słownika. Te dwa teksty zawierały ponad trzydzieści tysięcy terminów w języku łacińsko-kastylijskim i dwadzieścia tysięcy w języku kastylijsko-łacińskim, będąc dziełami bez precedensu dla języka romańskiego.

Complutense Polyglot Bible

Później przez kilka lat pracował jako latynoska przy realizacji Biblii Complutense Polyglot, zbiorowej pracy sponsorowanej przez kardynała Cisnerosa.

Rezultat ich współpracy został opublikowany w 1516 r. W pracy zatytułowanej Tertia Quinquagena, która składa się z serii not wyjaśniających do Pisma Świętego.

Zasady pisowni hiszpańskiej i inne teksty

Do 1517 roku opublikowano Reguły pisowni kastylijskiej, tekst, który kontynuował jego studia gramatyczne i jego wysiłki w celu uregulowania kastylijskiego.

Autorem są inne teksty i eseje z zakresu prawa (Lexicon Iurus Civilis), pedagogiki (De liberis Educan dis), astronomii, archeologii (Antyki Hiszpanii), numeracji, między innymi tematów studiów.

Pomnik Antonio de Nebrija. Źródło: Javier Mediavilla Ezquibela, z Wikimedia Commons

Zadaniem jego życia było rozpowszechnianie nauczania języków klasycznych i wielkich dzieł literackich napisanych w tych językach. Skupił się również na zarysowaniu różnorodnej wiedzy zdobytej podczas długich lat nauki, zostawiając tym samym swój ślad w wymyśleniu i wdrożeniu systemu gramatycznego języka hiszpańskiego.

To imponujące dzieło literackie, córka jego studenckiego okresu we Włoszech, sprawiło, że został uznany za jednego z największych humanistów hiszpańskiej literatury.

Szczegóły gramatyki kastylijskiej

Gramatyka kastylijska, której pierwotny łaciński tytuł brzmi Grammatica Antonii Nebrissensis, została napisana po łacinie. Terminy i zasady strukturyzujące zostały oparte na formach łacińskich. Nebrija uważał łacinę za doskonalszy język niż reszta języków z niej wywodzących się.

Struktura

Gramatyka kastylijska jest podzielona na pięć książek. Pierwszy, składający się z dziesięciu rozdziałów, dotyczy ortografii. Drugi dotyczy sylaby i prozodii. Trzecia książka zawiera siedemnaście rozdziałów na temat dykcji i etymologii terminów.

Struktura zdań i poprawna składnia są wyjaśnione w siedmiu rozdziałach, które składają się na czwartą książkę. I na koniec w piątej książce autor mówi o nauce hiszpańskiego jako języka obcego.

Ta struktura, która trwała w Europie przez kilka stuleci, jest zgodna z zasadą Nebriji, zgodnie z którą nauka każdego języka składa się z: pisowni, prozodii, składni i etymologii, z których wszystkie mają równe znaczenie dla gramatyki.

Odpowiada również za oznaczanie części zdania, takich jak: przedimek, imię, zaimek, przyimek, czasownik, imiesłów, przysłówek, spójnik, gerundium i imiesłów nieskończony.

Znaczenie prologu

Niemal tak samo ważny jak samo dzieło był jego prolog, napisany jako dedykacja dla królowej Isabel z Kastylii. W tym artykule autor mówił o motywacjach, które skłoniły go do napisania gramatyki kastylijskiej.

W tym niezwykłym wstępie do książki Nebrija podkreślił potrzebę wydania przepisów dotyczących prawidłowego używania języka hiszpańskiego. Jego celem było zapewnienie trwałości języka, a także doprowadzenie do tego, aby łacina była uczona począwszy od języków romańskich.

Ten ostatni pomysł rozwijał od lat jako profesor gramatyki i retoryki na Uniwersytecie w Salamance, kiedy zauważył, że studentom trudno jest uczyć się łaciny.

Dla Nebriji hiszpański był ważnym językiem i jego korekta była pilną sprawą. Jednak mimo wszystkich rozważań, nadal uważał ten język za gorszy od łaciny.

Polityczny charakter książki

Według różnych czytań można wyczuć trzecią motywację o charakterze politycznym.

Pomysł, aby język kastylijski stał się standardowym i jednorodnym, dostępnym dla wszystkich, był konieczny, aby mógł służyć jako instrument jednoczący dla hiszpańskiego imperium.

Oprócz tego starano się, aby język ten mógł być nauczany w innych regionach, w samej Europie (wśród Francuzów, Włochów, Nawarry, Biskajów…) lub w bardziej odległych miejscach.

To użycie języka jako elementu jednoczącego, właściwego imperium, jest ideą podobną do idei niektórych florenckich humanistów z tego samego okresu. Już od czasów starożytnych mówiono o potrzebie zjednoczenia państw tworzących Włochy poprzez język toskański, podstawę współczesnego włoskiego.

Wykorzystanie postaci literackich

Innym aspektem, na który zwracali uwagę liczni badacze gramatyki kastylijskiej, jest powiązanie, jakie autorka stworzył między badaniem gramatyki a literaturą. Wykorzystując ten związek między językiem a literaturą, sprzyjało lepszemu uczeniu się go i większej korekcie w jego codziennym używaniu.

Nebrija była pierwszą opublikowaną gramatyką dla języka romańskiego. Jego wygląd miał fundamentalne znaczenie dla rozpowszechnienia się języka kastylijskiego. Ta książka była używana jako narzędzie kolonizacji w nowo odkrytych regionach Ameryki w tamtym czasie.

Ponadto posłużył jako wzór dla późniejszych gramatyk, zarówno w języku hiszpańskim, jak i innych językach romańskich.

Bibliografia

1. Antonio de Nebrija. (S. f.). (Nie dotyczy): Wikipedia. Odzyskane: es.wikipedia.org
2. Elio Antonio de Nebrija. (S. f.). (Nie dotyczy): Biographies and Lives, internetowa encyklopedia biograficzna. Odzyskane: biografiasyvidas.com
3. Elio Antonio de Nebrija. (S. f.). (Nie dotyczy): Cervantes Virtual Center. Odzyskane: cvc.cervantes.es
4. Elio Antonio de Nebrija. (S. f.) (Nie dotyczy): Search Biographies. Odzyskane: Buscabiografias.com
5. Kim był Antonio de Nebrija? (S. f.). (Nie dotyczy): Kerchak. Odzyskane: kerchak.com