ANOZOGNOZJA: OBJAWY, PRZYCZYNY, LECZENIE - NEUROPSYCHOLOGIA - 2025

Anosognozja jest nie uznaje się obecność charakterystycznych objawów choroby (i deficyty poznawcze, czuciowe, ruchowe i emocjonalne), a także do rozpoznawania wielkości lub stopnia zaawansowania i ograniczeń, które występuje albo występuje w życie codzienne. Występuje u pacjentów z pewnym typem zaburzeń neurologicznych.

Nasz mózg daje nam możliwość poznania tego, co dzieje się w naszym środowisku, w nas, czyli w naszym ciele. Jednak różne procesy neurologiczne mogą powodować ważne defekty w tej percepcji, nawet jeśli nie jesteśmy ich świadomi, co prowadzi nas do procesu anozognozji .

Chociaż termin anozognozja jest najczęściej powracający, różni autorzy używają innych terminów, takich jak: „zaprzeczanie deficytom” lub „brak świadomości deficytów”.

Chociaż wydaje nam się, że ta sytuacja dotyczy procesu zaprzeczania nowej sytuacji i nowym warunkom życia, jest to fakt o wiele bardziej złożony.

Jest to konsekwencja pogorszenia świadomości, co oznacza brak informacji o niepełnosprawności spowodowanej urazem mózgu. Z drugiej strony istnieje zaprzeczenie jako pozytywny objaw, który odzwierciedla próby poradzenia sobie przez pacjentów z przynajmniej częściowo rozpoznanym problemem.

Brak świadomości choroby często wiąże się z zachowaniami ryzykownymi osób, które nie są świadome swoich ograniczeń, az drugiej strony znaczny wzrost obciążenia głównego opiekuna.

Jest to ważny problem związany z przestrzeganiem terapii i wykonywaniem różnych podstawowych zadań, takich jak prowadzenie pojazdu czy kontrolowanie finansów osobistych.

Objawy anozognozji

Anozognozja oznacza niezdolność lub brak zdolności pacjenta do świadomego reprezentowania, postrzegania i doświadczania własnych deficytów i wad. W ogólny sposób służy do zapisywania ignorancji na temat jakiegokolwiek deficytu lub choroby.

Niektórzy autorzy w ramach klasyfikacji anozognozji zwracali uwagę na występowanie cech pozytywnych i negatywnych, wśród których mogą pojawić się: spiski, fantastyczne i mylące wyjaśnienia wielu deficytów.

Główne objawy to:

Zaprzeczenia

„Nic mi się nie dzieje”; "Nie mam problemu; „Nie rozumiem, dlaczego nie pozwalają mi na nic”. Zwykle występuje w wyniku złego postrzegania przez daną osobę jej problemów fizycznych, poznawczych lub behawioralnych.

Uzasadnienia

„Przydarza mi się to, ponieważ nie odpocząłem dzisiaj lub jestem zdenerwowany”. Zwykle pojawiają się one w wyniku złego postrzegania przez jednostkę funkcjonalnych ograniczeń, które generują jej deficyty.

Asercje

Istnieje niezgodność z rzeczywistością: „Za miesiąc wyzdrowieję i wrócę do pracy”. Zwykle pojawiają się jako konsekwencja słabych umiejętności planowania i małej elastyczności behawioralnej.

Poziom intelektualny nie ulega zmianie

Na ogół anozognozja przebiega bez upośledzenia ogólnego poziomu intelektualnego, może wystąpić niezależnie od uogólnionego pogorszenia stanu intelektualnego, splątania lub rozlanego uszkodzenia mózgu.

Ponadto może współistnieć z innymi procesami, takimi jak aleksytymia, zaprzeczanie, objawy urojeniowe, takie jak personifikacja czy halucynacje.

Stopień afektacji

Stopień zaangażowania może się różnić. Może się wydawać związane z określoną funkcją (na przykład brak świadomości objawów lub zdolności do wykonywania czynności) lub ogólnie związane z chorobą.

Dlatego stopień, w jakim występuje anozognozja, może różnić się od łagodnych do cięższych sytuacji.

Podtypy

Ponadto różne wyniki eksperymentalne wykazały, że anozognozja jest zespołem z kilkoma podtypami, może pojawić się związany między innymi z hemiplegią, ślepotą korową, wadami pola widzenia, amnezją lub afazją.

Ocena

W ocenie anozognozji zwykle stosuje się trzy różne metody:

• Ocena kliniczna oparta na częściowo ustrukturyzowanych wywiadach
• Rozbieżności zidentyfikowane w odpowiedziach na ten sam kwestionariusz między pacjentem a informatorem.
• Rozbieżności między oceną wyniku a rzeczywistym wynikiem w różnych testach poznawczych pacjenta.

We wszystkich tych przypadkach, aby ustalić dotkliwość, musimy wziąć pod uwagę następujące aspekty:

• Jeśli spontanicznie wyrażasz braki i obawy.
• Jeśli wspomnisz o swoich deficytach podczas wykonywania określonych testów.
• Jeśli piszesz jakiekolwiek odniesienie do deficytów, gdy zadajesz mu bezpośrednie pytanie.
• Albo wręcz przeciwnie, zaprzecza się deficytom.

Niezależnie od metody, którą stosujemy, Konsorcjum Neurpysychologii Klinicznej zaproponowało szereg kryteriów diagnostycznych:

Przyczyny

Anozognozja zwykle pojawia się często w pewnych sytuacjach klinicznych.

Ostatnie badania wykazały, że jest to zespół, który może objawiać się jako konsekwencja różnych schorzeń neurologicznych, takich jak udar, urazowe uszkodzenie mózgu (TBI), stwardnienie rozsiane, choroba Parkinsona, choroba Huntingtona i choroba Alzheimera , pośród innych.

Fakt, że różne procesy demencji mogą znacząco wpływać na zdolność samooceny, nie jest zaskakujące, że istnieje duża częstość występowania anozognozji w chorobie Alzheimera (AD) .

Częstość występowania anozognozji w chorobie Alzheimera wynosi od 40% do 75% wszystkich przypadków. Jednak w innych badaniach szacuje się, że chorobowość wynosi od 5,3% do 53%. Rozbieżność tę można wytłumaczyć różnicami zarówno w definicji pojęciowej, jak iw metodach oceny.

Anozognozja nie przedstawia swoistego korelatu anatomicznego ani biochemicznego, ponieważ jest zjawiskiem bardzo złożonym i wielodyscyplinarnym, nie ma jednolitego charakteru ani intensywności.

Chociaż nie ma jasnego konsensusu co do natury tego zaburzenia, istnieje kilka wyjaśnień neuroanatomicznych i neuropsychologicznych, które próbowały podać możliwą przyczynę.

Zwykle jest to związane ze zmianami ograniczonymi do prawej półkuli, szczególnie w obszarach czołowych, grzbietowo-bocznych, ciemieniowo-skroniowych oraz zmianami w obrębie wyspy.

Zostało to potwierdzone w ostatnich badaniach perfuzji SPECT i fMRI, które sugerują, że jest to związane z zajęciem prawej grzbietowo-bocznej kory czołowej, dolnego prawego zakrętu czołowego, przedniej kory zakrętu obręczy i różnych obszarów ciemieniowo-skroniowych prawej półkuli.

Konsekwencje anozognozji

Anozognozja będzie miała znaczące reperkusje dla jednostki. Z jednej strony pacjent może przeceniać swoje możliwości i nieustannie poddawać się niebezpiecznym zachowaniom, które zagrażają jego integralności fizycznej i życiu.

Z drugiej strony, oceniając, że nie stanowią one rzeczywistego problemu, mogą uznać zarówno leki, jak i inne rodzaje terapii za zbędne, co może wpłynąć niekorzystnie na przestrzeganie zaleceń terapeutycznych, a tym samym na proces powrotu do zdrowia.

Ponadto dr Noé podkreśla, że ​​anozognozja zdynamizuje drogę do integracji i optymalne ścieżki przystosowania społecznego.

Wszystkie te okoliczności spowodują znaczny wzrost poczucia ciężaru u głównych opiekunów tego typu pacjentów.

Interwencja terapeutyczna

Interwencja terapeutyczna będzie skierowana do:

Kontrola odmów

Stawienie czoła ograniczeniom pacjenta. Często stosuje się psychoedukacyjne programy instruktażowe dotyczące funkcjonowania mózgu i konsekwencji jego uszkodzeń.

Kontrola uzasadnień

Uświadomienie pacjentowi, że to, co się dzieje, jest konsekwencją urazu. Zazwyczaj potrzebne jest wsparcie rodziny, aby wybrać te zadania i sytuacje, w których uzasadnienia te są najbardziej widoczne. Po wybraniu terapeuta udziela informacji zwrotnej danej osobie w celu oceny jej wydajności.

Korekta stwierdzeń

Zwykle pracują nad osobistym dostosowaniem, aby poprawić świadomość choroby i dostosować oczekiwania.

Poprzez interwencję psychologiczną i neuropsychologiczną w celu rozwiązania tych problemów osiągniesz większą świadomość choroby, a tym samym ułatwisz normalny rozwój rehabilitacji deficytów wynikających z uszkodzenia mózgu.

Bibliografia

1. Castrillo Sanz, A., Andres Calvo, M., Repiso Gento, M., Izquierdo Delgado, E., Gutierrez Ríos, R., Rodríguez Herrero, R., Tola-Arribas, M. (2015). Anozognozja w chorobie Alzheimera: występowanie, czynniki towarzyszące i wpływ na rozwój choroby. Rev Neurol.
2. Marková, I. i E. Berrios, G. (2014). Współzależność anozognozji: historia i konsekwencje. CORTEX, 9-17.
3. Montañés, P. i Quintero, E. (2007). Anozognozja w chorobie Alzheimera: kliniczne podejście do badania świadomości. Latin American Journal of Psychology (1), 63–73.
4. Nurmi, M. i Jehkonen, M. (2014). Ocena anosognozji po udarze: przegląd metod stosowanych i rozwijanych w ciągu ostatnich 35 lat. CORTEX, 6, 46–63.
5. Portellano-Ortiz, C., Turró-Garriga, O., Gascón-Bayarri, J., Piñán-Hernández, S., Moreno-Cordón, L., Viñas-Díez, V.,. . . Conde-Sala J. (2014).
   Anozognozja i depresja w percepcji jakości życia pacjentów z chorobą Alzheimera. Ewolucja po 12 miesiącach. Rev Neurol, 59 (5), 197–204.
6. Sánchez, C. (2009). Co to jest anozognozja? Transdyscyplinarne wyzwanie. Chilean Journal of Neuropsychology, 4, 91–98.
7. Turró-Garriga, O., López-Pousa, S., Vilalta-Franch, J. i Garre-Olmo, J. (2012). Ocena anozognozji w chorobie Alzheimera. Rev Neurol, 54 (4), 193-198.