ROUSSEAU: BIOGRAFIA, FILOZOFIA I WKŁAD - FILOZOFIA - 2025

Jean-Jacques Rousseau (1712-1778) był pisarzem, filozofem, botanikiem, przyrodnikiem i muzykiem, któremu udało się zakwestionować społeczne i polityczne struktury swoich czasów. Jego wkład w dziedzinie filozofii, polityki i edukacji został uznany za kluczowy w społecznej i historycznej ewolucji współczesnych społeczeństw.

Uważany za jednego z najważniejszych i najbardziej wpływowych myślicieli XVIII wieku, zyskał sławę i rozgłos po opublikowaniu w 1750 roku swojej pierwszej pracy „Dyskurs o naukach i sztuce”, za którą otrzymał nagrodę za prestiżowej Akademii Francuskiej w Dijon.

Celem tego pierwszego tekstu było otwarcie wskazać, w jaki sposób postęp nauk ścisłych i sztuki przyczynił się do zepsucia społeczeństwa, jego etyki i moralności.

Jego drugie przemówienie On the Origins of Inequality, opublikowane w 1755 roku, wywołało wielkie kontrowersje po przeciwstawieniu się ideom słynnego myśliciela Thomasa Hobbesa.

Wskazał, że człowiek jest z natury dobry, jednak to społeczeństwo obywatelskie z różnymi instytucjami korumpuje go, prowadząc do bogactwa, przemocy i posiadania nadmiernych luksusów.

Rousseau jest uważany za jednego z największych myślicieli francuskiego oświecenia. Jego idee społeczne i polityczne były wstępem do rewolucji francuskiej. Ze względu na swój gust literacki wyprzedzał romantyzm, a za koncepcje pedagogiczne uważany jest za ojca nowoczesnej pedagogiki.

Miał ogromny wpływ na sposób życia ludzi tamtych czasów; nauczył się inaczej wychowywać dzieci, otwierał ludziom oczy na piękno przyrody, uczynił wolność przedmiotem uniwersalnych aspiracji i zachęcał do wyrażania emocji w przyjaźni i miłości, a nie umiaru wykształcony.

Biografia Rousseau

Narodziny i dzieciństwo

Jean-Jacques Rousseau urodził się w Genewie 28 czerwca 1712 r. Jego rodzicami byli Izaak Rousseau i Suzanne Bernard, którzy zmarli kilka dni po jego urodzeniu.

Rousseau wychowywał się przede wszystkim przez swojego ojca, skromnego zegarmistrza, z którym od najmłodszych lat czytał literaturę grecką i rzymską. Jego jedyny brat uciekł z domu, gdy był jeszcze dzieckiem.

Studia

Kiedy Rousseau miał 10 lat, jego ojciec, który zajmował się polowaniem, toczył spór prawny z właścicielem ziemskim za to, że wszedł na jego ziemię. Aby uniknąć problemów, przeniósł się do Nyon w Bernie z Suzanne, ciotką Rousseau. Ożenił się ponownie i od tego czasu Jean-Jacques niewiele od niego słyszał.

Rousseau został z twoim wujem ze strony matki, który wysłał go i jego syna Abrahama Bernarda do wioski na obrzeżach Genewy, gdzie nauczyli się matematyki i rysunku.

W wieku 13 lat odbył praktykę u notariusza, a później u grawera (stosował różne techniki druku). Ten ostatni uderzył go i Rosseau uciekł do Genewy 14 marca 1728 r., Stwierdzając, że bramy miasta są zamknięte na godzinę policyjną.

Następnie schronił się w pobliskiej Sabaudii u rzymsko-katolickiego księdza, który przedstawił go Françoise-Louise de Warens, 29-letniej szlachciance pochodzenia protestanckiego, oddzielonej od męża. Król Piemont zapłacił jej za pomoc w doprowadzeniu protestantów do katolicyzmu, a Rousseau został wysłany do Turynu, stolicy Sabaudii, w celu nawrócenia.

Rousseau musiał wówczas zrzec się obywatelstwa Genewy, choć później wrócił do kalwinizmu, aby je odzyskać.

11 miesięcy później zrezygnował, mając poczucie nieufności wobec rządowej biurokracji z powodu nieregularnych wpłat od pracodawcy.

Wiek dojrzały

Jako nastolatek Rousseau pracował przez pewien czas jako sługa, sekretarz i wychowawca, podróżując po Włoszech (Sabaudia i Piemont) oraz Francji. Od czasu do czasu mieszkał z De Warrensem, który próbował wprowadzić go do zawodu i zapewnił mu formalne zajęcia muzyczne. Swego czasu uczęszczał do seminarium duchownego z możliwością zostania księdzem.

Kiedy Rousseau skończył 20 lat, De Warrens uważał go za swojego kochanka. Ona i jej krąg społeczny, złożony z wysoko wykształconych duchownych, wprowadzili go w świat idei i listów.

W tym czasie Rousseau poświęcił się studiowaniu muzyki, matematyki i filozofii. W wieku 25 lat otrzymał spadek od matki, a jego część została przekazana De Warrens. W wieku 27 lat przyjął pracę jako korepetytor w Lyonie.

W 1742 roku udał się do Paryża, aby przedstawić Académie des Sciences nowy system notacji muzycznej, który, jak sądził, uczyni go bogatym. Jednak Akademia uznała to za niepraktyczne i odrzuciła to.

W latach 1743-1744 zajmował honorowe stanowisko sekretarza hrabiego Montaigue, francuskiego ambasadora w Wenecji, co obudziło w nim zamiłowanie do opery.

Wróć do Paryża

Wróciła do Paryża bez większych pieniędzy i została kochanką Thérèse Levasseur, szwaczki, która opiekowała się matką i braćmi. Na początku ich związku nie mieszkali razem, chociaż później Rousseau zabrał Teresę i jej matkę do siebie jako swoich służących. Według ich wyznań mieli do 5 dzieci, chociaż nie ma potwierdzenia.

Rousseau poprosiła Teresę o dostarczenie ich do szpitala dziecięcego, najwyraźniej dlatego, że nie ufała edukacji, którą mogła im zapewnić. Kiedy Jean-Jaques zasłynął później ze swoich teorii na temat edukacji, Voltaire i Edmund Burke wykorzystali jego zaniedbanie wobec dzieci jako krytykę ich teorii.

Pomysły Rousseau były wynikiem jego rozmów z pisarzami i filozofami, takimi jak Diderot, z którym stał się wielkim przyjacielem w Paryżu. Napisał, że spacerując po Vincennes, mieście pod Paryżem, odkrył, że sztuka i nauka są odpowiedzialne za degenerację człowieka, która jest z natury dobra.

W Paryżu kontynuował także swoje zainteresowanie muzyką. Napisał słowa i muzykę do opery The Village Soothsayer, która została wykonana dla króla Ludwika XV w 1752 roku. Ten ostatni był pod takim wrażeniem, że zaproponował Rousseau dożywotnią emeryturę, która jednak odmówiła.

Powrót do Genui (1754)

W 1754 r., Powracając do kalwinizmu, Rousseau ponownie uzyskał obywatelstwo Genui.

W 1755 roku ukończył swoje drugie wielkie dzieło, Drugi dyskurs.

W 1757 roku miał romans z 25-letnią Sophie d'Houdetot, choć nie trwał on długo.

W tym czasie napisał trzy swoje główne prace:

1761 - Julia or the New Heloise, romantyczna powieść zainspirowana jej nieodwzajemnioną miłością, która odniosła wielki sukces w Paryżu.

1762 - Umowa społeczna, dzieło, które zasadniczo zajmuje się równością i wolnością ludzi w społeczeństwie, które jest zarówno sprawiedliwe, jak i ludzkie. Mówi się, że ta książka wpłynęła na rewolucję francuską ze względu na jej polityczne ideały.

1762 - Emilio lub De la Educación, powieść pedagogiczna, cały traktat filozoficzny o naturze człowieka. Według samego Rousseau było to najlepsze i najważniejsze z jego dzieł. Rewolucyjny charakter tej książki przyniósł mu natychmiastowe potępienie. Został zakazany i spalony w Paryżu i Genewie. Jednak szybko stała się jedną z najczęściej czytanych książek w Europie.

Przejazd do Môtiers

Publikacja O edukacji oburzyła francuski parlament, który wydał nakaz aresztowania Rousseau, który uciekł do Szwajcarii. Władze tego kraju też nie sympatyzowały z nim i wtedy otrzymał zaproszenie od Voltaire'a, chociaż Rousseau nie odpowiedział.

Gdy władze szwajcarskie poinformowały go, że nie może już mieszkać w Bernie, filozof d'Alembert poradził mu, aby przeniósł się do Księstwa Neuchâtel, rządzonego przez króla Prus Fryderyka, który udzielił mu pomocy w przeprowadzce.

Rousseau mieszkał w Môtiers przez ponad dwa lata (1762-1765), czytając i pisząc. Jednak władze lokalne zaczęły być świadome jego pomysłów i pism i nie zgodziły się na zezwolenie mu na zamieszkanie w tym miejscu.

Następnie przeniósł się na małą szwajcarską wyspę San Pedro. Chociaż kanton Berno zapewnił go, że może na nim mieszkać bez obawy przed aresztowaniem, 17 października 1765 r. Senat Berna nakazał mu opuścić wyspę za 15 dni.

29 października 1765 r. Przeniósł się do Strasburga, a później przyjął zaproszenie Davida Hume'a do przeniesienia się do Anglii.

Schronienie w Anglii (1766-1767)

Po krótkim pobycie we Francji Rousseau schronił się w Anglii, gdzie został powitany przez filozofa Davida Hume'a, ale szybko się z nim rozstali.

Grenoble

W dniu 22 maja 1767 r. Rousseau wrócił do Francji pomimo nakazu aresztowania.

W styczniu 1769 roku wraz z Thérèse zamieszkał na farmie w pobliżu Grenoble, gdzie praktykował botanikę i ukończył wyznania. W kwietniu 1770 roku przenieśli się do Lyonu, a później do Paryża, gdzie przybyli 24 czerwca.

W 1788 roku René de Girardin zaprosił go do zamieszkania w swoim zamku w Ermenonville, gdzie przeniósł się z Teresą, gdzie uczył syna René o botanice.

Śmierć

Rousseau zmarł na zakrzepicę 2 lipca 1778 r. W Ermenonville we Francji, nie wiedząc, że zaledwie 11 lat później idee jego umowy społecznej posłużą do ogłoszenia rewolucji wolności.

W 1782 r. Pośmiertnie ukazała się jego praca Dreams of the Solitary Walker. To jego ostatni testament, w którym Rousseau uchwycił cuda, które daje nam natura.

Filozofia

Naturalny stan

Jednym z głównych przykazań, które przedstawia Jean-Jacques Rousseau, jest to, że człowiek jest z natury życzliwy, nie ma zła i jest wyparty przez społeczeństwo. W 1754 roku napisał:

Nazwał ten stan bycia naturalnym człowiekiem lub stanem przyrody i odpowiada momentowi poprzedzającemu powstanie społeczeństw. Opisał tego człowieka jako człowieka w swojej najgłębszej istocie, nawet bez powodu i bez predyspozycji, który reaguje na współczucie (ogranicza go miłosierdzie) i kocha siebie (szuka samozachowania).

Jest istotą przezroczystą, bez ukrytych motywów, z wielką niewinnością i bez znajomości pojęcia moralności, która żyje w szczęściu i jest gotowa żyć spokojnie ze wszystkim, co go otacza.

Według Rousseau naturalny człowiek nie ma skłonności do złego postępowania, jest niezależny i wolny w dokonywaniu własnych wyborów; to znaczy przedstawia wolność zarówno fizyczną, jak i na polu świadomości.

Rousseau twierdził, że stan rozwoju człowieka związany z tym, co nazywał „dzikusami”, był najlepszy lub najbardziej optymalny, pomiędzy skrajnością brutalnych zwierząt a drugą skrajnością dekadenckiej cywilizacji.

Stan socjalny

Oprócz naturalnego człowieka Rousseau wskazał, że istnieje człowiek historyczny, który odpowiada temu człowiekowi, który żyje i rozwija się w społeczeństwie.

Dla Rousseau fakt życia w społeczeństwie o określonych cechach oznacza, że ​​istoty ludzkie mogą szeroko rozwijać swoje zdolności poznawcze, takie jak wyobraźnia, zrozumienie i rozumowanie, ale z konieczności zmienią się w zło, tracąc dobro, które posiadali pierwotnie.

Rousseau potwierdził, że w tym kontekście człowiek jest skrajnie samolubny i szuka wyłącznie własnej korzyści, zamiast dążyć do harmonii ze swoim otoczeniem. Pielęgnuj samoocenę niekorzystną dla innych mężczyzn, ponieważ opiera się ona na egocentryzmie.

Tak więc, opierając się na tym podejściu, w kontekście stanu społecznego, człowiek jest postrzegany jako niewolnik, a zdolność najsilniejszej istoty będzie miała przewagę.

Zachowanie społeczne

Generalnie despotyczne postawy tej historycznej istoty nie są ujawniane w bardzo oczywisty sposób, ale są maskowane za pomocą zachowań społecznych jako narzędzia, w którym edukacja ma szeroki udział.

W konsekwencji tego uogólnionego egoizmu społeczeństwo doświadcza ciągłego ucisku, który uniemożliwia mu korzystanie z prawdziwej wolności.

Jednocześnie, ponieważ zachowanie społeczne jest odpowiedzialne za ukrywanie prawdziwych intencji mężczyzn, nie jest możliwe, aby naprawdę zrozumieć, jaki jest poziom zepsucia istoty, aby ją rozpoznać i zrobić z nią coś pozytywnego.

Jak wskazał Rousseau, człowiek historyczny powstał w wyniku wyłonienia się w stanie przyrody dwóch nie do pomyślenia pojęć, a jednocześnie niezbędnych dla państwa społecznego; moc i bogactwo.

Strategie wyjścia ze stanu społecznego

W obliczu takiego scenariusza alienacji Rousseau ustalił, że najważniejsze jest nie tylko uszczegółowienie cech utopijnego stanu natury, ale także zrozumienie, w jaki sposób można przejść od obecnego stanu społecznego do innego, w którym zachowane są podstawowe cechy tego naturalnego człowieka.

W tym sensie ustalił, że istnieją zasadniczo trzy sposoby wyjścia ze stanu społecznego. Poniżej opiszemy główne cechy każdego z nich:

Indywidualny wyjazd

Wynik ten jest wynikiem obaw, jakie dana osoba może mieć w związku z jej obecną sytuacją.

W swojej autobiograficznej pracy Confessions Rousseau pogłębił tę koncepcję.

Poprzez edukację

Po drugie, Rousseau zaproponował odejście jednostki moralnej poprzez edukację człowieka zanurzonego w społeczeństwie. Ta edukacja musi być oparta na naturalnych zasadach.

Charakterystyka tej naturalnej edukacji opiera się na szeroko zakrojonych badaniach nad istotą bytu, a nie na tradycyjnych elementach, które stanowią wyuczone struktury społeczne.

W tym sensie dla Rousseau pierwotne i spontaniczne impulsy, jakie mają dzieci podczas kontaktu z naturą, były bardzo cenne. Byłyby najlepszymi wskaźnikami tego, jak powinien zachowywać się człowiek, aby ruszyć w kierunku ratowania swojej naturalnej istoty.

Rousseau wskazał, że impulsy te zostały ocenzurowane przez formalną edukację i że skupia się ona raczej na nauczaniu dzieci, bardzo przedwcześnie, jak rozwijać inteligencję i przygotowywać się do zadań, które mają im odpowiadać w wieku dorosłym. Nazwał ten rodzaj edukacji „pozytywną”.

Propozycja Rousseau koncentruje się na przekazaniu „edukacji negatywnej”, dzięki której będzie wspierać rozwój zmysłów i ewolucję pierwszych naturalnych impulsów.

Zgodnie z logiką zaproponowaną przez Rousseau, konieczne jest wzmocnienie „organu wiedzy” (w tym przypadku tych związanych ze zmysłami), aby później rozwinąć go do maksymalnej ekspresji, a tym samym móc wygenerować scenariusz, który pozwoli rozumowi ewoluować w harmonii z prymitywne zmysły.

Rousseau zaproponował następnie czterofazowy program, poprzez który można by zastosować tę negatywną edukację. Fazy ​​te są następujące:

Rozwój ciała

Ta faza jest promowana między pierwszym a piątym rokiem dziecka. Intencją jest skupienie się na budowaniu silnego ciała, bez rozpoczynania uwzględniania aspektów poznawczego uczenia się.

Rozwój zmysłów

Ta faza jest promowana między 5 a 10 rokiem życia. Dziecko zaczyna być bardziej świadome otaczającego go świata poprzez to, co postrzega własnymi zmysłami.

Chodzi o poszukiwanie podejścia do natury i wyćwiczenie zmysłów dziecka, aby następnie mogło je wykorzystać w jak najbardziej efektywny sposób.

Ta nauka pomoże dziecku obudzić i pobudzić ciekawość oraz okazać zainteresowanie otoczeniem; to uczyni go człowiekiem przytomnym i dociekliwym.

Podobnie nauczanie to będzie promować fakt, że dziecko może przyzwyczaić się do uzyskiwania spójnych i uczciwych wniosków na podstawie tego, co postrzegają jego zmysły i na podstawie własnych doświadczeń. W ten sposób kultywuje rozum.

Na tym etapie procesu nauczyciel jest tylko przewodnikiem, bez ewidentnego lub bezpośredniego udziału w procesie, ponieważ głównym celem jest gromadzenie doświadczeń przez dziecko i uczenie się z nich.

Ten scenariusz nie uwzględnia nauki pisania, ponieważ Rousseau uważa, że ​​ważniejsze jest rozwijanie ciekawości i zainteresowania niż narzucanie jakiejś czynności. Dziecko, które rozwija zainteresowanie i chęć dociekania, będzie mogło samodzielnie zdobyć takie narzędzia, jak czytanie i pisanie.

W ten sam sposób na tym etapie nie rozważa się również nagan za źle wykonane lub słabo skoncentrowane działania. Rousseau stwierdza, że ​​wiedza o tym, co jest poprawne, a co nie, musi również pochodzić z własnego doświadczenia.

Rozwój mózgu

Ta trzecia faza zaproponowana przez Rousseau jest promowana, gdy młoda osoba ma od 10 do 15 lat.

Właśnie w tym momencie intelekt jest karmiony na podstawie przytomnego, zaciekawionego młodego człowieka, przyzwyczajonego do dociekań, obserwacji i wyciągania własnych wniosków na podstawie osobistych doświadczeń. Ten młody człowiek może się uczyć sam, nie potrzebuje nauczycieli, aby przekazywać mu wiedzę poprzez systemy formalne.

Pomimo tego, że dotychczas nie posiadał on wiedzy uznawanej za podstawową, jak czytanie i pisanie, jego predyspozycje do nauki oraz przeszkolenie, jakie przeszedł w samodzielnym uczeniu się, sprawi, że nauka tych umiejętności będzie znacznie szybsza.

System zaproponowany przez Rousseau ma na celu zapewnienie młodym ludziom uczenia się z powodu ich wrodzonej chęci uczenia się, a nie dlatego, że system ich do tego zmusza.

Dla tego filozofa edukacja pozytywna pomija sam fakt uczenia się. Ustala, że ​​jest raczej ukierunkowana na promowanie mechanicznego zapamiętywania przez uczniów pojęć i spełniania pewnych norm społecznych, które nie mają nic wspólnego z edukacją.

Podobnie dla Rousseau istotne jest, aby studiom związanym z naukami przyrodniczymi, takimi jak matematyka i geografia, towarzyszyła nauka czynności manualnych; on sam był promotorem przemysłu drzewnego.

Rozwój serca

Ostatnia faza nauczania związana jest z moralnością i religią, najlepiej gdy młodzi ludzie mają od 15 do 20 lat.

Rousseau uważa, że ​​poprzednie etapy przygotowały młodzieńca na tę chwilę, ponieważ rozpoznając siebie, zaczyna on także rozpoznawać swoich bliźnich. Podobnie, zbliżając się do natury, rozwija pewien rodzaj podziwu dla wyższej istoty, łącząc to uczucie z religią.

W tej fazie poszukuje się głębokiej refleksji na temat relacji, jakie istnieją między każdą jednostką a jej otoczeniem; Według Rousseau poszukiwania te muszą trwać do końca życia człowieka.

Dla Rousseau istotne jest, aby ta wiedza moralna i religijna dotarła do młodego człowieka, gdy ma on co najmniej 18 lat, ponieważ w tym momencie będzie mógł je naprawdę zrozumieć i nie będzie narażał ich na pozostanie jako wiedza abstrakcyjna.

Wyjście polityczne

Ostatnią alternatywą, jaką Rousseau wystawia, aby wydostać się ze stanu społecznego, w którym pogrążony jest człowiek, jest opcja natury politycznej lub z naciskiem na obywatela.

Koncepcja ta została szeroko rozwinięta w pracach Rousseau o charakterze politycznym, w tym w Rozprawie o pochodzeniu i podstawach nierówności między mężczyznami i Umowie społecznej.

Umowa społeczna

Kontekst

Pojęcie umowy społecznej zostało zaproponowane przez kilku uczonych, wśród których wyróżniają się Anglicy Thomas Hobbes i John Locke oraz, oczywiście, Rousseau. Rozważania tych trzech filozofów różniły się od siebie. Zobaczmy główne elementy każdego podejścia:

Thomas hobbes

Hobbes zaproponował swoją koncepcję w 1651 roku, oprawioną w arcydzieło zatytułowane Lewiatan. Podejście Hobbesa wiązało się z faktem, że stan natury był raczej sceną chaosu i przemocy i że ludzie mogą przezwyciężyć ten stan przemocy dzięki zastosowaniu większej siły.

Pojęcie to opiera się na założeniu, że natura opiera się przede wszystkim na sensie ochrony. Dlatego, ponieważ wszystkie istoty ludzkie pochodzą z natury i żyją w tej podstawowej zasadzie, poszukiwanie samozachowania generuje jedynie przemoc i konfrontacje.

Wobec braku naturalnego porządku, który regulowałby to zachowanie, Hobbes uważa za konieczne stworzenie sztucznego porządku, na czele którego stoi autorytet cieszący się absolutną władzą.

Następnie wszyscy ludzie muszą wyrzec się całkowitej wolności, która jest ich naturalną częścią i oddać ją postaci, która reprezentuje autorytet. W przeciwnym razie ta natura nieuchronnie prowadzi do konfliktów.

Najważniejsze w tym podejściu jest to, że umowa społeczna opiera się na uległości, co natychmiast eliminuje konsensualny charakter paktu i stwarza raczej kontekst przymusu.

John Locke

Ze swojej strony Locke wyciąga wnioski w swojej pracy Dwa eseje o rządzie cywilnym, opublikowanej w 1690 roku.

Tam stwierdza, że ​​człowiek ma naturalnie chrześcijańską istotę. Z istoty tej wynika, że ​​człowiek należy do Boga, a nie do innych ludzi, dla których cieszy się on wolnością, a jednocześnie ma obowiązek chronić życie swoje i bliźnich.

W związku z tym dla Locke'a wspólnota jako taka nie jest konieczna. Wskazuje jednak, że w niektórych przypadkach może się zdarzyć, że są ludzie, którzy nie chcą przestrzegać tych naturalnych praw i obowiązków lub że powstają konflikty, w których trudno jest znaleźć rozwiązanie.

W tym celu ustanawia potrzebę stworzenia umowy, która ma na celu wyłącznie rozwiązanie tego typu sytuacji poprzez istnienie osoby władzy.

Parlament

Prawa, na których opiera się umowa zaproponowana przez Locke'a, są proponowane jako kontynuacja naturalnych zasad, kładących nacisk na poszanowanie równości, wolności, życia i własności.

Zgodnie z tą koncepcją człowiek zrzeka się prawa do samodzielnego urzeczywistniania prawa naturalnego i ceduje ten obowiązek na stworzone w tym celu podmioty w ramach wspólnoty.

Podmiotem proponowanym przez Locke'a do pełnienia tej funkcji rozstrzygania konfliktów jest parlament, rozumiany jako grupa jednostek reprezentujących społeczność. Tak więc Locke określa dwa główne momenty generowania kontraktu; stworzenie wspólnoty i rządu.

Podejście Rousseau

Podejście Rousseau zostało ujawnione w jego pracy Umowa społeczna, która została opublikowana w 1762 roku.

Rousseau nie uznawał ważnej umowy lub paktu opartego na zobowiązaniu, ponieważ w tym samym momencie, w którym występuje przymus, traci się wolność i jest to podstawowa część naturalnych zasad, do których człowiek musi powrócić.

Następnie Rousseau zaproponował stworzenie umowy społecznej opartej na wolności jednostki, która nie musiałaby się narzucać na wyższość porządku politycznego i społecznego ustanowionego przez ten pakt.

Chodziło o to, aby przejść do wolności o charakterze politycznym i obywatelskim. Co najważniejsze, jednostki mogą znaleźć sposób na zrzeszanie się, dzięki któremu będą posłuszni sobie i nikomu innemu, zachowując jednocześnie swoją wolność.

Dobrowolne poddanie się

Tą drogą mężczyźni dobrowolnie poddają się stworzonemu porządkowi, dążąc do dobra wspólnoty, a nie tylko własnego. W tym kontekście Rousseau wprowadza pojęcie woli ogólnej.

Ważne jest, aby odróżnić wolę ogólną od woli grupy. Pierwsza nie odpowiada sumie woli wszystkich ludzi, jest to pojęcie bardziej powiązane z wolą grupy. Wola ogólna to taka, która wypływa z wniosków płynących z paneli obywatelskich.

Umowa społeczna Rousseau ustanawia podporządkowanie się, ale tylko regułom i nakazom, które te same osoby wytworzyły w sposób racjonalny i dążąc do konsensusu, więc nie jest to kwestia partycypacji opartej na narzucaniu.

Wręcz przeciwnie, głównym fundamentem paktu społecznego Rousseau jest wolność i rozum. Podobnie uznawanie rówieśników jest jednym z podstawowych filarów tej umowy, ponieważ wszyscy członkowie społeczeństwa mają te same prawa i obowiązki.

Dla Rousseau, realizacja tej umowy społecznej w jedyny sposób, dzięki któremu możliwe będzie przezwyciężenie niesprawiedliwości i zła, jakie przyniosły poprzednie modele, a tym samym poszukiwanie transcendencji i szczęścia istoty ludzkiej.

Główne składki

Przyczynił się do powstania nowych teorii i schematów myślowych

Rousseau stał się jednym z głównych intelektualnych przywódców rewolucji francuskiej.

Jego idee położyły podwaliny pod narodziny okresu romantycznego i otworzyły drzwi nowym teoriom filozoficznym, takim jak liberalna, republikańska i demokratyczna.

Promował komunitaryzm jako ważny nurt filozoficzny

W swoich pracach Rousseau wskazywał na znaczenie życia we wspólnocie, określając, jak powinno ono być najwyższą wartością moralną, jaką powinno osiągnąć całe społeczeństwo obywatelskie.

Biorąc za inspirację idealny stan Platona nakreślony w Republice, Rousseau próbował zerwać z indywidualizmem, który uważał za jedno z głównych zła każdego społeczeństwa.

Zdefiniował podstawowe zasady każdego systemu demokratycznego

W Umowie społecznej Rousseau przypomina, że ​​głównym celem, do którego osiągnięcia musi dążyć każdy system polityczny, jest pełne urzeczywistnienie wolności i równości, jako zasad etycznych i moralnych, które mogą kierować wspólnotą.

Dziś te zasady stały się motorem przewodnim każdego systemu demokratycznego.

Zaproponował prawo jako główne źródło porządku w społeczeństwie

Chociaż Rzymianie wcześniej byli odpowiedzialni za dokonywanie wielkich postępów w dziedzinie praw, norm i prawa w ogóle, wraz z Rousseau ustalono potrzebę zbioru norm, które mogłyby kierować społecznością i zapewniać równość wszystkim obywatelom. .

To dzięki Rousseau wolność, równość i własność zaczynają być uznawane za prawa obywatelskie.

Ustanowiona wolność jako wartość moralna

Rousseau jest jednym z pierwszych myślicieli, którzy mówili o wolności obywatelskiej, uznając ją za główną wartość moralną, która musi istnieć w każdym społeczeństwie.

Myśliciel zwraca uwagę, że będąc we wspólnocie, ludzie muszą cieszyć się wolnością, ale wolnością zawsze związaną z prawem, niezdolną do naruszania wolności innych.

Zbudował pozytywne postrzeganie człowieka

Zwrócił uwagę, że człowiek jest z natury dobry, stąd przemoc czy niesprawiedliwość nie są jego częścią. Jednak to społeczeństwo go korumpuje.

Rousseau proponuje pielęgnowanie cnót osobistych i przestrzeganie praw, aby społeczeństwa były bardziej sprawiedliwe.

Ustal etyczną filozofię życia

Rousseau dąży do tego, aby człowiek w pełni rozwijał swoje możliwości społeczne i aby to osiągnąć, musi odejść od konsumpcjonizmu i indywidualizmu, poświęcając się kultywowaniu moralnych wartości równości i wolności.

Mężczyźni stają się niewolnikami zbędnych potrzeb i muszą trzymać się z dala od nadmiernych luksusów.

Udaje mu się zmienić deizm w filozofię

Rousseau teoretyzuje o deizmie, stanowisku filozoficznym, w którym można wierzyć w istnienie jednego boga lub więcej bogów, będąc w stanie doświadczać religii poprzez rozum i własne osobiste doświadczenie, zamiast już przez powszechne systemy religijne istniejący.

Opracuj nową pedagogikę

Rousseau uważał, że w edukacji dziecka kluczowe jest uwzględnienie zainteresowań i możliwości dziecka, pobudzenie jego chęci uczenia się i uczynienie edukacji autonomiczną.

Definiuje suwerenność jako koncepcję polityczną par excellence

Rousseau jest jednym z pierwszych, którzy stwierdzili, że suwerenność jest nieprzenoszalna w ludziach. Wskazuje, że suwerenem jest ten, który został wybrany przez lud, określając suwerenność jako niezbywalną, niepodzielną, słuszną i absolutną.

Bibliografia

1. Delaney, J. (2017). Jean-Jacques Rousseau. Internetowa Encyklopedia Filozofii. Pobrane 4 lipca 2017 z iep.utm.edu
2. Doñate, J. (2015). Wpływ myśli Rousseau w XVIII wieku. Pobrane 4 lipca 2017 r. Z intrahistoria.com
3. Jurgen Braungardt. (2017). Jean-Jacques Rousseau i jego filozofia. Pobrane 3 lipca 2017 r. Z braungardt.trialectics.com
4. Rousseau, J. (2003). Umowa społeczna lub zasady prawa politycznego. W Universal Virtual Library. Pobrane 4 lipca 2017 r. Z library.org.ar
5. Sabine, G. (1992). Historia teorii politycznej. Kolumbia: Fundusz Kultury Gospodarczej.
6. Sánchez, E. (2017). Jean-Jacques Rousseau. Szacunek dla naturalnego życia, wolności i różnic indywidualnych. Pobrane 3 lipca 2017 r. Z uhu.es
7. Soetard, M. (1999). Jean-Jacques Rousseau. UNESCO: Międzynarodowe Biuro Edukacji. Pobrane 3 lipca 2017 r. Z ibe.unesco.org
8. Stanford Encyclopedia of Philosophy. (2016). Jean-Jacques Rousseau. Pobrane 4 lipca 2017 z plato.stanford.edu