Folklor regionu andyjskiego Kolumbii powstała z serii popularnych tradycji docenione przez ludzi, głównie dla swojej istocie Metysów konformacji, stanowiące część tzw amerykańskich narodów tri-hybryd.
Folklor jest przekazywany spontanicznie w muzycznych manifestacjach, mowie i wielu codziennych festiwalach i zwyczajach. Trwałość jego zwyczajów zależy od populacji.
Folklor andyjskiego regionu Kolumbii
W przypadku andyjskiego regionu Kolumbii krzyżowanie ras, a przede wszystkim wpływy hiszpańskie i katolickie wpłynęły na ukształtowanie się najbardziej tradycyjnych przejawów folklorystycznych.
Manifestacje folklorystyczne regionu andyjskiego
Andyjski region Kolumbii ma różnorodne święta i rytuały, podczas których ujawnia się folklor tego regionu.
W nich cechy tradycji rdzennych, czarnych i hiszpańskich przejawiają się zarówno w uroczystościach religijnych, jak i świeckich.
Wiele z tych świąt jest związanych z religijnym kalendarzem katolicyzmu i pozostaje w mocy, ponieważ dwie trzecie ludności Kolumbii uważa się za praktykujących katolików.
Z kolei święta świeckie utrzymują związek z tradycjami rdzennymi, czarnoskórymi, chłopskimi i miejskimi, a muzycy i tancerze są urzędnikami lub dyrygentami świątecznego rytuału.
Parady, tańce, walki byków i dużo muzyki są stałym elementem festiwali folklorystycznych w kolumbijskich Andach.
Strony
Do najważniejszych manifestacji folklorystycznych należą Święto Gromnicznego, Czarno-Biały Karnawał na cześć Trzech Mędrców, Uroczystości San Juan i San Pedro, Corpus Christi Festival, National Festival of La Guabina i Tiple , The Devil's Carnival czy Manizales Festival.
Style muzyczne
Na wszystkich tych imprezach i uroczystościach taniec i muzyka są stałe. Reprezentatywne folklorystyczne przejawy Andów to bambuco, guabina, korytarz, sanjuanero i wicher.
Te style muzyczne są uważane za ekskluzywne dla regionu andyjskiego, ponieważ ich interpretacja nie przypomina innych rytmów z terytorium Kolumbii, dlatego ich pochodzenie jest potwierdzone.
Tańce
Bambuco, rozumiane jako styl muzyczny i taniec, jawi się jako najważniejsza manifestacja folklorystyczna regionu Andów i najbardziej rozpowszechniona w Kolumbii.
Jego korzenie wywodzą się z czarnej kultury, gdyż tańczyli ją niewolnicy mieszkający w regionie Cauca w XVIII wieku.
Pomimo tego, że był uważany za typową melodię i taniec regionu Andów, był tak popularny, że rozprzestrzenił się we wszystkich departamentach Kolumbii, dodając nawet pewne wariacje.
Taniec ten wykonywany jest w parach i nazywany jest również wyrazem chłopskiego romansu.
Ruchy, zarówno męskie, jak i żeńskie, symulują zaloty i grę między akceptacją a odrzuceniem.
W aspekcie muzycznym jest interpretowany w 6/8, śpiewane są na nich smyczki i flety oraz kuplety.
Bibliografia
- Ocampo, J. (2006). Kolumbijski folklor, zwyczaje i tradycje. Bogota: Plaza & Janes. Pobrane 23 października 2017 z: books.google.es
- Duque, C. (2005). Terytoria i wyobrażenia między miejscami miejskimi. Tożsamość i procesy regionalne w miastach kolumbijskich Andów. Bogotá: Uniwersytet Caldas. Pobrane 23 października 2017 z: books.google.es
- Koorn, D. (1977) Muzyka ludowa kolumbijskich Andów. Washintong: Washington University. Pobrane 23 października 2017 z: books.google.es
- Borsdorf, A; Stadel, C. (2015). Andy. Portrail geograficzny. Szwajcaria: Austral. Pobrane 23 października 2017 z: books.google.es
- Ocampo, J. (2004). Muzyka i folklor Kolumbii. Bogota: Plaza & Janes. Pobrane 23 października 2017 z: books.google.es
- Jaramillo, J. (sf). Chłopi z Andów. Bogota: Narodowy Uniwersytet Kolumbii. Pobrane 21 października 2017 z: magazines.unal.edu.co