HENRI BECQUEREL: BIOGRAFIA, ODKRYCIA, WKŁAD - BIOGRAFIE - 2025

Henri Becquerel (1852 - 1908) był fizykiem światowej sławy dzięki odkryciu spontanicznej radioaktywności w 1896 r. Za to w 1903 r. Otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki.

Becquerel prowadził również badania dotyczące fosforescencji, spektroskopii i absorpcji światła. Jednymi z najwybitniejszych opublikowanych przez niego prac były Badania nad fosforescencją (1882-1897) i Odkrycie niewidzialnego promieniowania emitowanego przez uran (1896-1897).

Portret Henri Becquerela, fizyka odpowiedzialnego za odkrycie radioaktywności
]

Henri Becquerel został inżynierem, a później uzyskał stopień doktora nauk ścisłych. Poszedł w ślady swojego ojca, którego zastąpił jako profesor na Wydziale Historii Naturalnej Muzeum Paryskiego.

Przed odkryciem zjawiska radioaktywności rozpoczął pracę nad badaniem polaryzacji światła poprzez fosforescencję i absorpcję światła przez kryształy.

Dopiero pod koniec XIX wieku dokonał w końcu odkrycia, używając soli uranu, które odziedziczył po badaniach ojca.

Biografia i studia

Rodzina

Henri Becquerel (Paryż, 15 grudnia 1852 - Le Croisic, 25 sierpnia 1908) był członkiem rodziny, w której nauka została wymieniona jako dziedzictwo pokoleniowe. Na przykład badanie fosforescencji było jednym z głównych podejść Becquerela.

Jego dziadek, Antoine-César Becquerel, członek Towarzystwa Królewskiego, był wynalazcą metody elektrolitycznej używanej do wydobywania różnych metali z kopalń. Z drugiej strony, jego ojciec, Alexander Edmond Becquerel, pracował jako profesor fizyki stosowanej i zajmował się promieniowaniem słonecznym i fosforescencją.

Studia

W pierwszych latach kształcenia akademickiego uczęszczał do Lycée Louis-le-Grand, renomowanej paryskiej szkoły średniej z 1563 roku. Później rozpoczął naukę w 1872 roku w École Polytechnique. Studiował także inżynierię przez trzy lata, od 1874 do 1877 w École des Ponts et Chaussées, instytucji uniwersyteckiej poświęconej naukom ścisłym.

W 1888 r. Uzyskał stopień doktora nauk ścisłych, a od 1889 r. Został członkiem Francuskiej Akademii Nauk, co pozwoliło na wzrost jego uznania i szacunku zawodowego.

Doświadczenie zawodowe

Jako inżynier pracował w Katedrze Mostów i Dróg, a następnie w 1894 r. Został mianowany szefem inżynierów. Pierwsze doświadczenia w nauczaniu akademickim zaczynał jako asystent nauczyciela. W Muzeum Historii Naturalnej asystował ojcu w katedrze fizyki, aż zajął jego miejsce po jego śmierci w 1892 roku.

XIX wiek był czasem wielkiego zainteresowania w dziedzinie elektryczności, magnetyzmu i energii, a wszystko to w naukach fizycznych. Ekspansja, jaką Becquerel nadał pracy swojego ojca, pozwoliła mu zapoznać się z materiałami fosforyzującymi i związkami uranu, dwoma ważnymi aspektami dla jego późniejszego odkrycia spontanicznej radioaktywności.

Życie osobiste

Becquerel poślubił Lucie Zoé Marie Jamin, córkę inżyniera budownictwa w 1878 roku.

Z tego związku para miała syna, Jeana Becquerela, który podążał ścieżką naukową swojej rodziny ze strony ojca. Pełnił również funkcję profesora w Muzeum Historii Naturalnej Francji, będąc przedstawicielem czwartego pokolenia rodziny kierującej katedrą fizyki.

Henri Becquerel zmarł w wieku 56 lat w Le Croisic w Paryżu 25 sierpnia 1908 roku.

Odkrycia i wkład

Przed spotkaniem Henri Becquerela z radioaktywnością, Wilhelm Rôntgen, niemiecki fizyk, odkrył promieniowanie elektromagnetyczne zwane promieniami X. Stąd Becquerel postanowił zbadać istnienie związku między promieniowaniem rentgenowskim a naturalną fluorescencją. W tym procesie użył związków soli uranu należących do jego ojca.

Becquerel rozważał możliwość, że promienie rentgenowskie były wynikiem fluorescencji z „rurki Crookesa” używanej przez Rântonga w jego eksperymencie. W ten sposób pomyślał, że promienie rentgenowskie można również wytwarzać z innych materiałów fosforyzujących. Tak rozpoczęły się próby zademonstrowania jego pomysłu.

Spotkanie z radioaktywnością

W pierwszym przypadku bekerel użył kliszy fotograficznej, na której umieścił materiał fluorescencyjny owinięty ciemnym materiałem, aby zapobiec przedostawaniu się światła. Następnie cały ten preparat został wystawiony na działanie promieni słonecznych. Jego pomysłem było wyprodukowanie przy użyciu materiałów promieni rentgenowskich, które odbiłyby się na płycie i pozostały zasłonięte.

Po przetestowaniu różnych materiałów, w 1896 roku użył soli uranu, co dało mu najważniejsze odkrycie w jego karierze.

Z dwoma kryształami soli uranu i monetą pod każdym z nich Becquerel powtórzył procedurę, wystawiając materiały na działanie słońca na kilka godzin. Rezultatem była sylwetka dwóch monet na kliszy fotograficznej. W ten sposób wierzył, że te ślady były produktem promieni rentgenowskich emitowanych przez fosforescencję uranu.

Później powtórzył eksperyment, ale tym razem pozostawił materiał odsłonięty na kilka dni, ponieważ klimat nie pozwalał na silne wejście światła słonecznego. Ujawniając wynik, pomyślał, że znajdzie parę bardzo słabych sylwetek monet, jednak stało się odwrotnie, gdy dostrzegł dwa znacznie wyraźniejsze cienie.

W ten sposób odkrył, że to przedłużający się kontakt z uranem, a nie światło słoneczne, spowodował surowość zdjęć.

Samo zjawisko pokazuje, że sole uranu są zdolne do przekształcania gazów w przewodniki podczas przechodzenia przez nie. Następnie stwierdzono, że to samo stało się z innymi typami soli uranu. W ten sposób odkryta zostaje szczególna właściwość atomów uranu, a tym samym radioaktywność.

Spontaniczna radioaktywność i inne ustalenia

Nazywa się to spontaniczną reaktywnością, ponieważ w przeciwieństwie do promieni rentgenowskich materiały te, takie jak sole uranu, nie wymagają wcześniejszego wzbudzenia, aby wyemitować promieniowanie, ale są naturalne.

Następnie zaczęto odkrywać inne substancje radioaktywne, takie jak polon, analizowane przez parę naukowców Pierre i Marie Curie.

Do innych odkryć Becquerela dotyczących reaktywności należy pomiar odchylenia „cząstek beta”, które biorą udział w promieniowaniu w polach elektrycznych i magnetycznych.

Uznania

Po swoich odkryciach Becquerel został zintegrowany jako członek Francuskiej Akademii Nauk w 1888 r. Występował także jako członek innych towarzystw, takich jak Królewska Akademia Berlińska i Accademia dei Lincei we Włoszech.

Między innymi w 1900 r. Został także oficerem Legii Honorowej, co jest najwyższym odznaczeniem za zasługi przyznanym przez rząd francuski cywilom i żołnierzom.

Nagroda Nobla w dziedzinie fizyki została mu przyznana w 1903 roku i została podzielona z Pierre'em i Marie Curie za ich odkrycia związane z badaniami nad promieniowaniem Becquerela.

Zastosowania radioaktywności

Obecnie istnieją różne sposoby wykorzystywania radioaktywności dla dobra ludzkiego życia. Technologia jądrowa zapewnia wiele postępów, które umożliwiają wykorzystanie radioaktywności w różnych warunkach.

Promieniotwórczość można wykorzystać w dziedzinie zdrowia dzięki „medycynie nuklearnej”.
Zdjęcie Bokskapet z Pixabay

W medycynie istnieją narzędzia, takie jak sterylizacja, scyntygrafia i radioterapia, które funkcjonują jako formy leczenia lub diagnozy, w ramach tak zwanej medycyny nuklearnej. W dziedzinach takich jak sztuka pozwala na analizę szczegółów starożytnych dzieł, które pomagają potwierdzić autentyczność dzieła, a tym samym ułatwiają proces renowacji.

Radioaktywność występuje naturalnie zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz planety (promieniowanie kosmiczne). Naturalne materiały radioaktywne znalezione na Ziemi pozwalają nam nawet analizować jej wiek, ponieważ niektóre atomy radioaktywne, takie jak radioizotopy, istnieją od czasu powstania planety.

Koncepcje związane z twórczością Becquerela

Aby lepiej zrozumieć pracę Becquerela, konieczne jest poznanie kilku pojęć związanych z jego studiami.

Fosforescencja

Odnosi się do zdolności emitowania światła, które posiada substancja poddana promieniowaniu. Analizuje również trwałość po usunięciu metody wzbudzenia (promieniowania). Zwykle materiały zdolne do emitowania fosforescencji zawierają siarczek cynku, fluoresceinę lub stront.

Jest stosowany w niektórych zastosowaniach farmakologicznych, wiele leków, takich jak aspiryna, dopamina czy morfina, ma zwykle właściwości fosforyzujące w swoich składnikach. Inne związki, takie jak na przykład fluoresceina, są używane w analizach okulistycznych.

Radioaktywność

Reaktywność jest znana jako zjawisko, które zachodzi spontanicznie, gdy jądra niestabilnych atomów lub nuklidów rozpadają się na bardziej stabilne. W procesie dezintegracji powstaje emisja energii w postaci „promieniowania jonizującego”. Promieniowanie jonizujące dzieli się na trzy typy: alfa, beta i gamma.

Płyty fotograficzne

Jest to płyta, której powierzchnia składa się z soli srebra, które są szczególnie wrażliwe na światło. To poprzednik współczesnego filmu i fotografii.

Płyty te były zdolne do generowania obrazów w kontakcie ze światłem i dlatego zostały użyte przez Becquerela w jego odkryciu.

Zrozumiał, że światło słoneczne nie jest odpowiedzialne za wynik obrazów reprodukowanych na kliszy fotograficznej, ale promieniowanie wytwarzane przez kryształy soli uranu, które może wpływać na materiał światłoczuły.

Bibliografia

1. 1. Badash L (2019). Henri Becquerel. Encyclopædia Britannica, inc. Odzyskany z britannica.com
   2. The Reditors of Encyclopaedia Britannica (2019). Fosforescencja. Encyclopædia Britannica, inc. Odzyskany z britannica.com
   3. Krótka historia radioaktywności (III). Wirtualne Muzeum Nauki. Rząd Hiszpanii. Odzyskany z museovirtual.csic.es
   4. Nobel Media AB (2019). Henri Becquerel. Biograficzny. Nagroda Nobla. Odzyskany z nobelprize.org
   5. (2017) Co to jest radioaktywność? Uniwersytet Las Palmas de Gran Canaria. Odzyskany z ulpgc.es
   6. Wykorzystanie radioaktywności. Uniwersytet w Kordobie. Odzyskany z catedraenresauco.com
   7. Co to jest radioaktywność? Forum Hiszpańskiego Przemysłu Jądrowego. Odzyskany z foronuclear.org
   8. Promieniotwórczość w przyrodzie. Latynoamerykański Instytut Komunikacji Edukacyjnej. Odzyskany z Bibliotecadigital.ilce.edu.mx