Herbert Marcuse był socjologiem i filozofem urodzonym w Berlinie w Niemczech w 1898 roku, znanym ze swoich krytycznych przemyśleń na temat społeczeństwa kapitalistycznego, które uczyniły go jedną z najważniejszych osobowości pierwszego pokolenia Szkoły Frankfurckiej.
Pochodzący z rodziny żydowskiej Marcuse w wieku 16 lat pracował jako żołnierz w I wojnie światowej, był uczestnikiem rewolucji niemieckiej w listopadzie 1918 r., Aw 1919 r. Wstąpił do Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD), jednej z najstarsze i najważniejsze ugrupowania polityczne na świecie.
Jego wyraźna skłonność do partycypacji społecznej skłoniła go do studiowania germanistyki, ekonomii i filozofii na Uniwersytecie Berlińskim, a następnie doktoratu na Uniwersytecie we Fryburgu Bryzgowijskim w 1922 roku.
Po krótkim pobycie w Berlinie i małżeństwie z Sophie Wertheim, w 1928 roku wrócił do Fryburga, aby studiować filozofię razem z Martinem Heideggerem i Edmundem Husserlem, dwoma wielkimi myślicielami XX wieku.
Wpływy
Na krytyczne myśli Marcuse'a wywarli początkowo wpływ na jego szkolenie Georg Hegel, Karl Marx, Gyorgy Lukacs i Max Weber, intelektualiści i badacze, którzy promowali teorie niemieckiego psychologa Sigmunda Freuda w Szkole Frankfurckiej.
Ponadto był członkiem Instytutu Badań Społecznych we Frankfurcie, filii tej samej szkoły filozoficznej, razem z Theodorem Adorno i Maxem Horkheimerem.
Jednak wraz z dojściem Adolfa Hitlera do władzy w styczniu 1933 r. Rozwój projektów był skomplikowany ze względu na jego żydowski status, z powodu którego wyemigrował do Genewy w Szwajcarii, a później do Paryża we Francji.
Do tego czasu Marcuse miał już pewien status za swój wkład filozoficzny w grupie intelektualistów i przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie został znacjonalizowany i kontynuował karierę na Columbia University w Nowym Jorku, gdzie powstał nowy. siedziba Instytutu Badań Społecznych.
Pracował również na Uniwersytecie Harvarda i Berkeley jako filozof polityczny i działacz społeczno-polityczny w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku.
Pod koniec II wojny światowej Marcuse był uważany za jednego z członków szkoły frankfurckiej o najbardziej wyraźnych i przejawiających tendencje lewicowe, ponieważ określał się jako marksista, socjalista i heglista, a także propagował różne teorie emancypacyjne i emancypacyjne. młodzieżowe ruchy protestanckie.
Na tym etapie jego życia uznanie dla jego percepcji osiągnęło swój szczyt, ponieważ był liderem rewolucji młodzieżowych lat 60., podczas których wygłosił ważne konferencje, artykuły i przemówienia, które promowały rozpad kapitalistycznego modelu przemysłowego. .
Teoria
Głównymi tendencjami filozoficznymi, które studiował Marcuse, były fenomenologia, egzystencjalizm i marksizm, z których początkowo dokonał syntezy, a później studiowali inni filozofowie, tacy jak Jean-Paul Sartre i Maurice Merleau-Ponty.
Jego krytyka kapitalizmu w syntezie Eros y la civilización (1955) oraz w książce El hombre unidimensional (1964) nadała mu przydomek „Ojciec nowej lewicy”, terminu, którego nie znał.
Zasadniczo jego myślenie było naznaczone koncepcją istnienia metody dominacji społecznej, która uciska jednowymiarowy podmiot, ale z potencjałem uwolnienia się od tego ucisku, idei, którą wyróżnił jako wczesny kapitalizm.
Z drugiej strony, w zaawansowanym kapitalizmie - jak opisał - proletariat jest na wyższym poziomie, a ruchy rewolucyjne są już akceptowane przez społeczeństwo.
Taka koncepcja była jednym z jego wielkich wkładów w tej dziedzinie, ponieważ oznaczała przejście między pierwszym a drugim pokoleniem Szkoły Frankfurckiej.
Znaczenie potrzeb
W ramach tej samej teorii Marcuse wyróżnia także różne potrzeby człowieka.
Z jednej strony istnieją fikcyjne potrzeby, które są tworzone przez współczesne społeczeństwo przemysłowe poprzez alienację w celu utrzymania modelu kapitalistycznego; z drugiej strony istnieją rzeczywiste potrzeby, wynikające z natury ludzkiej.
Jednak według teorii Marcuse'a człowiek nie jest w stanie dokonać takiego rozróżnienia między swoimi potrzebami, ponieważ jego sumienie i myślenie są wyalienowane przez opresyjny system.
Wśród rzeczywistych potrzeb zidentyfikowanych przez filozofa jest przede wszystkim wolność, instynkt, który dla jego idei społeczeństwo przemysłowe tłumi i przeznacza na produkcję kapitalistyczną.
W takim rozróżnieniu między potrzebami człowieka docenia się freudowski wpływ trzech instancji świadomości: „to”, prymitywne ludzkie potrzeby; „ja”, punkt pośredni między bodźcami człowieka a jego środowiskiem społecznym; oraz „superego”, które reprezentuje przykład moralny.
Dlatego Marcuse podkreśla w ten sposób syntezę do analizy bytu i tego, co powinno być w codziennym życiu człowieka i jego relacji z systemem.
Marksizm krytyczny
Marcuse wyróżniał się także krytycznym marksizmem, ponieważ oprócz podążania za tą samą myślą, podnosił także własne różnice z ideałami Marksa.
Przede wszystkim pojęcie „alienacji” Marcuse opisuje ją z punktu widzenia ludzkiej świadomości, ponieważ to ona używa systemu do wymuszania na społeczeństwie, a wraz z nim nie można się zbuntować.
Z drugiej strony wyobcowanie Marksa koncentruje się na wartości pracy i energii, którą człowiek wykorzystuje w miejscu pracy do produkcji społeczeństwa przemysłowego, które pozbawia go wolności.
Inna różnica między tymi dwoma intelektualistami polega na tym, że według Marcuse marksizm faworyzował ideę indywidualnego wyzwolenia i dobrobytu człowieka, ale częściowo zdegradował problem jednostki.
Podział pomysłów
Myślenie Marcuse'a, związane z rozumowaniem heglowskim, osiągnęło decydujący punkt, gdy zostało zmieszane z krytycznymi teoriami społeczeństwa Maxa Horkheimera, w których przeprowadzał analizy stanowiące idealną formę teorii i praktyki. Wpływ ten zaznaczył się w jego słynnej pracy Hegel's Ontology and Theory of Historicity (1932).
Badania te miały na celu przewartościowanie heglowskiej dialektyki i wniesienie wkładu do jego studiów ze względu na znaczenie dla niego idealistycznej teorii ducha i rozumienie historii, zwłaszcza w Europie, w której ta myśl się rozwijała.
Składki
Ideałom tego kontrkulturowego filozofa nie brakowało silnych kontrowersji i krytyki określających go jako „tendencyjnego” lub „sekciarskiego”.
Jednak Marcuse pozostawił za sobą szlak idei społecznych i politycznych, które oznaczały przejścia między myślami i badaniami, ale zwłaszcza między pokoleniami intelektualistów, ponieważ jego teorie dały początek innym krytycznym myślom, prowadzonym przez myślicieli tego samego znaczenie w zakresie.
Jego emancypacyjne ideały oraz protestanckie ruchy młodzieżowe i studenckie rozpowszechniły lewicowy trend nie tylko w Europie i Stanach Zjednoczonych, ale także w Ameryce Łacińskiej.
Jego teoretyczne dziedzictwo można przełożyć na koncepcję kwestionowania, że to, co jest ustalone, nie musi być takie, aby jednostka szukała tej prawdziwej potrzeby wolności poprzez badanie własnej świadomości bronią filozofii.
Po swojej śmierci w 1979 roku Herbert Marcuse stracił wpływ, jaki osiągnął w życiu, ale zawsze pozostawał jednym z najbardziej wpływowych intelektualistów, zwłaszcza z powodu swoich społeczno-politycznych debat w latach sześćdziesiątych, a nawet później.
Z naukowego punktu widzenia Niemiec pozostawił po sobie serię ważnych artykułów, książek, wykładów, niepublikowanych materiałów i rękopisów na różne tematy, takie jak wojna, technika i totalitaryzm, które obecnie znajdują się w Stadtsbibliothek we Frankfurcie.
Studia z estetyki
W ostatnich latach życia Marcuse rozwinął część studiów nad estetyką i sztuką w jednym ze swoich ostatnich dzieł Wymiar estetyczny (1979), w którym postawił na emancypację kulturową w ramach rewolucyjnej przemiany świata. społeczeństwa.
Na taką percepcję miał wpływ Włoch Antonio Gramsci, który czterdzieści lat wcześniej postulował takie myślenie.
To wyzwolenie kulturowe połączyło je również z relacjami człowieka w aspektach technologicznych i ekonomicznych w jego codziennym rozwoju, zwłaszcza gdy te wyspecjalizowane metody były stale rozwijane wraz z ewolucją człowieka.
Ponadto zwrócił uwagę, że „ortodoksyjny” marksizm, który nie pochodzi od Marksa, powstrzymuje otwieranie nowych ścieżek zmian, które zachęcają do tworzenia różnych form, a wszystko to poprzez fałszywą ideę artystyczną.
Wreszcie, ilustracje Marcuse'a łączą aspekty psychologiczne, społeczne i polityczne, które łączą się ze sobą dla rozwoju człowieka na świecie.
Badają w ten sposób, z różnych perspektyw i prądów myślowych, fundamentalny konflikt teoretyczny, który stara się odpowiedzieć na pytanie, czy społeczeństwa są zdolne do ewolucji i zmiany od wewnątrz, od każdej jednostki i wykraczając poza system.
Jeśli nie, psychologia jednostki jest częścią podlegającej wpływowi dyscypliny, która nie ma zdolności ani możliwości bycia dla siebie, ale raczej w kategoriach sił społecznych, którym podlega, nie zdając sobie z tego sprawy.
Bibliografia
- Arturo Fernández (2011). Herbert Marcuse: jednowymiarowa racjonalność technologiczna jako wkład do teorii krytycznej. Zaczerpnięte z scielo.org.ar.
- Biografie i życia (2014-2018). Herbert Marcuse. Zaczerpnięte z biogramasyvidas.com.
- Szukaj biografii (1999). Herbert Marcuse. Zaczerpnięte z Buscabiografía.com.
- Eixam (2014). Socjologiczny poniedziałek: Herbert Marcuse. Zaczerpnięte z exicamestudis.wordpress.com.
- Kraj (1979). Po śmierci Herberta Marcuse. Wykonano elpaís.com.
- Marcuse (2001). Oficjalna strona internetowa Herberta Marcuse. Zaczerpnięte z marcuse.org.
- Wikipedia (2018). Herbert Marcuse, biografia i myśl. Zaczerpnięte z wikipedia.org.
- Drafting Who (2013). Herbert Marcuse. Zaczerpnięte z who.net.